Μια συναυλία με εισιτήρια 450, 250 και 100 ευρώ το άτομο (τα 100 ευρώ ήταν το φοιτητικό ας πούμε), γίνεται θέμα που ξεπερνάει το κοσμικό κους κους.
Η συναυλία της Άννας
Βίσση και της Κοντσίτα στο Super Paradise στη Μύκονο κανονικά θα
απασχολούσε μόνο τις στήλες των Κοσμικών ή ίσως και τους χρονικογράφους
του «νησιού των ανέμων» («Το σωτήριο 2014 το Super Paradise έκανε το
come back απέναντι στην Ψαρού»). Κανονικά, δηλαδή αν επρόκειτο για μια
νορμάλ συναυλία.
Μια συναυλία, όμως, με εισιτήρια 450, 250 και 100 ευρώ το άτομο (τα 100 ευρώ ήταν το φοιτητικό ας πούμε), γίνεται θέμα που ξεπερνάει το κοσμικό κους κους. Και γίνεται θέμα, πρώτα απ’ όλα, γιατί αποτελεί πρόκληση το να διοργανώνεται συναυλία με τιμή εισιτηρίου ίση περίπου με το ύψος του βασικού μισθού. Πρόκληση για τους χαμηλόμισθους που παλεύουν με αυτά τα λεφτά να τα φέρουν βόλτα όλο το μήνα, πρόκληση για όλο αυτόν τον κόσμο που θα περάσει στην πόλη όλο το καλοκαίρι, και, κυρίως, πρόκληση για το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Έτσι κι αλλιώς, η επίδειξη πλούτου και η θεαματική σπατάλη είναι απεχθείς. Ειδικά, όμως, σε περιόδους όπου τόσο πολλοί υποφέρουν, το εισιτήριο των 450 ευρώ αποτελεί έκφραση αλαζονείας και αναισθησίας. Είναι ο παχυδερμισμός του πλουσίου που δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σε όλους ότι ζει μες στη χλιδή λίγες μέρες μετά την τραγωδία της παραπληγικής γυναίκας που πέθανε επειδή της έκοψαν το ρεύμα.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η συναυλία της Μυκόνου γίνεται πολιτικό θέμα, είναι γιατί αποκαλύπτει την πραγματικότητα της Ελλάδας τους Μνημονίου. Το γεγονός ότι βρέθηκαν αρκετοί να δώσουν 450, 250 και 100 ευρώ για τη συναυλία, δείχνει ότι δεν πτωχεύσαμε όλοι μαζί, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα χρόνια δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Στην Ελλάδα του 2014 λεφτά υπάρχουν, απλά δεν υπάρχουν για όλους, ούτε καν για αρκετούς. Υπάρχουν πολλά αλλά για λίγους. Και αυτοί οι λίγοι δεν το κρύβουν ότι τα έχουν· το διαλαλούν –έτσι κι αλλιώς τα λεφτά δεν κρύβονται, πόσο μάλλον όταν δεν θες να τα κρύψεις. Οι μόνοι που δεν μπορούν να τα βρουν είναι το Υπουργείο Οικονομικών και το ΣΔΟΕ που διαρκώς αναβάλλουν τη διαρκώς εξαγγελλόμενη από τους ίδιους φορολόγηση του πλούτου.
Αποδεικνύεται εκ νέου ότι το Μνημόνιο δεν ήταν μια φυσική καταστροφή που μας έπληξε όλους το ίδιο. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα ρωτήσει κάποιος αντιλαϊκιστής πανελίστας «και πού θα βρείτε τα λεφτά», ας πάρει την απάντηση ότι «αφού αγοράζονται εισιτήρια των 450 ευρώ, λεφτά υπάρχουν».
Μια συναυλία, όμως, με εισιτήρια 450, 250 και 100 ευρώ το άτομο (τα 100 ευρώ ήταν το φοιτητικό ας πούμε), γίνεται θέμα που ξεπερνάει το κοσμικό κους κους. Και γίνεται θέμα, πρώτα απ’ όλα, γιατί αποτελεί πρόκληση το να διοργανώνεται συναυλία με τιμή εισιτηρίου ίση περίπου με το ύψος του βασικού μισθού. Πρόκληση για τους χαμηλόμισθους που παλεύουν με αυτά τα λεφτά να τα φέρουν βόλτα όλο το μήνα, πρόκληση για όλο αυτόν τον κόσμο που θα περάσει στην πόλη όλο το καλοκαίρι, και, κυρίως, πρόκληση για το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης. Έτσι κι αλλιώς, η επίδειξη πλούτου και η θεαματική σπατάλη είναι απεχθείς. Ειδικά, όμως, σε περιόδους όπου τόσο πολλοί υποφέρουν, το εισιτήριο των 450 ευρώ αποτελεί έκφραση αλαζονείας και αναισθησίας. Είναι ο παχυδερμισμός του πλουσίου που δεν έχει κανένα πρόβλημα να δείξει σε όλους ότι ζει μες στη χλιδή λίγες μέρες μετά την τραγωδία της παραπληγικής γυναίκας που πέθανε επειδή της έκοψαν το ρεύμα.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η συναυλία της Μυκόνου γίνεται πολιτικό θέμα, είναι γιατί αποκαλύπτει την πραγματικότητα της Ελλάδας τους Μνημονίου. Το γεγονός ότι βρέθηκαν αρκετοί να δώσουν 450, 250 και 100 ευρώ για τη συναυλία, δείχνει ότι δεν πτωχεύσαμε όλοι μαζί, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα χρόνια δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Στην Ελλάδα του 2014 λεφτά υπάρχουν, απλά δεν υπάρχουν για όλους, ούτε καν για αρκετούς. Υπάρχουν πολλά αλλά για λίγους. Και αυτοί οι λίγοι δεν το κρύβουν ότι τα έχουν· το διαλαλούν –έτσι κι αλλιώς τα λεφτά δεν κρύβονται, πόσο μάλλον όταν δεν θες να τα κρύψεις. Οι μόνοι που δεν μπορούν να τα βρουν είναι το Υπουργείο Οικονομικών και το ΣΔΟΕ που διαρκώς αναβάλλουν τη διαρκώς εξαγγελλόμενη από τους ίδιους φορολόγηση του πλούτου.
Αποδεικνύεται εκ νέου ότι το Μνημόνιο δεν ήταν μια φυσική καταστροφή που μας έπληξε όλους το ίδιο. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα ρωτήσει κάποιος αντιλαϊκιστής πανελίστας «και πού θα βρείτε τα λεφτά», ας πάρει την απάντηση ότι «αφού αγοράζονται εισιτήρια των 450 ευρώ, λεφτά υπάρχουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου