Αναζητώντας το χαμένο πνεύμα των Χριστουγέννων

του Γιάννη Μυλόπουλου

πηγή: tvxs

Xριστούγεννα σημαίνει ελπίδα, αγάπη και αλληλεγγύη. Η γέννηση του Χριστού στο χειμερινό ηλιοστάσιο, εκεί που ο χειμώνας ορθώνεται σαν βουνό μπροστά μας, εκεί που οι νύχτες έχουν τη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου και εκεί που το σκοτάδι δίνει την εντύπωση ότι ήρθε για να μείνει, είναι η γιορτή της γέννησης του φωτός και της ελπίδας.

Μια γιορτή που την εποχή που η φύση είναι παγωμένη και το σκοτάδι καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου, μας φωτίζει το μυαλό και μας ζεσταίνει την ψυχή. Μια γιορτή που υπενθυμίζει ότι όλα αλλάζουν και όλα γίνονται ξανά με αγάπη για τον πλησίον και φροντίδα για τον διπλανό.

Το μυαλό μας το φωτίζει και το κρατά ζωντανό η ελπίδα της αναγέννησης. Και τις ψυχές μας τις φωτίζει και τις κρατά ζεστές η αγάπη και η αλληλεγγύη.

Βρίθει συμβολισμών και μηνυμάτων το γεγονός ότι ο Χριστός, ο γιός του βασιλιά ουρανού και γης, δεν γεννήθηκε ούτε στην ασφάλεια μιας… ιδιωτικής κλινικής, ούτε στα πλούτη και στις ανέσεις ενός σαλονιού κάπου στα βόρεια προάστια της Βηθλεέμ. Ο ταπεινός στάβλος σαν ντεκόρ της γέννησής του και οι βοσκοί που τον υποδέχθηκαν τις πρώτες ώρες της ζωής του στη γη, σύμφωνα με το πνεύμα των Χριστουγέννων, αντικατοπτρίζουν βαθιά μηνύματα που συμπυκνώνονται στην αγάπη για τον πλησίον και στην αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση να δίνουμε έναν από τους δύο χιτώνες μας σε αυτούς που δεν έχουν κανένα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στην παράδοση του αρχαιοελληνικού πνεύματος, πολύ πριν την έλευση του Χριστού στην Ιουδαία, γιορτάζονταν την ίδια ακριβώς εποχή, στο χειμερινό ηλιοστάσιο, η γέννηση του ημίθεου Διονύσου, γιου του βασιλιά των Θεών, του Δία και της θνητής Σεμέλης. Ήταν κι αυτή μια γιορτή ελπίδας που έφερνε η γέννηση του γιου του βασιλιά των Θεών, μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια του ψυχρού χειμώνα.

Σήμερα ζούμε στην εποχή της απόλυτης ανατροπής του πνεύματος των Χριστουγέννων. Και αυτό συμβαίνει από αυτούς που προσεύχονται μπροστά στα κάμερες και που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την βαθιά τους πίστη. Είναι αυτοί που εκφράζουν το κατεστημένο σύστημα στη χώρα μας, οι έχοντες και κατέχοντες, οι βαθιά συντηρητικοί, οι νεοφιλελεύθεροι, οι ολιγάρχες του πλούτου που ελέγχουν την οικονομία και την επικοινωνία, όλοι αυτοί που φέρονται σαν ιδιοκτήτες του ελληνικού κράτους και κρατούν σήμερα τις τύχες του στα χέρια τους.

«Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», όπως είχε πει ο Χριστός για το κυρίαρχο Φαρισαϊκό σύστημα που επικρατούσε και εκείνη τη μακρινή εποχή.

Γιατί και σήμερα, όπως και τότε, κανένας από αυτούς που εκπροσωπούν το κατεστημένο δεν εκφράζει έμπρακτα το πνεύμα της αγάπης για τον πλησίον και της αλληλεγγύης για τους αδύναμους.

Μικροπολιτικοί σχεδιασμοί για «τα καλά και συμφέροντα», είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει. Ενδιαφέρονται δηλαδή για τη δική τους πολιτική επιβίωση, και για τη δική τους οικονομική επικράτηση.

Τι από το πνεύμα των Χριστουγέννων εμπεριέχει η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού την οποία οι σημερινοί κρατούντες ασπάζονται και εφαρμόζουν;

Τι αγάπη για τον πλησίον κρύβει η υπέρ πάρτης πολιτική που ακολουθούν και τι αλληλεγγύη για όσους έχουν ανάγκη βρίσκεται πίσω από την προσκόλληση στις αξίες του χρήματος και του πλούτου και πίσω από την εξυπηρέτηση αποκλειστικά φιλικών τους μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων;

Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, που βρίσκεται το πνεύμα των Χριστουγέννων σε μια κυβερνητική πολιτική που στηρίζεται στην ιδέα ότι είναι «πεταμένα λεφτά» η επένδυση σε νέες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας που θα έσωζαν χιλιάδες ζωές ανθρώπων;

Που πήγε το πνεύμα της αλληλεγγύης για τους χιλιάδες νοσούντες που άφησαν την τελευταία τους πνοή σαν τα σκυλιά στο αμπέλι, διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, μια πρακτική με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης, σύμφωνα με τη μελέτη Τσιόδρα και γι’ αυτό και ανεπίτρεπτη σε όλες τις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης;

Που βρίσκεται το πνεύμα των Χριστουγέννων, το πνεύμα της αλληλεγγύης και της αγάπης για τον πλησίον, στην περίφημη δήλωση που ταύτιζε την ενίσχυση των νοσοκομείων, που ήταν μονόδρομος για τη φροντίδα και τη θεραπεία όσων νοσούν, με την εικόνα ενός… πολυτελούς ΕΣΥ;

Τι άλλο από ωμό κυνισμό, αναλγησία, κοινωνική σκληρότητα και αδιαφορία για τους φτωχούς και τους ασθενείς εξέφρασε αυτή η δήλωση κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντα;

Τι σχέση έχει με το πνεύμα των Χριστουγέννων η άρνηση να επενδυθούν χρήματα για τη ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας που το έχουν ανάγκη, τη στιγμή που οι εκφραστές του πολιτικού κατεστημένου μοιράζουν εκατομμύρια ευρώ σε καναλάρχες και δημοσιογράφους πρόθυμους να προπαγανδίσουν το κυβερνητικό έργο, σε εργολάβους και σε μεγάλες επιχειρήσεις του οικονομικού κατεστημένου που στηρίζουν την κυβέρνηση της Δεξιάς και που αυτή με τη σειρά της τους το ανταποδίδει;

Τι σχέση έχει με το πνεύμα των Χριστουγέννων η αλληλεγγύη όταν απευθύνεται μόνο προς τους πλούσιους και τους ισχυρούς;

Και τι άλλο από σκληρότητα για τον πόνο του διπλανού και αδιαφορία για τους πολλούς που έχουν ανάγκη δείχνει η μείωση των δαπανών για την Υγεία στον προϋπολογισμό του 2022 που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες; Κι αυτό τη στιγμή που ήδη έχουμε περισσότερους από 20.000 ανθρώπους χαμένους άδικα από την πανδημία και το 5ο κύμα της να καραδοκεί τους αμέσως επόμενους μήνες…

Φέτος κάποιοι έκλεψαν το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Και κάποιοι άλλοι, όχι τόσο φανατικοί της θρησκείας, όσον αφορά τουλάχιστον στα εξωτερικά τους γνωρίσματα, υποσχέθηκαν να το φέρουν πίσω.

Τι άλλο από ελπίδα, στο χαμένο πνεύμα των Χριστουγέννων, έφερε σε εκατομμύρια φτωχούς και αδύναμους το αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, να φύγουν οι… Φαρισαίοι και να γίνουν εκλογές;

Ένα αίτημα που ξεπερνά κατά πολύ τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς διατρέχει το σώμα των προοδευτικών, των αριστερών και των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, όπως διαβεβαιώνει πρόσφατη δημοσκόπηση.

Αν ο Χριστός γεννιόταν σήμερα, είναι βέβαιο ότι δεν θα γεννιόταν ούτε στα βόρια προάστια, ούτε στα κυβερνητικά σαλόνια. Και είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι δεν θα συμφωνούσε με τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές και τις υποκριτικές δοξασίες των κυβερνώντων.

Θα γεννιόταν σε έναν κοινό θάλαμο ενός δημόσιου νοσοκομείου, ανάμεσα σε ετοιμοθάνατους ασθενείς, διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ.

Ή θα γεννιόταν στο φτωχό σπίτι κάποιου άνεργου και απελπισμένου.

Ή μπορεί να γεννιόταν και στη βάρκα με τους πρόσφυγες, την ώρα που τους διώχνουν πίσω (push back) οι ελληνικές αρχές.

Θα γεννιόταν εκεί για να φέρει το μήνυμα της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή.

Μιας ελπίδας που θα επανέλθει στη χώρα μας από αυτούς που υποστηρίζουν την πολιτική της αγάπης και της αλληλεγγύης, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και την αύξηση των δαπανών για την Υγεία.

Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί που υποσχέθηκαν να επαναφέρουν το πνεύμα των Χριστουγέννων και που στον πυρήνα της πολιτικής τους έχουν την αγάπη για τον πλησίον και την αλληλεγγύη για τον διπλανό, είναι κατά τεκμήριο μη θρησκευόμενοι, καθώς δεν ανάβουν κεριά επιδεικτικά μπροστά στα κανάλια και δεν ταυτίζονται με την υποκρισία του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Που όμως βαθιά μέσα τους καίει η φλόγα της αγάπης για τον πλησίον και της αλληλεγγύης για τον διπλανό.

Αυτοί είναι που θα φέρουν πίσω το χαμένο πνεύμα των Χριστουγέννων και θα ζεστάνουν τις ψυχές εκατομμύρια φοβισμένων, άρρωστων, φτωχών και αδύναμων ανθρώπων

«Αόρατος Πειραιάς»: Το βαρύ αποτύπωμα της αλληλεγγύης

Του Γεράσιμου Παπαναστασάτου*
Άρθρο στην εφημερίδα "Η Αυγή"

 Η Κάρτα Αλληλεγγύης είναι ένα «διαβατήριο» για τη διασύνδεση με το ευρύ δίκτυο πρόθυμων εθελοντών που σπαρμένοι σε όλα τα διαμερίσματα του Πειραιά «ακούν» και βλέπουν το σήμα για να συνδράμουν όσους αδυνατούν να ικανοποιήσουν καθημερινές ανάγκες

Η πάνω από έναν μήνα διαχείριση της πανδημίας του Cοvid-19 με τη στρατηγική της συντηρητικής έκθεσης, της απόστασης και του αποκλεισμού για την πρόληψη της διάδοσής του, εκτός από την ισοπέδωση της καμπύλης, επιφέρει αναμφίβολα και πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες. Κρίσιμη και με κεντρικό ρόλο η επιρροή του φόβου και του άγχους, που, όσο και αν αποτελεί μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση στον πανικό που αναπτύσσεται από μια κατάσταση κρίσης, ενισχύεται από τη συστηματική τροφοδοσία αναλογιστικών τρομακτικών σεναρίων και αναντιστοιχιών ως προς τα πραγματικά μεγέθη.
Η επιρροή αυτή, μάλιστα, όπως πλαισιώθηκε από τις περιοριστικές ρυθμίσεις και κλιμακώθηκε κυρίως από μέτρα και συμμορφωτικές πρακτικές, αφήνουν περιθώρια παρεξήγησης: εύκολη αστυνομική επιβολή προστίμων παραβίασης απαγορεύσεων αντί πειστικού σχεδιασμού υγειονομικής διαχείρισης. Και ο πειστικός σχεδιασμός είναι ορθολογικός, χωρίς να εκπίπτει σε τρομοκρατική επίφαση και ηθικό πανικό με προσχηματική χρήση της επιστήμης, όπως σε ανάλογες περιπτώσεις συχνά συμβαίνει¹ καταλήγοντας σε «αδιέξοδο» μόνο και μόνον από «δογματική προσήλωση»².
Πολλοί από μας βιώνουν πειθαρχημένα την απομόνωση τηρώντας τις αποστάσεις και επιδιδόμενοι στις ανελαστικές μας υποχρεώσεις. Είμαστε μάλλον από τους τυχερούς. Πολλοί άλλοι είναι οι αδύναμοι να εξυπηρετήσουν τις στοιχειώδεις τους ανάγκες: οι παππούδες μας, συχνά οι γονείς μας, αλλά και οι φίλοι μας που είναι ιδιαίτερα ευπαθείς σε ενδεχόμενη μόλυνση. Παράλληλα, όλοι εκείνοι που δίπλα μας πνίγονται από το άγχος αναμένοντας την απογευματινή επιδημιολογική ενημέρωση. Άλλοι βιώνουν τις επιπτώσεις αυτής της γενικευμένης εσωτερικής ερημιάς, στην  οποία υποχρεώθηκαν, με σοβαρότερα προβλήματα: εσωτερίκευση της παθογένειας, ανάπτυξη παθολογικών συνδρόμων, νευρωσικές κρίσεις, θυματοποίηση από ανεξέλεγκτες συμπεριφορές άλλων. Και όλα αυτά σε πρακτικό επίπεδο μεταφράζονται σε απελπισία, κατάθλιψη, πανικό, νευρωσικές διαταραχές, ενδοοικογενειακή βία, καταχρηστικές συμπεριφορές.
Και η απόσταση όλα αυτά τα κρύβει. Όλους αυτούς που τα βιώνουν τους κάνει «αόρατους».
Δίκτυο αλληλεγγύης
Μπροστά στην αφασία της ακινησίας και την αδράνεια της αμηχανία ο «Αόρατος Πειραιάς», το Δίκτυο Αλληλεγγύης που προέκυψε από τη συνεργασία της Δημοτικής Παράταξης «Πειραιάς για όλους», του Περιοδικού Δρόμου «Σχεδία», του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ - ΝΟΣΤΟΣ και της Δομής «Πλόες» της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικών Μελετών, διαμορφώνει εδώ και ένα μήνα γέφυρες για την αντιμετώπιση όλου του φάσματος των αδυναμιών που προκαλεί η πανδημία. Στο πλαίσιο της κίνησης αυτής αναπτύχθηκαν και λειτουργούν δραστηριότητες που σφυρηλατούν την αλληλέγγυα σχέση.
* Η Κάρτα Αλληλεγγύης, ένα «διαβατήριο» για τη διασύνδεση με το ευρύ δίκτυο πρόθυμων εθελοντών που σπαρμένοι σε όλα τα διαμερίσματα του Πειραιά «ακούν» και βλέπουν το σήμα για να συνδράμουν όσους αδυνατούν να ικανοποιήσουν καθημερινές ανάγκες, από τις απαραίτητες αγορές και τη φροντίδα του κατοικίδιου μέχρι τη διανομή συσσιτίου όπου είναι απαραίτητο ή την παρέα στον απελπισμένο μοναχικό.
* Η τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, που παρέχει δωρεάν ψυχοκοινωνική συμβουλευτική σε συνεργασία με ένα δίκτυο καταξιωμένων επαγγελματιών Ψυχικής Υγείας, εξειδικευμένων εκτός άλλων σε θέματα ψυχικής διαταραχής, επειγόντων περιστατικών, οικογενειακής θεραπείας, θεμάτων εφηβείας, γυναίκειας ή παιδικής κακοποίησης, κατάχρησης ουσιών, έμμονων συμπεριφορών, θεμάτων αυτισμού.
* Οι διαδικτυακές βραδιές, που αποτελούν συστηματικές συναντήσεις εκπαιδευτικού, επιστημονικού ή πολιτιστικού περιεχομένου με σημαντικές προσωπικότητες και πάνω από 100 συμμετέχοντες κάθε φορά.
Το Δίκτυο Αλληλεγγύης «Αόρατος Πειραιάς» προέκυψε από την προετοιμασία παρέμβασης για τους άστεγους του Πειραιά, που ανεστάλη μερικώς εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων. Η προσπάθεια για τους άστεγους συνεχίστηκε με δράσεις καθημερινής υποστήριξης και προφύλαξής τους. Ισχυροποιήθηκε έτσι το Δίκτυο και ανέπτυξε τη νέα του στρατηγική διαμορφώνοντας ένα σχέδιο που υπερβαίνει την πανδημία. Γιατί ξέρουμε καλά ότι «ενώ αντιμετωπίζουμε μια πανδημία, βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας βιβλικής καταστροφής από την πείνα, αφού υπάρχει ο κίνδυνος περισσότεροι άνθρωποι να πεθάνουν από την οικονομική επίπτωση του ιού παρά από τον ίδιο τον ιό, αφήνοντας 135 εκατομμύρια ανθρώπους στην παντελή πείνα»³.
Η ανατροπή αυτού του ενδεχόμενου είναι ο στόχος μας.

* Ο Γεράσιμος Παπαναστασάτος είναι Ph.D. κοινωνιολόγος εγκληματολόγος, σύμβουλος σε θέματα Πολιτικής για τα ναρκωτικά, υπεύθυνος τομέα έρευνας ΚΕΘΕΑ

Συζήτηση με έναν τρελό...

Δαφνί. καθομαι στο γραφειο με ανοιχτο τον υπολογιστη και μπαινει ενας τροφιμος για να μου ζητησει τα φαρμακα του που ειχε ξεχασει πως τα ηπιε. περναει η εικονα του νεκρου παιδιου στην παραλια και ακολουθει ο παρακατω διαλογος.
-τι ειναι αυτο?
-ενα παιδι
-γιατι δεν το σηκωνουν? θα πνιγει
-εχει πνιγει
-η μαμα του που ειναι?
-δεν ξερω
-να την βαλουν φυλακη. δεν προσεξε το παιδι
-δεν φταιει η μαμα του. το εβαλε σε μια βαρκα για να το σωσει απο τον πολεμο αλλα για αυτες τις βαρκες δεν υπαρχει λιμανι
-γιατι δεν υπαρχει λιμανι?
-γιατι οι χωρες που δεν εχουν πολεμο δεν τους θελουν
-προσφυγες ειναι δηλαδη?
-προσφυγες
-ακουσε μαρια μου…
-δεν με λενε μαρια βρε γιαννη
-δεν εχει σημασια. τυχαιο ειναι το ονομα σου. τυχαιο και που δεν ζεις στον πολεμο.
αυτοι που δεν θελουν τους προσφυγες ειναι καταραμενοι
-δεν προκειται να αλλαξουν
-η γη δεν ανηκει σε κανεναν. οι ανθρωποι δεν εδωσαν γη σε αυτο το παιδι για να περπατησει αλλα η γη του εδωσε μια γωνια για να πεθανει. το χωμα δεν κανει διακρισεις. τους δεχεται ολους. ασπρους μαυρους κιτρινους…ολους
-πιστευεις οτι ξεκουραστηκε?
-φυσικα. κοιμαται μπρουμυτα για να μην βλεπει τους ανθρωπους
-πηγαινε στο κρεβατι σου να ξαπλωσεις. ειναι μεσημερι
-μην με διωχνεις οταν συζηταμε
-δεν αντεχω να συζηταω αλλο
-αν δεν αντεχεις να πας στον πρωθυπουργο και να του πεις οτι τους θελουμε τους προσφυγες. να τους φερουν εδω. εχουμε χωρο. εγω θα ξαπλωσω κοντα στον τοιχο και χωραει να κοιμηθει και αλλος ενας στο κρεβατι μου. και το φαι πολυ ειναι. φτανει για ολους. ετσι να του πεις. τα παιδια δεν κανει να πεθαινουν. θα του το πεις?
-δεν μπορω να του το πω αλλα θα το πω σε πολλους ανθρωπους σε λιγο
-θα πας σε πλατεια να βγαλεις λογο?
-καπως ετσι!
-να τους πεις να τα αγαπανε τα παιδια
-θα τους το πω
-και να μου φερεις τα φαρμακα μου
ειναι στο κρεβατι του και κλαιει. δεν ζηταει πια τα φαρμακα του. εχει μαζευτει κοντα κοντα στον τοιχο και μονολογει… τι ενας της ειπα? αν μαζευτω πιο πολυ, και δυο χωρανε.
συζητηση με εναν τρελο

Ιλντα Νταλί
Νοσηλεύτρια στο Δαφνί..

πηγή: docmed.gr

Γερμανικές οφειλές και εθνική ανεξαρτησία

πηγή: TVXS

του  Αριστομένη Συγγελάκη *

«...Παντού, όλο και πιο πολλοί άντρες, γυναίκες, παιδιά προστρέχουνε στις πλατείες, αναμαλλιασμένοι από τον άνεμο, γελώντας, κλαίοντας. Εκατοντάδες σημαίες, γαλανόλευκες ή κόκκινες, ξεπετάχτηκαν μέσα από το πλήθος και, μονομιάς, αυτή η απέραντη μάζα αρθρώθηκε και σείστηκε σε μια κίνηση. Έτσι άρχισε η ατέλειωτη παρέλαση, μια παρέλαση που ποτέ δεν είχε ξαναδεί ο κόσμος. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο λαός της Αθήνας, τσακισμένος από τα δεινά τόσων μαύρων ατελείωτων χρόνων, από τόσα πένθη και τόση μιζέρια, ο πεινασμένος, άρρωστος λαός, που έφτυνε αίμα, ξετυλίχτηκε κάτω από τον ήλιο και με το φως των πυρσών, χωρίς να κοιμηθεί, χωρίς να πιει και χωρίς να φάει, κρατημένος απ΄το ομαδικό παραλήρημα, από την απέραντη χαρά της λευτεριάς, που είχε ξαναβρεθεί». A. Kedros, «Le peuple roi», Παρίσι, 1952.

Εισιτήριο 450 ευρώ το άτομο: λεφτά υπάρχουν!

πηγή: left.gr

Μια συναυλία με εισιτήρια 450, 250 και 100 ευρώ το άτομο (τα 100 ευρώ ήταν το φοιτητικό ας πούμε), γίνεται θέμα που ξεπερνάει το κοσμικό κους κους.

Η συναυλία της Άννας Βίσση και της Κοντσίτα στο Super Paradise στη Μύκονο κανονικά θα απασχολούσε μόνο τις στήλες των Κοσμικών ή ίσως και τους χρονικογράφους του «νησιού των ανέμων» («Το σωτήριο 2014 το Super Paradise έκανε το come back απέναντι στην Ψαρού»). Κανονικά, δηλαδή αν επρόκειτο για μια νορμάλ συναυλία.

Η ψυχολογία του τέλους εποχής

της Μαρίας Μητσοπούλου

πηγή : ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

 

Καθώς ο χρόνος πλησιάζει στο τέλος  του  και οι άνθρωποι προσπαθούν να ανακαλύψουν το χαμένο νόημα των Χριστουγέννων μακριά από την επίπλαστη υλική ευμάρεια προηγούμενων δεκαετιών – που και πάλι, για πολλούς δεν ήταν δεδομένη – τα αρνητικά συναισθήματα κορυφώνονται. Αμηχανία, φόβος, απογοήτευση, απαισιοδοξία, απελπισία, στένεμα του ορίζοντα, ασφυξία. Κάπου-κάπου εναλλάσσονται με την ελπίδα, αλλά κι αυτή κάπου πρέπει να τη βασίσεις. Οι εορτασμοί των ημερών έχουν έντονο το σημάδι τους, ειδικά μπροστά στη συνειδητοποίηση του ότι μαζί με τις λέξεις που έχουν χάσει το νόημά τους, το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις ευχές.

Οι ευχές για μακροημέρευση και αξιοβίωτη ζωή, μοιάζουν πια σαν τραγική ειρωνεία, βγαλμένες από άλλο έργο. Η έννοια της εξέλιξης και της βελτίωσης του βίου που υπονοείται στα «Χρόνια Πολλά» και τις παραλλαγές τους, είναι πια μια έννοια μάλλον αναντίστοιχη με την σημερινή πραγματικότητα και τις προσδοκίες που μπορεί κάποιος να επενδύσει πάνω της.

Κι αν το πέρασμα του χρόνου μέχρι σήμερα έμοιαζε να περιέχει δόσεις φθοράς (μεγαλώνουμε, δοκιμάζουμε απογοητεύσεις και  ματαιώσεις, αρρωσταίνουμε, γερνάμε, πεθαίνουμε) και ανάπτυξης (με την έννοια της εξέλιξης του καθενός)σε κάποια ισορροπία μεταξύ τους, πλέον η ισορροπία αυτή έχει ανατραπεί ολοσχερώς. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποχαιρετίσουμε το χρόνο που φεύγει όχι γιατί συνέβησαν καλά πράγματα καθιστώντας τον αξιομνημόνευτο, αλλά γιατί όπως συνηθίσαμε να επαναλαμβάνουμε, τα χειρότερα είναι μπροστά.

Ο φόβος ότι ίσως βγει αληθινή η «προφητεία» πως «δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη» κυριαρχεί. Η επιβεβλημένη χρονική κίνηση προς τα μπρος, άλλοτε επενδεδυμένη με όνειρα, ελπίδες, αισιοδοξία, σχέδια και στόχους, μοιάζει τώρα μη επιθυμητή. Αντανακλαστικά θα θέλαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω.

 Αισθανόμαστε ότι πολλαπλασιάζονται οι δυσκολίες με τις οποίες καλούμαστε να αναμετρηθούμε, έχουμε ακόμη περισσότερα να χάσουμε: μια δουλειά, την υγεία μας, την ψυχική ισορροπία μας, την αξιοπρέπειά μας,  δεδουλευμένα, τις λιγοστές καταθέσεις που ίσως απέμειναν, αγαπημένα πρόσωπα είτε γιατί φεύγουν στο εξωτερικό σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, είτε επειδή φεύγουν από τη ζωή οριστικά (λόγω απελπισίας, κακών συνθηκών διαβίωσης, ή του ξεχαρβαλωμένου συστήματος υγείας), εν τέλει έναν τρόπο ζωής που από συνήθεια ή από επιλογή οικοδομήσαμε.

Θυμός, οργή, ανασφάλεια, άγχος και αγωνία, συμπληρώνουν τον καμβά των οδυνηρών συναισθημάτων μπροστά στη θέα των βίαιων αλλαγών, αλλαγών που δεν είναι υπό τον έλεγχο κανενός μας χωριστά κι έχουν το βάρος μιας ιστορικής μεταβολής της οποίας -βασίμως υποψιαζόμαστε - το πέρασμα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς ανθρωποθυσίες –αυτές ήδη συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, κι ακόμη χειρότερα είμαστε μέρος τους.

Η νέα εποχή που καταλαβαίνουμε ότι με αργούς ρυθμούς και βασανιστικό τρόπο ξημερώνει. ούτε απαραίτητα καλύτερη θα είναι ούτε απαραίτητα θα μας περιλαμβάνει: μπορεί κάλλιστα να έχουμε «σαρωθεί» κατά το στάδιο της κυοφορίας της. Με άλλα λόγια η προσπάθεια να δούμε την μεγάλη εικόνα την ώρα που αγωνιούμε για το πώς θα ζήσουμε τις «μικρές» ζωές μας, ίσως να μη βοηθάει.

Προσπαθώντας κανείς να δει μακριά μπορεί εύκολα να φανταστεί το μεταβαλλόμενο παγκόσμιο σκηνικό να … εκτροχιάζεται με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τους λαούς, εφόσον αυτοί μένουν στη γωνία και αδυνατούν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις αλλαγές που συμβαίνουν.

Από την άλλη δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί στον ορατό ορίζοντα χειροπιαστές βελτιώσεις εντός των ελληνικών συνόρων , στην Ευρώπη ή στον παγκόσμιο χάρτη.

 Όσο για τα εντός συνόρων δεδομένα, το κουβάρι θα ξετυλιχτεί μέχρι τις ευρωεκλογές με την ελπίδα μιας διεξόδου μέσω πρόωρων εκλογών. Ωστόσο και παρά τον αισιόδοξο τόνο που επιχειρεί να μεταδώσει  η αξιωματική αντιπολίτευση ο κόσμος ελπίζει στη χειρότερη περίπτωση ότι θα ανακοπούν οι βίαιοι ρυθμοί καταστροφής και  ότι θα υπάρξει μια μικρή δυνατότητα συντήρησης δυνάμεων,  παρά ότι θα ανατραπούν εν μια νυκτί και αναίμακτα οι όροι με τους οποίους δανειστές και μνημονιακές κυβερνήσεις έδεσαν τη χώρα χειροπόδαρα και θ’ αρχίσει η ανάπτυξη. Στην καλύτερη περίπτωση ελπίζει ότι από σπόντα, από εκεί που δεν το περιμένει κανείς δηλαδή, μπορεί να ανάψει η σπίθα που θα αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.

Αλλά για να μην κλείσουμε εντελώς κατατονικά ας θεωρήσουμε ότι ισχύει η διάκριση που έχουμε συναντήσει σε εγχειρίδια ψυχολογίας: μεταξύ του παθητικού χαρακτήρα της ελπίδας («η οποία πεθαίνει τελευταία, αλλά πάντως πεθαίνει») και του ενεργητικού χαρακτήρα της αισιοδοξίας η οποία προϋποθέτει κινητοποίηση και συμμετοχή στη διαμόρφωση του ατομικού ή συλλογικού μέλλοντος.

Ίσως το νόημα της εποχής να βρίσκεται όχι στο πώς θα παρατείνουμε την ανέφελη και ήσυχη ιδιωτική ζωή μας στα νοικοκυρεμένα σπίτια μας - αυτό μάλλον έχει τελειώσει για πολύ καιρό -  αλλά στο πώς Θα αποφύγουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό και αντ'αυτού μαζί να οργανώσουμε την άμυνά μας, γιατί όχι και την αντεπίθεσή μας, στο πώς θα κάνουμε υποφερτό αν όχι αξιοβίωτο το υπόλοιπο από το κομμάτι του ιστορικού χρόνου που μας έλαχε, στο πώς θα κάνουμε το υπόλοιπο της ζωής μα ή ακόμη και το θάνατό μας ν’ αξίζει κάτι, και να μην αφεθούμε να είμαστε απλώς παράπλευρες απώλειες του τέλους μιας εποχής…

Φτάνει πια, είναι η ώρα να ζωντανέψουμε τα σύμβολά μας !

...Να τους τα πεις!!
του  Κυριάκου Ρεγκούκου

πηγή:ΑΥΓΗ

Χθες βράδυ βγήκα έξω να πάρω αέρα. Περπάταγα χωρίς προορισμό, το βλέμμα στις πλάκες του πεζοδρομίου, ο νους μου ένα κουβάρι, ο χρόνος νεκρός. Ένιωσα ένα χέρι να μου πιάνει το μπράτσο και να με ωθεί απαλά να συνεχίσω το βάδισμά μου. Η φωνή του μαλακή, σταθερή, δίπλα στ' αυτί μου.
«Το περίμενα ότι θα γυρνούσες, στην πραγματικότητα δεν έφυγες ποτέ, η γειτονιά μας είναι η μόνη ζωντανή μήτρα σου. Ξέρω ότι βασανίζεσαι, αλλά απέχεις. Καλά κάνεις, δεν πρέπει να μπερδευόμαστε στα πόδια των νέων. Κι εγώ σιωπώ, σαράντα χρόνια μετά την τελευταία θυσία και φτάσαμε εδώ!
»...Όμως πρέπει να ακουστεί και η δική μας φωνή, ανώνυμα, χωρίς περγαμηνές, χωρίς κατατάξεις, χωρίς κομματικές προσδοκίες. Θα βρεις εσύ έναν τρόπο να το κάνεις.
»...Άκου και να τους τα πεις!
»Είναι η πρώτη φορά που έχουμε στρατηγική τόσο κοντά στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και θέσεις με τόσο ξεκάθαρες πολιτικές δεσμεύσεις. Η πρώτη φορά που μας ακούνε τόσοι πολλοί, που είναι έτοιμοι να ανέβουν στο κύμα, αλλά διστάζουν. Γιατί; Γιατί έχουμε ηττηθεί στα βασικά.
»Ξέρουμε όλοι πια ότι η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και τα σύμβολα αυτής της γενιάς απεμπολήθηκαν, εξαργυρώθηκαν έναντι ευτελούς αντιτίμου, οι περισσότεροι πέρασαν στην αντίπερα όχθη, εκεί που τους προσφέρθηκαν άφθονα τα προσωπικά ωφελήματα, υλικά και εξουσιαστικά. Εκεί που έχουν ξορκίσει τα οράματα για έναν κόσμο καλύτερο, εκεί που θαρρούν ότι τέλειωσαν με την Ιστορία, εκεί που μας χρεώνουν τις αποτυχίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, λες και δεν είμαστε εμείς που το '68 ματώσαμε με τους συντρόφους μας. Εκεί που μας πετάνε στα μούτρα 'και πού έχουν συμβεί αυτά που μας λέτε', λες και οι κοινωνίες αλλάζουν με συνταγές, λες και οι κοινωνίες δεν έχουν αλλάξει με οράματα.
»Και δες τώρα. Ξυπνάμε από ένα όνειρο πλουτισμού με εξευτελιστικές καταχρήσεις του δημόσιου πλούτου, παραδομένοι στην αμετροεπή κατανάλωση, τυφλωμένοι από τη λάμψη του life style, εγκλωβισμένοι ο καθένας στον μικρόκοσμό του.
»...Όσοι απολαμβάνουν τη διχοτόμηση της κοινωνίας σε άξιους εργαζόμενους και ανάξιους απολυμένους πειραματίζονται με την εκκόλαψη ενός νέου είδους ανθρώπου. Είναι ο νεοάνθρωπος της νέας εποχής. Μνησίκακος, ανάλγητος, εκδικητικός, απόλυτα ατομοκεντρικός και ικανός για όλα, προκειμένου να αντλήσει ψίχουλα μιας αβέβαιης επιβίωσης.
»Φτάνει πια, είναι η ώρα να ζωντανέψουμε τα σύμβολά μας, αυτή την παράδοση τιμής, θυσίας, αλληλεγγύης, πίστης στη δικαιοσύνη, περιφρούρησης της δημοκρατίας, τιμωρίας των τυράννων.
»...Έτσι να τους τα πεις!!
»Όχι με ανεδαφικό φαντασιακό, όπως πολλές φορές το κάναμε στο παρελθόν, όχι με μια ηθική εγκλωβισμού που ταιριάζει μόνο στον αυταρχισμό, αλλά με σαφήνεια, αποφασιστικότητα, ρεαλισμό, επιστημονική επάρκεια και προτεραιότητες.
»Άκου ένα δείγμα:
Δουλειά, Υγεία, Δημοκρατία
Η Δουλειά είναι δικαίωμα, μα και υποχρέωση προς την κοινωνία. Η δουλειά δεν είναι εμπόρευμα να πωλείται στην αγορά. Καλώς θα επαναφέρουμε τις εργασιακές σχέσεις στην προ Μνημονίου κατάσταση, καλώς θα επαναφέρουμε τον κατώτερο μισθό εκεί που ήτανε. Δεν φτάνει. Θέλουμε φορείς επιστημονικά επανδρωμένους, απόλυτα μηχανογραφημένους, σε προσωπική σχέση με τον άνεργο, σε συντονισμό με την εκπαίδευση και με το σχέδιο της παραγωγικής επανόρθωσης. Φορείς που μας αξίζουν να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Η ανεργία δεν είναι ντροπή, είναι αποτέλεσμα βίας, να βγάλουμε τον άνεργο από το σπίτι του, να τον επανεκπαιδεύσουμε, να δουλέψει μαζί με όλους, έστω και με κοινωνική πίστωση ή ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες κατά προτεραιότητα. Οι επιχειρήσεις που «κλείνουν» ξανανοίγουν από τους εργαζόμενους, τα νομικά θα τα βρούμε. Ενισχύονται κατά προτεραιότητα μαζί με τις συνεργατικές που ιδρύουν οι άνεργοι. Να ανοίξουμε τον διάλογο για «κόφτη» των αμοιβών και των εισοδημάτων προς τα πάνω, με εργαλείο τη φορολόγηση κατ' ευθείαν υπέρ των εργαζομένων.
Την Υγεία δεν τη διαπραγματευόμαστε. Καλύτερα να πεινάμε, παρά να πεθαίνουμε. Όλοι οι πόροι στις υπηρεσίες των Κέντρων Υγείας στις γειτονιές. Οικογενειακός γιατρός, πρόληψη, υποστήριξη γηρατειών, ψυχικές ασθένειες, εξαρτήσεις.
Η Δημοκρατία δεν εξαντλείται στις διαδικασίες της Βουλής. Να ανοίξουμε τον διάλογο για μορφές άμεσης λαϊκής παρέμβασης που να ξεκινάνε από την κοινότητα. Με άμεσα ανακλητή εκπροσώπηση, παράλληλα και υποστηρικτικά στην τοπική αυτοδιοίκηση. Δημοκρατία στη δουλειά, οι εργαζόμενοι να υπερασπίζονται τον κόπο τους, να αποτρέπουν την καταλήστευσή του.
Παιδεία, Ασφάλεια, Ανάπτυξη, Πολιτισμός
Ανοικτά σχολεία και πανεπιστήμια όλη τη μέρα. Για όλους, μικρούς, μεγάλους, ηλικιωμένους. Για να παίρνουν και να δίνουν.
Οι εγκληματικές συμμορίες είναι εχθροί του λαού. Να κοπεί αμέσως ο δεσμός τους με τις «νόμιμες» προσόψεις τους (λαθρεμπόριο, διασκέδαση, αθλητισμός κ.λπ.).
Ανάπτυξη μέσα από δίκτυα συνεργαζόμενων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ελευθέρων επαγγελματιών που καθετοποιούνται, αυξάνουν την παραγωγικότητά τους και καλύπτουν τις ανάγκες της κοινωνίας χωρίς καταστροφικούς ανταγωνισμούς.
Για τον Πολιτισμό δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο από το να αποτρέψουμε τη χυδαία εμπορευματοποίησή του. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.
»Αυτά να τους πεις!
»Δεν κάνω τον έξυπνο. Δεν υπάρχουν Θέσεις των Συνεδρίων μας που να μην κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Όμως, αυτή τη φορά χρειαζόμαστε να τις μετατρέψουμε σε σύμβολα, να δώσουμε στα σύμβολά μας συγκεκριμένες πραγματώσεις, συγκεκριμένες υλικές υποστάσεις. Να επικεντρωθούμε με σαφήνεια και ρεαλισμό, γιατί ο πολίτης δεν έχει ανάγκη να μελετά τη θεωρητική βάση του στόχου-συμβόλου, κουβαλάει μέσα του την ιστορική μνήμη που τον οδηγεί να στρατευτεί ή να αποδοκιμάσει.
»Να σε προλάβω. Ξέρω ότι οι '-ισμοι' έχουν δράσει σαν εργαλεία της εξουσίας για ποδηγέτηση και αποπροσανατολισμό. Οι 'ηθικές' έχουν εγκλωβίσει τους πολίτες σε μια στείρα και υποκριτική τυπολατρία. Όμως, την ώρα της μάχης δεν συζητάς για θεωρίες πολέμου. Η σοφία της πρωτοπορίας συνίσταται στο να συμπυκνώνει τα μηνύματά της, να δίνει εγγυήσεις για τη σωστή προετοιμασία και τη θεωρητική τους υποστήριξη και να σηκώνει τα σύμβολα που καλούν τον λαό σε συστράτευση».
Βαδίζαμε κοιτώντας τις πλάκες του πεζοδρομίου. Ρουφούσαμε τον νυχτερινό αέρα της πόλης. Τι βαριά ευθύνη να ξαναχτίσεις τον νέο άνθρωπο μέσα από μια γενιά παραλυμένη, με την επόμενη απούσα-ξενιτεμένη. Μόνος μας σύμμαχος η Ιστορία, οι Αναστάσεις και οι Πτώσεις, η αταλάντευτη αποφασιστικότητα για μια ζωή με αξιοπρέπεια, δίπλα στον Άλλο.
- Όπου και να πας, εδώ θα ξαναγυρίσεις. Αυτοί είναι οι άνθρωποί σου.
- Θυμάσαι τα γκρεμίδια από τους όλμους πάνω από τα καμαράκια στην αυλή που μεγαλώσαμε;

2013, Μιχαήλ Βόδα και Χορμοβίτου γωνία

Ψιλά Γράμματα...

Του ΝΙΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ
πηγή: ΑΥΓΗ

Προχθές, στην Ισπανία, ο "ξαφνικός θάνατος" της τοπικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης της Βαλένθια θύμισε την περίπτωση της ΕΡΤ. Στην Ιταλία, το ξεπούλημα των ιστορικών γραφείων της Κοριέρε Ντελα Σέρα σε Αμερικανούς μεσίτες -ύστερα από έντονες πιέσεις του βασικού μετόχου της εφημερίδας, της Fiat- δημιούργησε αβεβαιότητα και ανησυχία για το μέλλον του μεγαλύτερου σε κυκλοφορία καθημερινού ιταλικού εντύπου. Ανάλογα συναισθήματα κυρίευσαν τους εργαζόμενους στον μεγαλύτερο εκδοτικό όμιλο του Βελγίου, Mediahuis, όταν η διοίκησή του ανακοίνωσε ξαφνικά πάνω από 200 απολύσεις. Ένα 24ωρο αργότερα, τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο κτήριο της ΕΡΤ στην Αθήνα...
Η ενημέρωση στην Ευρώπη γίνεται μια ακόμα "Ιφιγένεια" στο θυσιαστήριο της λιτότητας. Βολική εξέλιξη για όσους τη μισούν και την απεχθάνονται. Το κύριο "αναγνωριστικό" της δημοκρατίας, η ελεύθερη πολυφωνική ενημέρωση, δημόσια και ιδιωτική, μετατρέπεται σε διαπραγματεύσιμο είδος από κυβερνήσεις που έχουν υποκύψει σε δανειστές, από επιχειρηματίες που κάνουν "ντρίπλες" και παζάρια ή ανακαλύπτουν κρυμμένες ευκαιρίες. Αλλά τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά στον ορυμαγδό της εποχής; Τι μπορεί να σημαίνει λιγότερη, "φθηνότερη" ή μονοδιάστατη ενημέρωση για όλους εκείνους που έχουν βρεθεί μόνοι και ανίσχυροι στη δίνη της φτώχειας, που βολεύτηκαν στην ιδιώτευση, που υπέκυψαν στην πλύση εγκεφάλου, που έχασαν την εμπιστοσύνη τους σ' ό,τι μέχρι χθες θεωρούσαν δεδομένο; Τίποτα περισσότερο από ψιλά γράμματα...
Αλλά αυτά τα "ψιλά γράμματα" είναι που κάνουν τη διαφορά. Δημοκρατία και πολυφωνική ενημέρωση έχουν κοινές ρίζες. Ο Τύπος είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας. Ο πλούτος της ενημέρωσης είναι δημοκρατία και δημοκρατία σημαίνει πολυφωνικά, ανοιχτά, ελεύθερα MME, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης. Κάθε φορά που η εξουσία, πολιτική ή οικονομική, επεμβαίνει και επιβάλλει την ατζέντα της στον χώρο της ενημέρωσης, οι συνέπειες μπορεί να μην είναι άμεσα ορατές, αλλά επιβαρύνουν αθροιστικά την ποιότητα της δημοκρατίας.
Μπορεί οι μυθοπλάστες του νεοφιλελεύθερου ονείρου -παντού στην Ευρώπη-, που αρέσκονται στις απλοϊκές, διχαστικές εξηγήσεις για τα αίτια και τους "υπεύθυνους" της κρίσης, να τα καταφέρνουν καλά στο μιντιακό πατρονάρισμα, τα δεδομένα όμως για τις πολιτικές τους είναι αμείλικτα. Πριν από λίγες ημέρες, η μελέτη του ΟΟΣΑ κατέγραφε το μέγεθος της απογοήτευσης των πολιτών στις χώρες που χτύπησε σκληρά η κρίση των τελευταίων χρόνων. Μελαγχολία, απογοήτευση και παραίτηση απέναντι στην πολιορκία της ζωής από τις πολιτικές της λιτότητας και της ανεργίας. Ανάλογα τα συμπεράσματα κι απ' το καθ' ύλην αρμόδιο ινστιτούτο Ifo του Βερολίνου, που διαπίστωνε πως οι συνθήκες στις κλυδωνιζόμενες χώρες της Ευρωζώνης, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο, παραμένουν πάντα σε "επίπεδο κρίσης". Αυτά όμως δεν είναι ψιλά γράμματα...

Η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού

Της Αγγελικής Σπανού 
πηγή: TVXS

H αναστάτωση στο χώρο της παιδείας είναι πάντα μια επικίνδυνη κατάσταση για κάθε κυβέρνηση, ειδικά όταν υπάρχει ο κίνδυνος να εμπλακούν στις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών οι μαθητές ή των πανεπιστημιακών οι φοιτητές. Στο Μέγαρο Μαξίμου αισιοδοξούν ότι η συμμετοχή στην απεργία διαρκείας που αποφάσισαν οι καθηγητές θα είναι χαμηλή, κυρίως γιατί οι εργαζόμενοι έχουν εξουθενωθεί οικονομικά και δεν αντέχουν τα χαμένα μεροκάματα. Παρόλα αυτά, η διάχυση της αναταραχής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, από τα δημοτικά μέχρι τα πανεπιστήμια, προβληματίζει τα κόμματα της συμπολίτευσης που διαπιστώνουν ότι η ευημερία των αριθμών, όπως αποτυπώνεται στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος δια της δημιουργικής λογιστικής, δεν αρκεί ως αντίδοτο για τη δυστυχία των ανθρώπων.

Παράλληλοι κόσμοι;

πηγή: redkangaroo.wordpress.com

Μεσημέρι και ντάλα καλοκαίρι. Άτιμη ώρα στο παραθαλάσσιο μπαρ που σε βάζει να καθίσεις δίπλα στην πολυπληθή παρέα παραθεριζόντων επισκεπτών.  Κι ακόμα πιο πονηρή η στιγμή που οι μεγαλόφωνες κουβέντες τους φτάνουν στα αυτιά σου. Χωρίς να στήσεις αυτί, δεν χρειαζόταν άλλωστε, ακούς τις συζητήσεις της διπλανής συντροφιάς. Άντρες και γυναίκες στα τριάντα και κάτι. Αρχικά επιδόθηκαν σε επιδεικτική κατανάλωση ακριβών κοκτέιλς, μετά ξεφύλλισαν πολύχρωμα περιοδικά για αυτοκίνητα, μόδα και κουτσομπολιό. Μετά έπαιξαν με τα έξυπνα κινητά τους. Κι αργότερα άρχισαν να συζητάνε: για αυτοκίνητα και σκάφη, για βραδιές σε σκυλάδικα, για τον επόμενο σταθμό των διακοπών τους, για πεντάστερα resorts. Το κερασάκι ήταν όταν ένας από την παρέα, μίλησε μεγαλόφωνα στο κινητό με τον παρακείμενο ταβερνιάρη για να κλείσει τραπέζι. Και φρόντισε εις επήκοον όλων να αγκαζάρει, τηλεφωνικώς ο βλαξ, τα ακριβότερα και καλύτερα «ψάρια Α’».

Από την Ηλεία στη Σάμο ή ιστορίες για πυρκαγιές

Του Νίκου Μπελαβίλα 
πηγή: ΑΥΓΗ

Ιστορία πρώτη: Λίγο μετά τις πυρκαγιές της Ηλείας του 2007, μία ομάδα πανεπιστημιακών και σπουδαστών του Πολυτεχνείου της Αθήνας ανέλαβε την πρωτοβουλία να κατέβει στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, για να βοηθήσει στα μετά την καταστροφή. Ανάλογη κίνηση έγινε και από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο.

Η συνεχής παράκαμψη της Βουλής θα οδηγήσει στην κατάργηση της;

Γράφει ο Στέλιος Κούλογλου
πηγή: TVXS
Σε θεσμικούς παράγοντες της Δημοκρατίας αλλά και μετριοπαθείς πολιτικούς, έκδηλη είναι η ανησυχία για την συστηματική παραβίαση των κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με την συνεχή παράκαμψη της Βουλής από την κυβέρνηση αλλά και την υπονομευτική παρουσία και δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Η κυβέρνηση του νεο-κυνισμού.

Του Στέλιου Κούλογλου 
πηγή:TVXS

Η επιμιξία Σαμαρά-Βενιζέλου πέτυχε. Η νέα κυβέρνηση Σαμαζέλου περιέχει σε ισόποσες δόσεις τον κυνισμό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με την νεοφιλελεύθερη σκληρότητα του ομόλογου του, της ΝΔ. Αντίθετα με όλες τις υποσχέσεις για μικρό και ευέλικτό κυβερνητικό σχήμα ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών αυξάνεται, παρά τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και το πνεύμα οικονομίας για το οποίο οι κυβερνώντες θα έπρεπε να έδιναν το καλό παράδειγμα. Το κυριότερο ίσως, σε αυτές τις νέες θέσεις που άνοιξαν δεν τοποθετείται ούτε ένας εξωκομματικός υπουργός, ώστε να δοθεί τουλάχιστον η εντύπωση ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν αποτελεί μια στυγνή επιστροφή στο δικομματικό παρελθόν που κατέστρεψε η χώρα. Δεν κρατούνται πλέον ούτε τα προσχήματα, και αυτή είναι η συμβολή Βενιζέλου στην νέα κυβέρνηση.

Η νεοφιλελεύθερη συμμετοχή Σαμαρά  έρχεται με τις τοποθετήσεις στελεχών της ΝΔ στα νευραλγικά υπουργεία, που σχετίζονται με τον δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει ταχθεί υπέρ των απολύσεων από το δημόσιο, καταλαμβάνει την θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όσο για την πλήρη απορύθμιση του συστήματος υγείας και την πλήρη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει, αυτή την αναλαμβάνει ο Αδωνις Γεωργιάδης που προβιβάζεται σε υπουργό Υγείας, συνεπικουρούμενος από την Σ. Βούλτεψη. Οπως ευφυώς γράφτηκε στο διαδίκτυο: "Αν δεν πιάσει στο Υγείας το τρίο Άδωνις-Βούλτεψη-Μπέζας, ας προσπαθήσει και στο Δελφινάριο".


Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την τοποθέτηση του Χαράλαμπου Αθανασίου,
σκληρού πολέμιου του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και κάθε έννοιας συμμόρφωσης της Ελλάδας με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαμορφώνεται η πλήρης εικόνα μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να εφαρμόσει, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, την νεοφιλελεύθερη θεραπεία σοκ και τις επιταγές των δανειστών. Η δημοκρατική παράταξη, της οποίας την ανασυγκρότηση κήρυξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το Σαβαβτοκύριακο, γίνεται με όρους στροφής προς την ακροδεξιά. Οσο για το νέο πόστο του κ. Βενιζέλου στο υπουργείο Εξωτερικών, αυτό με το κυπριακό θέμα που θα προκύψει το φθινόπωρο, ίσως αποδειχθεί λιγότερο ανώδυνο απ' ότι φαίνεται.

Οι υπόλοιπες υπουργοποιήσεις δεν αξίζουν καν σχολιασμού. Πρόκειται για ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών ή για καραμπόλες, συχνά της τελευταίας στιγμής, με την εξαίρεση, βεβαίως, εμπνευσμένων διδύμων που δημιουργούνται και .. υπόσχονται πολλά, όπως πχ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης όπου θα συνυπάρχουν ο υπουργός Δημήτρης Αβραμόπουλος με την αναπληρώτρια υπουργό Φώφη Γεννηματά.

Είναι τόσο συχνοί και άνοστοι οι ανασχηματισμοί στην Ελλάδα, ώστε ξεχνιούνται εύκολα. Ο περί ου ο λόγος είναι όμως αυτός που θα μείνει στην ιστορία όχι μόνο γιατί δεν δίνει καμία νέα πνοή στην κυβέρνηση, αλλά δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. Το κοκτέιλ Σαμαρά-Βενιζέλου προμηνύει κοινωνική πόλωση και συγκρούσεις χωρίς προηγούμενο.  Υπόσχεται κι άλλα λουκέτα αλά ΕΡΤ και ακόμη περισσότερη λιτότητα στους πολίτες και ρίχνει το σύνθημα "ότι φάμε και ότι πιούμε" στους νέους υπουργούς και τα κόμματα τους.   Είναι ο νεοκυνισμός στην εξουσία.

Προς απόμαχους ναυτικούς

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ "ΠONTIKI" 
ΣΤΙΣ 13-09-12)

Ονομάζομαι Άννα Χατζηιωάννου. Στα είκοσι δύο μου πα­ντρεύτηκα ένα παλικάρι που η δουλειά του ήταν ναυτικός. Στις πέ­ντε μετά τον γάμο μας ταξίδεψε, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του. Αφότου τε­λείωσε το σχολείο δούλευε στο καΐκι του πατέρα του. Στα δεκαπέντε του έβγαλε φυλλάδιο και έγινε ναυτικός πια, από τόσο δα παιδάκι.

Εντυπωσιασμός και ουσία

Tου Νικου Γ. Ξυδακη
πηγή: kathimerini.gr
Την ώρα που αποφασίζονται οι αιματηρές περικοπές μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων, την ώρα που η τρόικα ζητάει την κατάργηση του πενθημέρου και του οκταώρου, την ώρα που Γερμανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα έχει μέλλον μόνο ως ειδική οικονομική ζώνη, την ίδια αυτή ιστορική ώρα από την κυβέρνηση διαρρέει μια καυτή είδηση: τι εισοδήματα και ακίνητη περιουσία δηλώνουν γνωστοί τραγουδιστές.

Ρημάζει η χώρα υπό το καθεστώς του Μνημονίου

πηγή: ΕΘΝΟΣ
Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο στην Ελλάδα μετά από δυόμισι χρόνια εφαρμογής της πολιτικής που επιβάλλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ μέσω των αλλεπάλληλων μνημονίων. Η χώρα μας γυρίζει δεκαετίες πίσω σε όλους τους τομείς - στις αποδοχές, στις συντάξεις, στο επίπεδο της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, στο μέγεθος της οικονομίας της.

Το Ελληνικό Καλοκαίρι σε κρίση

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΒΙΛΑ*
πηγή: ΑΥΓΗ
Είναι κάτι ρημαγμένα ξενοδοχεία στις παραλίες του Αιγαίου που έρχονται από μίαν άλλη εποχή. Χορταριασμένα παρτέρια, πεσμένοι σοβάδες, σπασμένα τζάμια, καμένα κουφώματα. Κτήρια τεράστια, αταίριαστα με το περιβάλλον τους, που προξενούν απορίες, γιατί δεν χρησιμοποιούνται, τι είναι αυτό που κάνει τέτοιες μονάδες, δίπλα σε ακρογιαλιές τύπου “Live your Myth in Greece”, ίδιες με τις αφίσες της καμπάνιας για τον τουρισμό, να βρίσκονται στο έλεος της σκουριάς και της αρμύρας;

Η παράνοια είναι εδώ...

του Θανάση Καρτερού

πηγή: ΑΥΓΗ
Το υπουργείο οικονομικών έδωσε σιωπηρά παράταση γιατί μισό εκατομμύριο υπόχρεοι δεν έχουν υποβάλει φορολογική δήλωση. Από όσους υπέβαλαν και πήραν τα θηριώδη εκκαθαριστικά, ένας στους έξι δεν προσήλθε να πληρώσει την πρώτη δόση του - πού διάολο να τα βρει; Έρχεται οσονούπω, μαζί με τον επόμενο λογαριασμό της ΔΕΗ, και η πρώτη δόση από το νέο χαράτσι, το οποίο πρέπει να εξοφληθεί μέχρι τον Απρίλιο. Έρχεται, επίσης, με την άφιξη του φθινοπώρου η νέα σχεδόν διπλάσια τιμή στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Η κουλτούρα της διαφθοράς.

Του Γιάννη Πανούση

πηγή: TVXS

1.Η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας. Κουλτούρα της διαφθοράς και κουλτούρα του δημόσιου βίου (συμ)πορεύονται.

Ως «μη φαινόμενο» (άδηλο, αόρατο) φαινόμενο, η διαφθορά είτε εξελίσσεται προς τα πάνω σε διαπλοκή και σκάνδαλο, ή γενικεύεται προς τα κάτω σε «ρουσφέτια επιβίωσης».

2. Ιστορικά, ο όρος διαφθορά απέκτησε διαφορετικές έννοιες και οδήγησε σε διαφορετικούς συνειρμούς (ηθικούς, κοινωνικούς, θεσμικούς). Άλλοτε συνδέθηκε με τα Καθεστώτα, άλλοτε με τα Συντάγματα, άλλοτε με την (πρώιμη) νεωτερικότητα.

Η ιστορικότητα του φαινομένου της διαφθοράς δεν ακολουθείται όμως από μια συγκεκριμένη ποινική αντιμετώπιση. Το «έγκλημα διαφθοράς» δεν έχει ακόμα τυποποιηθεί ως τέτοιο.

Η παλαιά και η νέα, η μικρή και η μεγάλη, η δομική και η περιστασιακή διαφθορά, αποδίδονται στη γραφειοκρατία, στην αδιαφάνεια των θεσμικών λειτουργιών και γενικότερα στη διάβρωση της δημοκρατίας.

Κοινός παρονομαστής: η κατάχρηση δημόσιας εξουσίας για ένα ιδιωτικό όφελος, που θέτει συχνά σε κίνδυνο το δημόσιο συμφέρον.

Κοινά κριτήρια: οι νομικοί ορισμοί, το δημόσιο συμφέρον και οι αντιλήψεις της κοινής γνώμης.

Να σημειωθεί ότι η άποψη του κόσμου εξαρτάται από οικογενειακές παραδόσεις (amoral familists), από πελατειακές σχέσεις, από εργασιακές πρακτικές, από πολιτειακές/ πολιτισμικές αντιλήψεις.

Η ανοχή των πολιτών λειτουργεί «ως πλυντήριο συνειδήσεων». Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε τον κρίσιμο ρόλο των ενδιάμεσων ομάδων (intermediary groups), που δημιουργούν ειδική κοινωνική και οικονομική συνείδηση.

3. Η διαφθορά υπερβαίνει λοιπόν το ατομικό έγκλημα και αναγορεύεται σε μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα. Οι σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατικές κοινωνίες έχουν προσβληθεί από μια δομική διαφθορά, η οποία άλλοτε λειτουργεί παράλληλα κι άλλοτε αντίθετα με τους θεσμούς της Πολιτείας.

Σε κάθε περίπτωση, η διαφθορά καθρεφτίζει τη σύγκρουση αξιών (clash of values): αξίες δημοκρατίας, αξίες αγοράς. Η εμπορευματοποίηση των αξιών (προνόμια, ολιγαρχία κ.λπ.) κατισχύει των νόμων και των κανόνων και διαβρώνει την κοινωνία και την Πολιτεία.

Η πολιτική ελίτ δεν «ιδρώνει» ιδιαίτερα με τις παράνομες οικονομικές ενισχύσεις (επ’ ανταλλάγματι).

Το επενδυτικό ρίσκο και η καινοτομία, ο ανταγωνισμός και η αποδοτικότητα, εκλαμβάνουν τη διαφθορά ως ανάχωμα απέναντι στην κακή πολιτική. Κι αυτό, διότι η διαφθορά προϋποθέτει δόλο και συμπαιγνία, αλλά και μια αντίληψη ότι στο «κάτω–κάτω δεν βλάπτει κανέναν».

Χωρίς αιδώ και χωρίς αίσθηση δικαίου, οι τεχνικές ηθικής ουδετεροποίησης είναι εύκολος δρόμος αυτο–δικαίωσης (π.χ. «όλοι το κάνουν», «οι άλλοι φταίνε»).

Ενώ η διαφθορά εθεωρείτο αρχικά «προδοσία της ευθύνης προς το δημόσιο συμφέρον», στη συνέχεια μετεξελίχθη σε παράνομο, παρεκκλίνοντα, ανήθικο μηχανισμό της εξουσίας, με στόχο αφενός την κάλυψη των θεσμικών κενών (machine politique) κι αφετέρου την απόκτηση πολιτικού οφέλους (ή και εξυπηρέτηση εθνικού συμφέροντος).

Η κοινωνική ανοχή του σχηματισμού και της λειτουργίας τέτοιων δικτύων δεν οδηγεί μόνο στην πελατοποίηση και την ευνοιοκρατία, αλλά καταλήγει στην παράκαμψη της επίσημης πολιτικής εξουσίας.

Τα αόρατα νήματα της εξουσίας και οι ευκαιρίες πρόσβασης και εκμετάλλευσης των δικτύων, η επιρροή των lobbies, η διαπλοκή και οι πελατειακές σχέσεις, δεν συγκροτούν ευκαιριακό πλαίσιο ανεντιμότητας διαφθορέα και διεφθαρμένου, αλλά ένα άτυπο πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι ταυτόχρονα και δίκτυο κοινωνικο–οικονομικής διαφθοράς (με κύρια χαρακτηριστικά το κέρδος, την εξουσία και την ομερτά).

Η εξουσία, η πολιτική φαυλότητα και η διαφθορά, οι κλίκες, οι καταχρήσεις, η ευνοιοκρατία, η ρουσφετολογία, ο χρηματισμός, κινούνται στο πλαίσιο των «παράνομων σχέσεων», των σχέσεων συνενοχής, δηλαδή της αποσάθρωσης των πολιτικών και κοινωνικών δομών.

Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της αποσάθρωσης είναι ότι οι δράστες–δημόσια πρόσωπα απορρίπτουν τον ηθικό χαρακτηρισμό και δικαιολογούν (ίσως και να «νομιμοποιούν») τις πράξεις τους, αποδίδοντάς τες σε «γενική δυσλειτουργία», ή σε «σφάλμα», ή σε «κοινωνική χρησιμότητα». Εντάσσουν δηλαδή τη διαφθορά στις νόμιμες κοινωνικές λειτουργίες και σ’ ένα νέο πολιτικό ήθος.

Αυτή είναι η κουλτούρα της διαφθοράς. Μια στρέβλωση των αξιών: δημόσιοι λειτουργοί και πολίτες που αποκτούν σταδιακά μια ιδιόρρυθμη «συνείδηση δικαίου» όταν διαφθείρουν ή διαφθείρονται.

Θεραπεία... μετά θάνατο

Πηγή: Αυγή
του Θανάση Καρτερού

Δεν υπάρχει άλλη λύση, η πολιτική μας είναι το μόνο φάρμακο, η λιτότητα είναι μονόδρομος. Αυτό είναι το απαύγασμα της σκέψης της τρόικας, όπως το εξέθεσαν τα μέλη της στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, απαντώντας σε ερωτήσεις ευρωβουλευτών για το καθεστώς ανέχειας και αδιεξόδου που έχουν επιβάλει στην Ελλάδα.
Τα έχουμε ξανακούσει, θα πείτε. Μας έχουν πάρει τ’ αυτιά μ’ αυτά από τη μαύρη μέρα του παπανδρεϊκού Καστελόριζου όχι μόνο οι Όλι Ρεν τού «κουράγιο, Έλληνες», αλλά και οι εγχώριοι θιασώτες της σωτηρίας μας διά του μαρτυρίου, οι κρυφοί και φανεροί τροϊκανοί, οι δημοσιολόγοι της συμφοράς και οι αναλυτές του ολέθρου. Ή θα υποστείτε τη θεραπεία που σας επιβάλλουμε ή θα οδηγηθείτε στην καταστροφή και στον θάνατο. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι σε σοβαρές περιπτώσεις, ακόμα και στην ιατρική, γίνονται ιατρικά συμβούλια για να βρεθεί η καλύτερη θεραπεία. Πολύ περισσότερο στην κοινωνία, στην οικονομία, στην πολιτική, οι μονόδρομοι δεν μυρίζουν μόνο δογματισμό και αγκύλωση, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τρομοκρατία και φασισμό. Ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία πάντα υπάρχουν πάνω από μια λύσεις για σοβαρά και επείγοντα προβλήματα -αλλιώς απλούστατα δεν υπάρχει δημοκρατία, πλουραλισμός, αντιπαράθεση απόψεων και προτάσεων.
Τέτοιου είδους μαθήματα πλουραλισμού όμως δεν συγκινούν, όπως φαίνεται τις τρόικες αυτού του κόσμου. Όπως δεν τις συγκινούν οι ριζικά διαφορετικές από τις δικές τους απόψεις οικονομολόγων, κατόχων Νόμπελ, κοινωνικών παραγόντων. Κι αν η πραγματικότητα (ότι ο Ολάντ, ας πούμε, προτείνει διαφορετικό φάρμακο από τον Σαρκοζί και ο Ομπάμα ακολουθεί διαφορετική θεραπεία από τη Μέρκελ) δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους περί μονόδρομου, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.
Τώρα όμως δεν είμαστε στην αθώα εποχή του Καστελόριζου. Τώρα η πολιτική της τρόικας και των δανειστών έχει δοκιμαστεί στην πράξη. Η Ελλάδα χάρη σ’ αυτή την πολιτική έχει μπει στη ζώνη του λυκόφωτος, με την ύφεση να παράγει όλο και μεγαλύτερη λιτότητα και τη λιτότητα να παράγει όλο και μεγαλύτερη ύφεση. Κι έτσι το ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί σ’ αυτούς τους κομπογιαννίτες του ΔΝΤ και των συναφών φορέων είναι: Το βλέπουμε και το γευόμαστε το φάρμακό σας, αλλά δεν βλέπουμε τη θεραπεία μας. Μήπως αυτή μετατίθεται μετά θάνατον;