«Μανώλη Γλέζο, επαναστάτη αγαπημένε, υποδειγματικέ σύντροφε.
Ο σεβασμός, η ευγνωμοσύνη, ο θαυμασμός και η αναγνώριση όλων μας, εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο, είναι συναισθήματα αυτονόητα τούτες τις στιγμές που αναμετριόμαστε με την απουσία σου. Εσύ μας τα ενέπνευσες, εσύ μας τα επέβαλες με την ανυπότακτη διαρκή παρουσία σου.
Αν κι εσύ δεν απουσίασες ποτέ, εμείς τώρα, δε θα είμαστε εκεί στον αποχαιρετισμό σου. Η ανθρωπότητα οδεύει προς μία νέα τραγωδία. Ας ελπίσουμε πως θα αντιστραφεί σε μία νέα εποποιία, σαν αυτές που εσύ πρωτοστάτησες. Είναι γι’ αυτό, που για μία ακόμα φορά και σήμερα, σωστά ειπώθηκε ήδη, ότι και στο δικό σου σκήνωμα ακουμπάει όλη η Ελλάδα. Για να πάρουμε δύναμη και πάλι από εσένα και από το μεγαλείο σου. Το πιο αβάσταχτο συναίσθημα, όμως, είναι ότι από αυτόν τον κόσμο που θέλουμε να διεκδικήσουμε μετά την τραγωδία, εσύ θα λείπεις…
Ναι Μανώλη, μας ξάφνιασε ο θάνατός σου. Από τα νιάτα σου μέχρι τα γηρατειά σου, τον είχες νικήσει τόσες φορές τον χάροντα, ώστε και τώρα, όταν μαθαίναμε ότι ξαναμπήκες στο νοσοκομείο, διακριτικά παρακολουθώντας την πορεία της υγείας σου, ήμασταν βέβαιες και βέβαιοι, ότι και τώρα θα νικήσεις. Μας είχες εξοικειώσει με την ιδέα…
Είναι πραγματικά ασύλληπτα μεγαλειώδες, πως θρηνώντας για την τεράστια απώλεια, δεν πάει η σκέψη μας μόνο στα αμέτρητα θαυμαστά έργα σου, προς… ύμνον των θαυμασίων σου. Ο νους μας πάει και σε όσα σπουδαία είχες ακόμα να κάνεις και δεν πρόλαβες, αιώνιε έφηβε, ετών 98!
Θρηνούμε σε, Μανώλη Γλέζο, αγαπημένε. Καλή δύναμη, καλή μας Τζώρτζια, με την αναντικατάστατη, πολύτιμη και σπουδαία διακριτή παρουσία σου. Έχεις και το θαυμασμό μας και την εκτίμησή μας και την αγάπη μας.
Στα παιδιά και στα εγγόνια του Μανώλη, η μνήμη του να τα συντροφεύει και να δυναμώνει τη συνέχεια της ζωής τους.».
