Με την αγκαλιά μας. Μπορούμε!

 

της Ρένας Δούρου

πηγή: tvxs

Στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σχολιάζεται, και σωστά, η ενδέκατη γυναικοκτονία, εν αναμονή, και νομίζω ότι όλες το αισθανόμαστε έτσι, της δωδέκατης, της δεκάτης τρίτης, της δεκάτης τετάρτης και ούτω καθεξής, σε μια αποκαρδιωτική λιτανεία αριθμών που τίποτε δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει. Και η καρδιά μας σφίγγεται, μια αίσθηση πίκρας και ανημποριάς...

Πόσες ακόμη Δώρες, Ελένες, Καρολάιν; Σκεφτόμαστε, μιλώντας διαδικτυακά με μια φίλη χρόνια στο φεμινιστικό κίνημα, ότι οι γυναικοκτονίες δεν είναι, δυστυχώς, παρά η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που δεν είναι φυσικά σημερινό και λέγεται «κακοποιήσεις γυναικών».

Και δυστυχώς παίρνουν τόσες μορφές όσες και οι κακοποιητές τους. Οι οποίοι, ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης, κοινωνικής τάξης, οικονομικής επιφάνειας, αποδεικνύονται εξόχως ευρηματικοί στην κακοποίηση γυναικών, συζύγων, συντρόφων, φιλενάδων, κ.α.

Μιλάμε έτσι για κακοποιήσεις μικρές και μεγάλες.

Καθημερινές και μη.

Συστηματικές ή περιστασιακές.

Σωματικές και φραστικές.

Που δεν φθάνουν όλες στη Δικαιοσύνη.

Ούτε καν καταγγέλλονται.

Από το «άει μωρή πήγαινε να πλύνεις κάνα ρούχο», που απευθύνεται, σε γυναίκα οδηγό από άρρενα ουρλιάζοντα, ως το μπλαβιασμένο μάτι που κρύβουν τα γυαλιά ηλίου σε κλειστό χώρο, που όλοι και όλες μπορούν να μαντέψουν την αιτία, και συνήθως αποστρέφουν το διακριτικά το βλέμμα... Ή τις μελανιές στο μπράτσο. Ή τις γρατζουνιές.

Αν το σκεφθούμε λίγο, όλες έχουμε γνωρίσει/ακούσει/μάθει/ζήσει και κάποια τέτοια περίπτωση. Στην Αθήνα, στο νησί, στην επαρχία, στο δρόμο, στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά... Στην χώρα μας και όχι μόνο. Γιατί δυστυχώς, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, η βία κατά των γυναικών είναι ένας, ο, θα έλεγα, κοινός κώδικας της πατριαρχίας, των ανδροκρατούμενων κοινωνιών.

Κοινωνιών που ακόμη κι εκείνες που επαίρονται για το υψηλό επίπεδο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα στατιστικά για τη βία κατά των γυναικών λένε άλλα...

Κορυφή του παγόβουνου είναι λοιπόν οι γυναικοκτονίες, το τέλος του δρόμου κατά κάποιον τρόπο, όταν ο κακοποιητής/εκδικητής/εκβιαστής/βιαστής γίνεται πλέον δολοφόνος. Όταν η ενδοοικογενειακή (συνήθως) βία γίνεται μέρος του αστυνομικού δελτίου.

Όταν πλέον είναι πολύ αργά...

ΥΓ: Ας μη συμβιβαστούμε όμως. Ούτε η ενδοοικογενειακή βία, ούτε οι κακοποιητικές συμπεριφορές σε βάρος γυναικών, ούτε οι γυναικοκτονίες είναι κάποιου είδους...  νομοτέλεια. Όπως δεν είναι ένδειξη... “πάθους” ή “αγάπης” κ.α.. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι κάθε είδους κακοποιητές είναι σαν τις κατσαρίδες (συγγνώμη από τα έντομα): σιχαίνονται το φως και λατρεύουν το σκοτάδι. Ας ρίχνουμε λοιπόν όσο το δυνατόν περισσότερο φως, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα μμε, με τις φωνές μας, με τις διαμαρτυρίες μας. Με την αλληλεγγύη μας. Με την αγκαλιά μας. Μπορούμε!