Η Φρεγάτα A.R.A Libertad στην Υδρα

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Διεκατονταετηριδας από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αργεντινής, η εμβληματική φρεγάτα Α.R.A. «Libertad» του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας της Λατινικής Αμερικής επισκέφτηκε την Ελλάδα και ειδικά την Ύδρα.
Στο λιμάνι του Πειραιά  παραμείνει έως τις 6 Σεπτεμβρίου, μεταφέροντας μήνυμα φιλίας και ειρήνης.

Την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2016 ο  Δήμος της Ύδρας με την Πρέσβειρα της Αργεντινής στην Ελλάδα κ. Carolina Perez Colman τίμησαν δυο Έλληνες ναυτικούς με καταγωγή από την Ύδρα, οι οποίοι συμμετείχαν στον αγώνα για την ανεξαρτησία της χώρας. Πρόκειται για τον Νικόλαο Κολμανιάτη (Nicolas Jorge) και τον Μιχαήλ Σπύρου, για τους οποίους η Αργεντινή κατέγραψε με ανεξίτηλα γράμματα, ενώ εξέδωσε ειδικά μετάλλια και ανήγειρε μνημείο προς τιμήν τους.
Στις εκδηλώσεις παρευρέθησαν η Βουλευτής της Α’ Πειραιά κ. Ε. Σταματάκη και ο Αντιπεριφερειάρχης Νήσων κ. Π. Χατζηπέρος.

Φωτογραφίες : Ελένη Γρηγοριάδου

Μπορούμε να γίνουμε ήρωες.

Mhairi,εθελόντρια από Σκωτία: Ο χρόνος που πέρασα με την Αλληλεγγύη ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να αποκαταστήσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα

Μπορούμε να γίνουμε ήρωες. Οι ζωές μας έχουν αλλάξει. Οι κόσμοι μας έχουν αλλάξει. Οι καρδιές μας έχουν αλλάξει: το συγκινητικό κείμενο της εθελόντριας από την Σκωτία, αφιερωμένο στην ομάδα 'Αλληλεγγύη-Κως'.

Πριν από δύο μήνες περίπου, η Mhairi από τη Σκωτία, βρέθηκε για δεύτερη φορά στην Κω ως εθελόντρια με την ομάδα ‘Αλληλεγγύη-Κως’. Λίγο πριν πει το ‘Θα τα ξαναπούμε’ στην ελληνική της οικογένεια, μοιράζεται τις σκέψεις της με ένα συγκινητικό κείμενο αφιερωμένο στην Αλληλεγγύη, με τίτλο ‘Μπορούμε να γίνουμε ήρωες’.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΗΡΩΕΣ

«Μέσα από τα σκοτάδια των καιρών μας, όπου η ανθρωπότητα δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο, αναδύθηκε το πιο απίστευτο κίνημα ανιδιοτελούς συμπαράστασης και ελπίδας, από απλούς ανθρώπους προερχόμενους από όλη την Ευρώπη και ακόμα πιο μακριά. Αυτό που συμβαίνει με το διεθνές κίνημα εθελοντών, από τη συγκέντρωση χρημάτων μέχρι τη διάσωση ανθρώπων, είναι εκπληκτικό και εν μέσω της κρίσης αυτής, είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία που μπορούν να αναδειχθούν. Οι διεθνείς εθελοντές έχουν δεχθεί αρκετή δημοσιότητα, την οποία βέβαια αξίζουν, για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στην ανθρωπότητα, νιώθω όμως ότι οι ντόπιοι εθελοντές δεν ακούγονται τόσο όσο θα έπρεπε. Είναι αυτοί που ζουν σε περιοχές που συνδέονται με την πορεία των προσφύγων και που άλλαξαν τη ροή της ζωής τους για να ανταποκριθούν στην κρίση που έφτασε στην πόρτα τους. Σε μια περίσταση όπως αυτή, δύο πράγματα μπορεί να κάνει κανείς: ή να τρέξει προς τα κει ή να φύγει μακριά.
Εσάς, λοιπόν, που τρέξατε προς τα κει, σας χαιρετώ.

Πολλοί από εμάς, που ερχόμαστε από άλλες χώρες, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για να βοηθήσουμε στα ελληνικά νησιά, αλλά και μέσα από τις ευρωπαϊκές διαδρομές, το Καλαί, ή όπου αλλού βρεθήκαμε. Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, προσπαθήσαμε να προσφέρουμε κάτι, αλλά οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή επιστρέφουμε στα σπίτια μας. 'Ισως να μένουμε λίγες μέρες, μια εβδομάδα, ένα μήνα ή και αρκετούς μήνες, και κάθε στιγμή που περνάμε εδώ να είναι ζωτικής σημασίας, αλλά κάποτε επιστρέφουμε στις ζωές μας. Για τους ντόπιους, όμως, αυτή είναι η ζωή τους.

Οι υπέροχοι Έλληνες εδώ στην Κω, που πήραν ένα μικρό κορίτσι από τη Σκωτία και το έκαναν να αισθάνεται μέλος της οικογένειας, είναι μια χούφτα από τους πιο ελπιδοφόρους ανθρώπους, που θα συναντήσει κανείς ποτέ. Δεν επιδιώκουν την αναγνώριση, παρόλο που αξίζουν όλη την αναγνώριση του κόσμου, για ό,τι έχουν κάνει προκειμένου να βοηθήσουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, κι έτσι σεβόμενη το γεγονός αυτό δεν θα χρησιμοποιήσω ονόματα σε αυτή την αναφορά ευγνωμοσύνης για την ύπαρξή τους.

Πίσω στον Απρίλιο του περασμένου χρόνου, πολύ πριν οι πολλοί αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι γίνεται, η Κως άρχισε να δέχεται τους περισσότερους πρόσφυγες από ποτέ άλλοτε. Καθώς τα νούμερα δεν φαίνονταν να μειώνονται και καθώς καμία βοήθεια από τοπικούς φορείς και φιλανθρωπικές οργανώσεις δεν ερχόταν, μια ομάδα ντόπιων κατοίκων αποφάσισε να αναλάβει να καλύψει τα κενά. Χωρίς αυτή την υπέροχη ομάδα, δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είχε γίνει.
Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, είναι άνθρωποι συνηθισμένοι, με συνηθισμένες δουλειές και συνηθισμένες ζωές, αλλά η αντίδρασή τους σε αυτό που γινόταν μόνο συνηθισμένη δεν μπορεί να την πει κανείς. Το πιο σημαντικό και κατά τη γνώμη μου το πιο ελπιδοφόρο σε σχέση με το κίνημα αυτό ήταν η έννοια της Αλληλεγγύης. Στάθηκαν αλληλέγγυοι σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανάγκη και μεταχειρίστηκαν τον καθένα το ίδιο, ανεξάρτητα από την εθνικότητά του, τους συμπεριφέρθηκαν ως ανθρώπινα πλάσματα, χωρίς να τους περιβάλλει καμία λάμψη ενός λευκού σωτήρα.

Όταν οι άνθρωποι πεινούσαν, και ήταν συχνά πάνω από χίλιοι, τους ετοίμαζαν φαγητό στις κουζίνες τους. Αν οι άνθρωποι χρειάζονταν κατάλυμα, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τους το προσφέρουν. Εδώ στην Κω, πολλά από τα προβλήματα απορρέουν από την πολιτική κατάσταση, ειδικά από έναν δήμαρχο που θα προτιμούσε να μην κάνει τίποτα παρά να βοηθήσει τους ανθρώπους που προσέγγιζαν τις ακτές της Κω με τα φουσκωτά σκάφη. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, η Αλληλεγγύη – Κως πέρασε δύσκολες ώρες σε μια πόλη που καλύπτεται από όγκο γραφειοκρατίας, την οποία, δυστυχώς, πολλοί από τους ξένους εθελοντές δεν βλέπουν πάντα. Ο σεβασμός που τρέφω για κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους άλλους, δεν περιγράφεται με λέξεις.

Ο χρόνος που πέρασα με την Αλληλεγγύη ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να αποκαταστήσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Γιατί, οι άνθρωποι αυτοί δεν στέκονται δίπλα μόνο στους ανθρώπους που έρχονται εδώ κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις διώξεις, αλλά και στους εθελοντές τους, τους οποίους περιβάλλουν με μεγάλη φροντίδα. Πιστεύουν στον άνθρωπο και σε βοηθούν να αποκαταστήσεις και τη δική σου πίστη στους ανθρώπους.

Οι ώρες που πρόσφεραν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον χρόνο που μας πέρασε ήταν πραγματικά απίστευτες. Σε επιφυλακή 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, πάντα παρόντες σε ό,τι προέκυπτε. Και από την άλλη να έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τις ζωές τους. Να κάνουν περιπολία στις παραλίες κατά τη διάρκεια της νύχτας και κάθε νύχτα πριν πάνε στις δουλειές τους, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να αντιμετωπίζουν ό,τι φέρνει η καθημερινότητα, αυτοί είναι οι άνθρωποι που δε συναντάς συχνά στη ζωή σου γιατί δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτούς στον κόσμο.
Εκπαιδευτικοί, γραφίστες, ιδιοκτήτες πάμπ, καλλιτέχνες, ακόμα και κάποιο πρόσωπο που έχω πειστεί ότι είναι ένας ολοζώντανος batman, για να θυμηθώ μόνο κάποιους, αυτοί είναι οι άνθρωποι που έτρεξαν να αντιμετωπίσουν την κρίση που εμφανίστηκε στο κατώφλι τους.

Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα σε σχέση με το Σεπτέμβρη, όπως τα βρήκα την πρώτη φορά που ήρθα, αλλά και πριν τον Σεπτέμβρη φαντάζομαι ήταν ακόμα πιο διαφορετικά. Τώρα υπάρχει πολλή βοήθεια από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, η δουλειά τώρα μοιράζεται μια δουλειά, που λόγω της μείωσης του αριθμού αυτών που φτάνουν είναι πολύ λιγότερη. Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς έχει εξελιχθεί αυτή η κατάσταση, αλλά είναι επίσης, νομίζω, πολύ σημαντικό να θυμηθούμε από που ξεκίνησαν όλα και όλους εκείνους που έκαναν το κάτι παραπάνω πριν ακόμα εμφανιστεί όλη αυτή η υποστήριξη. Αυτούς που έδωσαν τα πάντα όταν δεν υπήρχε τίποτα.

Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι, και εγώ είμαι ένας από αυτούς, έχουν μεγάλο πρόβλημα με τη λέξη που αρχίζει από Η, τη λέξη ήρωας. Και ξέρω ότι πολλοί από εμάς δεν θεωρούμε αυτό που κάνουμε ηρωικό, αλλά είναι απλά αυτό που θα έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους, αυτό είναι κάτι που πιστεύω απόλυτα, αλλά θα κάνω μια μικρή εξαίρεση εδώ μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να βρω στο λεξικό άλλη λέξη που να συνοψίζει τις προσπάθειες της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ της ΚΩ σε κάτι άλλο εκτός από ηρωικές.
Βέβαια, είμαι σίγουρη ότι αν κάποιος από την Αλληλεγγύη διαβάσει αυτές τις γραμμές θα με θεωρήσει κατάφωρα υπερβολική (Εμένα! Για φαντάσου!). Αλλά πραγματικά στα δικά μου μάτια είστε ήρωες.

Ίσως τα πράγματα να μην είναι εύκολα και σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη χαοτική κατάσταση να υπάρχει πάντα το χάος, αλλά ήταν τιμή μου να υπάρξω ένα μικρό μέρος αυτού του πραγματικά εκ βάσεως κινήματος. Όλοι οι εθελοντές, από κάθε μεριά του κόσμου, που εντάχθηκαν με την Αλληλεγγύη, κάθε ένας έχει διαδραματίσει ένα ρόλο και έχει κάνει τη διαφορά και πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να είσαι μάρτυρας του γεγονότος αυτού.
Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι από εμάς τους διεθνείς εθελοντές αισθάνονται το ίδιο με μένα, όταν μαζεύουμε τα πράγματά μας, το μόνο που θέλουμε, είναι να μείνουμε.
 
Οι ζωές μας έχουν αλλάξει. Οι κόσμοι μας έχουν αλλάξει. Οι καρδιές μας έχουν αλλάξει.

Είμαι και θα είμαι για πάντα ευγνώμων.
Σας ευχαριστώ.

πηγή: stokokkino.gr

Μείναμε Ευρώπη!

του  Αλέξανδρου Μπίστη*
πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Οι θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα παρεκκλίνουν λίγο από την προστασία τους προκειμένου να τα διαφυλάξουν μακροπρόθεσμα | AP PHOTO/ LAURENT CIPRIANI

Την προηγούμενη εβδομάδα, στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι, η Γαλλία ενημέρωσε το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι ενεργοποιεί το άρθρο 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σύμφωνα με το οποίο μία χώρα μπορεί να παρεκκλίνει από το πλαίσιο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εφόσον συντρέχουν σοβαροί λόγοι έκτακτης ανάγκης που απειλούν τη ζωή ενός έθνους.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι, η Γαλλία ενημέρωσε το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι ενεργοποιεί το άρθρο 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σύμφωνα με το οποίο μία χώρα μπορεί να παρεκκλίνει από το πλαίσιο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εφόσον συντρέχουν σοβαροί λόγοι έκτακτης ανάγκης που απειλούν τη ζωή ενός έθνους.

Οι θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα παρεκκλίνουν λίγο από την προστασία τους (προκειμένου να τα διαφυλάξουν μακροπρόθεσμα, ασφαλώς!), επιτρέποντας προσαγωγές και συλλήψεις χωρίς εντολή δικαστικής αρχής, παρακολούθηση όλων των ηλεκτρονικών δεδομένων οποιουδήποτε θεωρηθεί ύποπτος, καθώς και επιβολή κατ’ οίκον περιορισμού σε οποιονδήποτε «αποτελεί απειλή για την ασφάλεια και τη δημόσια τάξη», παρότι στην πράξη έχει αποδειχθεί πως η αστυνόμευση σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο είναι ανέφικτη και πως η λογική του κράτους Μεγάλου Αδελφού έχει αποτύχει παταγωδώς να περιορίσει (ή, πολύ περισσότερο, να εξαλείψει) τις τραγικές απώλειες από μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα.

Η Ευρώπη γερνάει και φτωχαίνει, η κρίση αποδομεί το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», ενώ η έκτακτη ανάγκη προβάλλει ως νέα κανονικότητα: μιλιταρισμός, αυταρχισμός, καταστολή, βομβαρδισμοί αμάχων ως αντίποινα για τη δολοφονία αμάχων, περιστολή ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών ως άμυνα απέναντι σε ένα καθεστώς (ISIS) που επιδιώκει την περιστολή ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών, μισαλλοδοξία και καλλιέργεια της θεωρίας περί της σύγκρουσης πολιτισμών για την αντιμετώπιση ενός καθεστώτος που αντλεί τη δύναμή του από τη μισαλλοδοξία και τη θεωρία της σύγκρουσης πολιτισμών.

Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε., με τα ανεξέλεγκτα, μυστικοπαθή, μη εκλεγμένα κέντρα λήψης αποφάσεων, παροξύνει τη δυσπιστία των λαών στο υπερεθνικό μόρφωμα, σμπαραλιάζοντας το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η μετεξέλιξη της Ευρώπης της δημοκρατίας σε Ευρώπη της ισχύος[1] μαζί με τη μεγαλύτερη προσφυγική ροή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απειλούν να τινάξουν στον αέρα το καύχημα της Ε.Ε., τη Συνθήκη Σένγκεν.

Στην τελευταία σύνοδο κορυφής μάλιστα, Γ. Ντάισελμπλουμ και Ντ. Τουσκ άφησαν να εννοηθεί πως εξετάζεται το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας «μικρής Σένγκεν», που θα αφήνει απ’ έξω τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, για να ακολουθήσει ο Ζ.-Κ. Γιούνκερ, υπογραμμίζοντας πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο το ενιαίο νόμισμα.

Η γερασμένη γραφειοκρατία της Ε.Ε., εγκλωβισμένη στον αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο δογματισμό της, προσπαθεί απεγνωσμένα να σώσει το οικοδόμημά της που κλυδωνίζεται, αποδομώντας ό,τι έχει απομείνει να διαφοροποιεί τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό» από τις άγρια ταξικές, αλλά και χρόνια καθηλωμένες σε αυταρχικά αντιδημοκρατικά καθεστώτα χώρες τις Ανατολής.

Η πιθανότητα αξιοποίησης του προσφυγικού ζητήματος ως ευκαιρίας για άνοιγμα της κερκόπορτας σε φτηνό εργατικό δυναμικό, που θα ενισχύσει το οικονομικό και κοινωνικό ντάμπινγκ στις ευρωπαϊκές χώρες, θα σημάνει την επέκταση του μοντέλου του ασιατικού καπιταλισμού στην Ευρώπη, δηλαδή ανύπαρκτα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, φτώχεια και εξαθλίωση, ταπείνωση και αδιέξοδο για τους πολλούς.

Η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού οδηγεί στην παρακμή του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, τροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο του εξτρεμισμού, ενισχύει την εθνικιστική Ακροδεξιά (βλ. Λεπέν, χώρες βόρειας Ευρώπης, πρώην ανατολικές χώρες) και προλειαίνει το έδαφος για εθνικές αναδιπλώσεις, έξαρση εθνικισμών και εθνικών ανταγωνισμών.

Αποσχιστικά και αυτονομιστικά κινήματα εντός ευρωπαϊκού εδάφους (Ισπανία, Σκοτία, Βέλγιο), προαναγγελθέντα δημοψηφίσματα αποχώρησης από την Ε.Ε. (Αγγλία) ή χαλάρωσης της σχέσης με την ευρωζώνη (Δανία), εσωτερικές διενέξεις (χώρες Βαλκανίων), εύφλεκτες ισορροπίες και κλιμακούμενες εντάσεις πέριξ της Ευρώπης (Ρωσία - Ουκρανία, Ρωσία - Τουρκία, Τουρκία - Κουρδιστάν), μέχρι τα βάθη της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Συρία) και τις χώρες της βόρειας Αφρικής οριοθετούν μια μπαρουταποθήκη όπου σχεδόν το σύνολο των τοπικών και διεθνών σχέσεων που εγκαθιδρύθηκαν στην περιοχή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βρίσκονται σε πλήρη αποσταθεροποίηση και διαδικασία επανακαθορισμού.

Τα παραπάνω συνθέτουν έναν καμβά εντός του οποίου μπορεί κάλλιστα ανά πάσα στιγμή να επαναληφθεί η Ιστορία που διδάσκει πως μετά από μεγάλες οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού ακολουθούν εξίσου μεγάλες εμπόλεμες συρράξεις.

Είναι αμφίβολο αν οι σημερινές ηγεσίες της Ευρώπης θέλουν να αποτρέψουν μια τέτοια ολέθρια προοπτική, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για προάσπιση της ειρήνης, της σταθερότητας και της προόδου στην ευρύτερη περιοχή. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε να επαναφέρουν στο προσκήνιο την πολιτική ως μέσο διασφάλισης της αρμονικής συνύπαρξης των λαών έναντι της οικονομίας και να διαφυλάξουν τη δημοκρατία ως εργαλείο των λαών για να ορίζουν το παρόν και το μέλλον τους, αντί να την υπονομεύουν.

Ασφαλώς, αν οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν επιλέξει να ξεμπερδεύουν με το ιδεολόγημα της Ενωμένης Ευρώπης αντί να επανεξετάσουν την πολιτική της λιτότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια σταθερότητα, μια χώρα σαν την Ελλάδα δύσκολα μπορεί να τις σταματήσει. Μπορεί όμως να αναρωτηθεί: Εμείς, για την ώρα τουλάχιστον, μείναμε Ευρώπη!

Η Ευρώπη πού πάει;

1. Paul Mason, Europe is becoming an undemocratic continent where force matters more than law, The Guardian, 18/10/2015, http://goo.gl/GFhAbC

* Ο Αλέξανδρος Μπίστης είναι πολιτικός επιστήμονας

"Σε αναμονή": Ας κάνουμε την αλληλεγγύη πράξη.

Μια παρέα έφτιαξε ένα βίντεο που μας καλεί να αγοράσουμε κάτι παραπάνω και να το αφήσουμε σε αναμονή για όσους το χρειάζονται.

Η ομάδα των σπουδαστών της δραματικής σχολής «Δήλος» είχε μια σπουδαία ιδέα: Με τον πιο απλό τρόπο βοηθάμε έμπρακτα ο ένας τον άλλον.  
Με ποιο τρόπο; Πληρώνοντας ένα καφέ, ένα ψωμί, ένα γάλα, λίγο κρέας, φρούτα και κάθε λογής προιόντα για κάποιο συνάνθρωπό μας που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσει. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού κόβει και κρατάει σε ένα ξεχωριστό κουτί την απόδειξη του προιόντος σε αναμονή που έχει εισπράξει και την δίνει σε όποιον του ζητήσει το προιόν σε αναμονή. Τόσο απλό.

Η ιδέα του «καφέ σε αναμονή» ξεκίνησε από την Ιταλία μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και είναι κάτι που συμβαίνει σε διάφορες χώρες του κόσμου.

Στόχος του βίντεο είναι να διαδοθεί όσο περισσότερο γίνεται, ώστε όλο και περισσότερα καταστήματα σε όλη τη χώρα να προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα στους πελάτες τους.

Η ιδέα έχει βρει μεγάλη ανταπόκριση, αφού άνθρωποι και καταστήματα από όλη την Ελλάδα έχουν αναλάβει με ενθουσιασμό τη διάδοση και την υλοποίησή της! Ήδη υπάρχουν στο Facebook, σελίδες για τον «Καφέ σε αναμονή».

Στους καιρούς που ζούμε, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η δύναμή μας!

Η αληθινή ιστορία της 17 Νοέμβρη

πηγή: rwf.gr

Το ντοκιμαντέρ «Η αληθινή ιστορία της 17 Νοέμβρη» του Στέλιου Κούλογλου
tvxs.gr / Η αληθινή ιστορία 17Ν από tvxorissinora

“Από τις βόμβες στη Νομική”

Η ιστορία της αντίστασης των φοιτητών στην δικτατορία της 21ης Απριλίου με βάση έγχρωμο κινηματογραφικό υλικό από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που παρουσιάζεται για πρώτη φορά και πενήντα μαρτυρίες στελεχών του φοιτητικού κινήματος, μελών παράνομων αντιστασιακών οργανώσεων που είχαν υιοθετήσει δυναμικές μορφές πάλης εναντίον της χούντας, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών αλλά και ανθρώπων που υπηρέτησαν το καθεστώς των συνταγματαρχών.
Το ειδικό αφιέρωμα της εκπομπής ξεκινά από την 21 Απριλίου του 67 όταν, σε ένα παιχνίδι της ιστορίας, οι φοιτητές έχουν καταλάβει το Πολυτεχνείο της Αθήνας και κορυφώνεται εφτά χρόνια αργότερα με την εξέγερση των φοιτητών στον ίδιο χώρο.
Στα πρώτα πέτρινα χρόνια της χούντας, όταν ο Στυλιανός Παττακός απαγορεύει ακόμη και την μίνι-φούστα, η μοναδική μορφή αντίστασης είναι κάποιες προκηρύξεις που δεν έχουν παρά πολύ μικρή απήχηση. Έτσι αρκετές οργανώσεις καταφεύγουν σε βομβιστικές ενέργειες. Στο πρώτο επεισόδιο περιγράφεται το κλίμα της εποχής, τα βασανιστήρια της δικτατορίας και μιλούν αντισταστιακοί και καλλιτέχνες, πρώην μέλη του ΡΦ, της Δημοκρατικής Άμυνας, της οργάνωσης «20η Οκτώβρη», καθώς και της ομάδας «Άρης» που προσπάθησε να δυναμιτίσει την αμερικανική πρεσβεία. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 ένα νέο φοιτητικό κίνημα ξεκινά στα Πανεπιστήμια που κορυφώνεται με την κατάληψη της Νομικής τον Νοέμβριο του ’73 και το οποίο αλλάζει τους σχεδιασμούς των παράνομων οργανώσεων.

“Η λάθος πληροφορία”

Έγχρωμο, ανέκδοτο κινηματογραφικό υλικό από την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και μια σειρά νέες μαρτυρίες, μετατρέπουν το δεύτερο επεισόδιο για την ιστορία του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος σε ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Για πρώτη φορά, μέσα από τις διηγήσεις των φοιτητών που άρχισαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου στις 14 Νοεμβρίου του 1973 αποκαλύπτεται ότι όλα ξεκίνησαν τυχαία, από μία λανθασμένη πληροφορία…
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα παρασκήνια που οδήγησαν στο κίνημα του Ναυτικού τον Μάιο του ’73 όπως τα διηγούνται οι πρωτεργάτες του, ο «διάλογος» ανάμεσα στον Κυριάκο Σταμέλο που διαπραγματεύθηκε την έξοδο των φοιτητών και τον Μιχάλη Γουνελά, επικεφαλής του τανκ που έσπασε την πόρτα, το βράδυ της 16ης προς την 17η Νοεμβρίου καθώς και η διήγηση του υφυπουργού της τότε κυβέρνησης Μαρκεζίνη για το κλίμα στο επιτελείο του Παπαδόπουλου και την ψυχολογική κατάσταση του δικτάτορα που άλλοτε είναι έξαλλος και άλλοτε κατηφής μπροστά στις διαγραφόμενες εξελίξεις.
Οι παλιοί βομβιστές των πρώτων χρόνων της δικτατορίας αλλά και οι πρωταγωνιστές του φοιτητικού κινήματος που οδήγησε στην εξέγερση της 17ης Νοέμβρη του ’73 παίρνουν τις αποστάσεις τους και κρίνουν την ομόνυμη τρομοκρατική οργάνωση. Ένας απ αυτούς θα πεί στο τέλος: «εμείς είμαστε η πραγματική 17η Νοέμβρη»…