Του Βασίλη Μουλόπουλου
Υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τη «σωτηρία της χώρας».
Οι γνωστοί άγνωστοι αναλυτές των τυλεπαραθύρων έχουν αρχίσει να δυσκολεύονται (ακόμα κι αυτοί που δεν ορρωδούν προ μηδενός και ουδενός) να δικαιολογήσουν την υπερβολική δόση που απαιτεί να λάβουμε η τρόικα. Είναι όλοι προβληματισμένοι και ανησυχούν όχι γιατί θα τα τινάξει ο « Έλλην ασθενείς», αλλά γιατί ο «Έλλην ασθενής» μπορεί να παρεξηγήσει την κατάσταση και να την περάσει σαν κρίση του συστήματος. Σαν κρίση της Ιδέας.
Έτσι εσχάτως προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καπιταλισμός -και δη ο παγκοσμιοποιημένος- είναι κάτι το νομοτελειακό, κάτι το μαγικό, κάτι το θαυματουργό. Μόνο που καμιά φορά, λόγω αδέξιων χειρισμών ή εσφαλμένων υπολογισμών, άνθρωποι είμαστε, γίνονται κάποιες υπερβολές, κάποια λάθη. Αλλά, προς Θεού, χωρίς πρόθεση.
«Προσοχή», λένε οι κομισάριοι του Μνημονίου, «μην μπερδεύετε όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο με μια κρίση του συστήματος». Προσοχή, λοιπόν, το σύστημα έχει πάει για ρεκτιφιέ, κάντε υπομονή. Εν τω μεταξύ, η χώρα εκποιείται και οι κάτοικοί της εξοντώνονται. Λυπηρό, λένε οι μαθητευόμενοι μηχανικοί της οικονομίας, αλλά αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για το ρεκτιφιέ. Για να μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί.
Γιατί, σύμφωνα με τους πολιτικούς κομισάριους των Μνημονίων, η ανταγωνιστικότητα είναι αποκλειστική ευθύνη του εργαζομένου. Ποτέ δεν θυμάμαι κάποιος από δαύτους να ζητεί από το κεφαλαίο καθήλωση κερδών για την ανταγωνιστικότητα.
Τώρα, θα μου πείτε, πού είναι η συνεισφορά τού κεφαλαίου στην ανταγωνιστικότητα που θα μας βγάλει από την κρίση; Δεν διακρίνεται πουθενά. Δεν βλέπω εκείνους που πλούτισαν τις περασμένες δεκαετίες από τις μπίζνες τους με το ελληνικό κράτος πρόθυμους να συνεισφέρουν το κατιτίς τους . Προτιμούν να παρκάρουν τα κέρδη τους σε ελβετικές τράπεζες και σε υπεράκτιες εταιρείες εξωτικών νησιών.
Περιμένοντας, σύμφωνα με το δόγμα της δημιουργικής καταστροφής (όπως θα έλεγαν στην London School of Εconomics), να επενδύσουν όταν η χώρα θα έχει μεταβληθεί σε κρανίου τόπο.
Γι' αυτό, προς Θεού, μη συγχέετε το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού με τη φτώχεια, την ανεργία, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την εξαθλίωση των μισθωτών και των συνταξιούχων, την εξόντωση των μικρομεσαίων. Αυτά είναι λάθη που τα κάνουν οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των πολυεθνικών, οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες, οι χρυσοκάνθαροι μάνατζερ, οι ντίλερ, οι ολιγάρχες αυτού του τόπου και αυτού του κόσμου.
Οι οποίοι δεν είναι από τη φύση τους κακοί. Απλώς τους κατασκευάζουν έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου