Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Το περιεχόμενο ενός σύγχρονου φιλελληνισμού.


του Πάνου Τριγάζη*
πηγή: TVXS
«Είμαστε όλοι Έλληνες». Η γνωστή αυτή φράση του μεγάλου Άγγλου ποιητή και φιλέλληνα Πέρσυ Σέλλεϋ (στενού φίλου και ομοϊδεάτη του Λόρδου Βύρωνα), την οποία είχε χρησιμοποιήσει προλογίζοντας το ποίημά του «HELLAS», το 1821, αποτέλεσε το κεντρικό σύνθημα των πρόσφατων εκδηλώσεων από την Ευρώπη ως  τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία για αλληλεγγύη με τον ελληνικό λαό, που ζει μια σύγχρονη τραγωδία από τις μνημονιακές πολιτικές.
Ένας ελπιδοφόρος σύγχρονος φιλελληνισμός αναδύεται μέσα από τις εκδηλώσεις αυτές, εμπνεόμενος από παναθρώπινες ιδέες και κοινωνικές αξίες, οι οποίες δοκιμάζονται βάναυσα από τη διεθνή ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση, που ισοδυναμεί με «πολιτιστική αντεπανάσταση», κατά τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά.
Ας θυμηθούμε, ότι το μεγάλο κίνημα των Φιλελλήνων με την Επανάσταση του 1821, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη θετική έκβαση της Επανάστασης, είχε στηριχθεί στις πιο πρωτοπόρες ιδέες εκείνης της εποχής και σε επαναστατικά κινήματα, όπως των Καρμπονάρων στην Ιταλία και των Δεκεμβριστών στην Ρωσία. Ανάμεσα στους υποστηρικτές του ήταν μεγάλες μορφές του πνεύματος και της Τέχνης σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως ο Γκαίτε και ο Σίλερ στη Γερμανία, ο Βίκτορ Ουγκό, ο Ντελακρουά και ο Σατωμπριάν στη Γαλλία, οι ποιητές Μπάϊρον, Σέλλεϋ, Κιτς  και ο πολιτικός φιλόσοφος Μπένθαμ στη Βρετανία, ο μεγάλος ποιητής Αλέξανδρος Πούσκιν στη Ρωσία.
Ανάμεσα στους φλογερούς φιλέλληνες και ο ιδρυτής του λεγόμενου «ουτοπικού» σοσιαλισμού, ο Γάλλος Σεν Σιμόν, ο οποίος μιλούσε από το 1814 για μια ενωμένη Ευρώπη στους κόλπους της οποίας θα έπαιρνε δικαιωματικά τη θέση της η νέα ανεξάρτητη Ελλάδα.
Υπολογίζεται ότι περίπου 1.800 Φιλέλληνες ήρθαν στην Ελλάδα για να πολεμήσουν στο πλευρό των αγωνιζόμενων Ελλήνων και πολλοί έδωσαν και τη ζωής τους για την ελευθερία μιας πατρίδας που δεν ήταν η δική τους.
Να προσθέσουμε ότι φιλελληνικά κινήματα υπήρξαν και στην αμερικανική ήπειρο, τόσο στη Βόρειο όσο και στη Λατινική Αμερική, αλλά και στον Αραβικό κόσμο.
Ας σημειωθεί, επίσης, ότι και τότε το κίνημα των φιλελλήνων είχε απέναντί του τους ισχυρούς και τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης, ιδιαίτερα την «Ιερά Συμμαχία». Με άλλα λόγια, ήταν και τότε η άλλη Ευρώπη που συμπαραστάθηκε στον Ελληνικό λαό.
Ο Σύνδεσμος «Μπάϊρον» για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό μιλάει, εδώ και χρόνια, για ένα σύγχρονο φιλελληνισμό, άμεσα συνυφασμένο με την ιδέα της διεθνούς αλληλεγγύης, που είναι τόσο απαραίτητη στο σημερινό κόσμο των μεγάλων ανισοτήτων και της πολυδιάστατης κρίσης.
Εννοείται ότι ένας σύγχρονος φιλελληνισμός δεν συμβιβάζεται με θεωρίες περί «ανάδελφου έθνους των Ελλήνων», ούτε με αντιλήψεις εθνοκεντρισμού και εθνικισμού.
Με αυτό το πνεύμα ο Σύνδεσμος «Μπάϊρον» πρότεινε και διεκδίκησε  από το 2001 την καθιέρωση της ημέρας θανάτου του Λόρδου Βύρωνα (19 Απριλίου) ως «Ημέρας Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης», πρόταση που υιοθετήθηκε το 2008 από την Ελληνική Πολιτεία με το Προεδρικό Διάταγμα 130/2008.
Επιλέξαμε την ημέρα θανάτου του Λόρδου Βύρωνα, όχι μόνο διότι ο Μπάιρον χαρακτηρίζεται ως ο κορυφαίος των φιλελλήνων αλλά και διότι πιστεύουμε ότι οι ιδέες, οι αγώνες και η ποίησή του εμπεριέχουν εξαιρετικά μηνύματα και για τον 21ο αιώνα.
Η ποίηση του Μπάϊρον είναι διαποτισμένη με την ιδέα της ελευθερίας σ΄όλο τον κόσμο. «Από τις κορφές του Άθω και τις Άνδεις κυματίζει / λάβαρο που΄ναι το ίδιο και δύο κόσμους χαιρετίζει», γράφει στο ποίημά του «Η εποχή του Ορειχάλκου».
Επίσης, αξιοσημείωτο είναι ότι πρώτος ο Μπάϊρον ύψωσε τη φωνή του από το 1811 κατά της λεηλασίας του Παρθενώνα από τον συμπατριώτη του Λόρδο Έλγιν, ιδιαίτερα με το ποίημά του «Η  κατάρα της Αθηνάς». Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που η Βρετανική Επιτροπή για την Επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, έχει πηγή έμπνευσής της τον Λόρδο Βύρωνα.
Υπάρχει, λοιπόν, ισχυρό υπόβαθρο για έναν σύγχρονο φιλελληνισμό, συνυφασμένο με την ιδέα της διεθνούς αλληλεγγύης και σ΄αυτό καλείται να παίξει καθοριστικό ρόλο και ο Ελληνισμός της διασποράς, όπως έκανε και το 1821.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι πρόεδρος του Συνδέσμου «Μπάϊρον» για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Εν αρχή ην ο τρόμος...

του Θανάση Καρτερού
απο ΑΥΓΗ
ΜΕΣΑ σε ένα εφιαλτικό καθεστώς εκβιασμών και τρόμου οδεύουμε προς το κούρεμα του χρέους και τη νέα μεγάλη επιτυχία της νέας δανειακής σύμβασης. Επιτυχία σχεδόν βέβαιη πια, καθώς, προσεγγίζοντας την κρίσιμη Δευτέρα του Eurogroup, η στάση των σκληρών Ευρωπαίων μαλακώνει, η χρεωκοπία της Ελλάδας αποκλείεται και εξορκίζεται και όλα οδεύουν προς το αίσιο τέλος που προβλέπει ο Βενιζέλος. Αφού εν ολίγοις μας έφτυσαν, μας έβρισαν, μας εξεβίασαν με τον χειρότερο τρόπο κι αφού κόπηκαν πάλι συντάξεις, μισθοί, θέσεις εργασίας και δικαιώματα -ακόμα και τις εκλογές ζητούν και συζητούν να απαγορεύσουν αυτή τη στιγμή- τώρα θα μας δώσουν κάτι από το ποθητό δάνειο και κάτι επίσης από το ποθητό PSI. Ίσως, αν είμαστε επαρκώς υπάκουοι και φρόνιμοι, μας δώσουν και κάτι από εκλογές.

ΚΑΠΩΣ έτσι έχουν τα πράγματα. Πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο τον τελευταίο καιρό σενάριο. Εν αρχή ην ο τρόμος. Όλα τα άλλα έπονται και επιβάλλονται με τη βοήθειά του. Κι αυτός ο τρόμος, η ανασφάλεια, η απελπισία που συστηματικά καλλιεργούν έχει καταντήσει να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα. Φτάσαμε η Κατσέλη να καταγγέλλει ως ψεύτικο το δίλημμα χρεωκοπία ή αποδοχή των κατακτητικών όρων. Δεκάδες βουλευτές των κομμάτων εξουσίας να δηλώνουν ότι επιτέλους αποφάσισαν να ψηφίσουν αγνοώντας τον τρόμο και τους εκβιασμούς. Ευρωπαίοι ηγέτες να διαμαρτύρονται για την τρομοκρατική και σαδιστική συμπεριφορά των Γερμανών και των φίλων τους απέναντι στην Ελλάδα.

ΤΟ ΘΕΜΑ είναι επίκαιρο, γιατί τίποτε πιο σίγουρο δεν υπάρχει για το μέλλον μας από την επανάληψη του ίδιου σκηνικού σε μάλλον μικρό χρονικό διάστημα. Από τον τρόμο του πρώτου Μνημονίου περάσαμε στον τρόμο του Μεσοπρόθεσμου και από τον τρόμο του Μεσοπρόθεσμου στον τρόμο του δεύτερου Μνημονίου. Και καθώς τα νούμερα δεν βγαίνουν με τίποτε, καθώς η ιδιοτελής ξεροκεφαλιά και η ακόμα πιο ιδιοτελής σκληρότητα οδηγούν σε καταβύθιση τη χιλιομπαλωμένη τράτα της οικονομίας, καλόν είναι να αναμένουμε νέα επιδρομή και συνεπώς νέα επίθεση τρόμου. Προεκλογικά, εφόσον γίνουν εκλογές, και σίγουρα μετεκλογικά, για να εξασφαλιστούν οι συμμαχίες, ανίερες ή ιερές, που θα εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση των παλιών Μνημονίων και την υπογραφή νέων.

Ο ΤΡΟΜΟΣ είναι φυσικά και το μεγάλο όπλο των κομμάτων εξουσίας και των ηγετών που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από τις δεσμεύσεις για τη νέα δανειακή σύμβαση. Ο Παπανδρέου έχει γίνει εξπέρ στο θέμα, αλλά, καθώς έχει περάσει στον χώρο της κωμωδίας, τη σχετική επικείμενη τραγωδία αν δεν... έχει αναλάβει να την παρουσιάζει τώρα ο Βενιζέλος. Ο Σαμαράς έχει μπει για τα καλά στο τούνελ του τρόμου -έχει αλλάξει όχι μόνο ο τρόπος που μιλάει, αλλά ακόμα και το πρόσωπό του απέκτησε κάτι από νεκροθάφτη. Και βέβαια ο Παπαδήμος δεν έχει ανάγκη από καμιά performance -αυτός είναι η προσωποποίηση του τρόμου και της ψυχρότητας που πάντα τον συνοδεύει.

ΜΠΟΡΕΙ συνεπώς κανείς, έστω κι αν κατηγορηθεί ως λαϊκιστής από τον Λοβέρδο ή ηθικός αυτουργός τρομοκρατών από τον Παπουτσή, να συμπεράνει ότι διάγουμε στην Ελλάδα μια παρατεταμένη περίοδο τρομοκρατίας. Ιδιόρρυθμης λένε ορισμένοι, αλλά η μόνη ιδιορρυθμία της είναι τα μέσα με τα οποία επιβάλλεται -μοιάζει περισσότερο με ληστεία ή με προστασία: τα λεφτά σας ή τη ζωή σας, τα δικαιώματά σας ή την καταστροφή σας. Από την άποψη αυτή οι αυτουργοί του οικονομικού και κοινωνικού τρόμου δεν διαφέρουν από κείνους που απαίτησαν, όπως λέγεται, λεφτά για να μην κάψουν το Αττικό -μόνο που αυτοί απαιτούν ό,τι απαιτούν για να μην κάψουν την Ελλάδα.

ΑΥΤΗ η τρομοκρατία, το νέφος του τρόμου που καλύπτει την Ελλάδα, είναι ο πρώτος εχθρός όσων αντιστέκονται στη σημερινή πολιτική και στην αιχμαλωσία της χώρας. “Τρομοκρατήσατε τους τρομοκράτες” είχε πει κάποτε ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και είναι προφανές ότι στην Ελλάδα τους έχουμε μεν τρομοκρατήσει, αλλά όχι αρκετά. Ακόμα αισθάνονται, και όχι άδικα, ότι με τον τρόμο όλα μπορούν να τα κάνουν, έστω κι αν έχουν απώλειες. Δεν φοβούνται αρκετά ούτε τις διαδηλώσεις, ούτε τις δημοσκοπήσεις, ούτε την ενίσχυση των κομμάτων της αριστεράς, ούτε καν το ενδεχόμενο μιας καθολικής εξέγερσης. Και δεν φοβούνται αρκετά γιατί δεν έχει διαμορφωθεί μια επίφοβη γι’ αυτούς εναλλακτική λύση που θα απαντά στον τρόμο τους.

ΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έβρισκε τον δρόμο της συνεργασίας και της ενότητας, όμως, τότε θα βλέπαμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος της τρομοκρατίας τους...

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Να αποφασίσουμε εμείς για τις τύχες της πατρίδας μας


Της Ασπασίας Παπαθανασίου*

Έλεος. 
Ποια νομιμοποίηση έχουν τα δύο κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά και ο ίδιος, να διαπραγματεύονται με τις Βρυξέλλες θέματα που θα αλυσοδέσουν την Ελλάδα για δεκαετίες; Τα δύο κόμματα έχουν τη δεδηλωμένη για να προχωρήσουν σε καταστροφικές συμφωνίες για την Ελλάδα;
Με βάση ποια εκλογική αναμέτρηση έδωσε ο ελληνικός λαός την έγκρισή του να υλοποιηθεί αυτή η συμφωνία της ντροπής και της υποτέλειας; 
Με αυτό το πρόγραμμα κ. ΓΑΠ, σας έδωσε ο ελληνικός λαός πριν από δυόμισι χρόνια την πλειοψηφία για να κυβερνήσετε τη χώρα μας; 
Ασφαλώς όχι. 
Με ποιο λοιπόν δικαίωμα μας ρίξατε στο αδηφάγο ΔΝΤ; 
Τώρα αποκαλύφθηκαν όλα. 
Πριν, με ψέματα αρπάξετε την εξουσία, τα είχατε όλα συμφωνημένα με όλους τους σημερινούς "δανειστές, σωτήρες μας".
Τώρα ζητάτε παράταση της "ζωής" της κυβέρνησης Παπαδήμου, με την ελπίδα ότι, αν περάσει αρκετός καιρός από τα "πεπραγμένα" σας, ο λαός θα ξεχάσει τις πολιτικές που έριξαν τον ελληνικό λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Και όπως λέει ένας Γάλλος πολιτικός, "όταν σπέρνεις φτώχεια, θερίζεις την οργή". 
Πάψτε πια να αναφέρεστε στην "ένδοξη" οικογένειά σας και τα όσα μάλιστα είχατε υποφέρει από χούντα κ.λπ. 
Και αυτή η αναφορά σας έγινε όταν μέσα στη Βουλή ήταν ο Μανώλης Γλέζος και ο Θεοδωράκης. Ντροπή. 
Αλλά, όπως λέει και ο Ευριπίδης, «...αιδώς δεν υπάρχει πια μέσα στη μεγάλη Ελλάδα, στα ουράνια έχει πετάξει...».
***
Κύριε Σαμαρά, μεγάλε μαχητή εναντίον του απεχθούς "Μνημονίου", πού χάθηκαν οι επαναστατικές δηλώσεις ότι δεν θα επιτρέψετε ποτέ να παραδοθεί η χώρα στο αντιλαϊκό Μνημόνιο που θα καταστρέψει τη χώρα μας; Τώρα αλλάξατε γνώμη; Το δεύτερο Μνημόνιο, που είναι χειρότερο και από το πρώτο, το ψηφίσατε και διαγράψατε από το κόμμα σας κορυφαία στελέχη της παράταξή σας γιατί ακολούθησαν αυτά που λέγατε εσείς πριν από λίγο καιρό.
Και όχι μόνο αυτό, και εσείς και ο ΓΑΠ στείλατε επιστολή ότι και μετά από τις εκλογές θα τηρήσετε τα συμφωνημένα. Είστε σίγουροι ότι ο λαός θα σας ξαναψηφίσει για να μας κυβερνήσετε;
Λυπάμαι, αλλά δυστυχώς δεν είστε σε θέση να καταλάβετε τι είδους διεργασίες γίνονται αυτό τον καιρό μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η τελευταία σας πράξη και "νίκη" ήταν να διαγράψετε και οι δυο όσους δεν συμφώνησαν με τις επιλογές σας. 
Οι διαφωνούντες και διαγραφέντες τώρα του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να ξέρουν ότι δεν ξεχνάμε ότι αυτοί πρώτοι άνοιξαν την "κερκόπορτα" για να περάσουν οι βάρβαροι δανειστές. Δεν ξεχνάμε το πόσο φανατικά χειροκροτούσατε και δοξάζατε τον καινούργιο "σωτήρα "(γράφε καταστροφέα) της χώρας. 
Και κάτι ακόμα: εσείς, τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, κυβερνήσατε όλα αυτά τα χρόνια και οδηγήσατε τη χώρα στον σημερινό οικονομικό κατήφορο, για να την παραδώσετε τελικά στα ληστρικά εξευτελιστικά μνημόνια. Φτάνει πια, ώς εδώ.
***
Εάν δεν ξεσηκωθεί ο λαός και δεν ζητήσει τώρα εκλογές με αναλογική για να επιστρέψει η νομική ομαλότητα στην Ελλάδα και η δημοκρατία, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Και χρεωμένα θα είναι ώς και τα δισέγγονά μας, και θα έχουμε παραδώσει την εθνική μας κυριαρχία στον "εντεταλμένο" που θα προτείνει η madam της γερμανικής δημοκρατίας, που δήλωσε στον σταθμό Deutsche Welle ότι καμιά χώρα δεν θα αφήσει να βγει από το ευρώ, προσέξτε το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί. Κυρία, ξέρετε ότι χρωστάτε στην Ελλάδα περισσότερα δισεκατομμύρια απ' ό,τι είναι το σημερινό χρέος μας; Θα ξέρετε τι είπε ένας επιστήμονας Γερμανός: Εάν ζητήσουν οι Έλληνες αυτά που τους χρωστάμε, θα μας πάρουν και τα σώβρακα. 
Δεν θέλουμε τα σώβρακά τους. Θέλουμε να μας δώσουν αυτά που μας κλέψανε όταν ήταν κατακτητές στη χώρα μας. Καμιά φορά, όταν ακούω μερικούς Γερμανούς να καταφέρονται εναντίον μας ή και να γράφουν απαξιωτικά για μας, έχω την εντύπωση ότι μας τιμωρούν γιατί τα ναζιστικά στρατεύματα δεν καλοπέρασαν στη χώρα μας.
Κυρία Μέρκελ και κύριε Σόιμπλε, μας χρωστάτε, δεν σας χρωστάμε. Τώρα βρήκατε άλλο κόλπο για να μας εκβιάσετε: το δάνειο που έχει συμφωνηθεί να μας δώσετε, θα το δώσετε μετά τις εκλογές. Εκβιάζετε τον ελληνικό λαό να ψηφίσει τους μνημονιακούς, διαφορετικά δεν θα μας δώσετε δάνειο. Επέμβαση ξετσίπωτη.
Η ιστορία, αρχαία και πρόσφατη, διδάσκει ότι η υπεροψία και η αλαζονεία ανθρώπων και κρατών τούς οδηγούν στη δική τους καταστροφή. Περιτυλιγμένοι με τον μανδύα της αλαζονείας, χάνουν το ανθρώπινο μέτρο και έτσι αυτοκαταστρέφονται. 
Οι δικοί μας αρχαίοι τραγικοί με τα αθάνατα έργα τους αυτά διδάσκουν.
Τελικά, δεν θέλω να απαλύνω τα όσα γράφω για τους Γερμανούς, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στην ομαδική ενοχή κρατών και λαών. Φυσικά αυτοί που γράφουν, τα όσα γράφουν εναντίον μας, δεν εκπροσωπούν ολόκληρο τον γερμανικό λαό.
Εδώ και τώρα εκλογές με απλή αναλογική, για να αποφασίσουμε εμείς, ο λαός, για τις τύχες της πατρίδας μας.

* Η Ασπασία Παπαθανασίου είναι ηθοποιός
  Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ 18/02/2012

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Όσο αυτοί ξύνουν τον πάτο της παρακμής...


πηγή: Το Ποντίκι

thumb
Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Μια ημέρα μετά τη «ματωμένη Κυριακή», όπως αποδείχθηκε, η ιστοσελίδα του αμερικανού δικτύου CNN φιλοξένησε στην κεντρική της σελίδα τρεις αναρτήσεις που αφορούσαν την Ελλάδα.

Λογικό θα απαντούσε κάποιος, ωστόσο, αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον, αυτό που δημιουργεί τη διαφορά με αντίστοιχες αναρτήσεις στο παρελθόν,είναι η νύξη - έστω και με τη μορφή δημοσκόπησης – στα προβλήματα και στις συνέπειες των επιλογών του νέου Μνημονίου στους Έλληνες.

Συγκεκριμένα, υπάρχει το ερώτημα για το εάν θεωρούν οι αναγνώστες, πως η Ευρώπη «πιέζει υπερβολικά την Ελλάδα».

Κάτι, λοιπόν, που δεν κατάφερε ή πιο σωστά κάτι που δεν τόλμησε ποτέ (γιατί για να πετύχεις κάτι πρέπει πρώτα να το επιχειρήσεις) η ντόπια πολιτική ηγεσία, το κατάφεραν οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που βγήκαν στους δρόμους όλης της Ελλάδας.

Οι χθεσινές διαδηλώσεις, το αμέτρητο πλήθος, αλλά και οι ιδιαίτερα σκληρές - αν όχι τρομακτικές - εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, η άγρια καταστολή και οι καταστροφές, έφεραν για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά στην «ημερήσια διάταξη» όλου του πλανήτη, το ζήτημα της σταδιακής εξαθλίωσης στο επίπεδο ζωής των Ελλήνων.

Και το ευτύχημα είναι, πως αυτή η διαφορετική οπτική της κρίσης στην Ελλάδα δεν ήρθε στο προσκήνιο μόνο στην Αμερική - που είναι σχετικά απομακρυσμένη και αποστασιοποιημένη από τον πυρήνα της κρίσης - αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Οι αναφορές στον γαλλικό και ιταλικό Τύπο, εξάλλου, είναι ενδεικτικές. (Κάτι που δε συναντήσαμε στονγερμανικό Τύπο για παράδειγμα, που επιμένει να ασχολείται με τις διαδηλώσεις των προηγούμενων ημερών και τις καμένες ναζιστικές σημαίες).

Σε ένα από τα δύο άρθρα* που φιλοξένησε το CNN εχθές, αυτό του Επίκουρου Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth, Ρωμανού Γεροδήμου, γίνεται αναφορά στην «ακραία λιτότητα που εκτρέφει ακραίες πολιτικές». Αντιγράφουμε από το κείμενο του Καθηγητή:

«Την Κυριακή το βράδυ, η ελληνική τηλεόραση είχε δύο ζωντανές μεταδόσεις. Η πρώτη ήταν μέσα από το κτίριο του κοινοβουλίου και έδειχνε μια ξεκομμένη πολιτική ελίτ να εξασκείται στη συνηθισμένη μικροπολιτική φαγωμάρα και στον αυτο-βαυκαλισμό. Η άλλη μετάδοση έδειχνε την σε εξέλιξη ημι-αποκαλυπτική καταστροφή στους δρόμους της Αθήνας. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποκαλυπτική. Έφερε, μάλιστα, μια ανατριχιαστική ομοιότητα με τις τελευταίες ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία του 1930».

Το γεγονός αυτό που περιγράφεται, δηλαδή η αδυναμία μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού να αφουγκραστεί την πραγματικότητα (όχι μια μακρινή πραγματικότητα, αλλά αυτήν ακριβώς έξω από το κοινοβούλιο) είναι κάτι που εξοργίζει τον ελληνικό λαό.

Αυτό, σε συνδυασμό με τα εξαντλητικά μέτρα, την ανύπαρκτη επιχειρηματολογία από την «παράταξη του Μνημονίου» που συρρικνώθηκε, την έλλειψη δημοκρατίας και το εγκληματικό κενό εκπροσώπησης προκαλούν τη μήνη του κόσμου και οδηγούν τη χώρα σε μονοπάτια επικίνδυνα.

Από την άλλη μεριά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια από τις 5(!) τοποθετήσεις του την Κυριακή ανακύκλωσε διάφορα χιλιοειπωμένα αναφερόμενος στους «πιστωτές»: «Δεν θέλουν να μας τιμωρήσουν. Θέλουν να μεταφέρουν τη δική τους αντίληψη. Έχουν την πλειοψηφία, έχουν τα χρήματα, έχουν και, κατά την άποψή τους, την απόδειξη για την επιτυχία του μοντέλου. Τι περιμένουν από εμάς; Να τους εγγυηθούμε ότι όχι μόνο η παρούσα Βουλή, αλλά και η επόμενη θα μπορούσε να αναλάβει τη συνέχεια του προγράμματος».

Παράλληλα, αναφέρθηκε και στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων: «Αγωνιστήκαμε μαζί με το Γιώργο Παπανδρέου, αγωνιζόμαστε τους τελευταίους τρεις μήνες μαζί με το Λουκά Παπαδήμο μέρα - νύχτα, για την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση. […] Εάν πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν ικανότεροι εκπρόσωποι και διαπραγματευτές από το Λουκά Παπαδήμο, εμένα και την άλλη ομάδα, μπορεί να το πει και να το δοκιμάσει. Γιατί έξω από το χορό, πολλοί πολλά τραγούδια ξέρουν».

Το άρθρο του κυρίου Γεροδήμου, στο κομμάτι που παραθέσαμε εντοπίζει με επιτυχία το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή σε πολιτικό επίπεδο: Μια εκτός τόπου και χρόνου ηγεσία, που αδυνατεί όχι μόνο να χειριστεί την κατάσταση, αλλά και να σχεδιάσει μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική που θα λαμβάνει στα υπ' όψιν της και το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει, αλλά και το μέλλον της χώρας.

Γιατί ο υπουργός Οικονομικών πλανάται οικτρά αν τα πιστεύει αυτά που λέει. Διαπραγμάτευση, χωρίς διαπραγματευτικά χαρτιά δεν υπάρχει. Σε ποιά διαδικασία ακριβώς αναφέρεται; Εδώ και δύο χρόνια, με τις… ασύλληπτες (σύμφωνα με τον υπουργό) ικανότητες τους, κατάφεραν και να αυτόδιαλυθούν και να απολέσουν το μοναδικό «ατού» μας. Που δεν ήταν άλλο, από αυτό του «αιφνιδιασμού».

Έκαναν ότι μπορούσαν για να μην ενοχλήσουν τις αγορές. Το ομολόγησε πολλάκις ο Βενιζέλος στις ομιλίες του προχθές. Και κάπως έτσι μείναμε με άδεια χέρια.

Ωστόσο, μέσα σε όλα τα αρνητικά δεδομένα για την Ελλάδα, οι πολίτες με τις κινητοποιήσεις τους προσέφεραν ένα νέο πλεονέκτημα για τη χώρα. Ένα νέο διαπραγματευτικό χαρτί. Η παλλαϊκή κραυγή, ο ξεσηκωμός, οι άνθρωποι κάθε ηλικίας στους δρόμους, επιτρέπουν στους εκπροσώπους μας να απευθυνθούν εκ νέου στην Ευρώπη.
Αν όχι προς τις πολιτικές ηγεσίες, τότε ας στραφούν προς τους λαούς, κάτι που δεν έκαναν ποτέ. (Συστηματικά, εξάλλου, αρθρογραφούσαν σε ξένα έντυπα για να επιβεβαιώσουν τις φοβερές συνταγές της τρόικας). Κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με νέες και πιο δυναμικές παρεμβάσεις του κόσμου στις πολιτικές εξελίξεις θα άνοιγε νέες δυνατότητες. Πάντως σίγουρα θα ήταν μια πιο αποτελεσματική τακτική. Η μήπως όχι;
Τα πράγματα στην Ευρώπη δεν πάνε καλά**. (Περισσότερα ερωτήματα γεννήθηκαν σε ακόμη περισσότερους πολίτες της, βλέποντας τις εικόνες από την Ελλάδα. Σε πολίτες που διαβλέπουν ένα μέλλον ζοφερό. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε καλά πως η διάρκεια ζωής αυτών των ερωτημάτων είναι εξαιρετικά μικρή. Όσο ξαφνικά φύτρωσαν στην επικαιρότητα, τόσο ξαφνικά μπορούν να επιστρέψουν στο βάθος των συνειδήσεων.

Μένει να δούμε τι θα κάνουν οι «διαπραγματευτές» μας. Όχι αυτοί. Οι... νέοι.
Γιατί αυτούς τους δοκιμάσαμε. Και είναι σίγουρο πως στις εκλογές θα τους κρίνουμε κιόλας…

* το άρθρο του κου Γεροδήμου θα το βρείτε εδώ
** Ο οίκος αξιολόγησης Moody’s υποβάθμισε, περίπου στις 2 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας, την πιστοληπτική ικανότητα έξι ευρωπαϊκών χωρών [Ιταλία κατά μία βαθμίδα, Πορτογαλία επίσης, Ισπανία κατά δύο βαθμίδες, καθώς και Σλοβακία, Σλοβενία και Μάλτας] επικαλούμενος την κρίση της ευρωζώνης.
Παράλληλα, άφησε να εννοηθεί ότι σχεδιάζει την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Αυστρίας σύντομα.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Μαύρη μέρα

του Θανάση Καρτερού 
πηγή: ΑΥΓΗ

Θα θριαμβολογούν πιθανότατα σήμερα όλοι τους γιατί κατάφεραν «μετά από σκληρή διαπραγμάτευση» να σώσουν τη χώρα. Μακάρι να βρισκόταν ένας τους να πει όχι και να χαλάσει αυτή την άθλια σούπα που μας ετοίμασαν, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο είναι μάλλον στον χώρο της φαντασίας. Από αυτή τη συμμαχία παραγωγών και προπαγανδιστών της δειλίας, κατασκευαστών και προαγωγών κάλπικων διλημμάτων, υπηρετών μιας πολιτικής καταστροφικής για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, κομμάτι δύσκολο είναι να υπάρξει κάποιος που έστω να δει, πόσο μάλλον να μιλήσει και να στηρίξει μια άλλη στάση. Να προβάλει κάποια στοιχειώδη αντίσταση.
Και τι αρχίζει για μας τους πολλούς με την έγκριση και υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του PSI που στην ποδιά τους σφάζονται νύχτα μέρα και μαλλιοτραβιούνται για το ποιος είναι ο πιο ηρωικός; Δεν μιλάμε πια για θυσίες, αλλά για τον όλεθρο δικαιωμάτων, αμοιβών, αξιοπρέπειας - όλα όσα κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες εκποιούνται για να… αποφευχθεί η χρεωκοπία. Εκατομμύρια άνθρωποι ρίχνονται στη δυστυχία για να μη ρίξουμε τους δανειστές. Ηλικιωμένοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα καταδικάζονται σε θάνατο για να ζήσουν οι τόκοι και τα χρεωλύσια.
Δεν τελειώνει σήμερα η μεταπολίτευση, η αγωνία μας, η ανασφάλεια, η Ελλάδα της λούφας και της παραλλαγής, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αυτό που τελειώνει, που θέλουν να τελειώνει, είναι εμείς ως ελεύθεροι άνθρωποι, παραγωγοί και εργαζόμενοι με δικαιώματα, πολίτες που εκπροσωπούνται δημοκρατικά, λαός με απαιτήσεις, χώρα που υπάρχει στον δημοκρατικό χάρτη. Και αυτό που αρχίζει είναι το αδιανόητο, το ανείπωτο - μια Ελλάδα δυστυχίας στην οποία θα επιβάλουν τη θέλησή τους οι πιο μαύρες και ολοκληρωτικές δυνάμεις του κόσμου, μαζί με τους δωσίλογους συμμάχους τους.
Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Κι όποιος αμφιβάλλει ας ρίξει μια ματιά στις απόψεις  οικονομολόγων, δημοσιολόγων, πολιτικών απ’ όλο τον κόσμο, που μόνο για αριστερό λαϊκισμό δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Για να καταλάβουμε όλοι ότι ένα δρόμο έχουν αφήσει μπροστά μας: τον δρόμο της αντίστασης μέχρι το τέλος και του αγώνα μέχρι το τέλος, με όποιο κόστος. Γιατί αυτοί που κλέβουν το ψωμί απ’ το τραπέζι δεν έχουν κανένα έλεος, αλλά και δεν φοβούνται τίποτε τόσο πολύ όσο τα εξεγερμένα θύματά τους...

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία: οιωνοί μιας ελληνικής τραγωδίας

Κυριάκος Κατζουράκης, "Φυλακη 2"
πηγή: ΕΝΘΕΜΑΤΑ
από: ο δείμος του πολίτη
"Μια εξαιρετική μελέτη που καταδεικνύει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία των Ελλήνων. Οι έξι ερευνητές γράφουν στην αυστηρή, ίσως και ψυχρή, γλώσσα της επιστήμης -και αυτό είναι ένα από τα προσόντα του άρθρου. Ωστόσο, τόσο ο τίτλος όσο και η ακροτελεύτια παράγραφος, (όπου, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε: «η κρίση δεν πρέπει να υπονομεύσει την πιο σημαντική πηγή του πλούτου της χώρας: τους ανθρώπους της»), μας υπενθυμίζει τη βαθιά ανθρωπιστική αποστολή της ιατρικής, και ότι τίποτε ψυχρό, εν τέλει, δεν μπορεί να υπάρχει όταν μιλάμε για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες τους και την υγεία.


[…] Ο Ρίτσαρντ Χόρτον[1] αναρωτιέται αν παρακολουθεί κανείς τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία και την υγειονομική περίθαλψη στην Ελλάδα, δεδομένων των δυσμενών επιπτώσεων που έχουν καταγραφεί σε περιόδους ύφεσης στο παρελθόν.[2] Στο άρθρο αυτό, περιγράφουμε μεταβολές στην υγεία και την υγειονομική περίθαλψη στην Ελλάδα, επί τη βάσει ανάλυσης δεδομένων, τα οποία προέρχονται από τις στατιστικές της Ε.Ε. για το εισόδημα και τις συνθήκες διαβίωσης·[3] τα δεδομένα αυτά παρέχουν συγκρίσιμες συγχρονικές και διαχρονικές πληροφορίες για τα οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, καθώς και τις συνθήκες διαβίωσης σε όλη την Ε.Ε. Στην Ελλάδα, επιλέχθηκαν, με την κατάλληλη μεθοδολογία, αντιπροσωπευτικά δείγματα 12.346 και 15.045 ανθρώπων, το 2007 και το 2009 αντίστοιχα· για 26.489 εξ αυτών, συνολικά, διαθέτουμε πλήρη κοινωνικοδημογραφικά στοιχεία. Αντλήσαμε επίσης στοιχεία από εκθέσεις ιατρικών ερευνητικών ινστιτούτων, υγειονομικών περιφερειών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ). Οι εκθέσεις αυτές περιλαμβάνουν επιδημιολογικούς δείκτες, στοιχεία για τις εισαγωγές σε νοσοκομεία, καθώς και αναφορές για τα προβλήματα ψυχικής υγείας και την κατάσταση των ευπαθών ομάδων.

Σε σύγκριση με το 2007 –πριν από την κρίση, δηλαδή–, 2009 παρατηρούμε σημαντική αύξηση των ανθρώπων που αναφέρουν ότι δεν πήγαν στον γιατρό ή τον οδοντίατρο, παρόλο που πίστευαν ότι ήταν απαραίτητο (λόγος συμπληρωματικών πιθανοτήτων 1,15, με 95% διάστημα εμπιστοσύνης 1,02–1,30 για τις επισκέψεις στον γιατρό· 1,14, 1,01–1,28 για τις επισκέψεις στον οδοντίατρο), με σταθμισμένες τις διαφορές μεταξύ των συμμετεχόντων στην έρευνα, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας, του φύλου, της οικογενειακής κατάστασης, του μορφωτικού επιπέδου και της διαμονής σε πόλη ή στην ύπαιθρο. Οι βασικοί λόγοι που δεν ζητήθηκε ιατρική βοήθεια δεν φαίνεται να συνδέονται με την αδυναμία πληρωμής (0,87, 0,74–1,02), αλλά με τον μεγάλο χρόνο αναμονής (1,83, 1,26–2,64), την απόσταση που πρέπει να διανυθεί (2,50, 1,35–4,63), την προσδοκία βελτίωσης (1,93, 1,26–2,96) και άλλους λόγους που δεν καταγράφει η έρευνα (1,54, 1,05–2,27). Εφόσον το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες και τους ασφαλισμένους να επισκέπτονται γενικούς γιατρούς δωρεάν, και τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων έναντι 0-5 ευρώ, οι παρατηρούμενες μειώσεις στην πρόσβαση πιθανώς οφείλονται σε προβλήματα στην προσφορά υπηρεσιών: περικοπές κατά 40% περίπου στη χρηματοδότηση των νοσοκομείων,[4] ελλείψεις προσωπικού, περιστασιακές ελλείψεις σε ιατρικό υλικό, και «λάδωμα» του προσωπικού για παρακάμψη της ουράς στις υπερφορτωμένες λίστες αναμονής των νοσοκομείων. [5]

Παρόλο που η πιθανότητα επίσκεψης σε γενικούς γιατρούς ή εξωτερικά ιατρεία μειώθηκε κατ’ άτομο, το 2010 παρατηρήθηκε αύξηση 24% στις εισαγωγές σε δημόσια νοσοκομεία σε σχέση με το 2009,[6] και επιπλέον αύξηση 8% το πρώτο εξάμηνο του 2011 σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2010.[7] Οι μεγάλοι ιδιωτικοί πάροχοι υπηρεσιών υγείας, αν και καλύπτουν μικρότερο κομμάτι του τομέα σε σχέση με τους δημόσιους πάροχους, επλήγησαν και αυτοί από τη συμπίεση των οικογενειακών προϋπολογισμών, καταγράφοντας ζημίες με το ξεκίνημα της κρίσης. Μια μελέτη του 2010 ανέφερε μείωση 25-30% στις εισαγωγές σε ιδιωτικά νοσοκομεία.[8]

Υπάρχουν ενδείξεις ότι η κατάσταση της υγείας έχει επιδεινωθεί, ειδικά στις ευπαθείς ομάδες. Παρατηρήσαμε σημαντική αύξηση στον επιπολασμό των ανθρώπων που δηλώνουν ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι «κακή» ή «πολύ κακή» (1,14, 1,02–1,28). Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 17% το 2009 σε σχέση με το 2007, και ανεπίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν στη Βουλή δείχνουν αύξηση 25% το 2010 σε σχέση με το 2009.[9] Ο υπουργός Υγείας ανέφερε αύξηση 40% το πρώτο μισό του 2011 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2010.[10] Η εθνική γραμμή πρόληψης των αυτοκτονιών ανέφερε ότι το 25% των ανθρώπων που τηλεφώνησαν αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες το 2010,[11] ενώ έρευνες στα ΜΜΕ υποδεικνύουν ότι η αδυναμία αποπληρωμής προσωπικών δανείων μπορεί να αποτελεί βασική αιτία της αύξησης των αυτοκτονιών.[12] Η βία έχει επίσης αυξηθεί: οι ανθρωποκτονίες και οι κλοπές σχεδόν διπλασιάστηκαν μεταξύ 2007 και 2009.[13] Ο αριθμός όσων δικαιούνται επιδόματα πρόνοιας μειώθηκε (0,61, 0,38–0,98) μεταξύ 2007 και 2009, πιθανόν εξαιτίας της περικοπής των κρατικών δαπανών, ενώ με την πλήρη εφαρμογή των μέτρων λιτότητας αναμένεται περαιτέρω μείωση τόσο των δικαιούχων όσο και του ύψους των επιδομάτων.

Στο τέλος του 2010 είχαμε σημαντική αύξηση των κρουσμάτων του HIV. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι τα κρούσματα θα αυξηθούν κατά 52% το 2011 συγκριτικά με το 2010 (922 νέες περιπτώσεις έναντι 605), ενώ η μισή από την παρατηρούμενη αύξηση οφείλεται στη μόλυνση από ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών.[14] Τα στοιχεία για τους πρώτους εφτά μήνες του 2011 δείχνουν δεκαπλασιασμό των νέων κρουσμάτων σε χρήστες ναρκωτικών σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2010.[15] Ο επιπολασμός της χρήσης ηρωίνης αυξήθηκε κατά 20% το 2009, από 20.200 σε 24.100, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά. Οι περικοπές δαπανών του 2009 και 2010 είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των προγραμμάτων βοήθειας στο δρόμο κατά το ένα τρίτο.[16] Μια έρευνα μεταξύ 275 χρηστών στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 2010, εντόπισε ότι το 85% δεν συμμετείχε σε πρόγραμμα επανένταξης.[17] Πολλά νέα κρούσματα του HIV σχετίζονται επίσης με την αύξηση της πορνείας (και το σεξ χωρίς προφύλαξη που συνδέεται με αυτή).[18] Μια έγκυρη έρευνα ανέφερε περιπτώσεις εκούσιας αυτομόλυνσης από κάποια άτομα με σκοπό να λάβουν το μηνιαίο επίδομα των 700 ευρώ ή να εισαχθούν ταχύτερα σε προγράμματα απεξάρτησης.[19]Τα προγράμματα αυτά παρέχουν πρόσβαση σε συνθετικά οπιοειδή, και η λίστα αναμονής μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει τα τρία χρόνια στα αστικά κέντρα.

Ένας άλλος δείκτης των επιπτώσεων της κρίσης είναι η χρήση των κινητών μονάδων υγείας διαφόρων ΜΚΟ. Μέχρι πρόσφατα, οι μονάδες αυτές χρησιμοποιούνταν κυρίως από μετανάστες, αλλά οι Έλληνες Γιατροί του Κόσμου εκτιμούν ότι το ποσοστό των Ελλήνων που απευθύνονται στις μονάδες τους αυτές έχει αυξηθεί, από 3-4% πριν την κρίση, σε περίπου 30%.[20]

Παρά τα πολλά αρνητικά σημάδια, υπάρχουν και ενδείξεις βελτίωσης σε κάποιους τομείς. Η κατανάλωση αλκοόλ ελαττώθηκε αισθητά[21] και, σύμφωνα με στοιχεία της Αστυνομίας, η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ έχει επίσης μειωθεί.[22] Οι μειώσεις αυτές δεν είναι τεχνητές, δεν οφείλονται δηλαδή σε μειωμένο εντοπισμό λόγω περικοπών του προϋπολογισμού, αφού οι έλεγχοι της Αστυνομίας δεν μειώθηκαν, αντιθέτως περισσότεροι οδηγοί ελέγχθηκαν το 2009 απ’ ό,τι το 2008.

Συνολικά, η εικόνα της υγείας στην Ελλάδα είναι ανησυχητική. Μας υπενθυμίζει ότι, στην προσπάθεια να βρεθούν χρήματα για το χρέος, οι απλοί άνθρωποι πληρώνουν το έσχατο τίμημα: χάνουν την πρόσβαση στην περίθαλψη και την πρόληψη, αντιμετωπίζουν υψηλότερους κινδύνους για μόλυνση από HIV ή άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και σε κάποιες περιπτώσεις πληρώνουν ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή. Χρειάζεται να δοθεί μεγαλύτερη σημασία στην υγεία και την περίθαλψη, προκειμένου η κρίση στην Ελλάδα να μην υπονομεύσει την πιο σημαντική πηγή του πλούτου της χώρας: τους ανθρώπους της.
των Αλέξανδρου Κεντικελένη, Μαρίνα Καρανικολού, 
Ειρήνη Παπανικόλα, Sanjay Basu,Martin McKee, David Stuckler
μετάφραση: Παύλος Καζακόπουλος


[1] Horton R. «Offline: Looking forward to some surprises», Lancet, τόμ. 377 (2011), σ. 2164.
[2] D. Stuckler, S. Basu, M. Suhrcke, A. Coutts, M. McKee, «The public health effect of economic crises and alternative policy responses in Europe: an empirical analysis», Lancet, τόμ. 374 (2009), σ. 315-323.
[3] Eurostat, «Cross-sectional European Union statistics on income and living conditions (EU-SILC), 2007 and 2009 users’ database», Εuropean Commision, Λουξεβούργο 2011.
[4] Τ. Τέλλογλου, συνέντευξη με τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο στους «Φακέλους» της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, 2011
[5] Στο ίδιο.
[6] Θ. Λιακοπούλου, «Από πέρσι τα ιδιωτικά νοσοκομεία… ασθενούν και το ΕΣΥ ανανήπτει», Η Καθημερινή, 12.6.2011.
[7] Ν. Πολύζος, ESY.net. Παρουσίαση του γενικού γραμματέα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής ΑλληλεγγύηςΥπουργείοΥγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, 2011.
[8] ΕΛΣΤΑΤ, Μελέτη για τις υπηρεσίες υγείας, 2010.
[9] Ε. Αυγενάκης, «Ερώτηση: Δραματική αύξηση του αριθμού αυτοκτονιών λόγω οικονομικής κρίσης και φημολογία για τη λειτουργία των κυκλωμάτων τοκογλύφων και εκβιαστών», αρ. 16171, Βουλή των Ελήνων, 2011.
[10] Α. Λοβέρδος, Απάντηση [στην ερώτηση που αναφέρεται στη σημ. 9], αρ. 56885, 2011.
[11] Δ. Κατσαδώρος, Ε. Μπεκιάρη, Κ. Καρύδη κ.ά., «Γραμμή Βοήθειας για την αποτροπή των αυτοκτονιών 1018: χαρακτηριστικά των καλούντων, Ιανουάριος-Δεκέμβριος 2010», 21ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχιατρικής, Αθήνα, 5-7 Μαΐου 2011.
[12] Π. Τσίμας, έρευνα για το ΜEGA, 2011.
[13] A. Carassava, «Crime casts long shadow over Athens», Los Angeles Times, 31.5.2011· Ε.G. Krug, J.A. Mercy, L.L. Dahlberg, A.B. Zwi, «The world report on violence and health», Lancet, τόμ. 360 (2002), σ. 1083-1088· και K. Sundquist, H. Theobald, M. Yang, Χ. Li, S.E. Johansson, J. Sundquist, «Neighborhood violent crime and unemployment increase the risk of coronary heart disease: a multilevel study in an urban setting», Soc Sci Med, τόμ. 62 (2006), σ. 2061-2071.
[14] D. Paraskevis, A. Hatzakis, «An ongoing HIV outbreak among intravenous drug users in Greece: preliminary summary of surveillance and molecular epidemiology data», EMCDDA Early Warning System, 2011.
[15] D. Paraskevis, G. Nikolopoulos, C. Tsiara κ.ά., «HIV-1 outbreak amonginjecting drug users in Greece, 2011: a preliminary report»,Eurosurveillance, τ. 16 (2011), σ. 19962.
[16] ΕΚΤΕΠΝ (Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Πληροφόρησης για τα Ναρκωτικά), «Ετήσια έκθεση 2010. Η κατάσταση του προβλήματος των ναρκωτικών και των οινοπνευματωδών στην Ελλάδα».
[17] Στο ίδιο.
[18] EKTEPN, «Report of the ad hoc expert group of the Greek focal point on the outbreak of HIV/AIDS in 2011».
[19] Στο ίδιο.
[20] Ντ. Καρατζιού, «Η κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 24.7.2011.
[21] EΛΣΤΑΤ, Έρευνα για τα οινοπνευματώδη, 2010.
[22] ΕΚΤΕΠΝ, «Ετήσια έκθεση 2010», ό.π.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Είναι καιρός να μας αδειάσουν τη γωνιά...

                      ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΩΜΩΔΙΑ
Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
πηγή: ΑΥΓΗ
Αποφάσισε για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός να μαζέψει τους πολιτικούς αρχηγούς αυτό το Σάββατο σε σύσκεψη. Για να τους επιδώσει, λέει, ένα σαφές μήνυμα: Στηρίξτε την κυβέρνηση, αλλιώς θα έχετε την ευθύνη για ότι συμβεί στη χώρα! Να τους νουθετήσει δηλαδή, να τους τρομάξει με το πολιτικό κόστος, μήπως και βάλει τους κακορίζικους εταίρους της κακορίζικης κυβέρνησης-εταιρείας σε κάποιο λογαριασμό και καταφέρουν να περάσουν όλοι μαζί τα μαύρα κι άραχλα που προετοίμασε τη τρόικα. Και τα οποία απαιτεί πάλι η δημοκρατική Ευρώπη να τα προσυπογράψουν οι πολιτικοί αρχηγοί –την υπογραφή σας παρακαλώ, γιατί ο λόγος σας είναι για πέταμα.


Τόσο καλά.
Τι οδήγησε στην πρωτοβουλία αυτή του Παπαδήμου το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Από τη μια τα δύσκολα που είναι μπροστά τους και μπροστά μας. Από την άλλη η εικόνα μιας κυβέρνησης και μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θυμίζουν θηριοτροφείο εν ώρα γεύματος ή παιδική χαρά εν ώρα αναψυχής –διαλέγετε και παίρνετε. Τα συνεργαζόμενα κόμματα μαλλιοτραβιούνται για να σώσουν την εκλογική τους πίττα, οι στηρίζοντες βουλευτές δυσανασχετούν και κάνουν του κεφαλιού τους, οι ίδιο οι αρχηγοί, είτε ταξιδεύουν στην Κόστα Ρίκα, ή στη Μόσχα, ή ακόμα και στα φαιά τους όνειρα, δίνουν την εντύπωση ότι αμύνονται μάλλον περί πάρτης παρά περί πάτρης.
Τούτων δοθέντων θα μπορούσαν να έχουν και πλάκα οι πένθιμες πατριωτικές δηλώσεις Καρατζαφέρη, οι όψιμες μαχητικές διαφωνίες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και οι καθωσπρέπει λεονταρισμοίτου Σαμαρά, αν όλος αυτός ο κωμικός θίασος δεν κρατούσε στα χέρια του τις τύχες της χώρας στην πιο κρίσιμη περίοδο. Τα πράγματα είναι εν ολίγοις πολύ σοβαρά, γιατί σε μια συγκυρία τραγωδίας αξιωθήκαμε μια κυβέρνηση κωμωδίας με μια πολιτική τρόμου. Κι αυτό το σύμπλεγμα, απειλητικό και μόνο να το βλέπεις, είναι ικανό όχι απλώς να καταστρέψει εκατομμύρια ανθρώπους, όπως έκανε με επιτυχία μέχρι τώρα, αλλά να καταστρέψει και τη δημοκρατία και τη χώρα.
Η Ελλάδα σφαδάζει κι αυτοί ακκίζονται μπροστά σε πολιτικούς καθρέφτες προορισμένους να τους δείχνουν ωραίους. Συνυπογράφουν μια πολιτική μαρτυρίου και ύστερα καταμαρτυρούν ο ένας στον άλλο τα μύρια όσα γι' αυτή. Στερούνται νομιμοποίησης, σοβαρότητας, ακόμα και κοινού νου. Είναι καιρός να μας αδειάσουν τη γωνιά, πριν είναι αργά...


* Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ω ΕΞΟΥΣΙΑ!

από: ISKRA
Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Ωραία! Ο ένας δεν το διάβασε καθόλου, η άλλη του έριξε μια ματιά γιατί δεν υπήρχε χρόνος, οι παράλλοι πρόλαβαν μόνο να το ξεφυλλίσουν. Και δεν μιλάμε για κάποιους καφενόβιους, αν υπάρχουν τέτοιοι στις μέρες μας, αλλά για υπουργούς που λύνουν και δένουν. Ούτε μιλάμε για κάποιο κείμενο ό,τι να 'ναι, αλλά για το Μνημόνιο που κατέστρεψε και καταστρέφει ακόμα ζωές –και τη χώρα. Ε, δεν το μελέτησαν, ορισμένοι ούτε καν το διάβασαν, κι όμως το ψήφισαν γιατί είχαν εμπιστοσύνη στην ευφυΐα και στο πολιτικό ταλέντο του Παπανδρέου προφανώς.
Και σου έρχεται η ερώτηση –ρητορική βέβαια, γιατί σε ποιον να την κάνεις και ποιος να σου απαντήσει: Καλά ρε παιδιά, δεν το διαβάσατε, το ψηφίσατε, μας ξεσκίσατε στο διηνεκές όσο περνάει από το εξουσιαστικό χεράκι σας. Στα κανάλια τι βγαίνατε και υποστηρίζατε μετά πάθους ότι αυτό το κείμενο που δεν είχατε καν διαβάσει είναι μονόδρομος; Από πού το αγοράσατε τόσο θράσος, να λέτε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση; Και να πάρετε στο λαιμό σας όχι μόνο εκατομμύρια ανθρώπους και την Ελλάδα σούμπιτη, αλλά και τόσους εκλεκτούς εκπροσώπους της σοβαρής δημοσιογραφίας και της ακόμα σοβαρότερης καθηγεσίας, που μας πήραν τ' αφτιά για μήνες –Μνημόνιο ή χάος;

Επιπολαιότητα, ελαφρότητα, κυνισμός –τώρα καταλογίζονται διάφορα στους μη μελετηρούς υπουργούς και βουλευτές. Μπορεί και να ισχύουν όλα αυτά και άλλα ακόμα χειρότερα, αλλά εκείνο που ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας κακάσχημο και αποκρουστικό είναι η κατευθυντήρια αρχή του πολιτικού μας συστήματος: Η εξουσία για την εξουσία. Ή εξουσία υπεράνω όλων. Αυτή η αρχή τους ώθησε να το ψηφίσουν το τρισκατάρατο –ο πανίσχυρος αρχηγός Γιώργος διέγραφε τότε όποιον έκανε έστω και κιχ κατά του Μνημονίου. Αυτή η αρχή επίσης τους ωθεί τώρα να στραφούν εναντίον του Μνημονίου, του Γιώργου και του εαυτού τους –ο σώζων εαυτόν σωθήτω γιατί φάνηκαν πια τα χαΐρια αυτής της πολιτικής και έρχονται γιαούρτια.

Χειροκροτούσαν τον αρχηγό όταν έλεγε βλακείες για λεφτά που υπάρχουν, υπέγραφε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, δοκίμαζε τις συνταγές του ΔΝΤ στο κασίδη το κεφάλι. Τώρα μουντζώνουν με το ένα χέρι όσα χειροκροτούσαν, ενώ με το άλλο είναι έτοιμοι να ψηφίσουν χειρότερα. Ω εξουσία, πόσα εγκλήματα γίνονται για χατίρι σου!

* Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Τα σύκα τους και τα καρύδια μας

πηγή: ΑΥΓΗ
του Θανάση Καρτερού

Θα δούμε τι θα γίνει με το PSI και τον κύριο Τσαρλς Νταλάρα, ο οποίος χώθηκε στη ζωή μας και πλούτισε τον κύκλο των γνωριμιών μας. Μετά από την τρόικα, τους επιτελείς του ΔΝΤ, πλήθος από τραπεζίτες, τόσους και τόσους Γερμανούς κομισάριους, είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε κι αυτόν. Και να καταλάβουμε τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας άνθρωποι που ούτε ακουστά τους είχαμε πριν και ξαφνικά αντιληφθήκαμε ότι καθορίζουν τον μισθό, το μεροκάματο, το αν θα έχουμε δουλειά ή όχι, το σήμερα και το αύριο εν γένει - δικό μας και των παιδιών μας.
Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις λεπτομέρεια ωστόσο στη φερόμενη ως σκληρή διαπραγμάτευση για το “κούρεμα” -τρέχα γύρευε αν ψάχνεις την αλήθεια-, η οποία έχει ενδιαφέρον. Ορισμένα μεγάλα hedge funds συσκέπτονται μεταξύ τους και με δικηγόρους για να προσφύγουν, σε περίπτωση “κουρέματος”, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Με ποιο επιχείρημα; Μα με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα αλλάζει τους όρους στα ομόλογά τους, τους δίνει λιγότερα χρήματα, άρα «παραβιάζει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και συνεπώς τα ανθρώπινα δικαιώματά τους».
Ωραίο και διδακτικό ε; Γιατί, ενώ οι δανειστές και οι τοκογλύφοι αισθάνονται ριγμένοι και κάνουν λόγο για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, την ίδια στιγμή απαιτούν και επιβάλλουν διά των εκπροσώπων τους την πιο μαζική παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έγινε ποτέ στη νεότερη ελληνική Ιστορία. Εκτός πια αν τα δικά τους είναι σύκα και των αλλωνών καρύδια. Και είναι μεν παραβίαση των πολύτιμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων να κόβεις κάτι τις από τα ομόλογα, αλλά δεν είναι να κόβεις τη σύνταξη, τον μισθό, το δικαίωμα στη δουλειά εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μπορείς να το δεις το πράγμα έτσι: Εδώ έχουμε μια σύγκρουση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τη μια τα ανθρώπινα δικαιώματα των δανειστών, από την άλλη τα δικά μας. Από τη μια το ανθρώπινο δικαίωμα στην ιδιοκτησία ομολόγων, από την άλλη το ανθρώπινο δικαίωμα στη δουλειά, στην αξιοπρεπή αμοιβή, στη ζωή. Αν όμως είναι έτσι, γεννιέται ένα ερώτημα: Τα δικά τους δικαιώματα εκπροσωπεί ο δικός τους Νταλάρα. Τα δικά μας ποιος τα εκπροσωπεί; Ποιος όρισε τον Παπαδήμο ως δικό μας; Ποιος τον ψήφισε; Και ποιος τον εμπιστεύεται περισσότερο; Εμείς ή αυτοί;

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Δηλαδή τώρα έχουμε δημοκρατία;

του Θανάση Καρτερού
πηγή : ΑΥΓΗ

Ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας έκανε ένα ταξιδάκι στην Ελλάδα για να πει μια καλή κουβέντα για τις θυσίες των Ελλήνων αλλά και για να διατάξει την κυβέρνηση να τρέξει πιο γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις. Ένας Γερμανός υφυπουργός είναι μόνιμα εγκατεστημένος στη χώρα μας και επιβλέπει την εφαρμογή των μέτρων που έχουν επιβληθεί από τους δανειστές. Και η γνωστή τρόικα έρχεται κάθε τόσο για να διατάξει τι πρέπει να γίνει και κυρίως τι πρέπει να κοπεί από το γλίσχρο εισόδημα συνταξιούχων και μισθωτών.
Και να ήταν μόνο αυτά. Έχουμε μια Βουλή σε πλήρη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση -σε βαθμό κακουργήματος μπορεί να πει κάποιος, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις. Έχουμε έναν πρωθυπουργό που ουδείς ψήφισε, εκτός από τους τραπεζίτες, και ο οποίος λύνει και δένει στην πιο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία θεωρείται συμφορά από το 90% των Ελλήνων και δυο κόμματα, το ΛΑΟΣ και τη ΝΔ, τα οποία ο ελληνικός λαός έστειλε με την ψήφο του στην αντιπολίτευση, όχι απλώς να τη στηρίζουν, αλλά και να συμμετέχουν σ’ αυτή ως ισότιμοι εταίροι.
Κατά τα άλλα, έχουμε στην Ελλάδα δημοκρατία. Μιλούν εξ ονόματός μας ο Παπαδήμος και οι υπουργοί του. Θεωρείται ότι έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση ο Βορίδης και ο Άδωνις. Και το κυριότερο, θεωρείται αυτονόητο ότι όλοι αυτοί, με πρώτο τον πρωθυπουργό, έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα και τη δημοκρατική στήριξη για να διαπραγματεύονται το σήμερα και το αύριο της χώρας και των παιδιών μας. Να υπογράφουν συμφωνίες που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την απελευθέρωση των φαρμακείων ή των ταξί αλλά και με την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς προτεκτοράτου.
Μ' αυτή τη δημοκρατική νομιμοποίηση απειλεί ο Παπαδήμος ότι θα κόψει τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα τραβώντας μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Μ’ αυτή τη δημοκρατική νομιμοποίηση θα υπογράψουν τη δανειακή σύμβαση που θα μας δέσει όλους χειροπόδαρα. Κι αφού τα τακτοποιήσουν όλα, τότε θα μας παραχωρήσουν και εκλογές -έχουμε και δημοκρατία, τι διάολο! Για να καταλήξει η οικονομική και κοινωνική τραγωδία σε πολιτική φάρσα. Κι έτσι η χώρα που καμαρώνει ότι σ’ αυτή γεννήθηκε η δημοκρατία των πολιτών, θα καμαρώνει ότι σ’ αυτή επίσης πέθανε...

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ


του Νίκου Μπελαβίλα
πηγη: ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Στον Πειραιά είχαμε έναν άστεγο: τον Άγγελο. Ηλικιωμένος, άλλοτε Επονίτης, προσάραξε στα μέρη μας, στα χρόνια του ’70. Επιβίωνε με χαρτζιλίκι και ψευτομεροκάματα. Η παρέα των «Πολιτών του Πειραιά» και αργότερα του «Λιμανιού της Αγωνίας» υιοθέτησε τον Άγγελο, κι ο Άγγελος την παρέα. Τον ειδοποιούσαμε όταν εντοπιζόταν κανένα άδειο σπίτι για χειμερινή διαμονή,  τον φροντίζαμε με ρούχα τον χειμώνα, τον κερνούσαμε μεσημεριανό στην Πλατεία Κοραή, παρά τη γκρίνια των νεαρών σερβιτόρων. Ο Άγγελος ένιωθε την ανάγκη να ανταποδώσει. Στο πρώτο εκλογικό κέντρο του «Λιμανιού», παρών από το πρωί μέχρι το βράδυ, στις συγκεντρώσεις μας το ίδιο, χωρίς να του το έχουμε ζητήσει  ποτέ. Του ήταν αδύνατον να επανέλθει στην τακτοποιημένη ζωή. Χαμένος ή ενταγμένος μ’ ένα δικό του τρόπο σ’ ένα δικό του κόσμο, αρνιόταν να επιστρέψει στον κόσμο της νοικοκυροσύνης.
Αυτό δεν ήταν σπάνιο. Για την ψυχολογία της άρνησης επανένταξης των αστέγων των ευρωπαϊκών μητροπόλεων έχουν γραφτεί πολλά. Ένας καλός συγγραφέας, ο Τζωρτζ Ντόουζ Γκρην, έγραψε το 1994 ένα λογοτεχνικό θρίλερ –στα ελληνικά Τι αξία έχει η αλήθεια, ερημίτη μου;– για έναν αυτοεκτοπισμένο στο  Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Ο καμβάς επάνω στον οποίο στήνεται η κατ’ επίφαση αστυνομική πλοκή της ιστορίας είναι το βίωμα της εξαίρεσης, του μοναχικού αστέγου στη μεγάλη πόλη. Αυτά συνέβαιναν τότε, στις ευημερούσες δυτικές πρωτεύουσες, μεταξύ αυτών και στη δική μας. Άστεγοι ως αμελητέο ποσοστό, δείγματα άξια κοινωνιολογικών παρατηρήσεων, ευγενικές φιγούρες υιοθετημένες από συνανθρώπους.
***
Όταν πριν από μερικούς μήνες γράφτηκε πως η Αθήνα εισέρχεται σε ανθρωπιστική κρίση, η διατύπωση έμοιαζε υπερβολική, ίσως εκφοβιστική. Όταν τα μαγαζιά άρχισαν να κατεβάζουν ρολά το ένα μετά το άλλο, αναρωτιόμασταν τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Καταφεύγουν στα χωριά τους, μπαίνουν υπάλληλοι; Σε τι δουλειές, που δεν υπάρχουν; Όταν ένα πρωί διαπιστώσαμε πως η συνήθης  πιάτσα της ηρωίνης στην Πατησίων θύμιζε διαδήλωση με εκατοντάδες εξαθλιωμένους στριμωγμένους στα πεζοδρόμια, πως οι κοπέλες-θύματα του τράφικινγκ έκαναν πεζοδρόμιο στην 3ης Σεπτεμβρίου κατά δεκάδες, μέρα-μεσημέρι, πως άνθρωποι κοιμόντουσαν επάνω στις θερμαινόμενες από τον υπόγειο σταθμό σχάρες του Μετρό στην Ομόνοια, τότε άρχισε να φαίνεται πως η Αθήνα καταρρέει. Όχι για τους λόγους που διαλαλούν οι υπεύθυνοι της κρίσης, αλλά λόγω της φτώχειας, της οικονομικής και της κοινωνικής λεηλασίας στην οποία οδήγησαν τη χώρα.

Εικονογράφηση του George Cruikshank για τον «Όλιβερ Τουίστ» (1838)


































Σήμερα, λίγους μήνες αργότερα, οι σκουπιδοντενεκέδες, όχι μόνο στο κέντρο αλλά και στις  γειτονιές μας, έχουν τους μόνιμους θαμώνες τους. Ντροπαλοί άνθρωποι, μερικές φορές σχεδόν καλοντυμένοι,  αναζητούν υπολείμματα τροφών. Καθώς νυχτώνει, ένας υπαίθριος ξενώνας στήνεται κάτω από τις μαρκίζες ή στις στοές των κλειστών με λουκέτο εμπορικών καταστημάτων του Πασαλιμανιού.  Ένας κόσμος φοβισμένος, ξεδιπλώνει στρωσίδια, χαρτόκουτα, σακούλες με μια χούφτα τρόφιμα. Αδιανόητες εικόνες, μνήμες διηγήσεων από τον μακρινό  χειμώνα του 1941. Δεν είναι πια ο παλιός μας φίλος ο Άγγελος, ένας από τους ελάχιστους κάποτε αστέγους του κεντρικού Πειραιά. Δεν είναι πια η εξαίρεση. Είναι η συλλογική βύθιση στο ψυχολογικό, στο κοινωνικό έρεβος ενός ηττημένου πληθυσμού. Άνθρωποι,  ναυάγια του κοινωνικού πολέμου, τόσοι πολλοί, που κανένα ναυαγοσωστικό δεν προλαβαίνει να τους σώσει.
Στους κύκλους των οικονομικών κρίσεων, εφιάλτες σαν και τούτον, τον πρωτόγνωρο για την Αθήνα, φαίνεται πως είναι δυνατόν να σταθεροποιηθούν, να γίνουν μόνιμη καθημερινότητα. Το δείχνει η εμπειρία των αχανών παραγκουπόλεων της Λατινικής Αμερικής, της Δυτικής Ακτής της Αφρικής και της Ινδίας. Οι πρώτες μετρούν περισσότερο από μισόν αιώνα ζωής.
Εδώ όμως έχουμε ένα νέο φαινόμενο, και όχι μόνον εδώ, αλλά σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ασύγκριτο με όσα ως πριν λίγο γνωρίζαμε από την περιφέρεια του πρώην «Τρίτου Κόσμου». Εκεί, οι συνοικίες των παραπηγμάτων, ήσαν και είναι προϊόντα της ραγδαίας αστικοποίησης, καταυλισμοί  αστέγων ακτημόνων, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις αγροτικές κοινότητές τους, αναζητώντας τη μοίρα τους στον αχανή αστικό χώρο και διεκδικώντας τη θέση τους στο χωνευτήρι των πόλεων. Εκεί, η συλλογική συνείδηση των κατοίκων τους είναι συνείδηση διεκδίκησης μίας βελτιωμένης ζωής.
Εδώ τα πράγματα μπορεί να ήσαν έτσι στη Δραπετσώνα του ’60, στο Πέραμα και στα Άνω Λιόσια του ’70· αλλά δεν είναι πια. Οι σημερινοί άστεγοι είναι πρώην αστοί, εργαζόμενοι, ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές σπιτιών.  Εκπίπτουν της ιδιότητας του πολίτη, χάνουν την εργασία τους, την ασφάλειά τους, και εν τέλει τη στέγη τους. Ο Ντέιβιντ Χάρβεϋ, σε ένα πρόσφατο άρθρο του, μιλώντας για τις αστεακές  καταβολές της κρίσης,1 περιέγραψε εύστοχα σημαντικές πτυχές των μηχανισμών παραγωγής του νέου χώρου και τους μηχανισμούς οι οποίοι διαμορφώνουν «τις βάρβαρες συνθήκες της ζωής, της στέρησης στέγης, της έλλειψης οικονομικά προσιτής στέγασης». Ας δούμε το αποτέλεσμα ή ας το πούμε με απλά λόγια: οικονομικές δυνάμεις επένδυσαν στη γη και στην κατοικία εις βάρος όσων είχαν δικαίωμα σ’ αυτές. Οι ίδιες δυνάμεις εκδιώκουν  τους πιο αδύναμους και άτυχους από τις εστίες τους, αρπάζοντάς τους τα σπίτια, καταλύοντας το δικαίωμά τους στη στέγη. Στην περίπτωσή μας, αν λάβουμε υπόψη τις άγνωστης εγκυρότητας, αλλά μοναδικές μέχρι στιγμής καταγραφές του Δεκεμβρίου του 2011, οι κοινότητες αυτές αριθμούν 20.000 αστέγους.2 Πιθανόν να είναι περισσότεροι — και σίγουρα σε λίγους μήνες θα είναι πολύ περισσότεροι…
Τα φαινόμενα αυτά της κρίσης είναι δυνατόν να μονιμοποιηθούν. Ο πλούτος είναι δυνατόν να οδεύσει παρέα με την αβάσταχτη φτώχεια. Έχει ξανασυμβεί. Τα λαμπρά κέντρα των πόλεων, οι όπερες, τα κατάφωτα βουλεβάρτα με τα κοινοβούλια, τα ανάκτορα και τα χρηματιστήρια, που έκρυβαν κάποτε, και ξανακρύβουν σήμερα, στις σκοτεινές γωνιές τους στρατιές πεινασμένων και αστέγων. Οι βουβές συνοικίες των ανέργων, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις λαμπρές κεντρικές μνημειώδεις πλατείες. Κοινωνίες που μαθαίνουν να ζουν στον δρόμο, με τον τρόμο και τη βία εις βάρος τους, που λαθροβιούν εντός των ρημαγμένων μητροπόλεων τους. Είναι οι πόλεις του Όλιβερ Τουίστ.
Ο Νίκος Μπελαβίλας διδάσκει Πολεοδομία στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του  ΕΜΠ
Άγγλοι άστεγοι αναζητούν καταφύγιο στους ξενώνες της κοινωνικής πρόνοιας. Έργο του Sir Luke Fildes (1843-1927), πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα (δημοσιεύτηκε στο τχ. 15 του «the books’ journal»)

1.            David Harvey, «The Urban Roots of Financial Crises», στο New Left Project.
http://www.newleftproject.org/index.php/site/article_comments/the_urban_roots_of_financial_crises_part_1_reclaiming_the_city_for_anti_cap(ανάκτηση 1.1.2012). Στα ελληνικά, βλ. Ντέβιντ Χάρβεϋ, «Οι αστεακές  καταβολές των οικονομικών κρίσεων»μέρος Α΄ (μετ. Γιώργος Σουβλής) και μέρος Β΄. (μετ.  Μιχάλης Βεληζιώτης και Αλίκη Κοσυφολόγου) στο  RedNotebook http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4267  και http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4360 (ανάκτηση 2.1.2012).
2.            Elinda Labropoulou, «Austerity drives Greeks into streets», 9.12.2011, CNNInternational