Με την αγκαλιά μας. Μπορούμε!

 

της Ρένας Δούρου

πηγή: tvxs

Στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχολιάζεται, και σωστά, η ενδέκατη γυναικοκτονία, εν αναμονή, και νομίζω ότι όλες το αισθανόμαστε έτσι, της δωδέκατης, της δεκάτης τρίτης, της δεκάτης τετάρτης και ούτω καθεξής, σε μια αποκαρδιωτική λιτανεία αριθμών που τίποτε δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει. Και η καρδιά μας σφίγγεται, μια αίσθηση πίκρας και ανημποριάς...

Πόσες ακόμη Δώρες, Ελένες, Καρολάιν; Σκεφτόμαστε, μιλώντας διαδικτυακά με μια φίλη χρόνια στο φεμινιστικό κίνημα, ότι οι γυναικοκτονίες δεν είναι, δυστυχώς, παρά η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που δεν είναι φυσικά σημερινό και λέγεται «κακοποιήσεις γυναικών».

Και δυστυχώς παίρνουν τόσες μορφές όσες και οι κακοποιητές τους. Οι οποίοι, ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης, κοινωνικής τάξης, οικονομικής επιφάνειας, αποδεικνύονται εξόχως ευρηματικοί στην κακοποίηση γυναικών, συζύγων, συντρόφων, φιλενάδων, κ.α.

Μιλάμε έτσι για κακοποιήσεις μικρές και μεγάλες.

Καθημερινές και μη.

Συστηματικές ή περιστασιακές.

Σωματικές και φραστικές.

Που δεν φθάνουν όλες στη Δικαιοσύνη.

Ούτε καν καταγγέλλονται.

Από το «άει μωρή πήγαινε να πλύνεις κάνα ρούχο», που απευθύνεται, σε γυναίκα οδηγό από άρρενα ουρλιάζοντα, ως το μπλαβιασμένο μάτι που κρύβουν τα γυαλιά ηλίου σε κλειστό χώρο, που όλοι και όλες μπορούν να μαντέψουν την αιτία, και συνήθως αποστρέφουν το διακριτικά το βλέμμα... Ή τις μελανιές στο μπράτσο. Ή τις γρατζουνιές.

Αν το σκεφθούμε λίγο, όλες έχουμε γνωρίσει/ακούσει/μάθει/ζήσει και κάποια τέτοια περίπτωση. Στην Αθήνα, στο νησί, στην επαρχία, στο δρόμο, στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά... Στην χώρα μας και όχι μόνο. Γιατί δυστυχώς, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, η βία κατά των γυναικών είναι ένας, ο, θα έλεγα, κοινός κώδικας της πατριαρχίας, των ανδροκρατούμενων κοινωνιών.

Κοινωνιών που ακόμη κι εκείνες που επαίρονται για το υψηλό επίπεδο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα στατιστικά για τη βία κατά των γυναικών λένε άλλα...

Κορυφή του παγόβουνου είναι λοιπόν οι γυναικοκτονίες, το τέλος του δρόμου κατά κάποιον τρόπο, όταν ο κακοποιητής/εκδικητής/εκβιαστής/βιαστής γίνεται πλέον δολοφόνος. Όταν η ενδοοικογενειακή (συνήθως) βία γίνεται μέρος του αστυνομικού δελτίου.

Όταν πλέον είναι πολύ αργά...

ΥΓ: Ας μη συμβιβαστούμε όμως. Ούτε η ενδοοικογενειακή βία, ούτε οι κακοποιητικές συμπεριφορές σε βάρος γυναικών, ούτε οι γυναικοκτονίες είναι κάποιου είδους...  νομοτέλεια. Όπως δεν είναι ένδειξη... “πάθους” ή “αγάπης” κ.α.. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι κάθε είδους κακοποιητές είναι σαν τις κατσαρίδες (συγγνώμη από τα έντομα): σιχαίνονται το φως και λατρεύουν το σκοτάδι. Ας ρίχνουμε λοιπόν όσο το δυνατόν περισσότερο φως, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα μμε, με τις φωνές μας, με τις διαμαρτυρίες μας. Με την αλληλεγγύη μας. Με την αγκαλιά μας. Μπορούμε!

«Ασπίδα προστασίας» για κακοποιημένες γυναίκες από 44 δήμους

πηγή: aftodioikisi.gr

Με την υπογραφή σήμερα, από τη γενική γραμματέα Ισότητας των Φύλων Μαρία Στρατηγάκη και 25 δημάρχων της χώρας, προγραμματικών συμβάσεων για τη δημιουργία ισάριθμων δομών-ξενώνων στους δήμους για τις κακοποιημένες γυναίκες, ολοκληρώνεται το δίκτυο των 60 συμβουλευτικών κέντρων που δημιουργούνται στη χώρα με στόχο την καταπολέμηση όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών (ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική παρενόχληση, βιασμός, εμπορία και διακίνηση [trafficking], πορνεία κ.λπ.).

Σήμερα, ύστερα από τη δεύτερη πρόσκληση που απηύθυνε η Γ.Γ. Ισότητας Φύλων, υπέγραψαν οι δήμαρχοι Αλεξανδρούπολης, Αρταίων, Βέροιας, Ζακύνθου, Θήβας, Καβάλας, Καλαμάτας, Κεφαλονιάς, Καστοριάς, Κατερίνης, Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Κορινθίων, Κω, Περιστερίου, Πρέβεζας, Πύργου, Ρεθύμνης, Ρόδου, Σερρών, Τρικκαίων, Φλώρινας, Φυλής, Χαλανδρίου, Χαλκιδέων και Χίου.

Έχουν ήδη υπογραφεί αντίστοιχες προγραμματικές συμβάσεις και προετοιμάζεται η έναρξη λειτουργίας μέσα στο 2012 δέκα εννέα (19) Ξενώνων Φιλοξενίας των γυναικών θυμάτων βίας και των παιδιών τους στους δήμους: Αγρινίου, Αθηναίων, Αχαρνών, Βόλου, Ηρακλείου (Κρήτης), Θεσσαλονίκης, Ιωαννιτών, Κέρκυρας, Κοζάνης, Κομοτηνής, Κορδελιού-Ευόσμου, Λαμιέων, Λαρισαίων, Λέσβου, Πατρέων, Πειραιώς, Ρόδου, Τρίπολης και Χανίων.

Τα Συμβουλευτικά Κέντρα και οι Ξενώνες των δήμων οι οποίοι επιλέχθηκαν βάσει πληθυσμιακών και γεωγραφικών κριτηρίων, θα στελεχωθούν με ειδικό επιστημονικό προσωπικό (ψυχολόγος, κοινωνικός/ή λειτουργός, νομικός κ.λπ.). Η οργάνωση και λειτουργία των παραπάνω Δομών ακολουθεί τις προδιαγραφές και τις προσεγγίσεις της συμβουλευτικής που διαμόρφωσε η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων

Παράλληλα, συνεχίζεται η έναρξη λειτουργίας των δεκατεσσάρων (14) Συμβουλευτικών Κέντρων της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων στις έδρες των Περιφερειών και στον Πειραιά. Ήδη έχουν εγκαινιαστεί τα τέσσερα:

• Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΟ (εγκαίνια 27/3/2012) στο Κέντρο της Αθήνας (Χαριλάου Τρικούπη 51 και Βαλτετσίου, Εξάρχεια), με στόχο την ολοκληρωμένη υποστήριξη των γυναικών που έχουν ανάγκη σε τέσσερις (4) τομείς: ψυχοκοινωνική στήριξη, πληροφόρηση και συμβουλευτική σε θέματα απασχόλησης και επιχειρηματικότητας, νομική συμβουλευτική και πληροφόρηση και συμβουλευτική σε θέματα σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας.
  
• Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Πάτρας (εγκαίνια 28/3/2012).
  
• Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Λαμίας (εγκαίνια 3/4/2012).
  
• Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Ηρακλείου (εγκαίνια 6/4/2012).
  

Το πρότυπο λειτουργίας, οι κανόνες δεοντολογίας και η μεθοδολογική προσέγγιση της συμβουλευτικής του δικτύου δομών βασίζεται στα επιστημονικά εργαλεία συμβουλευτικής και το εκπαιδευτικό υλικό που εκπονήθηκε από την ΓΓΙΦ, με την εποπτεία Επιστημονικής Επιτροπής.

Συνδετικό ιστό του Δικτύου Δομών αποτελεί και η Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, η οποία πρόσφατα συμπλήρωσε έναν χρόνο επιτυχημένης λειτουργίας με περισσότερες από 5.000 κλήσεις.

Οι γυναίκες στην πρέσα των Μνημονίων

Της Ρένας Δούρου*

Άλλη μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, ωστόσο στις σημερινές συνθήκες στη χώρα μας, ο διεθνής αυτός εορτασμός λαμβάνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, καθώς οι γυναίκες είναι το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που πλήττεται βαναυσότερα από τις μνημονιακές πολιτικές. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι σήμερα οι Ελληνίδες, νέες και ηλικιωμένες, εργαζόμενες στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα, με ή χωρίς παιδιά, με ή χωρίς οικογένεια, αποτελούν τα ολοκληρωτικά θύματα της καταστροφικής πολιτικής των κ. Παπαδήμου, Παπανδρέου, Σαμαρά, οι οποίοι ουσιαστικά υλοποιούν το... όραμα του προωθούμενου από τη γερμανική και γαλλική Δεξιά, Συμφώνου Δημοσιονομικής Πειθαρχίας.

Και η κατάσταση αυτή έρχεται να προστεθεί σε ένα ήδη ζοφερό ευρωπαϊκό τοπίο, αυτό της φτώχειας των γυναικών. “Γυναίκες και φτώχεια: το αόρατο πρόβλημα”, ήταν ο τίτλος, τον Ιανουάριο του 2011, ενός ψηφίσματος της ευρωβουλής, που υπογράμμιζε ότι σήμερα οι γυναίκες στην Ε.Ε. αμείβονται ως και 17.4% από ό,τι οι άνδρες, έχουν επισφαλείς εργασίες και αντιμετωπίζουν εντονότερα το φάσμα της φτώχειας - το 36% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Στη χώρα μας τα πράγματα δεν είναι απλά χειρότερα αλλά τραγικά.

Καταρχήν το ποσοστό των ανέργων γυναικών έχει αυξηθεί δραματικά: σήμερα μία γυναίκα στις τέσσερις είναι άνεργη - ποσοστό 24% ενώ ο ανάλογος δείκτης στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 διαμορφώνεται στο 10%. Αν μάλιστα πρόκειται για γυναίκα νέα, κάτω των 25 ετών, τότε οι πιθανότητες να μη βρει δουλειά πολλαπλασιάζονται, καθώς η ανεργία πλήττει πλέον τον έναν στους δύο νέους... Άρα το “νέα γυναίκα” “ριμάρει” από δω και στο εξής με το “άνεργη”...

Αλλά και στην (όλο και πιο απίθανη) περίπτωση που μια γυναίκα βρει εργασία, είναι σχεδόν βέβαια τρία πράγματα: 1ον, ότι θα αμείβεται με ψίχουλα (αυτό φρόντισαν οι βουλευτές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να το θεσμοποιήσουν με την ψήφιση του σχετικού εφαρμοστικού νόμου για τη μείωση του κατώτατου μισθού), 2ον, ότι θα είναι ανασφάλιστη και 3ον, ότι θα πρόκειται για μερική και όχι πλήρη απασχόληση.

Και τούτα αφορούν μεν σήμερα ως επί το πλείστον περισσότερο τις γυναίκες, είναι όμως σίγουρο ότι αυτό το μοντέλο - αμοιβή - ψίχουλα, ανασφάλιστη εργασία και μερική απασχόληση - είναι αυτό που θα επιβληθεί σε όλους τους εργαζόμενους τούτους τους μνημονιακούς καιρούς που βιώνουμε, προκειμένου, όπως διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους οι κ. Παπαδήμος, Βενιζέλος και λοιποί εταίροι Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού, να γίνει επιτέλους η ελληνική οικονομία “ανταγωνιστική”. Περνώντας πάνω από τις σάρκες, πρώτα των πιο αδύναμων, δηλαδή των γυναικών και των νέων, και μετά από εκείνες των υπολοίπων εργαζομένων...

Οι γυναίκες όμως δεν πλήττονται μόνο στο πεδίο της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης, μερικής εργασίας. Πλήττονται, με τη μορφή “παράπλευρων απωλειών” και από την κυριολεκτική ισοπέδωση, ακριβώς λόγω των μνημονιακών πολιτικών που ξεκίνησαν το 2010 και συνεχίζονται σήμερα, κάθε ψήγματος κοινωνικού κράτους, το οποίο, αν και λειψό, αν και προβληματικό σε πολλά του σημεία, κατάφερνε να λειτουργεί υποστηρικτικά, ως προς τις γυναίκες, σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα το οικονομικό “στράγγισμα” που πλήττει και τους δήμους, έχει οδηγήσει στο κλείσιμο ή την περιορισμένη λειτουργία πολλών βρεφονηπιακών σταθμών, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στην εργαζόμενη μητέρα ενώ την ίδια στιγμή έχουν μειωθεί, λόγω περικοπών, τα ωράρια λειτουργίας των ολοήμερων σχολείων. Την ίδια στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με την αλματώδη αύξηση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης λόγω της ασύδοτης λειτουργίας των καρτέλ... Το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να ζήσουν, να εργαστούν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους οι γυναίκες σήμερα, είναι εφιαλτικό. Και δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε και την παράμετρο της ενδοοικογενειακής βίας, καθώς πολύ συχνά πλέον οι σύντροφοί τους αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, γεγονός που τροφοδοτεί βίαιες σε βάρος τους συμπεριφορές.

Διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι η σημερινή κρίση πλήττει ολομέτωπα τις γυναίκες, τις κυκλώνει και τις αποδυναμώνει σε όλα τα επίπεδα: εργασιακό, οικονομικό, οικογενειακό, κοινωνικό. Τις καθιστά, με άλλα λόγια, πολίτες δεύτερης κατηγορίας... Και το τραγικό είναι ότι είμαστε ακόμη στην αρχή: με την ύφεση, που η χώρα βιώνει για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, να φθάνει στο 7% (θυμίζει πολεμική περίοδο), την ανεργία να καλπάζει, με την ανάπτυξη να είναι καραμέλα στα στόματα των κυβερνώντων αλλά άπιαστο όνειρο στην πράξη, με το όποιο κοινωνικό κράτος να καταρρέει, με τα δικαιώματα να περιστέλλονται, όλο και περισσότερες αντιμετωπίζουν το φάσμα της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Και στην Ελλάδα, το πρόβλημα δεν είναι αόρατο, είναι ορατό και τσακίζει καθημερινά ζωές.

* Η Ρένα Δούρου είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής
πηγή: ΑΥΓΗ

Για ένα ανεξάρτητο κίνημα γυναικών ενάντια στο χρέος και τη λιτότητα

πηγη: ΑΥΓΗ
Της Σόνιας Μητραλιά*


Γιατί ένα ανεξάρτητο κίνημα γυναικών ενάντια στο χρέος και τα μέτρα λιτότητας;

Μα, επειδή η κρίση του χρέους και τα μέτρα λιτότητας που απορρέουν από αυτήν πλήττουν ειδικά εμάς τις γυναίκες σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Αν λοιπόν δεν (αυτo)οργανωθούμε για να αντισταθούμε εμείς οι ίδιες, κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει για μας…


Γιατί όμως η κρίση του χρέους και τα μέτρα λιτότητας πλήττουν ειδικά και κατά προτεραιότητα τις γυναίκες;

Αυτό συμβαίνει επειδή στο στόχαστρο της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, στην εποχή της κρίσης του χρέους, βρίσκεται ό,τι απομένει από το κράτος πρόνοιας και τις δημόσιες υπηρεσίες.