Εν αρχή ην ο τρόμος...

του Θανάση Καρτερού
απο ΑΥΓΗ
ΜΕΣΑ σε ένα εφιαλτικό καθεστώς εκβιασμών και τρόμου οδεύουμε προς το κούρεμα του χρέους και τη νέα μεγάλη επιτυχία της νέας δανειακής σύμβασης. Επιτυχία σχεδόν βέβαιη πια, καθώς, προσεγγίζοντας την κρίσιμη Δευτέρα του Eurogroup, η στάση των σκληρών Ευρωπαίων μαλακώνει, η χρεωκοπία της Ελλάδας αποκλείεται και εξορκίζεται και όλα οδεύουν προς το αίσιο τέλος που προβλέπει ο Βενιζέλος. Αφού εν ολίγοις μας έφτυσαν, μας έβρισαν, μας εξεβίασαν με τον χειρότερο τρόπο κι αφού κόπηκαν πάλι συντάξεις, μισθοί, θέσεις εργασίας και δικαιώματα -ακόμα και τις εκλογές ζητούν και συζητούν να απαγορεύσουν αυτή τη στιγμή- τώρα θα μας δώσουν κάτι από το ποθητό δάνειο και κάτι επίσης από το ποθητό PSI. Ίσως, αν είμαστε επαρκώς υπάκουοι και φρόνιμοι, μας δώσουν και κάτι από εκλογές.

ΚΑΠΩΣ έτσι έχουν τα πράγματα. Πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο τον τελευταίο καιρό σενάριο. Εν αρχή ην ο τρόμος. Όλα τα άλλα έπονται και επιβάλλονται με τη βοήθειά του. Κι αυτός ο τρόμος, η ανασφάλεια, η απελπισία που συστηματικά καλλιεργούν έχει καταντήσει να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα. Φτάσαμε η Κατσέλη να καταγγέλλει ως ψεύτικο το δίλημμα χρεωκοπία ή αποδοχή των κατακτητικών όρων. Δεκάδες βουλευτές των κομμάτων εξουσίας να δηλώνουν ότι επιτέλους αποφάσισαν να ψηφίσουν αγνοώντας τον τρόμο και τους εκβιασμούς. Ευρωπαίοι ηγέτες να διαμαρτύρονται για την τρομοκρατική και σαδιστική συμπεριφορά των Γερμανών και των φίλων τους απέναντι στην Ελλάδα.

ΤΟ ΘΕΜΑ είναι επίκαιρο, γιατί τίποτε πιο σίγουρο δεν υπάρχει για το μέλλον μας από την επανάληψη του ίδιου σκηνικού σε μάλλον μικρό χρονικό διάστημα. Από τον τρόμο του πρώτου Μνημονίου περάσαμε στον τρόμο του Μεσοπρόθεσμου και από τον τρόμο του Μεσοπρόθεσμου στον τρόμο του δεύτερου Μνημονίου. Και καθώς τα νούμερα δεν βγαίνουν με τίποτε, καθώς η ιδιοτελής ξεροκεφαλιά και η ακόμα πιο ιδιοτελής σκληρότητα οδηγούν σε καταβύθιση τη χιλιομπαλωμένη τράτα της οικονομίας, καλόν είναι να αναμένουμε νέα επιδρομή και συνεπώς νέα επίθεση τρόμου. Προεκλογικά, εφόσον γίνουν εκλογές, και σίγουρα μετεκλογικά, για να εξασφαλιστούν οι συμμαχίες, ανίερες ή ιερές, που θα εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση των παλιών Μνημονίων και την υπογραφή νέων.

Ο ΤΡΟΜΟΣ είναι φυσικά και το μεγάλο όπλο των κομμάτων εξουσίας και των ηγετών που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από τις δεσμεύσεις για τη νέα δανειακή σύμβαση. Ο Παπανδρέου έχει γίνει εξπέρ στο θέμα, αλλά, καθώς έχει περάσει στον χώρο της κωμωδίας, τη σχετική επικείμενη τραγωδία αν δεν... έχει αναλάβει να την παρουσιάζει τώρα ο Βενιζέλος. Ο Σαμαράς έχει μπει για τα καλά στο τούνελ του τρόμου -έχει αλλάξει όχι μόνο ο τρόπος που μιλάει, αλλά ακόμα και το πρόσωπό του απέκτησε κάτι από νεκροθάφτη. Και βέβαια ο Παπαδήμος δεν έχει ανάγκη από καμιά performance -αυτός είναι η προσωποποίηση του τρόμου και της ψυχρότητας που πάντα τον συνοδεύει.

ΜΠΟΡΕΙ συνεπώς κανείς, έστω κι αν κατηγορηθεί ως λαϊκιστής από τον Λοβέρδο ή ηθικός αυτουργός τρομοκρατών από τον Παπουτσή, να συμπεράνει ότι διάγουμε στην Ελλάδα μια παρατεταμένη περίοδο τρομοκρατίας. Ιδιόρρυθμης λένε ορισμένοι, αλλά η μόνη ιδιορρυθμία της είναι τα μέσα με τα οποία επιβάλλεται -μοιάζει περισσότερο με ληστεία ή με προστασία: τα λεφτά σας ή τη ζωή σας, τα δικαιώματά σας ή την καταστροφή σας. Από την άποψη αυτή οι αυτουργοί του οικονομικού και κοινωνικού τρόμου δεν διαφέρουν από κείνους που απαίτησαν, όπως λέγεται, λεφτά για να μην κάψουν το Αττικό -μόνο που αυτοί απαιτούν ό,τι απαιτούν για να μην κάψουν την Ελλάδα.

ΑΥΤΗ η τρομοκρατία, το νέφος του τρόμου που καλύπτει την Ελλάδα, είναι ο πρώτος εχθρός όσων αντιστέκονται στη σημερινή πολιτική και στην αιχμαλωσία της χώρας. “Τρομοκρατήσατε τους τρομοκράτες” είχε πει κάποτε ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου και είναι προφανές ότι στην Ελλάδα τους έχουμε μεν τρομοκρατήσει, αλλά όχι αρκετά. Ακόμα αισθάνονται, και όχι άδικα, ότι με τον τρόμο όλα μπορούν να τα κάνουν, έστω κι αν έχουν απώλειες. Δεν φοβούνται αρκετά ούτε τις διαδηλώσεις, ούτε τις δημοσκοπήσεις, ούτε την ενίσχυση των κομμάτων της αριστεράς, ούτε καν το ενδεχόμενο μιας καθολικής εξέγερσης. Και δεν φοβούνται αρκετά γιατί δεν έχει διαμορφωθεί μια επίφοβη γι’ αυτούς εναλλακτική λύση που θα απαντά στον τρόμο τους.

ΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έβρισκε τον δρόμο της συνεργασίας και της ενότητας, όμως, τότε θα βλέπαμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος της τρομοκρατίας τους...