πηγή: Το Ποντίκι
Γράφει ο Κώστας Μερκουράκης
Μια ημέρα μετά τη «ματωμένη Κυριακή», όπως αποδείχθηκε, η ιστοσελίδα του αμερικανού δικτύου CNN φιλοξένησε στην κεντρική της σελίδα τρεις αναρτήσεις που αφορούσαν την Ελλάδα.
Λογικό θα απαντούσε κάποιος, ωστόσο, αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον, αυτό που δημιουργεί τη διαφορά με αντίστοιχες αναρτήσεις στο παρελθόν,είναι η νύξη - έστω και με τη μορφή δημοσκόπησης – στα προβλήματα και στις συνέπειες των επιλογών του νέου Μνημονίου στους Έλληνες.
Συγκεκριμένα, υπάρχει το ερώτημα για το εάν θεωρούν οι αναγνώστες, πως η Ευρώπη «πιέζει υπερβολικά την Ελλάδα».
Κάτι, λοιπόν, που δεν κατάφερε ή πιο σωστά κάτι που δεν τόλμησε ποτέ (γιατί για να πετύχεις κάτι πρέπει πρώτα να το επιχειρήσεις) η ντόπια πολιτική ηγεσία, το κατάφεραν οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που βγήκαν στους δρόμους όλης της Ελλάδας.
Οι χθεσινές διαδηλώσεις, το αμέτρητο πλήθος, αλλά και οι ιδιαίτερα σκληρές - αν όχι τρομακτικές - εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, η άγρια καταστολή και οι καταστροφές, έφεραν για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά στην «ημερήσια διάταξη» όλου του πλανήτη, το ζήτημα της σταδιακής εξαθλίωσης στο επίπεδο ζωής των Ελλήνων.
Και το ευτύχημα είναι, πως αυτή η διαφορετική οπτική της κρίσης στην Ελλάδα δεν ήρθε στο προσκήνιο μόνο στην Αμερική - που είναι σχετικά απομακρυσμένη και αποστασιοποιημένη από τον πυρήνα της κρίσης - αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Οι αναφορές στον γαλλικό και ιταλικό Τύπο, εξάλλου, είναι ενδεικτικές. (Κάτι που δε συναντήσαμε στονγερμανικό Τύπο για παράδειγμα, που επιμένει να ασχολείται με τις διαδηλώσεις των προηγούμενων ημερών και τις καμένες ναζιστικές σημαίες).
Σε ένα από τα δύο άρθρα* που φιλοξένησε το CNN εχθές, αυτό του Επίκουρου Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth, Ρωμανού Γεροδήμου, γίνεται αναφορά στην «ακραία λιτότητα που εκτρέφει ακραίες πολιτικές». Αντιγράφουμε από το κείμενο του Καθηγητή:
«Την Κυριακή το βράδυ, η ελληνική τηλεόραση είχε δύο ζωντανές μεταδόσεις. Η πρώτη ήταν μέσα από το κτίριο του κοινοβουλίου και έδειχνε μια ξεκομμένη πολιτική ελίτ να εξασκείται στη συνηθισμένη μικροπολιτική φαγωμάρα και στον αυτο-βαυκαλισμό. Η άλλη μετάδοση έδειχνε την σε εξέλιξη ημι-αποκαλυπτική καταστροφή στους δρόμους της Αθήνας. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποκαλυπτική. Έφερε, μάλιστα, μια ανατριχιαστική ομοιότητα με τις τελευταίες ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία του 1930».
Το γεγονός αυτό που περιγράφεται, δηλαδή η αδυναμία μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού να αφουγκραστεί την πραγματικότητα (όχι μια μακρινή πραγματικότητα, αλλά αυτήν ακριβώς έξω από το κοινοβούλιο) είναι κάτι που εξοργίζει τον ελληνικό λαό.
Αυτό, σε συνδυασμό με τα εξαντλητικά μέτρα, την ανύπαρκτη επιχειρηματολογία από την «παράταξη του Μνημονίου» που συρρικνώθηκε, την έλλειψη δημοκρατίας και το εγκληματικό κενό εκπροσώπησης προκαλούν τη μήνη του κόσμου και οδηγούν τη χώρα σε μονοπάτια επικίνδυνα.
Από την άλλη μεριά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια από τις 5(!) τοποθετήσεις του την Κυριακή ανακύκλωσε διάφορα χιλιοειπωμένα αναφερόμενος στους «πιστωτές»: «Δεν θέλουν να μας τιμωρήσουν. Θέλουν να μεταφέρουν τη δική τους αντίληψη. Έχουν την πλειοψηφία, έχουν τα χρήματα, έχουν και, κατά την άποψή τους, την απόδειξη για την επιτυχία του μοντέλου. Τι περιμένουν από εμάς; Να τους εγγυηθούμε ότι όχι μόνο η παρούσα Βουλή, αλλά και η επόμενη θα μπορούσε να αναλάβει τη συνέχεια του προγράμματος».
Παράλληλα, αναφέρθηκε και στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων: «Αγωνιστήκαμε μαζί με το Γιώργο Παπανδρέου, αγωνιζόμαστε τους τελευταίους τρεις μήνες μαζί με το Λουκά Παπαδήμο μέρα - νύχτα, για την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση. […] Εάν πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν ικανότεροι εκπρόσωποι και διαπραγματευτές από το Λουκά Παπαδήμο, εμένα και την άλλη ομάδα, μπορεί να το πει και να το δοκιμάσει. Γιατί έξω από το χορό, πολλοί πολλά τραγούδια ξέρουν».
Το άρθρο του κυρίου Γεροδήμου, στο κομμάτι που παραθέσαμε εντοπίζει με επιτυχία το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή σε πολιτικό επίπεδο: Μια εκτός τόπου και χρόνου ηγεσία, που αδυνατεί όχι μόνο να χειριστεί την κατάσταση, αλλά και να σχεδιάσει μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική που θα λαμβάνει στα υπ' όψιν της και το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει, αλλά και το μέλλον της χώρας.
Γιατί ο υπουργός Οικονομικών πλανάται οικτρά αν τα πιστεύει αυτά που λέει. Διαπραγμάτευση, χωρίς διαπραγματευτικά χαρτιά δεν υπάρχει. Σε ποιά διαδικασία ακριβώς αναφέρεται; Εδώ και δύο χρόνια, με τις… ασύλληπτες (σύμφωνα με τον υπουργό) ικανότητες τους, κατάφεραν και να αυτόδιαλυθούν και να απολέσουν το μοναδικό «ατού» μας. Που δεν ήταν άλλο, από αυτό του «αιφνιδιασμού».
Έκαναν ότι μπορούσαν για να μην ενοχλήσουν τις αγορές. Το ομολόγησε πολλάκις ο Βενιζέλος στις ομιλίες του προχθές. Και κάπως έτσι μείναμε με άδεια χέρια.
Ωστόσο, μέσα σε όλα τα αρνητικά δεδομένα για την Ελλάδα, οι πολίτες με τις κινητοποιήσεις τους προσέφεραν ένα νέο πλεονέκτημα για τη χώρα. Ένα νέο διαπραγματευτικό χαρτί. Η παλλαϊκή κραυγή, ο ξεσηκωμός, οι άνθρωποι κάθε ηλικίας στους δρόμους, επιτρέπουν στους εκπροσώπους μας να απευθυνθούν εκ νέου στην Ευρώπη.
Λογικό θα απαντούσε κάποιος, ωστόσο, αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον, αυτό που δημιουργεί τη διαφορά με αντίστοιχες αναρτήσεις στο παρελθόν,είναι η νύξη - έστω και με τη μορφή δημοσκόπησης – στα προβλήματα και στις συνέπειες των επιλογών του νέου Μνημονίου στους Έλληνες.
Συγκεκριμένα, υπάρχει το ερώτημα για το εάν θεωρούν οι αναγνώστες, πως η Ευρώπη «πιέζει υπερβολικά την Ελλάδα».
Κάτι, λοιπόν, που δεν κατάφερε ή πιο σωστά κάτι που δεν τόλμησε ποτέ (γιατί για να πετύχεις κάτι πρέπει πρώτα να το επιχειρήσεις) η ντόπια πολιτική ηγεσία, το κατάφεραν οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που βγήκαν στους δρόμους όλης της Ελλάδας.
Οι χθεσινές διαδηλώσεις, το αμέτρητο πλήθος, αλλά και οι ιδιαίτερα σκληρές - αν όχι τρομακτικές - εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, η άγρια καταστολή και οι καταστροφές, έφεραν για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά στην «ημερήσια διάταξη» όλου του πλανήτη, το ζήτημα της σταδιακής εξαθλίωσης στο επίπεδο ζωής των Ελλήνων.
Και το ευτύχημα είναι, πως αυτή η διαφορετική οπτική της κρίσης στην Ελλάδα δεν ήρθε στο προσκήνιο μόνο στην Αμερική - που είναι σχετικά απομακρυσμένη και αποστασιοποιημένη από τον πυρήνα της κρίσης - αλλά και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Οι αναφορές στον γαλλικό και ιταλικό Τύπο, εξάλλου, είναι ενδεικτικές. (Κάτι που δε συναντήσαμε στονγερμανικό Τύπο για παράδειγμα, που επιμένει να ασχολείται με τις διαδηλώσεις των προηγούμενων ημερών και τις καμένες ναζιστικές σημαίες).
Σε ένα από τα δύο άρθρα* που φιλοξένησε το CNN εχθές, αυτό του Επίκουρου Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth, Ρωμανού Γεροδήμου, γίνεται αναφορά στην «ακραία λιτότητα που εκτρέφει ακραίες πολιτικές». Αντιγράφουμε από το κείμενο του Καθηγητή:
«Την Κυριακή το βράδυ, η ελληνική τηλεόραση είχε δύο ζωντανές μεταδόσεις. Η πρώτη ήταν μέσα από το κτίριο του κοινοβουλίου και έδειχνε μια ξεκομμένη πολιτική ελίτ να εξασκείται στη συνηθισμένη μικροπολιτική φαγωμάρα και στον αυτο-βαυκαλισμό. Η άλλη μετάδοση έδειχνε την σε εξέλιξη ημι-αποκαλυπτική καταστροφή στους δρόμους της Αθήνας. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποκαλυπτική. Έφερε, μάλιστα, μια ανατριχιαστική ομοιότητα με τις τελευταίες ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία του 1930».
Το γεγονός αυτό που περιγράφεται, δηλαδή η αδυναμία μεγάλης μερίδας του πολιτικού προσωπικού να αφουγκραστεί την πραγματικότητα (όχι μια μακρινή πραγματικότητα, αλλά αυτήν ακριβώς έξω από το κοινοβούλιο) είναι κάτι που εξοργίζει τον ελληνικό λαό.
Αυτό, σε συνδυασμό με τα εξαντλητικά μέτρα, την ανύπαρκτη επιχειρηματολογία από την «παράταξη του Μνημονίου» που συρρικνώθηκε, την έλλειψη δημοκρατίας και το εγκληματικό κενό εκπροσώπησης προκαλούν τη μήνη του κόσμου και οδηγούν τη χώρα σε μονοπάτια επικίνδυνα.
Από την άλλη μεριά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια από τις 5(!) τοποθετήσεις του την Κυριακή ανακύκλωσε διάφορα χιλιοειπωμένα αναφερόμενος στους «πιστωτές»: «Δεν θέλουν να μας τιμωρήσουν. Θέλουν να μεταφέρουν τη δική τους αντίληψη. Έχουν την πλειοψηφία, έχουν τα χρήματα, έχουν και, κατά την άποψή τους, την απόδειξη για την επιτυχία του μοντέλου. Τι περιμένουν από εμάς; Να τους εγγυηθούμε ότι όχι μόνο η παρούσα Βουλή, αλλά και η επόμενη θα μπορούσε να αναλάβει τη συνέχεια του προγράμματος».
Παράλληλα, αναφέρθηκε και στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων: «Αγωνιστήκαμε μαζί με το Γιώργο Παπανδρέου, αγωνιζόμαστε τους τελευταίους τρεις μήνες μαζί με το Λουκά Παπαδήμο μέρα - νύχτα, για την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση. […] Εάν πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν ικανότεροι εκπρόσωποι και διαπραγματευτές από το Λουκά Παπαδήμο, εμένα και την άλλη ομάδα, μπορεί να το πει και να το δοκιμάσει. Γιατί έξω από το χορό, πολλοί πολλά τραγούδια ξέρουν».
Το άρθρο του κυρίου Γεροδήμου, στο κομμάτι που παραθέσαμε εντοπίζει με επιτυχία το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή σε πολιτικό επίπεδο: Μια εκτός τόπου και χρόνου ηγεσία, που αδυνατεί όχι μόνο να χειριστεί την κατάσταση, αλλά και να σχεδιάσει μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική που θα λαμβάνει στα υπ' όψιν της και το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που υποφέρει, αλλά και το μέλλον της χώρας.
Γιατί ο υπουργός Οικονομικών πλανάται οικτρά αν τα πιστεύει αυτά που λέει. Διαπραγμάτευση, χωρίς διαπραγματευτικά χαρτιά δεν υπάρχει. Σε ποιά διαδικασία ακριβώς αναφέρεται; Εδώ και δύο χρόνια, με τις… ασύλληπτες (σύμφωνα με τον υπουργό) ικανότητες τους, κατάφεραν και να αυτόδιαλυθούν και να απολέσουν το μοναδικό «ατού» μας. Που δεν ήταν άλλο, από αυτό του «αιφνιδιασμού».
Έκαναν ότι μπορούσαν για να μην ενοχλήσουν τις αγορές. Το ομολόγησε πολλάκις ο Βενιζέλος στις ομιλίες του προχθές. Και κάπως έτσι μείναμε με άδεια χέρια.
Ωστόσο, μέσα σε όλα τα αρνητικά δεδομένα για την Ελλάδα, οι πολίτες με τις κινητοποιήσεις τους προσέφεραν ένα νέο πλεονέκτημα για τη χώρα. Ένα νέο διαπραγματευτικό χαρτί. Η παλλαϊκή κραυγή, ο ξεσηκωμός, οι άνθρωποι κάθε ηλικίας στους δρόμους, επιτρέπουν στους εκπροσώπους μας να απευθυνθούν εκ νέου στην Ευρώπη.
Αν όχι προς τις πολιτικές ηγεσίες, τότε ας στραφούν προς τους λαούς, κάτι που δεν έκαναν ποτέ. (Συστηματικά, εξάλλου, αρθρογραφούσαν σε ξένα έντυπα για να επιβεβαιώσουν τις φοβερές συνταγές της τρόικας). Κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με νέες και πιο δυναμικές παρεμβάσεις του κόσμου στις πολιτικές εξελίξεις θα άνοιγε νέες δυνατότητες. Πάντως σίγουρα θα ήταν μια πιο αποτελεσματική τακτική. Η μήπως όχι;
Τα πράγματα στην Ευρώπη δεν πάνε καλά**. (Περισσότερα ερωτήματα γεννήθηκαν σε ακόμη περισσότερους πολίτες της, βλέποντας τις εικόνες από την Ελλάδα. Σε πολίτες που διαβλέπουν ένα μέλλον ζοφερό. Παρόλα αυτά, γνωρίζουμε καλά πως η διάρκεια ζωής αυτών των ερωτημάτων είναι εξαιρετικά μικρή. Όσο ξαφνικά φύτρωσαν στην επικαιρότητα, τόσο ξαφνικά μπορούν να επιστρέψουν στο βάθος των συνειδήσεων.
Μένει να δούμε τι θα κάνουν οι «διαπραγματευτές» μας. Όχι αυτοί. Οι... νέοι.
Μένει να δούμε τι θα κάνουν οι «διαπραγματευτές» μας. Όχι αυτοί. Οι... νέοι.
Γιατί αυτούς τους δοκιμάσαμε. Και είναι σίγουρο πως στις εκλογές θα τους κρίνουμε κιόλας…
* το άρθρο του κου Γεροδήμου θα το βρείτε εδώ
** Ο οίκος αξιολόγησης Moody’s υποβάθμισε, περίπου στις 2 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας, την πιστοληπτική ικανότητα έξι ευρωπαϊκών χωρών [Ιταλία κατά μία βαθμίδα, Πορτογαλία επίσης, Ισπανία κατά δύο βαθμίδες, καθώς και Σλοβακία, Σλοβενία και Μάλτας] επικαλούμενος την κρίση της ευρωζώνης.
Παράλληλα, άφησε να εννοηθεί ότι σχεδιάζει την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Αυστρίας σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου