Οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες

Οι συνήθεις ύποπτοι. Παθιασμένοι, σαν το φιλί τους, να φέρουν τα πάνω κάτω, να ακουστούν.

Ακόμη κι αν υποχρεωθούν να ουρλιάξουν ή να ξεσπάσουν σε λυγμούς. Ανυποψίαστοι (απολίτικους τους κατηγορούν) για τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη τους. Κι ας φοβούνται, ή μάλλον κι ας προκαλούν το φόβο να τους αγγίξει φορώντας στολή και κράνος, κρατώντας κλομπ και χειροπέδες. Αλλά αυτά τα Γαλλάκια, μαθητές Λυκείου ακόμη, έχουν το δικό τους τρομερό όπλο. Τα νιάτα τους. Γι' αυτό και στήνουν χορό μέσα στους δρόμους της «τάξης» και του «πρέπει». Χορό χαοτικό σαν τις μουσικές τους, στη διαπασών κι όποιος αντέξει. Οταν οι άλλοι θα αποχωρούν από τους δρόμους του Παρισιού, γι' αυτούς θα αρχίζει το μεγάλο πάρτι της ζωής, που, κι αυτό το ξέρουν καλά, την έχουν ολόκληρη μπροστά τους... (φωτ. Reuters)

 Απο:www.enet.gr