πηγή: ΑΥΓΗ
Κράτη των οποίων το χρέος δέχεται απομείωση θα πρέπει να αποδέχονται περιορισμούς της κυριαρχίας τους είχε πει η καγκελάριος Μέρκελ μιλώντας σε βουλευτές της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης τον Οκτώβριο του 2011, δίδοντας με τον τρόπο αυτό το στίγμα για την πολιτική που θα ακολουθούσε στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Μπορώ να φανταστώ, φέρεται να είπε τότε η καγκελάριος, ότι θα υπάρχει ένα είδος «διαρκούς τρόικας» στις υπερχρεωμένες χώρες.
Σύμφωνα με τις ερμηνείες που είχαν γίνει από συμμετέχοντες στη σύσκεψη, πίσω από τη δήλωση αυτή κρύβονταν η άποψη ότι στις χώρες αυτές απαιτείται: σε νευραλγικούς τομείς της δημόσιας διοίκησης και κυρίως στο πεδίο των δημοσιονομικών να υπάρχουν ομάδες τεχνοκρατών οι οποίοι θα βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τις Βρυξέλλες. Θα ασκείται τρόπον τινά μια «μόνιμη επιτήρηση», με ιδιαίτερη έμφαση στην προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων.
Αυτή η άποψη ουσιαστικά οριοθετεί και όλη τη συζήτηση για το Μνημόνιο. Η πραγματικότητα είναι ότι το σύνολο των δανειστών, δηλαδή το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και η ΕΚΤ, έχει αποκτήσει το δικαίωμα να επιβάλλει πολιτικές που αφορούν στο σύνολο της πολιτικής. Και αυτό έγινε φανερό σε όλες τις συζητήσεις για τα Μνημόνια που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο Κοινοβούλιο και στα επιχειρήματα των εισηγητών της πλειοψηφίας. Αν διαβάσει κανείς τα πρακτικά των συνεδριάσεων, θα δει χιλιάδες φορές να προβάλλεται το επιχείρημα: "πρέπει να υπερψηφίσουμε γιατί...". Αλλά δεν χρειάζεται κανείς να ψάξει στα πρακτικά. Αρκεί να διαβάσει τις εφημερίδες ή να παρακολουθήσει τα τηλεοπτικά δελτία, για να ακούσει ότι σε όλες τις κυβερνητικές εξαγγελίες γίνονται υπό την αίρεση της έγκρισης από τους δανειστές. Πλειστηριασμοί, ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων, εργασιακό ασφαλιστικό... Σε όλα η μόνιμη επωδός είναι "θα το θέσουμε στους δανειστές..." ή "δεν το εγκρίνουν οι δανειστές" ή...
Η δήλωση της Γερμανίδας καγκελαρίου καταρρίπτει όμως και ακόμα ένα επιχείρημα. Του κακού ΔΝΤ και των καλών Ευρωπαίων. Σε όλη αυτήν την ιστορία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν υποχρεώσεις που αφορούν την πολιτική της χώρας. Δηλαδή, έχει μεγάλη σημασία ποιος προτείνει το νέο "κούρεμα" των μισθών; Ακόμα και αν το ΔΝΤ αποχωρούσε από την τριμερή των δανειστών και η λιτότητα είχε μόνο τη σφραγίδα της Ε.Ε., θα είχε κάποιο αντίκτυπο στη ζωή και στην καθημερινότητα του Έλληνα; Μάλλον όχι.
Στην πραγματικότητα, το Μνημόνιο δεν είναι απλώς μία συρραφή υποχρεώσεων. Είναι κάτι πολύ παραπάνω: είναι ο έλεγχος της ελληνικής κοινωνίας μέσω νομοθετημένων φορέων και δράσεων. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η παρουσία του κ. Χορστ Ράιχενμπαχ, ως επικεφαλής της task force και του Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ ως επιτετραμμένου της γερμανικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή επέτρεψε να εγκατασταθεί η task force στην Ελλάδα, με τουλάχιστον 60 ειδικούς και να χαράσσει πολιτική, με την αρωγή κρατών - μελών της Ε.Ε. Στο πλαίσιο μιας θεματικής κατανομής, η Γαλλία π.χ. είναι αρμόδια για ζητήματα που αφορούν την αποτελεσματικότερη λειτουργία των υπουργείων, η Ολλανδία για το κτηματολόγιο, το Βέλγιο για το φοροεισπρακτικό σύστημα και η Γερμανία για τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης και υγείας, όπως επίσης και για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και φυσικά, να ελέγχει από κοινού με την τρόικα αν τα συμφωνηθέντα μέτρα υλοποιούνται.
Με απλά λόγια οι "επίτροποι" αυτοί προτείνουν, ελέγχουν και -πολλές φορές- επιβάλλουν πολιτικές που αφορούν όλους τους Έλληνες. Ασφαλισμένους, ασθενείς, συνταξιούχους, φορολογούμενους, συναλλασσόμενους, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους. Μάλιστα, η task force, για τη δουλειά της στην Ελλάδα, έχει τη δυνατότητα να ζητήσει τη συνεργασία και τη βοήθεια κρατών - μελών της Ε.Ε., όπως έκανε για παράδειγμα για θέματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Απευθύνθηκε στο υπουργείο Οικονομίας στο Βερολίνο, το οποίο συντονίζει τη γερμανική δραστηριότητα στο πλαίσιο της task force και το οποίο με τη σειρά του απευθύνθηκε στη Γερμανική Εταιρεία Διεθνούς Συνεργασίας (GΙZ), που με τη σειρά της ετοίμασε ένα πιλοτικό πρόγραμμα παρεμβάσεων.
Επομένως, το αν θα φύγουμε ή αν θα μείνουμε στο Μνημόνιο δεν θα φανεί από τις δηλώσεις, αλλά από την παρουσία και τη δραστηριότητα όλων αυτών που χαράζουν την πολιτική στην Ελλάδα και είναι υπεύθυνοι για την ανθρωπιστική κρίση στην οποία έχουν οδηγηθεί οι Έλληνες. Όσο υπάρχουν αυτοί σε αυτήν τη χώρα, θα ισχύει αυτό που είχε δηλώσει η κυρία Μέρκελ το 2011.
Αν μάλιστα έχει παρακολουθήσει κάποιος την υπόθεση του γαλλικού προϋπολογισμού, αρκεί για να καταλάβει πολλά για το μέλλον τόσο της Ευρώπης όσο και των προβληματικών οικονομιών της. Η εμμονή της γερμανικής πλευράς στην πολιτική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, η προσπάθεια της γαλλικής πλευράς να βρει ένα σημείο συμφωνίας μαζί της, ώστε να αποτραπεί η σύγκρουση κατά την αξιολόγηση του προϋπολογισμού και να της δοθεί -και άλλη- παράταση για την προσαρμογή στους κανόνες του συμφώνου σταθερότητας, η μεταρρυθμιστική «πολιτική» του κ. Ρέντζι, οι δηλώσεις αφοσίωσης του κ. Ραχόι, η στάση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών και -το σημαντικότερο- η μοναξιά του κ. Ντράγκι δείχνουν τελικά πού πηγαίνει η Ευρώπη.
Θα ήταν λοιπόν αφελές να πιστέψει κανείς ότι η μετονομασία κάποιων συμφωνιών ή οι διαχειριστικές αλλαγές στον τρόπο ελέγχου των υποχρεώσεων που έχουν αναληφθεί καταργούν το "πνεύμα και το γράμμα" του Μνημονίου. Και για τους δύσπιστους, υπάρχει ένα επιχείρημα: Ο τρόπος και τα επιχειρήματα της «μεταρρύθμισης του νερού» στην Ιρλανδία που δεν έχει πια Μνημόνιο. «Είναι υποχρέωση που είχε αναληφθεί το 2010 για να προχωρήσει το πακέτο διάσωσης» είπαν για να σιωπήσουν οι φωνασκούντες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου