Τι ωραίο μπάχαλο!

του Καρτερού Θανάση

πηγη: AΥΓΗ

Η Αθήνα πνιγμένη στα σκουπίδια, οι άνθρωποι τσαλαβουτούν επί ώρες στην προσπάθειά τους να φτάσουν στη δουλειά -όσοι δουλεύουν-, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς από απεργία σε απεργία, οι εφοριακοί κλείνουν τις εφορίες, οι τελωνειακοί τα τελωνεία, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας τους αεροδιαδρόμους, οι ναυτικοί τα λιμάνια, οι νοσηλευτικοί καταλαμβάνουν νοσοκομεία και οι δημόσιοι υπάλληλοι υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμα και η τρόικα κατάντησε να οργανώνει τις συναντήσεις της με τους υφισταμένους της υπουργούς σε απίθανα μέρη και γραφεία.
Είναι απίστευτο που μπροστά σε μια τέτοια εικόνα ορισμένοι επιμένουν να κυκλοφορούν με το ληγμένο προπαγανδιστικό τους πάσο. Η Αθήνα γίνεται Κάιρο, το μεγάλο κόλπο των σκουπιδιάρηδων, η εξέγερση των βολεμένων, η περιφρόνηση των απεργών προς την κοινωνία, η μειωμένη εθνική συνείδηση των συνδικαλιστών. Αυτή η ανάγνωση της κοινωνικής τρικυμίας, βολική όλο το προηγούμενο διάστημα, εξακολουθεί να ενδημεί στην κυβερνητική επικοινωνία, στις εισαγγελικές παρεμβάσεις -αυτές μας έλειπαν-, στην προπαγάνδα με στόχο τους νοικοκυραίους και στο τηλεοπτικό κατιναριό. Καλέ, τι μπάχαλο τέλος πάντων είναι αυτό!
Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι δεν υπάρχει πια η κοινωνία που ήξεραν για να την παραμυθιάσουν. Τη διέλυσαν και εισπράττουν τώρα τα επίχειρα. Ούτε νοικοκυραίοι με ευήκοα ώτα υπάρχουν πια, τους πάτησε κι αυτούς το τρένο της τρόικας. Και τα εκατομμύρια θύματα ενός ανελέητου διωγμού, έχουν πάρει το μάθημά τους: Τίποτε δεν γίνεται με το καλό. Κανένας, ούτε η κυβέρνηση ούτε η τρόικα, δεν τους ακούει και δεν τους λογαριάζει όσο πάνε με τον σταυρό στο χέρι, με τις κλασικές μορφές πάλης, απεργίες, συλλαλητήρια και λοιπά. Ούτε μια τελεία ή ένα κόμμα από τα αντεργατικά νομοσχέδια και μέτρα δεν άλλαξαν οι εκπρόσωποι των δανειστών, δικοί μας και ξένοι, μπροστά στη διαπιστωμένη κοινωνική αντίδραση. Άστους να απεργούν!
Λοιπόν; Λοιπόν εργασιακό αντάρτικο απέναντι στη δικτατορία των δανειστών, είπε ένας συνδικαλιστής ΔΕΚΟ. Λοιπόν, φτάνει εκείνη η εκρηκτική στιγμή που η βλακεία και ο αυταρχισμός των από πάνω μετατρέπουν την αντίθεση των από κάτω σε απελπισία και τυφλή οργή. Αποθανέτω η ψυχή μου... Κι ακόμα περισσότερο όταν δεν διαφαίνεται μια σαφής και ρεαλιστική εναλλακτική λύση. Ας μην έχουν συνεπώς αυταπάτες οι αυτουργοί της κοινωνικής διάλυσης, ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή...