Με μια λιτή και απέριττη εκδήλωση μνήμης στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη», ο Δήμος Ύδρας ανέσυρε μνήμες για το πραξικόπημα, την εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου.
Στην
εκδήλωση παρευρέθηκαν και απεύθυναν χαιρετισμό ο Πρόεδρος του Δημοτικού
Συμβουλίου Ύδρας κ. Παναγιώτης Μαρκαντώνης ως εκπρόσωπος
του Δημάρχου Ύδρας, εκπρόσωπος της Ελάσσονος αντιπολίτευσης και
ο νεοεκλεγείς Δήμαρχος Ύδρας κ. Γεώργιος Κουκουδάκης.
Στη
συνέχεια πήρε το λόγο ο κ. Γιάννης Σχίζας συγγραφέας, δημοσιογράφος της
εφημερίδας «Αυγή»,
Χαρακτηριστικα αποσπασματα απο την ομιλια του:
«Δεν μπορείς να βγάλεις τίποτα από το τίποτα». Και πραγματικά , αυτή η τιποτένια δικτατορία, έδειξε το τιποτένιο ποιόν της , με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, με την πρόκληση της τουρκικής εισβολής στις 15.7.1974 , με την αντίδρασή της στην εισβολή, μερικές ημέρες αργότερα.
Η κήρυξη γενικής επιστράτευσης στις 20 Ιουλίου 1974 , ενώ ήταν φανερή η αδυναμία διαχείρισης ενός τόσο μεγάλου στρατιωτικού προσωπικού , ήταν δηλωτική της γελοιότητας των εθνοκάπηλων χουντικών. Όμως αυτή είναι μια από τις δυο υποθέσεις εργασίας : Η άλλη υπόθεση έγκειται στην προβοκατόρικη κήρυξη γενικής επιστράτευσης με συνειδητό στόχο την πρόκληση χάους και την ακύρωση ή επιβράδυνση της στρατιωτικής κινητοποίησης . Οι ιστορικοί, που τυρβάζουν για πολλά και διάφορα, συνηθέστατα «αβλαβή», πρέπει να εντρυφήσουν σε αυτή την υπόθεση αποδιοργάνωσης του ελληνικού στρατού έσωθεν, προφανώς με κάποιους υποκινητές και κάποιους «ιμάντες μεταβίβασης». Ίσως αυτό να αποτελεί το πλέον σημαντικό στοιχείο του λεγόμενου «Φακέλου της Κύπρου» Αυτή τη χαοτική επιστράτευση έζησα κι εγώ στο Νομό Αττικής, προσλαμβάνοντας μαζί με πολλούς άλλους αντιφατικά στοιχεία : Βιώνοντας τη γενναιοδωρία και αλληλεγγύη κάποιων πολιτών, αλλά και τον μαυραγοριτισμό άλλων, με την υπερχρέωση τροφίμων προς τους άστολους στρατευμένους….
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, σε μια πραγματικά συγκινητική μορφή εθνικής ομοψυχίας, ο ελληνικός λαός συμπαραστάθηκε στο δοκιμαζόμενο από τους βομβαρδισμούς λαό της Σερβίας. Μερικά χρόνια αργότερα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού της Κύπρου αντιστάθηκε στο διχαστικό, αποικιακό και διαλυτικό σχέδιο Ανάν. Τότε κάποιοι παλέψαμε ενάντια στις καταστρεπτικές ρυθμίσεις του σχεδίου, με την αυτοπρόσωπη παρουσία μας, στην Ελλάδα και στη Κύπρο. Όχι με πνεύμα υπεράσπισης των «Εθνικών συμφερόντων» - γιατί εθνικό συμφέρον θα ήταν και η ανασύσταση του κράτους του Μ.Αλεξάνδρου : Αλλά με πνεύμα ανάδειξης και προώθησης των εθνικών δικαίων. Με μια ποιοτικά διακριτή άποψη.
Το 2013 παρακολουθήσαμε το φαινόμενο του οικονομικού Αττίλα εναντίον του νησιού, με την παρά πάσα νομιμότητα εισβολή στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου.
Τι διδαχθήκαμε από όλα αυτά ; Πως σήμερα κάνουμε παραγωγική χρήση της Ιστορίας;
Όλα αυτά θα αποτελούσαν μια ακόμη φλυαρία επί του ζητήματος, αν δεν κατέληγαν στο να κατεδαφίζουν μια σειρά από αυταπάτες .
- Η ΕΕ θεωρήθηκε το 2004 αμυντική πανάκεια από τον κυπριακό Ελληνισμό, σήμερα δεν είναι ούτε καν εγγύηση κάποιων οικονομικών δυνατοτήτων
- Ελλάδα και Κύπρος έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη ενός ενιαίου, αμυντικού αλλά και οικονομικού δόγματος. Προσοχή : Αυτό που από ελλαδική σκοπιά φαίνεται εθνικό «καθήκον» αλληλεγγύης σε μια περιοχή Ελληνισμού, στην πραγματικότητα είναι συμφέρον – δηλαδή συμφέρον ενδυνάμωσης της κοινής αντίστασης ελλαδιτών και Κυπρίων εναντίον των απειλών σε ένα ρευστό περιβάλλον.
- Ελλάδα και Κύπρος έχουν άμεση ανάγκη αναπροσανατολισμού των διεθνών τους σχέσεων
Η ελληνική διανόηση πρέπει να καταλάβει ότι η εις βάθος ανάλυση και κατάδειξη των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Τουρκίας δεν συνιστά τουρκοφαγική πολιτική αλλά προϋπόθεση συνάντησης με τους Τούρκους Δημοκράτες, σε μια ειλικρινή και συμβιωτική σχέση
- Το άγχος της «μη λύσης» και της μη ένωσης, που διακατέχει κυρίως Κύπριους και Ελλαδίτες, μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με τη σκέψη ότι υπάρχουν χειρότερες λύσεις από την μη λύση ! Και τέτοια είναι η ενδοτικότητα απέναντι στις αναθεωρητικές δυνάμεις, που μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απώλεια της Μεγαλονήσου.
Στην συνέχεια πήρε τον λόγο ο κ. Σάββας Καλεντερίδης
Η εισήγηση του Κώστα Ζουράρι είχε ως κέντρο τη γενοκτονική εισβολή και κατοχή του κεμαλο-φασισμού, εις βάρος της προαιωνίου ελληνικότητας της Κύπρου.
Στην εισβολή συνεργάστηκαν οι ανθέλληνες χουντικοί αμερικανοτσολιάδες, που βασάνισαν επί επτά χρόνια τον Ελληνικό λαό.
Αποτέλεσμα: έχουμε σήμερα στο απώτατο προπύργιο του Ελληνισμού, την Κύπρο, που μας καθιστά περιφερική δύναμη, μια εκ νέου –μετά το σχέδιο Ανάν– επίθεση με σκοπό την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού.
Συμπέρασμα αβίαστο που μας έρχεται από την κατεχομένη Σαλαμίνα της Κύπρου:
“Παίδες Eλλήνων ίτε! Eλευθερούτε πατρίδα... θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων ο αγών”.
Χαρακτηριστικα αποσπασματα απο την ομιλια του:
«Δεν μπορείς να βγάλεις τίποτα από το τίποτα». Και πραγματικά , αυτή η τιποτένια δικτατορία, έδειξε το τιποτένιο ποιόν της , με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, με την πρόκληση της τουρκικής εισβολής στις 15.7.1974 , με την αντίδρασή της στην εισβολή, μερικές ημέρες αργότερα.
Η κήρυξη γενικής επιστράτευσης στις 20 Ιουλίου 1974 , ενώ ήταν φανερή η αδυναμία διαχείρισης ενός τόσο μεγάλου στρατιωτικού προσωπικού , ήταν δηλωτική της γελοιότητας των εθνοκάπηλων χουντικών. Όμως αυτή είναι μια από τις δυο υποθέσεις εργασίας : Η άλλη υπόθεση έγκειται στην προβοκατόρικη κήρυξη γενικής επιστράτευσης με συνειδητό στόχο την πρόκληση χάους και την ακύρωση ή επιβράδυνση της στρατιωτικής κινητοποίησης . Οι ιστορικοί, που τυρβάζουν για πολλά και διάφορα, συνηθέστατα «αβλαβή», πρέπει να εντρυφήσουν σε αυτή την υπόθεση αποδιοργάνωσης του ελληνικού στρατού έσωθεν, προφανώς με κάποιους υποκινητές και κάποιους «ιμάντες μεταβίβασης». Ίσως αυτό να αποτελεί το πλέον σημαντικό στοιχείο του λεγόμενου «Φακέλου της Κύπρου» Αυτή τη χαοτική επιστράτευση έζησα κι εγώ στο Νομό Αττικής, προσλαμβάνοντας μαζί με πολλούς άλλους αντιφατικά στοιχεία : Βιώνοντας τη γενναιοδωρία και αλληλεγγύη κάποιων πολιτών, αλλά και τον μαυραγοριτισμό άλλων, με την υπερχρέωση τροφίμων προς τους άστολους στρατευμένους….
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, σε μια πραγματικά συγκινητική μορφή εθνικής ομοψυχίας, ο ελληνικός λαός συμπαραστάθηκε στο δοκιμαζόμενο από τους βομβαρδισμούς λαό της Σερβίας. Μερικά χρόνια αργότερα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού της Κύπρου αντιστάθηκε στο διχαστικό, αποικιακό και διαλυτικό σχέδιο Ανάν. Τότε κάποιοι παλέψαμε ενάντια στις καταστρεπτικές ρυθμίσεις του σχεδίου, με την αυτοπρόσωπη παρουσία μας, στην Ελλάδα και στη Κύπρο. Όχι με πνεύμα υπεράσπισης των «Εθνικών συμφερόντων» - γιατί εθνικό συμφέρον θα ήταν και η ανασύσταση του κράτους του Μ.Αλεξάνδρου : Αλλά με πνεύμα ανάδειξης και προώθησης των εθνικών δικαίων. Με μια ποιοτικά διακριτή άποψη.
Το 2013 παρακολουθήσαμε το φαινόμενο του οικονομικού Αττίλα εναντίον του νησιού, με την παρά πάσα νομιμότητα εισβολή στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου.
Τι διδαχθήκαμε από όλα αυτά ; Πως σήμερα κάνουμε παραγωγική χρήση της Ιστορίας;
Όλα αυτά θα αποτελούσαν μια ακόμη φλυαρία επί του ζητήματος, αν δεν κατέληγαν στο να κατεδαφίζουν μια σειρά από αυταπάτες .
- Η ΕΕ θεωρήθηκε το 2004 αμυντική πανάκεια από τον κυπριακό Ελληνισμό, σήμερα δεν είναι ούτε καν εγγύηση κάποιων οικονομικών δυνατοτήτων
- Ελλάδα και Κύπρος έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη ενός ενιαίου, αμυντικού αλλά και οικονομικού δόγματος. Προσοχή : Αυτό που από ελλαδική σκοπιά φαίνεται εθνικό «καθήκον» αλληλεγγύης σε μια περιοχή Ελληνισμού, στην πραγματικότητα είναι συμφέρον – δηλαδή συμφέρον ενδυνάμωσης της κοινής αντίστασης ελλαδιτών και Κυπρίων εναντίον των απειλών σε ένα ρευστό περιβάλλον.
- Ελλάδα και Κύπρος έχουν άμεση ανάγκη αναπροσανατολισμού των διεθνών τους σχέσεων
Η ελληνική διανόηση πρέπει να καταλάβει ότι η εις βάθος ανάλυση και κατάδειξη των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Τουρκίας δεν συνιστά τουρκοφαγική πολιτική αλλά προϋπόθεση συνάντησης με τους Τούρκους Δημοκράτες, σε μια ειλικρινή και συμβιωτική σχέση
- Το άγχος της «μη λύσης» και της μη ένωσης, που διακατέχει κυρίως Κύπριους και Ελλαδίτες, μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με τη σκέψη ότι υπάρχουν χειρότερες λύσεις από την μη λύση ! Και τέτοια είναι η ενδοτικότητα απέναντι στις αναθεωρητικές δυνάμεις, που μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απώλεια της Μεγαλονήσου.
Στην συνέχεια πήρε τον λόγο ο κ. Σάββας Καλεντερίδης
Ο Σάββας Καλεντερίδης στην ομιλία του έκανε πρώτα μια συνοπτική ιστορική αναφορά, επικεντρώνοντας στη διαχρονική γεωπολιτική αξία της Κύπρου και στο ρόλο του βρετανικού παράγοντα, από τότε που "έβαλε πόδι" στο νησί (1878).
Στη συνέχεια, αφού τόνισε ότι η πάγια θέση της βρετανικής πολιτικής είναι ότι η Αγγλία δεν πρόκειται να αποσυρθεί ποτέ από δυο σημεία του πλανήτη, από το Γιβραλτάρ και από την Κύπρο, αναφέρθηκε διεξοδικά στην πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" που ακολούθησε το Λονδίνο στο νησί, με αποκορύφωμα την εμπλοκή της Άγκυρας και τη μετατροπή των τουρκοκυπρίων σε "στρατηγική μειονότητα".
Ο ομιλητής αναφέρθηκε διεξοδικά στην προσπάθεια του Λονδίνου να εξουδετερώσει το λαϊκό κίνημα της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και την ΕΟΚΑ, με τη δημιουργία της ένοπλης τουρκοκυπριακής οργάνωσης ΤΜΤ και την ακόμα πιο στενή εμπλοκή της Άγκυρας στο Κυπριακό.
Συγκεκριμένα ο κ. Καλεντερίδης είπε ότι η Αγγλία πρώτα προκάλεσε στην Ελλάδα τον εμφύλιο πόλεμο, για να μην διεκδικήσει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και στη συνέχεια, όταν απέτυχε να εξουδετερώσει το έπος της ΕΟΚΑ, έβαλε τους Τούρκους να σκοτώνονται με τους Έλληνες, ενώ με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για την μόνιμη επιρροή της στα Κυπριακά ζητήματα είτε απ' ευθείας, είτε μέσω Άγκυρας.
Τέλος, ο κ. Καλεντερίδης, αφού υπογράμμισε ότι η χούντα του 1967 επιβλήθηκε στην Ελλάδα για να αποσυρθεί η μεραρχία από την Κύπρο και το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου έγινε για να δημιουργηθούν οι "κατάλληλες" συνθήκες για την εισβολή και κατοχή, και αφού στηλίτευσε τη στάση κυρίως των υπηρεσιακών παραγόντων της εποχής, στρατιωτικούς και διπλωμάτες, γιατί με τη στάση τους είτε ανέχθηκαν είτε δεν εμπόδισαν το πραξικόπημα και την εισβολή, τόνισε ότι ο "διεθνής παράγων" στις μέρες μας θέλει να πάρει την εκδίκησή του για το ΟΧΙ του 2014 στο σχέδιο Αννάν, με ένα χειρότερο σχέδιο.
Κλείνοντας την ομιλία του ο κ. Καλεντερίδης, είπε ότι ανεξαρτήτως της πορείας του Κυπριακού τα επόμενα χρόνια, αυτό που θα πρέπει να έχουμε κατά νου, στην Αθήνα και τη Λευκωσία, είναι ότι αν χαθεί η Κύπρος θα χαθεί και η Ελλάδα και για να μην συμβεί αυτό, θα πρέπει να προστατευθεί και να εξασφαλιστεί με κάθε τρόπο η παρουσία του Ελληνισμού στο νησί, γιατί όσο υπάρχουν Έλληνες στην Κύπρο, η Κύπρος θα είναι Ελληνική.
Τέλος τον λόγο πήρε ο εκδότης-συγγραφέας κ.
Κώστας Ζουράρης συγγραφέας και Καθηγητής του Πανεπιστήμιου 8, στο
Παρίσι. Η εισήγηση του Κώστα Ζουράρι είχε ως κέντρο τη γενοκτονική εισβολή και κατοχή του κεμαλο-φασισμού, εις βάρος της προαιωνίου ελληνικότητας της Κύπρου.
Στην εισβολή συνεργάστηκαν οι ανθέλληνες χουντικοί αμερικανοτσολιάδες, που βασάνισαν επί επτά χρόνια τον Ελληνικό λαό.
Αποτέλεσμα: έχουμε σήμερα στο απώτατο προπύργιο του Ελληνισμού, την Κύπρο, που μας καθιστά περιφερική δύναμη, μια εκ νέου –μετά το σχέδιο Ανάν– επίθεση με σκοπό την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού.
Συμπέρασμα αβίαστο που μας έρχεται από την κατεχομένη Σαλαμίνα της Κύπρου:
“Παίδες Eλλήνων ίτε! Eλευθερούτε πατρίδα... θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων ο αγών”.
Η εκδήλωση μνήμης διανθίστηκε με την απαγγελία ποιημάτων –που αναφέρονται και είναι βιώματα από την Κυπριακή τραγωδία – της Αντρέας Δημητρίου, από την ηθοποιό Ματίνα Ντούσκου και την ίδια την ποιήτρια.
Την βραδιά
μνήμης που ήταν αφιερωμένη στην Κύπρο παρακολούθησε πλήθος κόσμου που
άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον τους ομιλητές και την απαγγελία των
επίκαιρων ποιημάτων. Στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» υπάρχει εικαστικό
υλικό για τους επισκέπτες, που παραπέμπει στο πραξικόπημα, την εισβολή
και την κατοχή στην Κύπρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου