ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΕΤΟΣ 2011

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ

Η χρονιά που φεύγει αφήνει μια Ευρώπη δίχως όραμα να βουλιάζει στην οικονομική κρίση και τον ελληνικό λαό να έχει υποστεί τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Να πάει και να μην έρθει ποτέ ξανά χρονιά τόσο απαίσια όσο αυτή που τελειώνει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους Ελληνες το 2011 ήταν σίγουρα η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου.

Ολος ο λαός μας όχι μόνο υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια, αλλά και μπήκε επιπλέον σε τροχιά οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης που για την ώρα δείχνει να τον οδηγεί στα Τάρταρα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απεδείχθη ολέθρια. Σε βαθμό μάλιστα τέτοιο που οι επίδοξοι διάδοχοί του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρούν απολύτως αναγκαίο να την αποκηρύξουν -υποκριτικάκαι καιροσκοπικά εννοείται- προκειμένου να έχουν ελπίδες εκλογής τους στη θέση του προέδρου του μέχρι πρότινος κραταιού κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου. 

Χριστούγεννα και Σταύρωση συνέπεσαν φέτος για τους Ελληνες πολίτες, καθώς ολόκληρη η χρονιά ήταν ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Οικονομική κατακρήμνιση της τάξης του 20% για τους τυχερούς, του 30% και του 40% για τους πολλούς, της απόλυσης για τους πιο άτυχους. Μια χώρα που βυθίζεται σε πέλαγος μιζέριας και απόγνωσης.

Πολύ κακή χρονιά το 2011 και για την υπόλοιπη Ευρώπη, πλην Γερμανίας. Η λιτότητα εξαπλώνεται παντού. Τα κοινωνικά συμβόλαια διαρρηγνύονται. Το «ευρωπαϊκό όραμα» έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Το ευρώ κλυδωνίζεται βίαια. Κανένας σχεδόν δεν πιστεύει πια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της ΕΕ από τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και προκαλείαπέχθεια, καθώς αναβιώνουν με ένταση οι εθνικισμοί και τα ρατσιστικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν πολλές, πολλές δεκαετίες πριν.

Ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου επικρατεί στην Ευρώπη. Θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια καλπάζει η οικονομική κρίση που σαρώνει, όπως και τότε, δεκάδες εκατομμύρια ζωές. Από την άλλη αναζητούνται λύσεις εκτός θεσμικού πλαισίου στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλους ψηφίζει ο κόσμος, άλλοι τον κυβερνούν. Παρακμή. Αδυναμία εξεύρεσης δημοκρατικής λύσης τότε, προσφυγή στους «τεχνοκράτες» σήμερα. Οχι όμως σε τεχνοκράτες που θέτουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους στην υπηρεσία των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι να κυβερνούν λαμβάνοντας υπόψη τους τα πολύ ευρύτερα πολιτικά κριτήρια και συνυπολογίζοντας τις τεχνικές προτάσεις των ειδικών, αλλά σε τεχνοκράτες στους οποίους ανατίθεται η διακυβέρνηση.

Η Γερμανία είναι ευτυχής με τη χρονιά που πέρασε. Επιβάλλοντας χωρίς δισταγμούς την πολιτική της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ επεκτείνει σε νέους τομείς, εδραιώνει και βαθαίνει την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Οσα πέτυχε στο κεφάλαιο της πολιτικής επικυριαρχίας της στη Γηραιά Ηπειρο κατά τη διάρκεια του 2011, δεν τα είχε κατορθώσει στα προηγούμενα πενήντα και πλέον χρόνια ύπαρξης της ΕΟΚ αρχικά και της ΕΕ στη συνέχεια.

Ο πόλεμος έδωσε τη λύση στην τρομερή κρίση της δεκαετίας του 1930. Προκάλεσε ανείπωτες καταστροφές και ο καπιταλισμός ανασυγκροτήθηκε χτίζοντας αυτά που είχε γκρεμίσει. Ανέτρεψε όμως ριζικά τους μέχρι τότε υφιστάμενους συσχετισμούς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Πλήρωσε κι ένα βαρύτατο τίμημα χάνοντας για σχεδόν μισόν αιώνα τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του τότε αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ενωσης. Τέτοιον πόλεμο δεν περιμένει τώρα κανείς. Τίποτα όμως δεν αποκλείει ένας γενικευμένος οικονομικός πόλεμος να προκαλέσει εκατομμύρια κοινωνικά θύματα.

Ελπίδες που διαψεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό γέννησε στον αραβικό κόσμο το 2011. Σε όλα ταμοναρχικά φιλοδυτικά καθεστώτα, οι επαναστάσεις κατεπνίγησαν. Στην Αίγυπτο η επανάσταση ψυχορραγεί ανάμεσα στη βία των στρατιωτικών και στον εκλογικό θρίαμβο των ισλαμιστών. ΣτηΣυρία η εξέγερση πνίγεται στο αίμα, όπως και στην Υεμένη, όπου ακόμη είναι άγνωστο αν θα νικήσει.Μόνο στην Τυνησία επικράτησαν οι εξεγερμένοι.

Ενα αραβικό κράτος ακόμη, η Λιβύη, πλούσιο σε πετρέλαια και φυσικό αέριο, έπεσε το 2011 θύμα ιμπεριαλιστικής πολεμικής επίθεσης εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συν άλλων συμμάχων τους, με στόχο φυσικά την αρπαγή των ενεργειακών της πηγών. Το λιβυκό καθεστώς ανατράπηκε, ο Καντάφι εξοντώθηκε. Οπως στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μόνο που τώρα η Ευρώπη δεν αντιστάθηκε.

Και το δούλεμα συνεχίζεται

πηγη: ΕΘΝΟΣ

Εντεκα βουλευτές εμφανίζονται να μη δικαιολογούν πού κατέληξαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία ο καθένας τους απέσυρε από τους τραπεζικούς λογαριασμούς του και, σύμφωνα με δηλώσεις των αρμοδίων για το «πόθεν έσχες παραγόντων της Βουλής, το θέμα θα ερευνηθεί. Και η απορία είναι απλή: για ποιον λόγο δεν έχει ήδη ερευνηθεί; Πόσες μέρες χρειάζονται για να κληθούν οι συγκεκριμένοι βουλευτές και να δικαιολογήσουν -ή να μην καταφέρουν να δικαιολογήσουν- πού πήγαν τα χρήματα αυτά; Δύο; Τρεις; Παραπάνω όχι.

Μου είναι αδύνατο να υπολογίσω πόσες φορές πρέπει να έχω γράψει από το 1975 μέχρι σήμερα για την κοροϊδία του δήθεν ελέγχου της εξέλιξης της οικονομικής κατάστασης των πολιτικών. Ή της κοροϊδίας να δημοσιοποιούνται λίγες μέρες πριν μπει το 2012 στοιχεία για το 2009; Γιατί περί κοροϊδίας πρόκειται. Και μάλιστα ξεδιάντροπης, μια και συνεχίζεται επί τόσα χρόνια.

Ας υποθέσουμε ότι αποφασίζει η Βουλή να ελέγξει όχι τα οικονομικά μίας μόνο χρονιάς, αλλά της συνολικής πολιτικής έως τώρα πορείας των 300 μελών της. Τι χρειάζεται για να γίνει η δουλειά; Δύο ή τρεις δημοσιογράφοι και ισάριθμοι λογιστές. Από άποψη στοιχείων θα χρειαστούν το πρώτο και το τελευταίο «πόθεν έσχες» του καθένα και όλες οι φορολογικές δηλώσεις του, κυρίως η τελευταία πριν από την είσοδό του στη Βουλή. Κι από άποψη χρόνου δύο ή, το πολύ, τρεις μήνες.

Δεν αμφιβάλλω ότι ειδικότεροι στους ελέγχους σχετικών θεμάτων μπορεί να χρειαστούν λιγότερο χρόνο και να καταλήξουν σε εγκυρότερα συμπεράσματα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι μια δημοσιογραφική ερευνητική ομάδα με την προαναφερθείσα λογιστική υποστήριξη μια χαρά θα την έκανε τη δουλειά. Αλλωστε, μικρός είναι ο τόπος μας, λίγο ή πολύ γνωριζόμαστε ο ένας με τον άλλον, ξέρουμε ποιες είναι οι περιπτώσεις που θα πρέπει να ερευνηθούν διεξοδικά και ποιες εκείνες που θα βρεθούν καθαρές.

Ωστόσο, τέτοια έρευνα δεν υπάρχει περίπτωση να τη δούμε στο ορατό μέλλον. Το λέει και η παροιμία, άλλωστε. «Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Και στην περίπτωση των «πόθεν έσχες» των πολιτικών, το «κοσκίνισμα» ή το δούλεμα ή η κοροϊδία, δώστε όποια ονομασία θέλετε, έχει εξελιχθεί σε επιστήμη.

ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

TIME: Ο Λουκάνικος «διαδηλωτής» της χρονιάς

πηγη: express.gr

Μπορεί στη ψηφοφορία που έγινε στο διαδίκτυο, οι αναγνώστες του περιοδικού Time να ανέδειξαν τον Ταγίπ Ερντογάν ως πρόσωπο της χρονιάς, ωστόσο, οι συντάκτες του αμερικανικού εντύπου επέλεξαν τον «διαδηλωτή»
από την Αραβική Ανοιξη στην Αθήνα και από το Κίνημα Occupy Wall Street στη Μόσχα.

Σύμφωνα με το TIME ο πιο γνωστός διαδηλωτής στην Αθήνα είναι ο συμπαθέστατος Λουκάνικος, ο γνωστός σκύλος των αθηναϊκών διαδηλώσεων που το περιοδικό χαρακτήρισε ως σκύλο της χρονιάς αφιερώνοντας του ένα πλούσιο φωτογραφικό άλμπουμ με χαρακτηριστικές εικόνες από τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας.

«Είναι μία διεθνής διασημότητα. Αυτός ο σκύλος μπαίνει στις γραμμές των ταραχοποιών στην πρωτεύουσα της Ελλάδας» γράφει για τον Λουκάνικο το Time. Και δημοσιεύει μια σειρά από φωτογραφίες, ελλήνων και ξένων φωτορεπόρτερ, κυρίως από διαδηλώσεις και επεισόδια στην ευρύτερη περιοχή της πλατείας Συντάγματος.

Το σχετικό αφιέρωμα πάντως, δεν αναφέρει κάποιες άλλες γνωστές στην Ελλάδα λεπτομέριες για τον συγκεκριμένο σκύλο, όπως για παράδειγμα το ότι το 2006 καταγράφηκε για πρώτη φορά ως αδέσποτος από τον δήμο Αθηναίων και ότι κάποιοι τον προτιμούν να φωνάζουν Κανέλο, φυσικά από το κανελί του χρώμα.




Χαρακτηριστικό απόσπασμα από τα όσα αναφέρει το περιοδικό: «Η Ιστορία πολλές φορές προκύπτει εκ των υστέρων και τα γεγονότα αποκτούν αξία μόνο όταν γυρίζουμε πίσω και τα αναζητούμε. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι όταν ένας νεαρός πωλητής φρούτων θα αυτοπυρπολείτο σε μια πόλη της Τυνήσιας που ούτε καν υπήρχε στον χάρτη, θα προκαλούσε κύμα διαμαρτυριών που θα έριχναν δικτάτορες στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ θα 'ταρακουνούσαν' καθεστώτα στη Συρία, την Υεμένη και το Μπαχρέιν.»

Ή ότι το πνεύμα της διαφωνίας θα έβγαζε στους δρόμους του Μεξικανούς κατά των καρτέλ των ναρκωτικών, τους Έλληνες στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για πολιτικούς που δεν έδωσαν ποτέ λόγο, τους Αμερικανούς να καταλάβουν δημόσιους χώρους, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την άνιση κατανομή του εισοδήματος και τους Ρώσους κατά ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.

Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το περιοδικό, οι διαδηλώσεις έχουν επηρεάσει χώρες με πληθυσμό 3 δισεκατομμύρια και η λέξη «διαμαρτυρία» εμφανίστηκε το 2011 σε εφημερίδες και διαδικτυακά μέσα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην Ιστορία.

Δείτε το αφιέρωμα του περιοδικού TIME εδώ

Να ήμουνα Ωνάσης!

πηγη: ΑΥΓΗ
του: Θανάση Καρτερού

Μεγάλη ναυτική δύναμη είναι η Ελλάδα -από τις μεγαλύτερες του κόσμου. 4.500 πλοία κάθε είδους σκίζουν τις θάλασσες και είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν τη ναυτιλία μια από τις κινητήριες δυνάμεις της ανάπτυξης. Αμ δε! Όποιος άκουσε τον καθηγητή Γιάννη Μηλιό που μίλησε χθες στην πρωινή ενημέρωση της ΝΕΤ θα πρέπει να έπεσε από τα σύννεφα.

Διότι, όσα κι αν ξέρεις για τα προνόμια των εφοπλιστών, τις φοροαπαλλαγές τους και την παροιμιώδη προσήλωσή τους στις εθνικές σημαίες που είναι πιο κερδοφόρες γι’ αυτούς, να ακούς ότι όλος μαζί ο εφοπλιστικός κόσμος πληρώνει στο ελληνικό δημόσιο φόρους μόνο 12 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο είναι όσο να ‘ναι είδηση.

Αν κάνεις τη διαίρεση έρχεται κάτι περισσότερο από 2.600 ευρώ για κάθε καράβι. Δεν είναι κι άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι τόσο πληρώνει ένας εργαζόμενος με μεσαίο εισόδημα μόνο για την έκτακτη εισφορά και την άλλη της αλληλεγγύης.

Πολλαπλάσια πληρώνει ένας μισθωτός για φόρους κάθε χρόνο. Και πενήντα εκατομμύρια ευρώ το χρόνο πληρώνουν στο ελληνικό δημόσιο της γης οι κολασμένοι, οι μετανάστες.

Αν μάλιστα προσθέσει κανείς σ’ όλα αυτά την τιμή του πετρελαίου, που οι εφοπλιστές το παίρνουν κοψοχρονιά, τις 58 φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν σε αντίθεση με τον κοσμάκη που βλέπει το αφορολόγητο να βυθίζεται, καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα των θυσιών πιο καλά φέρεται σε κάποιον που έχει πέντε-δέκα ή περισσότερα καράβια απ’ ό,τι στους συνταξιούχους.

Σιγά την είδηση, θα πείτε. Σιγά την είδηση, φυσικά, αλλά έχει μια σημασία τέτοιες μέρες να μαθαίνει κανείς για τέτοιου είδους σκανδαλώδη προνόμια, που συνοδεύονται πάντα από μπούρδες περί ανταγωνιστικότητας και εθνικές κορόνες.

Γιατί η ελίτ της πατρίδας, για την οποία μας καλούν να θυσιαστούμε, αποτιμά το έθνος πολύ φθηνά και για την Ελλάδα ρε γαμώτο δίνει μόνο το γαμώτο. Γιατί επίσης έχουν γεμίσει τα καράβια τους με ξένους, αξιοποιώντας τις διευκολύνσεις που τους παρέχει το ελληνικό κράτος, άρα και από την άποψη αυτή μηδέν η προσφορά τους.

Και γιατί, τέλος, το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι, όπως και να το κάνουμε, στην πρωτοπορία και μπορούμε βλέποντας τις δικές τους επιτυχίες να καταλάβουμε καλύτερα ποια Ελλάδα μας ετοιμάζουν. Μια Ελλάδα παράδεισο για τους Κροίσους και κόλαση για τα υποζύγια…

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΙΖΟΛΑ;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ* 

πηγη: ΑΥΓΗ

Αισθάνονται άραγε καλά οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ παρέα με τους αστέρες της ακροδεξιάς; Λίγο δαγκωμένοι πρέπει να πούμε, αν κρίνουμε από τις δημόσιες δηλώσεις τους, αλλά κατά τα άλλα σαν έτοιμοι από καιρό μας προκύπτουν. Άντρες έτοιμοι για όλα. Αποφασισμένοι να το πιουν κι αυτό το πικρό ποτήρι για το καλό της πατρίδας. Εξάλλου όπως εξήγησε χτες η κυρία Φώφη στη δημόσια τηλεόραση το λυπηρό για την ίδια δεν είναι η παρέα με τους φασίστες τύπου Βορίδη αλλά η απουσία από την παρέα της αριστεράς!

Καλά δεν υπάρχει έστω ένας τους που να ντρέπεται; Ποια Ελλάδα θα σώσουν χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη, τον εκπρόσωπο του Λεπέν, τους ταγματασφαλίτες της σύγχρονης ακροδεξιάς και τους θαυμαστές του Παπαδόπουλου και του Πινοσέτ; Πώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, σοσιαλιστές τρομάρα τους, πολιτικοί απόγονοι του Αλλιέντε, αυτό που έχει ξεσηκώσει τους συντρόφους τους σ' όλο τον κόσμο κι έκανε τους Γάλλους νααρνηθούν να στείλουν συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Παπαδήμο;

Και πώς και αυτοί και τα δεξιά ξαδέλφια τους τολμούν να αγκαλιάζουν εκείνους που σήκωσαν τσεκούρια κατά της δημοκρατίας; Είναι η Ελλάδα του Χρυσοχοΐδη και του Μαγκριώτη ίδια με την Ελλάδα του Άδωνι και του Ροντούλη; Αν είναι, αν ενστερνίζονται το είδος του ανθρωποφάγου εθνικισμού που βαφτίζεται αγάπη για την πατρίδα να το ξέρουμε. Και να γράψουμε όλους όσοι συνεργάζονται εποικοδομητικά με τα φασιστάκια δεύτερης και τρίτης γενιάς στο μαυροπίνακα των χορηγών του φασισμού.

Αν όμως αυτοί δεν έχουν κανένα όριο και κανένα φραγμό να πειθαρχούν στις εντολές της Μέρκελ, αν αποφάσισαν να γίνουν βορά του κάθε Βορίδη, κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι η δημοκρατία δεν είναι μπριζόλα για να προσφέρουν κοψίδια στους εχθρούς της. Ούτε παράνομη μετανάστης στην πατρίδα της, να την πουλάνε ως προαγωγοί έσχατης υποστάθμης σε κάθε τσεκουράτο Ελληναρά. Έστω και άπορη η κορασίδα είναι από καλή γενιά, έχει γονείς και συγγενείς που την ανάστησαν με θυσίες κι ενδιαφέρονται για την τύχη της.

Αν αμφιβάλλουν για τη ζόρικη γενιά της ας περάσουν μεθαύριο απ' το Πολυτεχνείο. Αλλά τι να καταλάβουν πια, όταν συναγελάζονται με κείνους που ερωτεύτηκαν τον Χίτλερ και γαλουχήθηκαν με το μεγαλειώδες: Ο Μάλλιος ζει αυτός μας οδηγεί; Μπρρρρρρ....

"Ιστορική μνήμη" και νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα

Του Γιώργου Η. Παπαηλιού*
πηγη: ΑΥΓΗ

«Χρωστούμε σε όσους πέρασαν, θαρθούνε, θα περάσουν
Κριτές να μας δικάσουνε οι αγέννητοι, οι νεκροί»
(Κωστής Παλαμάς)

Η ιστορία είναι άσκηση μνήμης και η «ιστορική μνήμη», υπό προϋποθέσεις, είναι ζώσα πραγματικότητα, ιδίως στην ευρύτερη περιοχή στην οποία η Ελλάδα ανήκει, όπου οι αντιθέσεις του παρελθόντος εκτείνονται και στο παρόν, είναι ενεργές και συνιστούν υπαρκτά προβλήματα, π.χ. η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, η ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, η επιχείρηση επιβολής της «γερμανικής Ευρώπης» κ.ά.
Στη σημερινή εποχή, αυτήν της παγκοσμιοποίησης, επιχειρείται να τεθούν εκποδών η «ιστορική μνήμη» και η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, διότι συνιστούν εμπόδια στην προσπάθεια των ισχυρών να ελέγξουν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά τους λαούς, επιβάλλοντας τα δικά τους «παγκοσμιοποιημένα» πρότυπα και συμφέροντα.
Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ασκούμενη από την ελληνική κυβέρνηση νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μέσω του «Μνημονίου», της δανειακής σύμβασης, του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος», του πολυνομοσχεδίου και ήδη «πολυνόμου» και των νέων δεσμεύσεων - δεσμών που μας επιφυλάσσονται, η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση και ο ελληνικός λαός σε εξαθλίωση, λειτουργώντας ως πειραματόζωο και για τους υπόλοιπους λαούς, προκειμένου η δημόσια περιουσία και ο δημόσιος πλούτος να εκποιηθούν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, που, με δραστικά μειωμένο κόστος εργασίας, θα τα εκμεταλλεύεται. Είναι προφανές ότι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική οδηγεί στην οικονομική και πολιτική υποταγή της χώρας στα διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα.
Η αντίσταση προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία, την ελευθερία, τη δημοκρατία αποτελεί διαχρονικά στάση ζωής του ελληνικού λαού και, βάσει του ισχύοντος Συντάγματος, συνταγματική επιταγή, αφού η τήρηση αυτού «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Έτσι σήμερα η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα μπορεί να αποτελέσει, αφενός ανάχωμα στην επιβαλλόμενη από το διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα «νέα τάξη πραγμάτων» και αφετέρου βατήρα για την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, που να εγγυάται, μέσω πολιτικών εθνικής θωράκισης, οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, τη διατήρηση της εθνικής ενότητας και τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.
Η άσκηση της «ιστορικής μνήμης», που ούτε προσκόλληση στο παρελθόν ούτε αδυναμία προσαρμογής στις σύγχρονες συνθήκες αποτελεί, εκτός από ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της ιστορίας, συνιστά κίνητρο και οδηγό για αντίσταση κατά της επιβολής της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας και τη χάραξη σταθερών, αποφασιστικών και τολμηρών κινήσεων προς το μέλλον. Διότι είναι γνωστό ότι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι «καταδικασμένοι» να την ξαναζήσουν. Η επανάληψή της είναι «ιστορικό» λάθος, είναι έγκλημα.

* Ο Γιώργος Η. Παπαηλιού είναι δικηγόρος - διδάκτορας Νομικής

Είμαστε όλοι μια συντεχνία…

πηγη: ΕΠΟΧΗ
Αν πιστέψουμε τους κοντυλοφόρους του δικομματισμού, αυτή εδώ η χώρα έχει ως βασικό δομικό στοιχείο της τις συντεχνίες. Οι ταξιτζήδες; Συντεχνία. Οι φαρμακοποιοί; Συντεχνία. Οι καθηγητές; Συντεχνία. Οι υπάλληλοι της ΔΕΗ; Συντεχνία. Οι οικοδόμοι; Συντεχνία. Οι τοματοπαραγωγοί; Συντεχνία. Οι σιδηροδρομικοί; Συντεχνία. Οι γιατροί; Συντεχνία. Οι φοιτητές; Συντεχνία. Οι ΑΜΕΑ; Συντεχνία. Οι αστυνομικοί; Συντεχνία. Οι εφοριακοί; Συντεχνία. Οι τελωνειακοί; Συντεχνία. Οι βενζινοπώλες; Συντεχνία. Οι συνταξιούχοι; Συντεχνία… Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτό τον ανιαρό κατάλογο καταλαμβάνοντας όλες τις υπόλοιπες σελίδες.
Οι πρόθυμοι απολογητές κάθε κυβέρνησης ορίζουν ως συντεχνία κάθε επαγγελματική ή κοινωνικο – οικονομική κατηγορία ανθρώπων, που διεκδικεί με επιμονή –ίσως και με αδιαφορία για τις άλλες κατηγορίες– τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Τις κατηγορούν, δηλαδή, για μια ιδιότητα που, στο πλαίσιο του ιδεολογικού νεοφιλελευθερισμού, αποτελεί την ύψιστη αρετή για κάθε μεμονωμένο άτομο. Πώς γίνεται αυτό που αποτελεί αρετή για το άτομο, να μεταμορφώνεται ξαφνικά σε κακία, μόλις αρχίσει να διεκδικείται από περισσότερα άτομα από κοινού;
Η απάντηση ίσως να βρίσκεται σε μια εμπειρική παρατήρηση, που μπορεί να διατυπωθεί με τη μορφή ρητορικού ερωτήματος: Είδατε ποτέ να μιλούν για τη συντεχνία των πολυεθνικών, τη συντεχνία των βιομηχάνων, τη συντεχνία των καθεστωτικών πολιτικών, τη συντεχνία των εφοπλιστών; Είδατε ποτέ να κατονομάζουν ως συντεχνία τους μεγαλο (και μικρο) μετόχους μια εισηγμένης ή μη ανώνυμης εταιρίας;
Στις σύγχρονες χώρες όπου κυριαρχεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα, οι μόνες ενώσεις προσώπων που δεν κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν συντεχνίες, είναι οι ενώσεις προσώπων που αποσκοπούν στην απλή και απροσχημάτιστη εξασφάλιση κέρδους από τη στυγνή εκμετάλλευση άλλων προσώπων. Γιατί είναι οι μόνες ενώσεις προσώπων που για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά (αποδοτικά), χρειάζεται να έχουν απέναντί τους μεμονωμένα άτομα, αδύναμα, διαθέσιμα για κάθε είδους εκμετάλλευση –άμεση ή έμμεση. Κάθε συσπείρωση ανθρώπων, που ενδέχεται να απειλήσει κατά οποιοδήποτε τρόπο τα συμφέροντά τους, αποκαλείται συντεχνία.
Η καθεστηκυία αστική τάξη δεν είναι η πρώτη φορά που “λησμονεί” τις αρχές και τις δομές πάνω στις οποίες η ίδια, όταν ήταν ανερχόμενη τάξη, στηρίχθηκε για να ανέλθει και να κυριαρχήσει. Οι πραγματικές συντεχνίες, οι πρόδρομοι των αστικών ενώσεων προσώπων, υπήρξαν τα ουσιαστικά εργαστήρια συγκρότησης και οργάνωσης των μη φεουδαρχικών σχέσεων ήδη μέσα στην καρδιά του μεσαίωνα. Δεν ήταν τότε η κακόφημη λέξη που πιπιλίζουν σήμερα τα παπαγαλάκια της εξουσίας. Ήταν οι μήτρες των βρεφών – αστών. Ήταν οι προάγγελοι του δικαιώματος της σύστασης ενώσεων ελευθέρων ανθρώπων, ενός από τα βασικότερα αστικά δικαιώματα.
Αλλά, θα πείτε, εδώ η αστική τάξη και οι διανοούμενοί της τείνουν να ξεχάσουν έννοιες όπως η ελευθερία, η ισότητα και η αδελφοσύνη – αλληλεγγύη, ιδρυτικές της επανάστασής τους, και θα σκοτιστούν για τις συντεχνίες! Ας τις κακοποιούν όσο τους γουστάρει. Απλώς, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι, όταν οι κατακερματισμένες και, υποτίθεται, αυτιστικές συντεχνίες καταλήγουν να συμπαρατάσσονται αίροντας τον αλληλοσπαραγμό τους ενώπιον του κοινού εχθρού, του επιτιθέμενου, παμφάγου, ισοπεδωτικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, παύει να τις χαρακτηρίζει το άλλοτε βασικό χαρακτηριστικό τους, η επιδίωξη πάση θυσία του ιδιαίτερου συμφέροντος, και τείνουν να μεταβληθούν σε συλλογικούς εκφραστές μιας κοινωνίας που αντιστέκεται και αγωνιά: γιατί δεν είναι διατεθειμένη να περάσει σε μια νέα, αναπόφευκτη ίσως εποχή, σ’ ένα νέο τρόπο οργάνωσής της μέσα από το μοναδικό δρόμο που γνωρίζει ο καπιταλισμός, το δρόμο της ισοπέδωσης και της εξουθένωσης όχι μόνο των ξεπερασμένων σχέσεων, αλλά και των ίδιων των φορέων τους, των ανθρώπων.
Και για όποιον δεν κατάλαβε, η κοσμοπλημμύρα που συνένωσε τους ταξιτζήδες με τους οικοδόμους, τους άνεργους με τους δημόσιους υπαλλήλους, τον εμποράκο με το φοιτητή, είναι αδύνατον πια να αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση και τα μιντιακά στηρίγματά της με τη ρητορική περί συντεχνιών. Η επίθεση εναντίον μιας “συντεχνίας” μπορεί να φαίνεται πειστική. Η αντιπαράθεση με το σύνολο των “συντεχνιών” μετατρέπει την ίδια την κυβέρνηση και τα στηρίγματά της σε μειοψηφική συντεχνία.

Χ. Γεωργούλας

Λίγο πριν ή μετά το "κούρεμα"

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΘΑΚΗ πηγη: ΑΥΓΗ
Το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει μετατραπεί -πλέον- σε κομβικό για τη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης. Τόσο κομβικό, που κάθε εξέλιξη μπορεί να προκαλέσει ευρύτερους κλυδωνισμούς στην παγκόσμια οικονομία, παρά το μικρό και πεπερασμένο μέγεθος του ελληνικού προβλήματος.
ΕΔΩ και δύο χρόνια ασκείται μια πολιτική που επιδιώκει την απομόνωση του ελληνικού προβλήματος από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Η πολιτική αυτή θέλει τη σταδιακή ή βίαιη εσωτερική υποτίμηση -την περικοπή δηλαδή μισθών, συντάξεων κ.λπ., την εξισορρόπηση των δημόσιων οικονομικών σε ένα πολύ χαμηλότερο επίπεδο από τον ιστορικό μέσο όρο (δημόσια έσοδα και δαπάνες στο 35% αντί το 44% του ΑΕΠ) και την πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας στα πρότυπα των χωρών της μετάβασης, των ανατολικών δηλαδή χωρών.
Η πολιτική αυτή μπορεί να προκαλεί μεγάλη και ανυπόφορη συρρίκνωση της οικονομίας και να καθιστά το χρέος εξόφθαλμα μη βιώσιμο, αλλά αυτό είναι μέρος της πολιτικής αυτής. Το "κούρεμα του χρέους", σε διάφορες εκδοχές, είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πολιτικής.