Φτάνει πια, είναι η ώρα να ζωντανέψουμε τα σύμβολά μας !

...Να τους τα πεις!!
του  Κυριάκου Ρεγκούκου

πηγή:ΑΥΓΗ

Χθες βράδυ βγήκα έξω να πάρω αέρα. Περπάταγα χωρίς προορισμό, το βλέμμα στις πλάκες του πεζοδρομίου, ο νους μου ένα κουβάρι, ο χρόνος νεκρός. Ένιωσα ένα χέρι να μου πιάνει το μπράτσο και να με ωθεί απαλά να συνεχίσω το βάδισμά μου. Η φωνή του μαλακή, σταθερή, δίπλα στ' αυτί μου.
«Το περίμενα ότι θα γυρνούσες, στην πραγματικότητα δεν έφυγες ποτέ, η γειτονιά μας είναι η μόνη ζωντανή μήτρα σου. Ξέρω ότι βασανίζεσαι, αλλά απέχεις. Καλά κάνεις, δεν πρέπει να μπερδευόμαστε στα πόδια των νέων. Κι εγώ σιωπώ, σαράντα χρόνια μετά την τελευταία θυσία και φτάσαμε εδώ!
»...Όμως πρέπει να ακουστεί και η δική μας φωνή, ανώνυμα, χωρίς περγαμηνές, χωρίς κατατάξεις, χωρίς κομματικές προσδοκίες. Θα βρεις εσύ έναν τρόπο να το κάνεις.
»...Άκου και να τους τα πεις!
»Είναι η πρώτη φορά που έχουμε στρατηγική τόσο κοντά στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και θέσεις με τόσο ξεκάθαρες πολιτικές δεσμεύσεις. Η πρώτη φορά που μας ακούνε τόσοι πολλοί, που είναι έτοιμοι να ανέβουν στο κύμα, αλλά διστάζουν. Γιατί; Γιατί έχουμε ηττηθεί στα βασικά.
»Ξέρουμε όλοι πια ότι η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και τα σύμβολα αυτής της γενιάς απεμπολήθηκαν, εξαργυρώθηκαν έναντι ευτελούς αντιτίμου, οι περισσότεροι πέρασαν στην αντίπερα όχθη, εκεί που τους προσφέρθηκαν άφθονα τα προσωπικά ωφελήματα, υλικά και εξουσιαστικά. Εκεί που έχουν ξορκίσει τα οράματα για έναν κόσμο καλύτερο, εκεί που θαρρούν ότι τέλειωσαν με την Ιστορία, εκεί που μας χρεώνουν τις αποτυχίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, λες και δεν είμαστε εμείς που το '68 ματώσαμε με τους συντρόφους μας. Εκεί που μας πετάνε στα μούτρα 'και πού έχουν συμβεί αυτά που μας λέτε', λες και οι κοινωνίες αλλάζουν με συνταγές, λες και οι κοινωνίες δεν έχουν αλλάξει με οράματα.
»Και δες τώρα. Ξυπνάμε από ένα όνειρο πλουτισμού με εξευτελιστικές καταχρήσεις του δημόσιου πλούτου, παραδομένοι στην αμετροεπή κατανάλωση, τυφλωμένοι από τη λάμψη του life style, εγκλωβισμένοι ο καθένας στον μικρόκοσμό του.
»...Όσοι απολαμβάνουν τη διχοτόμηση της κοινωνίας σε άξιους εργαζόμενους και ανάξιους απολυμένους πειραματίζονται με την εκκόλαψη ενός νέου είδους ανθρώπου. Είναι ο νεοάνθρωπος της νέας εποχής. Μνησίκακος, ανάλγητος, εκδικητικός, απόλυτα ατομοκεντρικός και ικανός για όλα, προκειμένου να αντλήσει ψίχουλα μιας αβέβαιης επιβίωσης.
»Φτάνει πια, είναι η ώρα να ζωντανέψουμε τα σύμβολά μας, αυτή την παράδοση τιμής, θυσίας, αλληλεγγύης, πίστης στη δικαιοσύνη, περιφρούρησης της δημοκρατίας, τιμωρίας των τυράννων.
»...Έτσι να τους τα πεις!!
»Όχι με ανεδαφικό φαντασιακό, όπως πολλές φορές το κάναμε στο παρελθόν, όχι με μια ηθική εγκλωβισμού που ταιριάζει μόνο στον αυταρχισμό, αλλά με σαφήνεια, αποφασιστικότητα, ρεαλισμό, επιστημονική επάρκεια και προτεραιότητες.
»Άκου ένα δείγμα:
Δουλειά, Υγεία, Δημοκρατία
Η Δουλειά είναι δικαίωμα, μα και υποχρέωση προς την κοινωνία. Η δουλειά δεν είναι εμπόρευμα να πωλείται στην αγορά. Καλώς θα επαναφέρουμε τις εργασιακές σχέσεις στην προ Μνημονίου κατάσταση, καλώς θα επαναφέρουμε τον κατώτερο μισθό εκεί που ήτανε. Δεν φτάνει. Θέλουμε φορείς επιστημονικά επανδρωμένους, απόλυτα μηχανογραφημένους, σε προσωπική σχέση με τον άνεργο, σε συντονισμό με την εκπαίδευση και με το σχέδιο της παραγωγικής επανόρθωσης. Φορείς που μας αξίζουν να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Η ανεργία δεν είναι ντροπή, είναι αποτέλεσμα βίας, να βγάλουμε τον άνεργο από το σπίτι του, να τον επανεκπαιδεύσουμε, να δουλέψει μαζί με όλους, έστω και με κοινωνική πίστωση ή ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες κατά προτεραιότητα. Οι επιχειρήσεις που «κλείνουν» ξανανοίγουν από τους εργαζόμενους, τα νομικά θα τα βρούμε. Ενισχύονται κατά προτεραιότητα μαζί με τις συνεργατικές που ιδρύουν οι άνεργοι. Να ανοίξουμε τον διάλογο για «κόφτη» των αμοιβών και των εισοδημάτων προς τα πάνω, με εργαλείο τη φορολόγηση κατ' ευθείαν υπέρ των εργαζομένων.
Την Υγεία δεν τη διαπραγματευόμαστε. Καλύτερα να πεινάμε, παρά να πεθαίνουμε. Όλοι οι πόροι στις υπηρεσίες των Κέντρων Υγείας στις γειτονιές. Οικογενειακός γιατρός, πρόληψη, υποστήριξη γηρατειών, ψυχικές ασθένειες, εξαρτήσεις.
Η Δημοκρατία δεν εξαντλείται στις διαδικασίες της Βουλής. Να ανοίξουμε τον διάλογο για μορφές άμεσης λαϊκής παρέμβασης που να ξεκινάνε από την κοινότητα. Με άμεσα ανακλητή εκπροσώπηση, παράλληλα και υποστηρικτικά στην τοπική αυτοδιοίκηση. Δημοκρατία στη δουλειά, οι εργαζόμενοι να υπερασπίζονται τον κόπο τους, να αποτρέπουν την καταλήστευσή του.
Παιδεία, Ασφάλεια, Ανάπτυξη, Πολιτισμός
Ανοικτά σχολεία και πανεπιστήμια όλη τη μέρα. Για όλους, μικρούς, μεγάλους, ηλικιωμένους. Για να παίρνουν και να δίνουν.
Οι εγκληματικές συμμορίες είναι εχθροί του λαού. Να κοπεί αμέσως ο δεσμός τους με τις «νόμιμες» προσόψεις τους (λαθρεμπόριο, διασκέδαση, αθλητισμός κ.λπ.).
Ανάπτυξη μέσα από δίκτυα συνεργαζόμενων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών που καθετοποιούνται, αυξάνουν την παραγωγικότητά τους και καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνίας χωρίς καταστροφικούς ανταγωνισμούς.
Για τον Πολιτισμό δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο από το να αποτρέψουμε τη χυδαία εμπορευματοποίησή του. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
»Αυτά να τους πεις!
»Δεν κάνω τον έξυπνο. Δεν υπάρχουν Θέσεις των Συνεδρίων μας που να μην κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Όμως, αυτή τη φορά χρειαζόμαστε να τις μετατρέψουμε σε σύμβολα, να δώσουμε στα σύμβολά μας συγκεκριμένες πραγματώσεις, συγκεκριμένες υλικές υποστάσεις. Να επικεντρωθούμε με σαφήνεια και ρεαλισμό, γιατί ο πολίτης δεν έχει ανάγκη να μελετά τη θεωρητική βάση του στόχου-συμβόλου, κουβαλάει μέσα του την ιστορική μνήμη που τον οδηγεί να στρατευτεί ή να αποδοκιμάσει.
»Να σε προλάβω. Ξέρω ότι οι '-ισμοι' έχουν δράσει σαν εργαλεία της εξουσίας για ποδηγέτηση και αποπροσανατολισμό. Οι 'ηθικές' έχουν εγκλωβίσει τους πολίτες σε μια στείρα και υποκριτική τυπολατρία. Όμως, την ώρα της μάχης δεν συζητάς για θεωρίες πολέμου. Η σοφία της πρωτοπορίας συνίσταται στο να συμπυκνώνει τα μηνύματά της, να δίνει εγγυήσεις για τη σωστή προετοιμασία και τη θεωρητική τους υποστήριξη και να σηκώνει τα σύμβολα που καλούν τον λαό σε συστράτευση».
Βαδίζαμε κοιτώντας τις πλάκες του πεζοδρομίου. Ρουφούσαμε τον νυχτερινό αέρα της πόλης. Τι βαριά ευθύνη να ξαναχτίσεις τον νέο άνθρωπο μέσα από μια γενιά παραλυμένη, με την επόμενη απούσα-ξενιτεμένη. Μόνος μας σύμμαχος η Ιστορία, οι Αναστάσεις και οι Πτώσεις, η αταλάντευτη αποφασιστικότητα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, δίπλα στον Άλλο.
- Όπου και να πας, εδώ θα ξαναγυρίσεις. Αυτοί είναι οι άνθρωποί σου.
- Θυμάσαι τα γκρεμίδια από τους όλμους πάνω από τα καμαράκια στην αυλή που μεγαλώσαμε;

2013, Μιχαήλ Βόδα και Χορμοβίτου γωνία