του Αχιλλέα Πληθάρα*
Από τις 26 Νοεμβρίου έως τις 7 Δεκεμβρίου έλαβε χώρα στην Ντόχα του Κατάρ η 18η παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα. Χιλιάδες εκπρόσωποι από όλες τις χώρες του κόσμου μετείχαν στις διαπραγματεύσεις με σκοπό την επίτευξη μιας παγκόσμιας συμφωνίας για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων που ευθύνονται για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Από τη διάσκεψη κάποιοι δήλωσαν απόντες. Είναι το εξειδικευμένο προσωπικό, οι τεχνοκράτες, οι διπλωμάτες, τα στελέχη και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, που υποτίθεται πως θα έπρεπε να βρίσκονταν εκεί, αν όχι για να παλέψουν υπέρ μιας φιλόδοξης και δίκαιης συμφωνίας, τουλάχιστον για να συμμετάσχουν στα λογής φόρα και τις συνομιλίες που αφορούσαν πράσινες πρωτοβουλίες αναπτυξιακού χαρακτήρα.
Δυστυχώς το ΥΠΕΚΑ και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση της χώρας φαίνεται πως έχουν θέσει σε δεύτερη μοίρα το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, φαίνεται πως αδιαφορούν για την εξοικονόμηση ενέργειας και την ορθή προώθηση των ΑΠΕ, φαίνεται πως αγνοούν τις μεγάλες επιπτώσεις που η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει ως απόρροια της αλλαγής του κλίματος, φαίνεται να μην ενδιαφέρονται για την ανάγκη θωράκισης της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών δραστηριοτήτων της από τις επιπτώσεις της επελαύνουσας κλιματικής αλλαγής.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές από κυβερνητικά στελέχη που καλούν σε περαιτέρω αποδυνάμωση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, λες και οι περιβαλλοντικοί κανόνες ήταν η αιτία της διαφθοράς, της κακοδιαχείρισης και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, της παραβίασης των νόμων, της κυριαρχίας των πελατειακών σχέσεων, αλλά και των κάκιστων αναπτυξιακών προτύπων που τόσα χρόνια υιοθέτησε η χώρα. Επικαλούνται μονίμως αυτά τα στελέχη τα πρότυπα ανάπτυξης των ισχυρών οικονομιών της Ε.Ε., αγνοώντας ή αποκρύπτοντας πως οι ισχυρές οικονομίες της Ε.Ε. διαθέτουν ισχυρούς μηχανισμούς περιβαλλοντικής προστασίας. Φαίνεται πως εν έτει 2012 αρκετοί “λαμβάνοντες τις αποφάσεις” αδυνατούν να κατανοήσουν πως βασικός κανόνας ανάπτυξης δεν είναι η παραβίαση και ακόμα χειρότερα η ισοπέδωση των κανόνων, αλλά η θέσπιση και αταλάντευτη τήρησή τους. Και αυτό βέβαια δεν περιλαμβάνει μόνο το περιβάλλον, αλλά και κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα.
Όμως είπαμε· στο βασίλειο της Δανιμαρκίας δεν ασχολούνται πια με “λεπτομέρειες” περιβαλλοντικού χαρακτήρα παρά μόνο προβάρουν κελεμπίες ενόψει της εκμετάλλευσης των απεριόριστων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που υποτίθεται ότι διαθέτει η χώρα, σχεδόν σε κάθε γωνιά της. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν υπάρχει ή όχι πετρέλαιο στο Ιόνιο, στην Κρήτη, στα Δωδεκάνησα. Δεν γνωρίζω ποιο είναι το τεχνικά διαθέσιμο και οικονομικά εκμεταλλεύσιμο, ούτε τις χρηματοροές που θα προκύψουν για το κράτος. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι, αν οι ορυκτοί πόροι είναι το μοναδικό σχέδιο της κυβέρνησης για ανάκαμψη της οικονομίας, τότε αλίμονό μας. Γιατί, ακόμα και αν αδιαφορήσουμε για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις τέτοιου είδους επενδύσεων, θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι πως η αξιοποίηση ενός κοιτάσματος θα απαιτήσει τουλάχιστον 10-15 έτη πριν καταστεί δυνατή. Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει τόσο.
Αντιθέτως, η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα και συμφέρον να κοιτάξει επιτέλους μπροστά της, να δει τις μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις και να προχωρήσει τάχιστα στο “πρασίνισμα” των πολιτικών της. Αν δεν το πράξει, θα παραμείνει δέσμια των ίδιων επιλογών που την έφεραν ώς εδώ. Θα παραμείνει για μιαν ακόμη φορά απούσα, όπως ήταν και στις συζητήσεις της Ντόχα.
* Ο Αχιλλέας Πληθάρας είναι περιβαλλοντολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου