Εν βρασμώ ...

του Δημήτρη Καραμάνη
πηγή: barikat.gr

40 χρόνια βρίσκατε τον τρόπο. Είτε δια της συναίνεσης, είτε δια της ανοχής, είτε δια της επιβολής. Μας βάζατε από κάτω γιατί ήμασταν αδύναμοι και εσείς ξέρατε τα κόλπα. Κάναμε και εμείς τα δικά μας λάθη. Παλιότερα τρώγαμε την παπάτζα της εθνικής συμφιλίωσης, δανειζόμασταν το πλάνο σας για την ανάπτυξη που όμως το λέγαμε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για να μη σας μοιάζουμε και όταν σε μερικές στιγμές προσπαθούσαμε να γίνουμε επικίνδυνοι, ξέρατε τα κόλπα να μας περιορίσετε στη γωνιά μας.
Εμείς είχαμε τα δικά μας. Λέγαμε πολλά για το λαό, αλλά τον θεωρούσαμε κάπως ξένο, έξω από μας. Σας χαρίσαμε για χρόνια το δικαίωμα να μιλάτε εσείς εξ ονόματος του. Δικαίως το κάνατε. 8 στους 10 σας ψήφιζαν όταν έπρεπε. Εμείς είχαμε συνάψει μια σιωπηρή ειρήνη με το τέρας που το νομίζαμε ανίκητο. Εσάς.
Όλους εσάς που η κρίση σας παρουσιάστηκε ως ευκαιρία να πειραματιστείτε. Να βγάλετε ακόμα περισσότερα φράγκα, να φτιάξετε μια ακόμα πιο βαθιά άβυσσο ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Το κάνατε με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας. Γνωρίζατε ότι θα είχατε ορισμένες ελεγχόμενες απώλειες, μα ποτέ δεν πιστέψατε ότι θα είχατε αντίπαλο. Αριστερά, λαός, κίνημα. Σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει. Έλα όμως που άρχισε να δαγκώνει.
Φτάσαμε στο 2015. Η «αριστερή παρένθεση» άντε να κρατήσει κανένα εξάμηνο. Μετά θα κλείσει, σκεφτήκατε. Θα φορτώσετε στην πλάτη της όσα κάνατε εσείς και η ζωή συνεχίζεται. Η στιγμή ήρθε. 40 χρόνια κουμάντο, έπρεπε να ξεδιπλωθούν στη στρατηγική μιας εβδομάδας. Κυριακή ψηφίζουμε Δευτέρα φεύγουν, γράφατε από δω και από κει. Κατεβάσατε όλα σας τα όπλα, νέα και παλιά, γυαλισμένα και σκουριασμένα απέναντι σε έναν αντίπαλο άπειρο, λίγο αυθάδη αλλά και ζαλισμένο, έτοιμο να κατασπαραχθεί. Η μάχη αυτή δεν είχε κανόνες, σεβασμό, εγκράτεια. Άλλωστε ποιοί είστε εσείς να παίξετε με κανόνες; Πότε παίξατε έτσι για να το κάνετε και τώρα;
Η μέρα της κρίσης ήρθε. Δεν είδατε τα σημάδια. Πέσατε θύματα της αφήγησης που είχατε φτιάξει εσείς για την κατάσταση στη χώρα. Είδατε τα ΑΤΜ αλλά δεν είδατε την ψυχραιμία του κόσμου στις ουρές. Διακινούσατε ειδήσεις στον ηλεκτρονικό τύπο αλλά δε βλέπατε το κράξιμο του κόσμου στα σχόλια. Κάνατε συγκεντρώσεις μεταξύ σας, αλλά δε βλέπατε τι συμβαίνει στα 500 μέτρα από το Καλλιμάρμαρο. Ακούγατε το Γιούνκερ, το Σόιμπλε, τη Μέρκελ, τον Ντάισελμπλουμ αλλά δεν ακούγατε τα μπινελίκια κάθε φορά που οι φάτσες τους έμπαιναν στα σπίτια των φτωχών. Κοιμηθήκατε ήσυχοι όταν οι εργαζόμενοι σας υπέμεναν στωικά και αθόρυβα τις απειλές και τους εκβιασμούς σας, ξεχάσατε όμως ότι στο Σύνταγμα και στην κάλπη δεν θα σας είχαν μαζί τους να τους κυνηγάτε. Πιστέψατε ότι θα τσιμπήσετε τους νέους γιατί είχατε στη βιτρίνα το ελληνικό star system της οθόνης και της πίστας αλλά δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι όσο αδειάζουν οι πίστες, γεμίζουν οι συναυλιακοί χώροι, ούτε κανείς σας είπε ότι αντί για καραγκιόζηδες σαν τον Σεφερλή εμείς έχουμε το Luben, το Κουλούρι και τα ρέστα, για να γουστάρουμε. Είχατε σίγουρη την επικράτηση σας γιατί στην τελική, θα μας κύκλωνε ο φόβος της δραχμής, της απομόνωσης, της καταστροφής. Δεν πήρατε ποτέ στα σοβαρά ότι εμείς το φόβο τον έχουμε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Χάσατε. Χάσατε γιατί είστε ένα τσούρμο από πουλημένα τομάρια, φαντασμένους, γκάνγκστερ, γιάπηδες, σκοταδιστές και πολιτικά ζόμπι, που πιστεύουν ότι μπορούν να πουλάνε και να αγοράζουν ένα λαό κατά το δοκούν. Χάσατε γιατί οι φτωχοί είναι ασύμμετρη απειλή για τον πλούτο που ζει στη γυάλα και έχει μάθει να τους βλέπει όλους σαν υπηκόους. Χάσατε γιατί πιστέψατε ότι «το χρήμα πάνω από τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια», είναι μια αρχή που ισχύει τόσο στην Εκάλη όσο και στο Καματερό.
Χάσατε και τώρα ετοιμάζεστε άλλοι να φάτε τις σάρκες σας, άλλοι να γλείψετε το χέρι που έγραψε το 62-38. Κάντε μας τη χάρη και απλά σωπάστε. Αφήστε μας για λίγο να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια της Ελλάδας που σας έθρεψε. Εμείς θα χτίσουμε το νέο κόσμο με τον πόνο μας, με τα ζόρια μας, αλλά με άλλα υλικά. Δεν έχει σημασία να σας μιλήσουμε γι’ αυτά. Δεν θα καταλάβετε ποτέ. Απλά σωπάστε και ακούστε τον ήχο των ηττημένων που γύρισαν για να τα πάρουν όλα πίσω.

H τσίπα δεν έχει όριο αναλήψεων.

O πίνακας του  Jean-François Millet από το 1859 με τίτλο "Ο άγγελος"

της Σοφίας Λαμπίκη 

 

Δλδ τι άλλο να σου κάνουν;

Σου κόψανε δέκα φορές το μισθό και τη σύνταξη.

Σε απολύσανε.

Σε έχουν να δουλεύεις απλήρωτος μήνες.

Στείλανε τα παιδιά σου μετανάστες στους Δανειστές.

Σου ξεπούλησαν το τόπο σου, κομμάτι –κομμάτι.

Φάρμακα δεν έχεις και περίθαλψη.

Ο γείτονας σου αυτοκτόνησε, είχε ένα μαγαζάκι κι έβαλε λουκέτο.

Στη πόρτα σου κοιμούνται άστεγοι.

Χρωστάς στη τράπεζα που εσύ, με το Χρέος που φορτώθηκες, έσωσες κι αυτή θα σου πάρει το σπίτι.

Χειμώνα την έβγαλες με τη κουβέρτα, δεν έχεις θέρμανση.

Τη ΔΕΗ την έβαλες στη ρύθμιση, πού να πληρώσεις τις επιδοτήσεις των Κοπελούζων;

Πας σούπερ μάρκετ και σκέφτεσαι αν θα πάρεις μια Αμυγδάλου για το εγγόνι σου.

Σε βρίζουν πέντε χρόνια.

Ήσουν τεμπέλης, ήσουν κλέφτης, ήσουν απατεώνας, εσύ έφαγες τις επιδοτήσεις ,εσύ δεν δικαιούσαι τη σύνταξη που πλήρωνες 40 χρόνια, άσχετα που κουρέψανε τα λεφτά των Ταμείων, δε στα  είπανε αυτά, μόνο σε βρίζανε, κοπρόσκυλο, τεμπελχανά, βλάκα, ακαμάτη, απολίτιστε Βαλκάνιε Ανατολίτη, τι σε θέλαμε στην Ευρώπη;

Ακούς και βλέπεις και κάνεις πως δεν ακούς και δε βλέπεις.

Ζεις σα δούλος, σε φτύνουν και κάνεις τον ανήξερο.

Πούλησες και το μέλλον των παιδιών και εγγονών σου, το χώμα που πατάς βλέπεις να το ξεπουλούν κομμάτι – κομμάτι, δε φταίω λες, δε με ρώτησαν.

Τώρα σε ρωτάνε.

Πάρε την απόφαση μονάχος σου.

Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίτα τον ουρανό κι όχι τα 60 κωλόχαρτα που βγάζει το τραπεζικό μηχάνημα.

Σήκωσε το κούτελο και σκέψου.

Τι κάνανε οι πατεράδες κι οι παππούδες σου πίσω στα δύσκολα χρόνια;

Σε πόλεμους και πείνες;

Τι κάνανε;

Αν κλέψανε και ξεπουλήσανε ανθρώπους, αν ρουφιανέψανε και συρθήκανε σα σκουλήκια, κάν΄το κι εσύ, τσίπα δεν έχεις.

Αν όμως είχες τη τύχη να χεις γονιούς καθαρούς, γενναίους ανθρώπους, ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι και δεν αντάλλαξαν την αξιοπρέπεια τους με ένα ντενεκέ λάδι ή 60 παλιόχαρτα, αν θυμάσαι το πατέρα σου να αναστενάζει σκεφτικός το βράδυ και τη μάνα σου βουρκωμένη να του σφίγγει το χέρι όρθια, αν θυμάσαι τους γονιούς σου όρθιους, ήρθε κι η δική σου ώρα.

Σήκω ορθός, μην κοιτάς πίσω, μην κοιτάς το αύριο.

Νιώσε το τώρα και υψώσου απ τη λάσπη.

Με αξιοπρέπεια πες καθαρά ΟΧΙ, αλλού να βρείτε σκλάβους.

ΌΧΙ εδώ, όχι στ΄όνομα μου.

Απλώς ΟΧΙ.

Σοφία Λαμπίκη

29-6-2015

 

πηγή: Χιώτικη Σφίγγα

«Ερωτική εξομολόγηση προς μία χώρα»

Άρθρο-ύμνος για την Ελλάδα από την Kurier: "Οι Έλληνες γίνονται φτωχότεροι, αλλά μόνον οικονομικά"  

«Ερωτική εξομολόγηση προς μία χώρα» είναι ο τίτλος στο σημερινό πρωτοσέλιδο άρθρο της μεγάλης κυκλοφορίας αυστριακής εφημερίδας "Kurier", στο οποίο η συντάκτρια της, Μπίργκιτ Μπράουνρατ, "ξετυλίγει" όλη την αγάπη της για την Ελλάδα, από την τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων μέχρι σήμερα και διαπιστώνει με λύπη ότι «οι άνθρωποι της γίνονται ολοένα και φτωχότεροι, αλλά μόνον οικονομικά», γιατί, όπως διατρανώνει, «αυτό που είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες στην καρδιά, κανένας δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει».

«Στα δώδεκά μου είχε έλθει επιτέλους η ώρα που επιτρεπόταν πλέον να ταξιδέψω για πρώτη φορά μόνη μου στο αεροπλάνο, αλλά από την αγωνία με έπιασαν πόνοι στο στομάχι, όμως η χώρα όπου με κατέβασε απαλά το αεροπλάνο μού θεράπευσε αστραπιαία τους πόνους. Η Αθήνα και οι άνθρωποί της, αυτό ήταν το σκηνικό των ομορφότερων ονείρων μου», γράφει εισαγωγικά, μεταξύ άλλων, η Μπίργκιτ Μπράουνρατ.

Η δημοσιογράφος σημειώνει ότι αργότερα έτριβε τα μάτια της όταν συνειδητοποίησε ότι είχε βρεθεί πραγματικά εκεί, στο ζωντανό βιβλίο της ιστορίας, που βρίσκεται πάντα στα πόδια της σε κάθε γωνιά, που της δείχνει την ιστορία τής Ανθρωπότητας, από τις Μυκήνες, την Επίδαυρο μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, σαν να ήταν μια "μηχανή του χρόνου". Που την «προσγειώνει και την απογειώνει σε ονειρεμένα νησιά όπως η Ύδρα και ο Πόρος», συμπληρώνει η συντάκτρια, για να αναρωτηθεί κατόπιν «για το πόσο πλούσιος είναι άραγε κάθε άνθρωπος, που μπορεί να ζει σε αυτή τη χώρα, πόσο απίστευτα πλούσιος», όπως η ίδια νόμιζε παλιά, αλλά που σήμερα συνειδητοποιεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φτωχοί, και γίνονται φτωχότεροι.
«Γίνονται όμως, μόνον οικονομικά φτωχότεροι», τονίζει η Μπίργλιτ Μπράουνρατ, «γιατί αυτό που είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες στην καρδιά κανένας δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει».

Πηγή: enikos.gr

Το παιδί που δεν πρόλαβε να γνωρίσει την πολιτισμένη Δύση

πηγή: Νόστιμον ήμαρ
της: Σοφίας Λαμπίκη

Πνίγηκε.
Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον Πολιτισμό της Ευρώπης.
Δε θα μάθει ποτέ πως υπάρχει Χάρτα Δικαιωμάτων για τους ανθρώπους.
Δεν θα γνωρίσει τους εύπορους ευρωπαίους που στέλνουν τα σκουπίδια και τα χημικά τους απόβλητα στη πατρίδα του.
Ούτε τις Εταιρείες που κλέβουν το πλούτο της πατρίδας του πρόλαβε να γνωρίσει.
Ούτε τους εμπόρους όπλων που στέλνουν τις σοδειές τους στην Αφρική και την καίνε ολόκληρη.
Ούτε στρατό ευρωπαϊκό πρόλαβε να δει αλλά αυτόν τον είδε στη πατρίδα του.
Δεν θα γνωρίσει ποτέ παιδάκια της Ευρώπης, μέσα σε μια φούσκα ευημερίας αλλά παιδιά δυστυχισμένα, δεν έχουν τρέξει στη σαβάνα όπως έτρεχε αυτός πριν φύγουν απ το τόπο τους.
Δε θα δει τις μεγάλες λεωφόρους της Δύσης, τα χωμάτινα δρομάκια του τόπου του ήταν η τελευταία του ανάμνηση.
Δεν θα δει τα φώτα στους δρόμους, μόνο αστέρια έβλεπε στο χωριό του, πίσω.
Ούτε ωραία αυτοκίνητα, πίσω έβλεπε τζιπ στρατιωτικά γεμάτα ανθρώπους με ματσέτες αλλά είχε ένα μικρό γαϊδαράκο και πήγαιναν βόλτες.
Ένα πρόλαβε να δει απ την Ευρώπη.
Τη θάλασσα.
Πρώτη φορά είδε θάλασσα, πλατσούριζε σε ποτάμια βρώμικα απ τα λύματα των πετρελαιοπηγών των Δυτικών στο τόπο του, θάλασσα δεν ήξερε.
Αυτό το γαλάζιο τέρας με τους αφρούς πρώτη φορά το είδε.
Ευρώπη, φώναξε η μάνα του στη βάρκα, Ευρώπη, φτάνουμε.
Το τελευταίο που θυμάται είναι το νερό της θάλασσας.
Αυτό θυμάται το παιδί που δεν πρόλαβε να δει τη Δύση.
Το αλμυρό νερό στο στόμα του θυμάται ενώ ονειρευόταν το σπίτι του που άφησαν πίσω.
Μόνο αυτό.

Δεν είναι οι Έλληνες, είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε

του Πέτρου Κατσάκου
πηγή: left.gr


Όταν ο Γερμανός οικονομολόγος Heiner Flassbeck επεσήμανε πως «πλεόνασμα της Γερμανίας είναι το έλλειμμα των εταίρων της» κάποιοι συμπατριώτες του έδειχναν να καταλαβαίνουν περισσότερα από ορισμένους δικούς μας.
Και η αντίληψη αυτή αποτυπώθηκε στο μέγεθος και τη μαχητικότητα της χθεσινής διαδήλωσης που μετέτρεψε την Φρανκφούρτη σε πεδίο μάχης.
Χιλιάδες Γερμανοί και Ευρωπαίοι αντιτάχθηκαν δυναμικά στη λογική των «θεσμών» και των πελατών τους που επιμένει στην υποταγή όλης της Ευρώπης σε ένα χρέος που δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ. «Το να είσαι αλληλέγγυος με τους Έλληνες και την κυβέρνησή τους δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το να είσαι αλληλέγγυος με μία Ευρώπη η οποία από τώρα και στο εξής υποβάλλεται σε μία διαδικασία εκδημοκρατισμού» ανέφερε το κάλεσμα των οργανωτών της χθεσινής διαδήλωσης επιχειρώντας να απενοχοποιήσει τους «απροσάρμοστους κηφήνες των Βαλκανίων» και να καταδείξει στους «ηλίθιους» της γηραιάς ηπείρου τους πραγματικούς υπαίτιους της κρίσης.
Ναι, λοιπόν, ο καπιταλισμός είναι και όχι οι Έλληνες.
Και στα καθ' ημάς, είναι ο ελληνικού τύπου κρατικοδίαιτος καπιταλισμός και οι συνδαιτημόνες του και όχι οι Έλληνες εργαζόμενοι οι υπαίτιοι της εγχώριας κρίσης και των ελλειμμάτων.
Χωρίς κανένα σχέδιο για τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας, τα χαμηλότερα και μεσαία στρώματα της χώρας κλήθηκαν να ξαναχτίσουν τα ερείπια του καπιταλισμού, έχοντας απέναντι τους υπεύθυνους της κρίσης να δείχνουν με το δάχτυλο την εργατική τάξη, βάζοντας στο τραπέζι εξωφρενικά πλαστά διλήμματα, όπως λιτότητα ή πτώχευση και νεοφιλελευθερισμός ή καταστροφή. Στο όνομα του χρέους ζήτησαν από τα ίδια αυτά στρώματα να πληρώνουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα του αίματός τους.
Αυτή λοιπόν η ευθύνη των χρεών, ήρθε η ώρα να επιστραφεί προς τους πραγματικούς οφειλέτες, που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους θεσμούς, τις χρηματοοικονομικές αγορές, τις κυβερνήσεις τους, τις διεφθαρμένες ελίτ -οπουδήποτε και οποιοιδήποτε και αν είναι- και η λογική που τους συνδέει.
Το μήνυμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου είναι ξεκάθαρο: Δεν πληρώνουμε εμείς το χρέος τους. Το χρέος να το πληρώσουν οι εγχώριοι και αλλοδαποί δημιουργοί του. Σήμερα στην Ελλάδα, αύριο στην Ισπανία, την Πορτογαλία και όπου αλλού.

Αλλαγή ρότας…

Άρθρο της Περιφερειάρχη Ρένας Δούρου με τίτλο «Αλλαγή ρότας…» και με θέμα την ακύρωση των 4 διαγωνισμών για εργοστάσια επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων με ΣΔΙΤ από τον ΕΔΣΝΑ, φιλοξένησε η εβδομαδιαία εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ» στις 4 Ιανουαρίου 2014.

• Η δέσμευσή μας ήταν από την πρώτη στιγμή σαφής: «όχι» στους σχεδιασμούς των φαραωνικών εγκαταστάσεων επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων, «ναι» σε ένα αποκεντρωμένο σύστημα διαχείρισης, με έμφαση στην πρόληψη, στη μείωση του όγκου των απορριμμάτων, στη διαλογή στην πηγή, στην ανακύκλωση, την επανάχρηση, την κομποστοποίηση.
• ο ΕΔΣΝΑ, που αποτελεί τον φορέα διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική, έβαλε «στοπ» σε πανάκριβους σχεδιασμούς που αντιστρατεύονταν τις οδηγίες της σύγχρονης διαχείρισης, καθώς στηρίζονταν στις μεγάλες ποσότητες σύμμεικτων (δηλαδή ανακατεμένων) απορριμμάτων, και ουσιαστικά αποσκοπούσαν στη διαιώνιση του αποτυχημένου μοντέλου διαχείρισης με τελικό αποδέκτη τη μία κα«όχι»ι μοναδική εγκατάσταση της Φυλής.
• Αποδείξαμε ότι έστω και σε ένα αρνητικό περιβάλλον (πολιτικό, θεσμικό) με σοβαρότητα, συνέπεια και πολιτική βούληση μπορεί η ρότα να αλλάξει.
• Το πρώτο βήμα έγινε. Δημοκρατικά, συλλογικά, με όρους διαφάνειας και με αίσθηση της ευθύνης, δημιουργούμε πλέον άμεσα τις προϋποθέσεις του νέου μοντέλου. Το στοίχημα είναι δύσκολο μεν, απόλυτα ρεαλιστικό δε.

__________________

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο στην εφημερίδα «ΕΠΟΧΗ»

Η υπόθεση της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική είναι ένα θέμα που η «Δύναμη Ζωής» είχε αναδείξει προεκλογικά, υπογραμμίζοντας την επιτακτική ανάγκη να αλλάξει άμεσα και ριζικά.

Να αλλάξει στην κατεύθυνση μιας δίκαιης και βιώσιμης, οικονομικά και οικολογικά, λύσης. Η δέσμευσή μας ήταν από την πρώτη στιγμή σαφής: «όχι» στους σχεδιασμούς των φαραωνικών εγκαταστάσεων επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων, «ναι» σε ένα αποκεντρωμένο σύστημα διαχείρισης, με έμφαση στην πρόληψη, στη μείωση του όγκου των απορριμμάτων, στη διαλογή στην πηγή, στην ανακύκλωση, την επανάχρηση, την κομποστοποίηση. Δηλαδή σε όλα αυτά που συγκροτούν μια εναλλακτική διαχείριση των απορριμμάτων, με δημόσιο χαρακτήρα.

Δεν πρόκειται για κάποια καινοφανή προσέγγιση. Αλλά για την ανάγκη, οικονομικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής εναρμόνισης με ό,τι ισχύει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που ευθυγραμμίζονται με την νομοθεσία της ΕΕ, σχετικά με τη σύγχρονη διαχείριση των απορριμμάτων. Μια νομοθεσία που πλέον έχει ενταχθεί στο εθνικό Δίκαιο με το νόμο 4042 του 2012. Αυτές τις θέσεις, που διατύπωσε με σαφήνεια η «Δύναμη Ζωής», και τις ενέκριναν, με την ψήφο τους οι πολίτες.

Τις θέσεις αυτές υλοποιεί πλέον η νέα Περιφερειακή Αρχή Αττικής, με ευθύνη και συνέπεια. Στο πλαίσιο αυτό, η Εκτελεστική Επιτροπή του Ειδικού Διαβαθμιδικού Συνδέσμου Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ), στη συνεδρίασή της τη Δευτέρα, 29 Δεκεμβρίου, αποφάσισε ομόφωνα, την ακύρωση των 4 διαγωνισμών με αντικείμενο τη Μελέτη, Χρηματοδότηση, Κατασκευή, Συντήρηση, Τεχνική Διαχείριση και Λειτουργία των Μονάδων Επεξεργασίας Αστικών Απορριμμάτων (ΜΕΑ) στις Ολοκληρωμένες Εγκαταστάσεις Διαχείρισης Απορριμμάτων της Αττικής (ΟΕΔΑ) με τη μέθοδο της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Με μια φράση: ο ΕΔΣΝΑ, που αποτελεί τον φορέα διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική, έβαλε «στοπ» σε πανάκριβους σχεδιασμούς που αντιστρατεύονταν τις οδηγίες της σύγχρονης διαχείρισης, καθώς στηρίζονταν στις μεγάλες ποσότητες σύμμεικτων (δηλαδή ανακατεμένων) απορριμμάτων, και ουσιαστικά αποσκοπούσαν στη διαιώνιση του αποτυχημένου μοντέλου διαχείρισης με τελικό αποδέκτη τη μία και μοναδική εγκατάσταση της Φυλής.

Ήταν μια ιστορική από πολλές απόψεις, απόφαση.

Πρώτον, γιατί ήλθε να δικαιώσει τους σκληρούς αγώνες εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια των τοπικών κοινωνιών, των φορέων των πολιτών, του συνδικαλιστικού κινήματος των εργαζομένων των ΟΤΑ – όλων εκείνων δηλαδή που λοιδωρήθηκαν, προπηλακίστηκαν και επιχειρήθηκε η με κάθε τρόπο απαξίωση των ίδιων και των απόψεών τους από εκείνους που μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου 2014, κρατούσαν τα ηνία του ΕΔΣΝΑ και της Περιφέρειας.

Δεύτερον, αποτελεί το πρώτο βήμα σε μια δύσκολη αλλά απαραίτητη πορεία για ένα νέο σύστημα διαχείρισης, εκείνο της λεγόμενης «ανάστροφης πυραμίδας» και του ενεργού ρόλου που καλούνται πλέον να παίξουν οι ΟΤΑ με την εφαρμογή των τοπικών σχεδίων διαχείρισης.

Τρίτον, έστειλε ένα σαφές μήνυμα για το πώς η Αριστερά μπορεί να ασκήσει διαφορετική διοίκηση προς όφελος των πολιτών και του περιβάλλοντος, και όχι των συμφερόντων.

Αποδείξαμε ότι έστω και σε ένα αρνητικό περιβάλλον (πολιτικό, θεσμικό) με σοβαρότητα, συνέπεια και πολιτική βούληση μπορεί η ρότα να αλλάξει. Και να βγούμε από τους δήθεν μονόδρομους που κάποιοι επιχειρούν να επιβάλλουν, δρώντας εκβιαστικά και εκφοβιστικά, συχνά δε και συκοφαντικά. Παραπληροφορώντας και υβρίζοντας.

Είναι σίγουρο ότι την ίδια στάση θα κρατήσουν και τώρα. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής έκαναν την εμφάνισή τους σε συγκεκριμένα ΜΜΕ.

Έχουν όμως γνώση οι φύλακες. Και είναι σε εγρήγορση. Προκειμένου να μην χαθεί ούτε μία ημέρα. Προκειμένου να κερδηθεί η κρίσιμη μάχη με το χρόνο, ενόψει του κορεσμού του κυττάρου της Φυλής. Να τεθούν οι βάσεις του εναλλακτικού μοντέλου διαχείρισης με άμεση προτεραιότητα την εκπόνηση και υλοποίηση των τοπικών σχεδίων διαχείρισης. Στην κατεύθυνση ενός μοντέλου με δημόσιο χαρακτήρα, με έμφαση στην μείωση των απορριμμάτων και τη διαλογή στην πηγή, όπου κεντρικό ρόλο θα έχουν οι ΟΤΑ – ένα μοντέλο που θα δημιουργεί θέσεις εργασίας, που δεν θα επιβαρύνει τους δημότες, που θα σέβεται το περιβάλλον και το οποίο θα αποτυπωθεί στην αναθεώρηση του Περιφερειακού σχεδιασμού (ΠΕΣΔΑ) που θα γίνει εντός της χρονιάς.

Το πρώτο βήμα έγινε. Δημοκρατικά, συλλογικά, με όρους διαφάνειας και με αίσθηση της ευθύνης, δημιουργούμε πλέον άμεσα τις προϋποθέσεις του νέου μοντέλου. Το στοίχημα είναι δύσκολο μεν, απόλυτα ρεαλιστικό δε.

* Η Ρένα Δούρου είναι Περιφερειάρχης Αττικής, πρόεδρος του ΕΔΣΝΑ.

Πηγή: left.gr

Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς...

του Τάσου Παππά

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο προστάτης των φοροφυγάδων, αλλά πάνω απ’ όλα φιλέλληνας, Γιούνκερ, ψηφίζει πριν από μας για μας, απαιτώντας να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για νέες εθνικές επιτυχίες τα «οικεία πρόσωπα».

Από τη χρονιά που η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε τη χώρα στα μνημόνια μας ταλαιπωρεί ένα ερώτημα: Υπήρχε εναλλακτική; Όχι μας είπαν τότε, όχι μας λένε και τώρα οι οπαδοί της θεωρίας του μονόδρομου. Βεβαίως, η άποψη «δεν υπάρχει άλλη λύση» δεν συνιστά επιχείρημα, είναι συνθηκολόγηση και μάλιστα άνευ όρων, αλλά ας πούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα.

Πέντε χρόνια μετά μπορούμε να κάνουμε ένα πρόχειρο απολογισμό. Το δημόσιο χρέος είναι στα ύψη παρά τις θυσίες, η ανεργία έχει εκτιναχθεί και όσο κι αν προσπαθεί με αλχημείες ο δοκησίσοφος υπουργός Εργασίας να την μειώσει αυτή επιμένει, στην Υγεία και την Παιδεία η κατάσταση είναι ζοφερή, οι επενδυτές που μας υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν μάλλον έχασαν τη διεύθυνση, η απλήρωτη εργασία έχει γίνει καθεστώς, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στενάζουν κάτω από το βάρος των χρεών, οι τράπεζες σώθηκαν αλλά ρευστότητα στην αγορά δεν βλέπουμε, το ασφαλιστικό σύστημα βρίσκεται ξανά στο σημείο μηδέν, οι δανειστές ζητούν και νέα μέτρα, τα μνημόνια μεταμφιέζονται σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης, ο Σόιμπλε μας παρηγορεί για τα βάσανα που τραβάμε, ωστόσο «ακόμη δεν έχουμε περάσει το βουνό», ο προστάτης των φοροφυγάδων, αλλά πάνω απ’ όλα φιλέλληνας, Γιούνκερ, ψηφίζει πριν από μας για μας, απαιτώντας να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για νέες εθνικές επιτυχίες τα «οικεία πρόσωπα».

Και αυτό το πακέτο το σερβίρουν ως «πολιτική και οικονομική σταθερότητα». Επειδή όμως «το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς», λέω στο δίλημμα «σταθερότητα ή περιπέτεια» να διαλέξω την περιπέτεια.

ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ. "Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΜΑΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΣΑΒΡΑΧΑ

του Δημήτρη Γ. Τσιγκάρη

 

Κάποτε λοιπόν, όπως εμείς οι παλαιότεροι γνωρίζουμε και πρέπει να μάθουν και οι νεότεροι -όσοι δεν το γνωρίζουν φυσικά-  το σημερινό λιμάνι της Ύδρας ήταν αμμουδιά. Σχετικό φωτογραφικό υλικό έχει διασωθεί καθώς και περιγραφές. Ήδη το 1813 είχε γίνει μικρή, περιορισμένη και άγνωστης ποιότητας πλακόστρωση κάποιων σημείων αλλά μεταξύ των ετών 1898 έως το 1903, επί δημαρχίας δύο δημάρχων, των Νικολάου Βερβενιώτη και Κωνσταντίνου Νευρούζου, το λιμάνι διαμορφώθηκε με την πλήρως πλακοστρωμένη παραλία όπως (δεν) είναι σήμερα.  Αναμφισβήτητα ένα τιτάνιο έργο αφού οι σπάνιες πέτρες και τα μάρμαρα μεταφέρθηκαν στην Ύδρα από τον Δοκό προφανώς με κωπήλατες βάρκες ή με καΐκια με πανιά.  Ήταν δε ευγενική προσφορά των ιδιοκτητών του εκεί λατομείου αδελφών Ραφαλιά,  Θεμιστοκλή και Ευαγγέλου.  Ο Ευάγγελος ήταν πατέρας του εξαίρετου φίλου μου Θεμιστοκλή Ραφαλιά και πάππος του επίσης φίλου μου φαρμακοποιού Ευαγγέλου Α. Ραφαλιά.  Εκτός δε από την δια ζώσης εξιστόρηση του γεγονότος από τον ίδιο τον φίλτατο Θεμιστοκλή Ραφαλιά,  τα ιστορικά αυτά στοιχεία είναι από διετίας περίπου αναρτημένα και στο εξαιρετικό υδραίϊκο Blog  "ΥΔΡΑ ΥΔΡΑΙΑ ΥΔΡΟΥΣΣΑ" από τον εκλεκτό συμπατριώτη μας Κώστα Δ. Κουκουδάκη.

 

Οι νεότεροι θα καταλάβουν το πως ήταν χτισμένες και τοποθετημένες οι πέτρες αν παρατηρήσουν το δάπεδο σε αρκετά σημεία πάνω πάνω στην παραλία όπως π.χ.  μπροστά  στην είσοδο της Μητρόπολης αλλά και αλλού.  Τοποθετημένες αρμονικά ως προς τα νερά τους,  καταπληκτικά λαξευμένες και αλφαδιασμένες,  δεν άφηναν κενό για να περάσει ανάμεσα από τους αρμούς ούτε λάμα μαχαιριού.  Πέραν δε από τη πλακόστρωση της κύριας έκτασης, αν παρατηρούσε κανείς το υπερυψωμένο κομμάτι προς τη θάλασσα και τους  μεγαλύτερους μετωπικούς ογκόλιθους στήριξης της όλης κατασκευής και στερέωσης των δεστρών εξωτερικά, πλήρως τετραγωνισμένους και τέλεια λαξευμένους, εύκολα θα επιβεβαίωνε ότι εκτός από τιτάνιο το έργο ήταν και ένα θαύμα αρχιτεκτονικής και μαστοριάς. Ο Κώστας Κουκουδάκης  αναφέρει στην ίδια ανάρτηση ότι, αν και όχι γραπτώς, διεσώθησαν τα ονόματα των μαστόρων Νίκου Δ. Κουκουδάκη και Άγγελου Δ. Αραπογιάννη.

 

Αυτός λοιπόν ο "Παρθενώνας της Ύδρας"  δεν υπάρχει πιά. Ένα κατεστραμμένο κατασκεύασμα υπάρχει, ανισόπεδο πλέον και βουλιαγμένο σε πολλά σημεία, με σπασμένες τις περισσότερες πέτρες που όμοιές τους δεν ξαναβρίσκονται. Και ενώ γενιές και γενιές συμπεριλαμβανομένων και κατακτητών διαφύλαξαν τον πραγματικό, τον Αθηναϊκό παρθενώνα, εμείς  οι ίδιοι  δεν  μπορέσαμε να διαφυλάξουμε ούτε για τρείς γενιές τον δικό μας υδραίϊκο παρθενώνα , το αρχιτεκτονικό και κατασκευαστικό θαύμα της παραλίας του λιμανιού της Ύδρας.  Σίγουρα, εμείς οι μεγαλύτεροι είμαστε η γενιά εκείνων που θα πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι για αυτό που καταστρέψαμε και που (δεν) κληροδοτούμε στα παιδιά μας και το οποίο στην αρχική του μορφή σίγουρα θα είχε συμπεριληφθεί στα μνημεία της  Unesco.

 

Αλλά ας δούμε τις κύριες αιτίες της καταστροφής αρχίζοντας από τις εκσκαφές για διάφορα έργα. Έργα προχειρο-αποφασισμένα και αμελέτητα ή στην καλύτερη περίπτωση προχειρο-μελετημένα με εργολαβικές αυθαιρεσίες, με χρησιμοποίηση βαρέων  εργαλείων και τροχοφόρων μηχανημάτων, προσέγγιση ακαταλλήλων για το λιμάνι της Ύδρας θαλασσίων μεταφορικών  μέσων για τα εμπορεύματα, καθώς και άλλες ...χερσαίες δράσεις με τις  περισσότερες αναγόμενες στον βωμό του (εύκολου) κέρδους.  Όμως! Τα πάρα πάνω δεν είναι οι μόνες αιτίες ούτε οι καθ΄ αυτού παράμετροι της καταστροφής. Η κύρια αιτία της καταστροφής είναι η κυκλοφορία βαρέων απορριμματοφόρων οχημάτων στην παραλία εκ της εισήγησης και της πεφωτισμένης απόφασης των αρμοδίων εξειδικευμένων ή μη υπηρεσιών, των αυτόκλητων υδραιολόγων και σωτήρων και των κατά εποχές νομοθετούντων που εδέχθησαν και αποφάσισαν  ότι τα βουνά μας είναι παντού αρχαιολογικοί χώροι. Έτσι, κάποια πιθανή λύση για τυχόν προσεκτικά σχεδιασμένη διαδρομή μέσω των κατσατσάβραχων της μπουαγιάς π.χ., ή της προς τα νοτιοανατολικά  παρακείμενης χαράδρας ή αλλού,  έγινε και  "De Jure ανέφικτη" και τα απορριμματοφόρα θα  περνάνε εσαεί από την παραλία. Και τα οποία εκτός από την τουριστική ζημιά από το θόρυβο και τη δυσοσμία, σαν υπέρβαρα για το συγκεκριμένο έδαφος  θα προκαλούν και την  περαιτέρω  καταστροφή τού ότι έχει απομείνει και την περαιτέρω καθίζηση. Μέχρι τελικού βουλιάγματος.  (Εδώ θα ήταν πολύ χρήσιμο να ξαναδιαβάσουμε και να ξαναθυμηθούμε σχετικά αποσπάσματα από το  καλογραμμένο και εμπεριστατωμένο πόνημα "Το χρονικό ενός ασφυκτικού εναγκαλισμού",  γραμμένο το 1997 από τον αρχιτέκτονα Χρίστο  Ιακωβίδη).

 

Νέοι της Ύδρας,  λυπάμαι που είμαι και εγώ ηλικιακά μέσα σε αυτούς  που για να περάσουμε εμείς καλύτερα και να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη φορτώσαμε με χρέη εσάς, τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας. Επί πλέον, σας παραδίδουμε  μιά Ελλάδα μίζερη και δρομέως κατηφορίζουσα και -το χειρότερο- δεν σταθήκαμε ικανοί να σας παραδώσουμε ούτε μια  Ύδρα όπως θα τη θέλατε και θα σας άξιζε.  Δεν μπορέσαμε να διατηρήσουμε για εσάς ούτε αυτό το καταπληκτικό και μοναδικό "έργο ανθρώπινης έμπνευσης, τέχνης και προσφοράς".  Συντελέσθηκε ένα τραγικό ατόπημα. Ανεπανόρθωτο.  Προστατεύσαμε τα κατσάβραχα και καταστρέψαμε τον δικό μας παρθενώνα , την παραλία του λιμανιού μας!  Καί είμαι και εγώ ανάμεσα σε εκείνους τους παλαιότερους που δεν καταφέραμε να απομονώσουμε τις καταστροφικές επιδρομές των σωτήρων και τις τουλάχιστον ανεπιτυχείς αποφάσεις των αρμοδιο-αναρμόδιων  που ήξεραν ή ξέρουν από  Ύδρα όσο εγώ από Παταγωνία.  Αν και  προσωπικά προσπάθησα κάπως να αντιδράσω έστω λοιδορούμενος κάποιες φορές, δεν υπάρχει δικαιολογία αφού αυτό που εν τέλει μετράει είναι το αποτέλεσμα.  Όπως και για κανέναν εκ των παλαιοτέρων δεν υπάρχει δικαιολογία.  Καί έχοντας φτάσει πλέον σε σημείο καταστροφών μη αναστρέψιμο, το μόνο που απομένει από εδώ και μπρός  είναι να  επικρατήσει σαν γνώμονας το "στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα"...  Έτσι, η άμεση αφαίρεση  του δικαιώματος της αποκλειστικής διαχείρησης των υδραϊκών θεμάτων από τους πάσης προέλευσης ξένους πρός την  Ύδρα, είναι ζήτημα επιτακτικό και επείγον.  Και πρέπει να επιτευχθεί σύντομα με όλα τα νόμιμα μέσα και μέτρα και με  προσεκτικά προγραμματισμένες και συστηματικές διεργασίες.  Η κατάσταση πρέπει να έλθει πλέον στα χέρια σας, στα χέρια του νέου Δημάρχου και της νέας δημοτικής αρχής όπου οι νέοι είναι οι περισσότεροι.  Δεν πρέπει να προσφερθεί  τίποτα άλλο πλέον για καταστροφή.  Έως εδώ.-  Αρκετά σωθήκαμε!

 

 

Με την πρέπουσα εκτίμηση,

 

Δημήτρης Γ. Τσιγκάρης

Πρώην δημοτικός σύμβουλος

ΜΠΛΑ-ΜΠΛΑ-ΜΠΛΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…

πηγή: ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Επειδή στην Ελλάδα προσπαθούν να μας πείσουν ξαφνικά ότι πρόωρες εθνικές εκλογές κάνουν μόνο κάτι απολίτιστες φυλές του Αμαζονίου, άντε το πολύ κάτι Μποτσουάνες και Ζιμπάμπουε, πάρετε να έχετε απολίτιστους:

Ολλανδία, 23 Απριλίου 2012

«Η ολλανδική κυβέρνηση υπό τον Μαρκ Ρούτε, ένας από τους σκληρότερους επικριτές των δημοσιονομικά «απείθαρχων» κρατών, παραιτήθηκε τη Δευτέρα αποτυγχάνοντας να συμφωνήσει επί του δικού της πακέτου λιτότητας σε συμμόρφωση με τις επιταγές των Βρυξελλών. Ο δρόμος των πρόωρων εκλογών ανοίγει με την αντιπολίτευση να ζητεί την όσο το δυνατόν ταχύτερη προσφυγή στις κάλπες».

Μ. Βρετανία, Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

«Την άμεση κήρυξη βουλευτικών εκλογών προκειμένου να τερματιστεί η «παράλυση» στην οποία έχει οδηγηθεί η Βρετανία με την κυβέρνηση Μπράουν, ζήτησε σήμερα το κόμμα των Συντηρητικών της χώρας».

Δανία, 26 Αυγούστου 2011

«Πρόωρες εκλογές για τις 15 Σεπτεμβρίου κήρυξε ο Δανός πρωθυπουργός Λόκε Ράσμουσεν, επικεφαλής του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού, βάζοντας τέλος στη εντεινόμενη φημολογία των τελευταίων ημερών για το πότε θα στήνονταν οι κάλπες».

Γερμανία, Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

«Μεγάλος συνασπισμός CDU-SPD ή πρόωρες εκλογές είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει το SPD. Οκτώ ημέρες μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές στη Γερμανία ακόμα παραμένει αβέβαιο με ποιον θα συμμαχήσουν οι Χριστιανοδημοκράτες.(CDU/CSU). Με πρόωρες εκλογές απειλείται η Γερμανία αναφέρει το Focus».

Βέλγιο, 3 Μαΐου 2010

«Πρόωρες βουλευτικές εκλογές αναμένεται να διεξαχθούν στο Βέλγιο στις 13 Ιουνίου, μετά από την σημερινή έγκριση ενός κειμένου που περιέχει συνταγματικά άρθρα για τροποποίηση από τους κύριους υπουργούς της κυβέρνησης, οι οποίοι παραιτήθηκαν στις 22 Απριλίου».

Αυστρία, 9 Δεκεμβρίου 2013

«Σχεδόν οι μισοί Αυστριακοί ζητούν πρόωρες εκλογές και αυτό μόλις 75 ημέρες μετά τις βουλευτικές εκλογές στη χώρα, σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε για την εφημερίδα “Der Standard”».

Λουξεμβούργο, 19 Οκτωβρίου 2013

«Στη σκιά της οικονομικής κρίσης διεξάγονται αύριο πρόωρες βουλευτικές εκλογές στο  Λουξεμβούργο».

Ιαπωνία, 21 Νοεμβρίου 2014

«Στη διάλυση της ιαπωνικής Βουλής προχώρησε ο πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε, ανοίγοντας το δρόμο για τις πρόωρες εκλογές της 14ης Δεκεμβρίου».

Να, λοιπόν, που μόνο στην Ελλάδα οι πρόωρες εκλογές σήμερα και πιθανόν γενικά οι εκλογές αύριο, θεωρούνται εκτροπή και καταστροφικές για τη χώρα. Επίσης, μόνο στην Ελλάδα θεωρείται αδιανόητη η παραίτηση μιας κυβέρνησης, όπως έγινε στο Βέλγιο το 2008, στο Κουβέιτ το 2011 (ναι, αλήθεια!), στη Γαλλία τον Αύγουστο, στην Ιαπωνία προ ημερών και γενικώς σε πολλές χώρες του κόσμου.
Σε κάποιες χώρες δε, συμβαίνει το εξής απίστευτο: Οι κυβερνήσεις παραιτούνται μόνες τους, δίχως να τους το ζητήσει κανείς. Παραιτούνται επειδή αναγνωρίζουν ότι έφτασαν σε αδιέξοδο ή το κάνουν για να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης από το λαό της χώρας τους ώστε να προχωρήσουν σε κάποια πολιτική διαφορετική από εκείνη που υποσχέθηκαν προεκλογικά. Αμέ! Τέτοια πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο.
Κατά τα λοιπά, μπλα-μπλα-μπλα δημοκρατία, μπλα-μπλα-μπλα μπλέξαμε…

Για όλους τους λόγους του κόσμου είμαστε με τους μαθητές

foto: makis sinodinos

Του ΝΑΣΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ 

πηγή: ΑΥΓΗ

Είναι λίγες οι φορές όπου η εξουσία μιλάει με τόση ωμότητα για τις στοχεύσεις της. Η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου για το «νέο λύκειο», είναι μία από αυτές τις φορές. Ένα κείμενο που δεν νιώθει την ανάγκη της διπλωματικής γραφής. Ρητά αναφέρεται ότι πρέπει να μειωθεί το ποσοστό των μαθητών και των μαθητριών που επιλέγουν το γενικό λύκειο και άρα το δρόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θέλουν να τους κατευθύνουν προς τις δομές τεχνικής εκπαίδευσης.

Αγοράζουν χώρες και πουλάνε λαούς...

του Στέλιου Ελληνιάδη
πηγή: e-dromos.gr

Η κρίση σε όλες της τις μορφές έχει ένα κοινό παρονομαστή. Σήμερα, αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι η υπερσυγκέντρωση του πλούτου, κληρονομικού και παραγόμενου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παραγόταν τόσος πλούτος και ποτέ δεν συσσωρευόταν τόσος πλούτος. Τώρα, αυτός ο υπερπλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα «πορτοφόλια». Και υπερίπταται, καθώς τίθεται υπό τον έλεγχο όλο και λιγότερων ανθρώπων, πάνω από τα κράτη και πάνω από τις κοινωνίες.

Το μικρό σπίτι στο σημάδι...

Της Μαρίας Μάρκου*
πηγή:  e-dromos.gr

«Υπάρχει μεγάλος πλούτος στα ακίνητα», μας είπαν σε μιαν άλλη ΔΕΘ. Δεν νιώσαμε την απειλή. Οι περισσότεροι, μεγάλο πλούτο δεν είχαμε. Διαμερίσματα υποθηκευμένα σε κόκκινα δάνεια, μισοτελειωμένα σπίτια που σωριάζουν πρόστιμα και, πιο συχνά, ό,τι μάζεψαν οι πατεράδες μας στα χρόνια του σκληρού ξεριζωμού, της μετανάστευσης και της αστικοποίησης, στις μυλόπετρες της «οικονομικής απογείωσης» που πίστευαν ότι θα ζήσουν τα παιδιά τους καλύτερα.

Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα

του Κώστα Λαπαβίτσα

Το παρακάτω κείμενο είναι η περίληψη* (executive summary) της νέας μελέτης* του Κώστα Λαπαβίτσα η οποία επιδιώκει να δώσει ριζοσπαστικές απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα που απασχολούν σήμερα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. 

Η μελέτη αναλύει ουσιώδη θέματα πολιτικής οικονομίας και δημοσιονομικής πολιτικής, εστιάζοντας στην Ελλάδα και εξετάζοντας ειδικότερα τη διαχείριση του χρέους, τη δημοσιονομική πολιτική, την ανασύνταξη του τραπεζικού τομέα, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και τη διαμόρφωση μεσοπρόθεσμης πολιτικής ανάπτυξης. Περιγράφει βήμα προς βήμα, με εμπειρική τεκμηρίωση, μία ολοκληρωμένη διαδικασία εξόδου από την κρίση και μετάβασης προς μία ριζικά διαφορετική οικονομική δομή για τη χώρα.

Ανάπτυξη, ΕΣΠΑ και παραγωγική ανασυγκρότηση

πηγή: pireas2day.gr 

Του Γιάννη Τόλιου*

Η σημασία της ανάπτυξης ως στοιχείο εξόδου από την κρίση, αποτελεί κοινό τόπο σ’ όλες τις πολιτικές «αφηγήσεις», όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε κάθε χώρα. Ωστόσο ο χαρακτήρας της ανάπτυξης (πόροι, φορείς, κλάδοι, υποστηρικτικές πολιτικές, κατανομή αποτελεσμάτων, διεθνείς οικονομικές σχέσεις, κά), δεν σηματοδοτούν το ίδιο περιεχόμενο. Στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας, που βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση, το ζήτημα της ανάπτυξης συνδέεται ευθέως με την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και την επιβίωση του ελληνικού λαού.

Να θυμώσουμε.

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
πηγή: ΑΥΓΗ

Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που οι περισσότεροι ζουν και οι άλλοι, οι λιγότεροι, βλέπουν, μυρίζονται, τρακάρουν πάνω του σε κάθε τους βήμα: Η φτώχεια στην πιο ακραία μορφή της έχει καταπλακώσει τις γειτονιές, τις πόλεις, τη χώρα από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν μια καθημερινότητα που ξεσκίζει με τα νύχια της τη ζωή και τις ελπίδες τους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια στη σημερινή Ελλάδα.

Κατασκευάζοντας τον φόβο

πηγή: TVXS

Ανάλυση

Η αρχή έγινε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Πηγαίνοντας ένα βράδυ στη Βουλή για κουβέντα με τους βουλευτές τους είπε ότι αν γίνουν εκλογές και κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα μείνει ούτε ευρώ στις τράπεζες». Επελέγη η μέθοδος της διαρροής και όχι της on the record δήλωσης, για να μην την κουβαλά ο κ. Αντώνης Σαμαράς στις επαφές του με τους πιστωτές και τους εταίρους, προς τους οποίους θέλει να εμφανίζεται ως εγγυητής της ομαλότητας και της οικονομικής σταθερότητας.

Η Ύδρα και ο ΕΝΦΙΑ

πηγή:  hydraspoliteia.blogspot.gr

Η επιβολή της φορολογίας  επί των ακινήτων (ΕΝΦΙΑ), στο νησί μας, ένας τόπος που έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέος, παραδοσιακός και αρχαιολογικός φαίνεται πως θα πλήξει την οικονομική ανάπτυξη του αλλά και τους μόνιμους κατοίκους της Ύδρας γιατί με τον νέο φόρο, επί των ακινήτων (ΕΝΦΙΑ), μετά από μια σχετική μέτρια τουριστική σεζόν και ενός πολύ δύσκολου επερχόμενου χειμώνα οι μόνιμοι κάτοικοι της Ύδρας με την επιβολή αυτής της φορολογίας θα δοκιμαστούν οικονομικά με αυτόν τον τρόπο.

Η ιστορική σημασία της μάχης για την ΔΕΗ.

πηγή: TVXS

Του Αλέξη Τσίπρα


H ίδρυση της ΔΕΗ έγινε το καλοκαίρι του 1950. Ακριβώς 64 χρόνια μετά, έρχεται στη Βουλή νόμος που προβλέπει την ιδιωτικοποίηση, καλύτερα την εκποίηση των "φιλέτων" της ΔΕΗ. Των πιο παραγωγικών μονάδων, των λιγνιτικών πεδίων, των υδροηλεκτρικών εργοστασίων, των φραγμάτων, ενός πλούτου που είναι εξαιρετικά δύσκολο κανείς να τον κοστολογήσει. Και αυτός ο νόμος προωθείται στο θερινό τμήμα των 100 βουλευτών μέσα από διαδικασίες-εξπρές, που φανερώνουν την πρόθεση να αποκρυφτεί ένα μεγάλο εθνικής σημασίας θέμα από το λαό αλλά και από το σύνολο των βουλευτών.
Όταν το 1950 αποφασίστηκε η ίδρυση της ΔΕΗ, υπήρχαν 385 ιδιωτικές εταιρείες που παρήγαγαν ηλεκτρική ενέργεια, από τις οποίες κάποιες είχαν απλή άδεια, κάποιες προνομιακή άδεια, κάποιες ήταν δημοτικές ή κοινοτικές. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούσαν ήταν το πετρέλαιο και ο γαιάνθρακας. Εισαγόμενα υλικά, πράγμα που έκανε την παραγωγή ενέργειας εξαιρετικά δαπανηρή, που σήμαινε, για όσους τα έζησαν, ότι ηλεκτρισμό είχε μονάχα το 55% του ελληνικού πληθυσμού. Η πρόσβαση στο ηλεκτρικό ρεύμα ήταν ένα αγαθό πολυτελείας. Χρειάστηκε να ιδρυθεί η ΔΕΗ με χρήματα από τον κρατικό  προϋπολογισμό, από το σχέδιο Μάρσαλ, από τις ιταλικές επανορθώσεις, για να γίνει αυτό το αναπτυξιακό θαύμα. Να γίνει φθηνή η παραγωγή και το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας προς τους πολίτες και να πάει σταδιακά και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, στο πιο απομακρυσμένο νησί της πατρίδας μας.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αν δεν είχαν επιλεγεί τότε η λύση της ΔΕΗ κι άφηναν αυτό το μοντέλο στο οποίο σήμερα θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, αυτό το θαύμα δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.
-ΠΡΩΤΟΝ διότι μόνο μέσα από μια ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ μπορούσε να γίνει ενοποίηση της παραγωγής σε ένα ενιαίο διασυνδεδεμένο δίκτυο ώστε τα φορτία να επιμερίζονται σε εθνική κλίμακα.
-ΔΕΥΤΕΡΟΝ διότι η ύπαρξη ενός ενιαίου φορέα επέτρεψε τόσα χρόνια τώρα, τον επιμερισμό του κόστους ανάμεσα στις κερδοφόρες και τις ζημιογόνες περιοχές της χώρας. Κυρίως όμως διότι η αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, απαιτούσε τεράστιες επενδύσεις που κανένας ιδιώτης δε θα επέλεγε ή δεν θα μπορούσε να κάνει. Επενδύσεις που και τώρα χρειαζόμαστε, για να κάνουμε ακόμα πιο αποτελεσματικό το δίκτυο της ΔΕΗ και να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, διατηρώντας μια επιχείρηση η οποία όχι μόνο θα παράγει και θα μεταφέρει το ρεύμα,  αλλά θα μπορεί να ασκεί και κοινωνική πολιτική.
Ιδίως στην περίοδο της κρίσης, μια τέτοια πολιτική έχει ανάγκη τόσο μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που βρίσκεται στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης, όσο και οι πολύπαθες περιοχές της Δυτ. Μακεδονίας. Περιοχές που όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν επιφορτιστεί δυσβάσταχτο κόστος, ανθρώπινο και περιβαλλοντικό, προκειμένου όλη η Ελλάδα και όλος ο ελληνικός λαός να  έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στο αγαθό που λέγεται ηλεκτρισμός.
Δεν υπερασπιζόμαστε -όπως κάποιοι λένε- μια συντεχνία εργαζομένων που ασχολούνται μόνο με το να υπερασπιστούν κάποια προνόμια. Ακόμα κι αν τα προνόμια αυτά κάποτε υπήρχαν, σήμερα όλοι μας ζούμε στις εποχές της μνημονιακής βαρβαρότητας, των μεγάλων περικοπών στους μισθούς στα εισοδήματα. Συνεπώς, σήμερα καλούμαστε να υπερασπιστούμε όχι μονάχα το ιερό δικαίωμα των εργαζόμενων στην εργασία αλλά και το δικαίωμα του ελληνικού λαού να διατηρήσει τον έλεγχο και την ιδιοκτησία μιας επιχείρησης που στήθηκε από το δικό του υστέρημα και το δικό του ιδρώτα, πριν από 64 χρόνια.
Για όλους τους παραπάνω λόγους αποτελεί έγκλημα οικονομικό και εθνικό η εκποίηση και τελικώς η διάλυση της ΔΕΗ. Θέλω να δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβουμε τι θα συμβεί και στον καταναλωτή,  αν αφήσουμε αυτό το έγκλημα να υλοποιηθεί. Με την διαδικασία απελευθέρωσης τα προηγούμενα χρόνια,  δόθηκε η δυνατότητα επενδύσεων σε ιδιώτες. Έγινε διαγωνισμός -ως συνήθως αυτοί οι διαγωνισμοί γίνονται για να πάει σε έναν τελικά η δουλειά, αυτή είναι η παρακαταθήκη της σύγχρονης οικονομικής και πολιτικής διαπλοκής- κανένας όμως δεν προχώρησε σε καμία πραγματική επένδυση. Γιατί θέλουν να πάρουν έτοιμα τα εργοστάσια παραγωγής, και δωρεάν τον ορυκτό πλούτο. Τον εθνικό μας πλούτο, και μάλιστα έναντι ενός ευτελούς τιμήματος που μπορεί να συγκριθεί με το κόστος κατασκευής ενός μονάχα υδροηλεκτρικού σταθμού. Πρόκειται για αετονύχηδες και αεριτζήδες, παρά για επενδυτές.
Οι δε παραγωγοί ενέργειας, μέχρι πρόσφατα κοστολογούσαν την ενέργεια που πουλούν 60-70 ευρώ τη μεγαβατώρα. Μόλις πληροφορήθηκαν ότι η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ εξέταζε την περίπτωση κινητοποιήσεων που μπορεί να οδηγήσoυν και σε απεργίες, πριν καν ξεκινήσουν οι απεργίες, άρχισαν να κοστολογούν τη μεγαβατώρα 150 ευρώ! Αν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μοναδικό στόχο το κέρδος αποκτήσουν όλα τα εργοστάσια, ούτε θα κάνουν αποκαταστάσεις στις περιοχές της Δυτ. Μακεδονίας και στο δίκτυο, ούτε θα σεβαστούν τους εργαζόμενους και φυσικά δεν θα νοιάζονται αν το ρεύμα ακριβύνει 2 και 3 φορές.
Στην περίπτωση της ΔΕΗ δεν πρόκειται για μια αντίθεση ιδεολογική ή πολιτική που μπορεί να έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την πολιτική της κυβέρνησης για ιδιωτικοποιήσεις, γενικά και αόριστα, δημόσιων οργανισμών. Εδώ πρόκειται για ένα εθνικής σημασίας θέμα. Γι αυτό τον λόγο, ανεξάρτητα από πιθανές διαφορετικές οπτικές που μπορούμε να έχουμε με άλλες πολιτικές δυνάμεις σε μια σειρά από ζητήματα, ακόμα και στο μείζον θέμα του ενεργειακού σχεδιασμού, στόχος μας είναι να συγκροτήσουμε ένα παλλαϊκό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, για την υπεράσπιση της ΔΕΗ που έχει στρατηγική σημασία για την εθνική οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας μας. Είναι ιστορική μας υποχρέωση.

Οι Πανελλήνιες τελείωσαν για φέτος, αλλά πρέπει να τελειώσουν για πάντα.

πηγή:  rproject.gr
του Νικόλα Κολυτά

Χρόνια τώρα συντελείται ένα έγκλημα εις βάρος των νέων ανθρώπων αλλά και της ίδιας της δημόσιας εκπαίδευσης μέσα από το σύστημα των πανελλήνιων εξετάσεων.
Χιλιάδες έφηβοι αφήνουν πίσω τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και την ορμή τους προκειμένου να προσαρμοστούν σε ένα ομολογουμένως εξαντλητικό καθημερινό σχολικό και φροντιστηριακό πρόγραμμα.
Το έγκλημα αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο και βάναυσο μέσα στις συνθήκες της μνημονιακής κρίσης. Υπουργοί και κυβερνητικοί βουλευτές δηλώνουν πως θέλουν να εξασφαλίζουν την όσο το δυνατόν πιο εύρυθμη λειτουργία του δημόσιου σχολείου προκειμένου να πετύχουν οι μαθητές τους στόχους τους. Πόσο μακριά από την πραγματικότητα όμως βρίσκονται αυτές οι δηλώσεις;
Η αλήθεια είναι πως πάρα πολύ. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι άκρως εξετασιοκεντρικό, κυρίως στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου και τώρα πια με το «νέο λύκειο» και τις τράπεζες θεμάτων από την πρώτη λυκείου.
Οι μαθητές εντάσσονται σε ένα εντατικοποιημένο πρόγραμμα διαβάσματος, που τους αποκόπτει από την κοινωνική πραγματικότητα και τους μετατρέπει σε δρομείς σε έναν αγώνα δρόμου όπου το έπαθλο είναι η προσωπική καταξίωση, το όνειρο του καριερισμού και η ατομική ανάδειξη.
Οι μαθητές μπαίνουν στο τριπάκι των Πανελληνίων σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό.
Το σύστημα τους επιβάλλει να συνηθίζουν σε σκληρές συνθήκες εργασίας ώστε να πάρουν μια γεύση από το τι τους περιμένει αργότερα στην αγορά εργασίας.
Πίσω από την εντατικοποίηση και την εξεταστική τρέλα μαθητών και γονιών κρύβονται επιχειρηματικά κέρδη.
Το δημόσιο σχολείο συνειδητά δεν επαρκεί κι έτσι όλες οι οικογένειες ανεξαρτήτως εισοδήματος αναγκάζονται να πληρώνουν φροντιστήρια μικρής ή μεγάλης εμβέλειας προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος.
Με λίγα λόγια το σύστημα εντατικοποιεί και οι επιχειρήσεις πλουτίζουν. Θέματα τελείως αναντίστοιχα με τη σχολική διδακτέα ύλη, όπως αυτά που πέφτουν στη Φυσική και στα Μαθηματικά τα τελευταία χρόνια, αντικατοπτρίζουν αυτό ακριβώς το σχέδιο.
Η Αφροδίτη, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου και γενικότερα κινηματικό άτομο, όταν της ζήτησα να μου πει την άποψή της για τις Πανελλήνιες απάντησε πως «είναι εντελώς λάθος γιατί εκτός του ότι δεν γίνεται να αξιολογήσεις έναν μαθητή από ένα διαγώνισμα και από έναν υποκειμενικό βαθμό που βάζει ένας καθηγητής, οι Πανελλήνιες έχουν τραγικές συνέπειες και στην προσωπικότητα του μαθητή και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, καθορίζοντας άσχημα τη γενικότερη ψυχολογία και κοινωνικότητά του».
Στη συνέχεια τη ρώτησα να μου πει την άποψή της για τα φροντιστήρια και αν μπορεί να υπάρξει εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς αυτά και τόνισε: «Με τα δεδομένα του σημερινού ελληνικού σχολείου, είναι απαραίτητο ένας μαθητής να πηγαίνει φροντιστήριο, ειδικά αν τον προστατεύει από την ψυχολογική κατάπτωση που προκαλούν οι εξετάσεις. Όμως το θεωρώ εντελώς γελοίο να σπαταλάμε εφτά ώρες την ημέρα στο σχολείο χωρίς καμία ουσία και τελικά η παιδεία που λαμβάνουμε να είναι ιδιωτική και όχι δημόσια.
Είναι σαφές πως το σύστημα των πανελλήνιων εξετάσεων αποτελεί μια χρόνια αρρωστημένη κατάσταση. Το πρόβλημα είναι γνωστό και η Αριστερά οφείλει να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω από την εκπαιδευτική κοινότητα ώστε να διεκδικήσει ένα σύστημα όπου η γνώση δεν θα είναι εμπόρευμα αλλά δημόσιο αγαθό. Τώρα πια μπορούμε να μιλάμε με άλλους όρους για δημιουργία μετώπων και είναι επιτακτική η ανάγκη να τα δημιουργήσουμε ειδικά στο χώρο της Παιδείας.

Γκόοοολ !!

πηγή: enikos.gr 
του  Νίκου Μπογιόπουλου

Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;». Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.

«Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε από το Μνημόνιο;» - επιμένει ο «δυσκοίλιος».  Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»!  
Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!
Όσο για  τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι.
Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.
Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση, όπως το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρείες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την άλφα ή βήτα ποδοσφαιρική ομάδα, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, να κερδίσουν προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.
Πρώτον, γιατί οι τεράστιες μάζες των ανθρώπων που παθιάζονται με την μπάλα αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες, και ως εκ τούτου, κερδοφόρες αγορές.Δεύτερον, γιατί σε ένα άθλημα με τέτοια απήχηση η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, τα συμφέροντά σου, να προκαθορίζεις και να ελέγχεις την εξέλιξή του συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας.
Από δω και πέρα είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το στήσιμο.
Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι πολυεθνικές. Αλλιώς, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος και οι VIPs...

Το ποδόσφαιρο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση διαπλοκής, οικονομικών συμφερόντων, πολιτικής και ιδεολογικής εκμετάλλευσης.
Το ποδόσφαιρο –ιδιοκτησία πλέον στα χέρια των προυχόντων, που αντιμετωπίζουν τους παρίες των κερκίδων σαν άτομα μειωμένης αντίληψης και σίγουρα μειωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων– μετατρέπεται σε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο «συναίνεσης». Η μπάλα, που παίζεται από τα σοκάκια του βομβαρδισμένου Ιράκ μέχρι τα ιδιωτικά γήπεδα των τραπεζών της Ζυρίχης, το ποδόσφαιρο, αυτός ο σύγχρονος «ναργιλές» αποχαύνωσης και ορόσημο μιας κάποιας ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ξαναπαίζει το ρόλο που ήθελαν οι εργοστασιάρχες στην πρώιμη φάση του: Βάλιουμ εκτόνωσης των παθών των πολλών. Νυστέρι λοβοτομής και αποπροσανατολισμού. Ένας τόπος επιβολής –μέσα και έξω από το γήπεδο– της δικτατορίας των «εχόντων και κατεχόντων».
Σήμερα, την εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Έτσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά». Οτιδήποτε αποτελεί «προϊόν» που μπορεί να πουληθεί στις μάζες το κατακτά. Το αλώνει. Το κουρσεύει. Και μετά το πουλά. Έτσι κερδίζει διπλά. Κερδίζει και ιδεολογικά και οικονομικά.
Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, δε φταίει τίποτα για όλα αυτά. Οσο κι αν ασφυκτιά από την ποδηγέτησή του από τους κάθε λογής «παράγοντες», θα έχει πάντα για το ανθρώπινο είδος την αξία που του αποδίδει ο Γάλλος συγγραφέας Ζιροντού: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ... Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ανθρώπου είναι παιχνίδια με μπάλα... Στη ζωή μας η μπάλα είναι το πράγμα εκείνο που ξεφεύγει ευκολότερα από τους νόμους... Έχει την ιδιότητα κάποιας δύναμης που δεν μπορεί κανένας να τη δαμάσει απόλυτα».
Ναι λοιπόν! Παρά την καπηλεία που έχει υποστεί, παρά το σφετερισμό του από τους «άμπαλους» του χρήματος, παρά την βρωμιά που κρύβεται πίσω από την βιομηχανία του θεάματος, το ποδόσφαιρο είναι αθώο! Το ποδόσφαιρο δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό το λατρεύουν και θα το λατρεύουν στις φαβέλες.

Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μια μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει! Μια μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται πάλι το ποδόσφαιρο παιχνίδι! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: Η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.
Πριν χρόνια το πρακτορείο Magnum οργάνωσε μια περίφημη φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «Πλανήτης Ποδόσφαιρο». Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη όπου: «Σε τόπους πολιτικών κρίσεων, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε πάρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών», όπου κι αν ταξιδέψεις συναντάς το ποδόσφαιρο. Το συναντάς «στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με την μπούρκα, στη στοργή που δείχνει ο ποδοσφαιρόφιλος στο μικρό του γιο (...) στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά των νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο» (Γ. Καρουζάκης, «Φωτογραφίες στη γλώσσα του ποδοσφαίρου», Ελευθεροτυπία, 6/10/2004).
 Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Όπως και η ζωή. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι. Όπως και τη ζωή. Η μπάλα μοιάζει με τη ζωή. Εκεί οφείλεται η βασιλεία της. Στην μπάλα (όπως και στη ζωή) που την κλωτσούν οι αεριτζήδες και την λυμαίνονται οι παράγοντες. Που την ξεφουσκώνουν οι μεγιστάνες και το ιερατείο της UEFA και της FIFA. Που της ρουφάνε την ψυχή στήνοντας το παιχνίδι στα μέτρα της διαφημιστικής αρένας και της χρηματιστηριακής φούσκας. Στη μπάλα, σ’ αυτή η «θρησκεία» που όταν ξεχνιέται πως «θεός» της δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ τότε… «χάνεται η μπάλα», με οργάνωση, με σχέδιο, με πειθαρχία, με ταλέντο, με κόπο, με ιδρώτα, με αγώνα, όλα είναι πιθανά! Όπως και στη ζωή!

Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων. Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν  κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο. Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο».
Να γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπρομπερζέ είναι αξεπέραστη:«Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου».
Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο...