Mhairi,εθελόντρια από Σκωτία: Ο χρόνος που πέρασα με την Αλληλεγγύη ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να αποκαταστήσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα
Πριν από δύο μήνες περίπου, η Mhairi από τη Σκωτία, βρέθηκε για δεύτερη φορά στην Κω ως εθελόντρια με την ομάδα ‘Αλληλεγγύη-Κως’. Λίγο πριν πει το ‘Θα τα ξαναπούμε’ στην ελληνική της οικογένεια, μοιράζεται τις σκέψεις της με ένα συγκινητικό κείμενο αφιερωμένο στην Αλληλεγγύη, με τίτλο ‘Μπορούμε να γίνουμε ήρωες’.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΗΡΩΕΣ
«Μέσα από τα σκοτάδια των καιρών μας, όπου η ανθρωπότητα δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο, αναδύθηκε το πιο απίστευτο κίνημα ανιδιοτελούς συμπαράστασης και ελπίδας, από απλούς ανθρώπους προερχόμενους από όλη την Ευρώπη και ακόμα πιο μακριά. Αυτό που συμβαίνει με το διεθνές κίνημα εθελοντών, από τη συγκέντρωση χρημάτων μέχρι τη διάσωση ανθρώπων, είναι εκπληκτικό και εν μέσω της κρίσης αυτής, είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία που μπορούν να αναδειχθούν. Οι διεθνείς εθελοντές έχουν δεχθεί αρκετή δημοσιότητα, την οποία βέβαια αξίζουν, για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στην ανθρωπότητα, νιώθω όμως ότι οι ντόπιοι εθελοντές δεν ακούγονται τόσο όσο θα έπρεπε. Είναι αυτοί που ζουν σε περιοχές που συνδέονται με την πορεία των προσφύγων και που άλλαξαν τη ροή της ζωής τους για να ανταποκριθούν στην κρίση που έφτασε στην πόρτα τους. Σε μια περίσταση όπως αυτή, δύο πράγματα μπορεί να κάνει κανείς: ή να τρέξει προς τα κει ή να φύγει μακριά.
Εσάς, λοιπόν, που τρέξατε προς τα κει, σας χαιρετώ.
Πολλοί από εμάς, που ερχόμαστε από άλλες χώρες, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για να βοηθήσουμε στα ελληνικά νησιά, αλλά και μέσα από τις ευρωπαϊκές διαδρομές, το Καλαί, ή όπου αλλού βρεθήκαμε. Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, προσπαθήσαμε να προσφέρουμε κάτι, αλλά οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή επιστρέφουμε στα σπίτια μας. 'Ισως να μένουμε λίγες μέρες, μια εβδομάδα, ένα μήνα ή και αρκετούς μήνες, και κάθε στιγμή που περνάμε εδώ να είναι ζωτικής σημασίας, αλλά κάποτε επιστρέφουμε στις ζωές μας. Για τους ντόπιους, όμως, αυτή είναι η ζωή τους.
Οι υπέροχοι Έλληνες εδώ στην Κω, που πήραν ένα μικρό κορίτσι από τη Σκωτία και το έκαναν να αισθάνεται μέλος της οικογένειας, είναι μια χούφτα από τους πιο ελπιδοφόρους ανθρώπους, που θα συναντήσει κανείς ποτέ. Δεν επιδιώκουν την αναγνώριση, παρόλο που αξίζουν όλη την αναγνώριση του κόσμου, για ό,τι έχουν κάνει προκειμένου να βοηθήσουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, κι έτσι σεβόμενη το γεγονός αυτό δεν θα χρησιμοποιήσω ονόματα σε αυτή την αναφορά ευγνωμοσύνης για την ύπαρξή τους.
Πίσω στον Απρίλιο του περασμένου χρόνου, πολύ πριν οι πολλοί αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι γίνεται, η Κως άρχισε να δέχεται τους περισσότερους πρόσφυγες από ποτέ άλλοτε. Καθώς τα νούμερα δεν φαίνονταν να μειώνονται και καθώς καμία βοήθεια από τοπικούς φορείς και φιλανθρωπικές οργανώσεις δεν ερχόταν, μια ομάδα ντόπιων κατοίκων αποφάσισε να αναλάβει να καλύψει τα κενά. Χωρίς αυτή την υπέροχη ομάδα, δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να είχε γίνει.
Οι άνθρωποι αυτοί, λοιπόν, είναι άνθρωποι συνηθισμένοι, με συνηθισμένες δουλειές και συνηθισμένες ζωές, αλλά η αντίδρασή τους σε αυτό που γινόταν μόνο συνηθισμένη δεν μπορεί να την πει κανείς. Το πιο σημαντικό και κατά τη γνώμη μου το πιο ελπιδοφόρο σε σχέση με το κίνημα αυτό ήταν η έννοια της Αλληλεγγύης. Στάθηκαν αλληλέγγυοι σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανάγκη και μεταχειρίστηκαν τον καθένα το ίδιο, ανεξάρτητα από την εθνικότητά του, τους συμπεριφέρθηκαν ως ανθρώπινα πλάσματα, χωρίς να τους περιβάλλει καμία λάμψη ενός λευκού σωτήρα.
Όταν οι άνθρωποι πεινούσαν, και ήταν συχνά πάνω από χίλιοι, τους ετοίμαζαν φαγητό στις κουζίνες τους. Αν οι άνθρωποι χρειάζονταν κατάλυμα, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τους το προσφέρουν. Εδώ στην Κω, πολλά από τα προβλήματα απορρέουν από την πολιτική κατάσταση, ειδικά από έναν δήμαρχο που θα προτιμούσε να μην κάνει τίποτα παρά να βοηθήσει τους ανθρώπους που προσέγγιζαν τις ακτές της Κω με τα φουσκωτά σκάφη. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, η Αλληλεγγύη – Κως πέρασε δύσκολες ώρες σε μια πόλη που καλύπτεται από όγκο γραφειοκρατίας, την οποία, δυστυχώς, πολλοί από τους ξένους εθελοντές δεν βλέπουν πάντα. Ο σεβασμός που τρέφω για κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους άλλους, δεν περιγράφεται με λέξεις.
Ο χρόνος που πέρασα με την Αλληλεγγύη ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να αποκαταστήσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Γιατί, οι άνθρωποι αυτοί δεν στέκονται δίπλα μόνο στους ανθρώπους που έρχονται εδώ κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις διώξεις, αλλά και στους εθελοντές τους, τους οποίους περιβάλλουν με μεγάλη φροντίδα. Πιστεύουν στον άνθρωπο και σε βοηθούν να αποκαταστήσεις και τη δική σου πίστη στους ανθρώπους.
Οι ώρες που πρόσφεραν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον χρόνο που μας πέρασε ήταν πραγματικά απίστευτες. Σε επιφυλακή 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, πάντα παρόντες σε ό,τι προέκυπτε. Και από την άλλη να έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τις ζωές τους. Να κάνουν περιπολία στις παραλίες κατά τη διάρκεια της νύχτας και κάθε νύχτα πριν πάνε στις δουλειές τους, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να αντιμετωπίζουν ό,τι φέρνει η καθημερινότητα, αυτοί είναι οι άνθρωποι που δε συναντάς συχνά στη ζωή σου γιατί δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτούς στον κόσμο.
Εκπαιδευτικοί, γραφίστες, ιδιοκτήτες πάμπ, καλλιτέχνες, ακόμα και κάποιο πρόσωπο που έχω πειστεί ότι είναι ένας ολοζώντανος batman, για να θυμηθώ μόνο κάποιους, αυτοί είναι οι άνθρωποι που έτρεξαν να αντιμετωπίσουν την κρίση που εμφανίστηκε στο κατώφλι τους.
Τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα σε σχέση με το Σεπτέμβρη, όπως τα βρήκα την πρώτη φορά που ήρθα, αλλά και πριν τον Σεπτέμβρη φαντάζομαι ήταν ακόμα πιο διαφορετικά. Τώρα υπάρχει πολλή βοήθεια από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, η δουλειά τώρα μοιράζεται μια δουλειά, που λόγω της μείωσης του αριθμού αυτών που φτάνουν είναι πολύ λιγότερη. Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς έχει εξελιχθεί αυτή η κατάσταση, αλλά είναι επίσης, νομίζω, πολύ σημαντικό να θυμηθούμε από που ξεκίνησαν όλα και όλους εκείνους που έκαναν το κάτι παραπάνω πριν ακόμα εμφανιστεί όλη αυτή η υποστήριξη. Αυτούς που έδωσαν τα πάντα όταν δεν υπήρχε τίποτα.
Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι, και εγώ είμαι ένας από αυτούς, έχουν μεγάλο πρόβλημα με τη λέξη που αρχίζει από Η, τη λέξη ήρωας. Και ξέρω ότι πολλοί από εμάς δεν θεωρούμε αυτό που κάνουμε ηρωικό, αλλά είναι απλά αυτό που θα έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους, αυτό είναι κάτι που πιστεύω απόλυτα, αλλά θα κάνω μια μικρή εξαίρεση εδώ μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να βρω στο λεξικό άλλη λέξη που να συνοψίζει τις προσπάθειες της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ της ΚΩ σε κάτι άλλο εκτός από ηρωικές.
Βέβαια, είμαι σίγουρη ότι αν κάποιος από την Αλληλεγγύη διαβάσει αυτές τις γραμμές θα με θεωρήσει κατάφωρα υπερβολική (Εμένα! Για φαντάσου!). Αλλά πραγματικά στα δικά μου μάτια είστε ήρωες.
Ίσως τα πράγματα να μην είναι εύκολα και σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη χαοτική κατάσταση να υπάρχει πάντα το χάος, αλλά ήταν τιμή μου να υπάρξω ένα μικρό μέρος αυτού του πραγματικά εκ βάσεως κινήματος. Όλοι οι εθελοντές, από κάθε μεριά του κόσμου, που εντάχθηκαν με την Αλληλεγγύη, κάθε ένας έχει διαδραματίσει ένα ρόλο και έχει κάνει τη διαφορά και πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να είσαι μάρτυρας του γεγονότος αυτού.
Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι από εμάς τους διεθνείς εθελοντές αισθάνονται το ίδιο με μένα, όταν μαζεύουμε τα πράγματά μας, το μόνο που θέλουμε, είναι να μείνουμε.
Οι ζωές μας έχουν αλλάξει. Οι κόσμοι μας έχουν αλλάξει. Οι καρδιές μας έχουν αλλάξει.
Είμαι και θα είμαι για πάντα ευγνώμων.
Σας ευχαριστώ.
πηγή: stokokkino.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου