Του
Γιώργου Γαβρίλη*
Μεταπολεμικά ο τόπος δεν πρέπει να έχει γνωρίσει τέτοια ταξική βαρβαρότητα, και ποτέ μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε με οβιδιακό τρόπο, κυριολεκτικά σε έναν επικίνδυνο βαστάζο και διεκπεραιωτή της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης ανασυγκρότησης του κεφαλαίου, υπό την αιγίδα και την καθοδήγηση του ΔΝΤ και της Ε.Ε.
Ο νεοφιλελεύθερος μηχανισμός Στήριξης ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ, με τοκογλυφικά κατά τα λοιπά επιτόκια δανεισμού και το κατάπτυστο Μνημόνιο 1, αποτέλεσαν τα εργαλεία για τη βίαιη ανακατανομή του πλούτου σε βάρος της εργασίας μέσα από την ταξική φορολογική επιδρομή, τη δραματική μείωση μισθών και των συντάξεων, το ξήλωμα του ατομικού και συλλογικού εργατικού Δικαίου, την κατάργηση της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, τη συρρίκνωση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει. Η Παιδεία, η Υγεία και η Κοινωνική Πρόνοια, απλώς δεν έχουν θέση στο σκληρό νεοφιλελεύθερο δόγμα του ΔΝΤ και του Μνημονίου, ενώ τα ανεξέλεγκτα ποσοστά ανεργίας δεν αποτελούν ούτε αντικείμενο προς συζήτηση.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, διαλύθηκε και η πραγματική οικονομία. Η βαθιά ύφεση χωρίς προοπτικές ανάπτυξης, η εκτίναξη του πληθωρισμού σε πρωτοφανή επίπεδα, οι δραματικές διαστάσεις της ανεργίας για 1 εκατ. ανθρώπους πιστοποιούν την αποτυχία των πολιτικών αυτών και στο πεδίο της οικονομίας, που συμπυκνώνεται στον καταστροφικό συνδυασμό: βαθιά ύφεση – υψηλή ανεργία – υψηλός πληθωρισμός.
Το «θεάρεστο» αυτό έργο
έχει και συνέχεια
Ανεξέλεγκτη άνοδος των τιμών με νέες αυξήσεις ΦΠΑ ακόμα και σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, πρόσθετες δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις (κύριες και επικουρικές), κατάργηση των ΒΑΕ, συνέχιση της κατεδάφισης των ΣΣΕ και του ΟΜΕΔ, δραστική μείωση των δαπανών για επιδόματα ανεργίας και κοινωνικές παροχές, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, αρχής γενομένης από τον ΟΣΕ και τις δημόσιες συγκοινωνίες, συνθέτουν το ζοφερό σκηνικό του επόμενου διαστήματος.
Η ανάγκη οργάνωσης και αντίστασης από τα κάτω, η μαζικοποίηση και πολιτικοποίηση των αγώνων, αποτελούν τη μοναδική διέξοδο και προοπτική.
Οι εργατικοί – κοινωνικοί αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, παρά τις αδυναμίες τους σε μαζικότητα και κλιμάκωση σε σχέση με τη σφοδρότητα και την οξύτητα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης οφειλόμενη σε μια σειρά αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την αξία τους. Αντίθετα, αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για το επόμενο διάστημα, όπου μαζί με την οικονομική κρίση μπορούν να αποτελέσουν την εκρηκτική ύλη μιας μεγάλης κοινωνικής αντίδρασης.
Συστηματική προετοιμασία
των αντιστάσεων
Στις σημερινές όμως συνθήκες αποτελεί επιτακτική ανάγκη να υπάρξει μια νέα συστηματική πολιτική και οργανωτική προετοιμασία των αντιστάσεων: χώρο με το χώρο, γειτονιά με γειτονιά, άνθρωπο με τον άνθρωπο, που θα διεκδικεί μια νέα αγωνιστική ενότητα των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, που είναι οι σημερινοί ηττημένοι των νεοφιλελευθέρων πολιτικών. Μια πραγματική αγωνιστική ενότητα, χωρίς εύκολες διαιρέσεις στο όνομα ανέξοδων ανταγωνισμών, που θα σπρώχνει σε υποχώρηση πρακτικές κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Οι κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ (11/9) αλλά και η μαζική συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή απεργία –ημέρα δράσης (29/9), πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν την επανεκκίνηση μια νέας αποτελεσματικής αντεπίθεσης των εργαζομένων, δημιουργώντας παράλληλα μια απροσπέλαστη κοινωνική άμυνα απέναντι στην κτηνωδία της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.
Στην ημερήσια διάταξη της διεκδίκησης μπαίνουν μια σειρά ζητήματα, με κυρίαρχο την έξοδο της χώρας από το μηχανισμό της τρόικας, την ακύρωση όλων των μέτρων που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα, την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και την προβολή μιας εναλλακτικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση. Μιας διεξόδου που στο επίκεντρό της θα έχει την κοινωνία και θα δίνει έμφαση στην ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, στην υπεράσπιση δημόσιων πολιτικών που θα στηρίζουν την ουσιαστική αναδιανομή του πλούτου, στην προστασία και διεύρυνση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών.
Ταυτόχρονα όμως, οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες του επόμενου διαστήματος, είναι αγώνες για την απονομιμοποίηση των κυβερνητικών πολιτικών, της προστασίας των δημοκρατικών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και της τήρησης του Συντάγματος, της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής, της υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους, του δικαιώματος για αξιοπρεπή δουλειά, ασφάλιση και σύνταξη.
*Ο Γιώργος Γαβρίλης είναι αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Aπο: www.epohi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου