Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς...

του Τάσου Παππά

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο προστάτης των φοροφυγάδων, αλλά πάνω απ’ όλα φιλέλληνας, Γιούνκερ, ψηφίζει πριν από μας για μας, απαιτώντας να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για νέες εθνικές επιτυχίες τα «οικεία πρόσωπα».

Από τη χρονιά που η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στα μνημόνια μας ταλαιπωρεί ένα ερώτημα: Υπήρχε εναλλακτική; Όχι μας είπαν τότε, όχι μας λένε και τώρα οι οπαδοί της θεωρίας του μονόδρομου. Βεβαίως, η άποψη «δεν υπάρχει άλλη λύση» δεν συνιστά επιχείρημα, είναι συνθηκολόγηση και μάλιστα άνευ όρων, αλλά ας πούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα.

Πέντε χρόνια μετά μπορούμε να κάνουμε ένα πρόχειρο απολογισμό. Το δημόσιο χρέος είναι στα ύψη παρά τις θυσίες, η ανεργία έχει εκτιναχθεί και όσο κι αν προσπαθεί με αλχημείες ο δοκησίσοφος υπουργός Εργασίας να την μειώσει αυτή επιμένει, στην Υγεία και την Παιδεία η κατάσταση είναι ζοφερή, οι επενδυτές που μας υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν μάλλον έχασαν τη διεύθυνση, η απλήρωτη εργασία έχει γίνει καθεστώς, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στενάζουν κάτω από το βάρος των χρεών, οι τράπεζες σώθηκαν αλλά ρευστότητα στην αγορά δεν βλέπουμε, το ασφαλιστικό σύστημα βρίσκεται ξανά στο σημείο μηδέν, οι δανειστές ζητούν και νέα μέτρα, τα μνημόνια μεταμφιέζονται σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης, ο Σόιμπλε μας παρηγορεί για τα βάσανα που τραβάμε, ωστόσο «ακόμη δεν έχουμε περάσει το βουνό», ο προστάτης των φοροφυγάδων, αλλά πάνω απ’ όλα φιλέλληνας, Γιούνκερ, ψηφίζει πριν από μας για μας, απαιτώντας να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για νέες εθνικές επιτυχίες τα «οικεία πρόσωπα».

Και αυτό το πακέτο το σερβίρουν ως «πολιτική και οικονομική σταθερότητα». Επειδή όμως «το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς», λέω στο δίλημμα «σταθερότητα ή περιπέτεια» να διαλέξω την περιπέτεια.