Παράλληλοι κόσμοι;

πηγή: redkangaroo.wordpress.com

Μεσημέρι και ντάλα καλοκαίρι. Άτιμη ώρα στο παραθαλάσσιο μπαρ που σε βάζει να καθίσεις δίπλα στην πολυπληθή παρέα παραθεριζόντων επισκεπτών.  Κι ακόμα πιο πονηρή η στιγμή που οι μεγαλόφωνες κουβέντες τους φτάνουν στα αυτιά σου. Χωρίς να στήσεις αυτί, δεν χρειαζόταν άλλωστε, ακούς τις συζητήσεις της διπλανής συντροφιάς. Άντρες και γυναίκες στα τριάντα και κάτι. Αρχικά επιδόθηκαν σε επιδεικτική κατανάλωση ακριβών κοκτέιλς, μετά ξεφύλλισαν πολύχρωμα περιοδικά για αυτοκίνητα, μόδα και κουτσομπολιό. Μετά έπαιξαν με τα έξυπνα κινητά τους. Κι αργότερα άρχισαν να συζητάνε: για αυτοκίνητα και σκάφη, για βραδιές σε σκυλάδικα, για τον επόμενο σταθμό των διακοπών τους, για πεντάστερα resorts. Το κερασάκι ήταν όταν ένας από την παρέα, μίλησε μεγαλόφωνα στο κινητό με τον παρακείμενο ταβερνιάρη για να κλείσει τραπέζι. Και φρόντισε εις επήκοον όλων να αγκαζάρει, τηλεφωνικώς ο βλαξ, τα ακριβότερα και καλύτερα «ψάρια Α’».

Η σκηνή μου θύμισε την αλήστου μνήμης εποχή της χρηματιστηριακής απληστίας. Όπου όλοι σχεδόν είχαν στο αυτί το κινητό κι έσκουζαν «αγόρασε, πούλα!».  Είχαν τον ίδιο κομπασμό, την ίδια επίδειξη, την ίδια μεγαλομανία, την ίδια, εν τέλει, ξετσιπωσιά.

Έδειχναν άνθρωποι που ουδέποτε είχαν έστω ακούσει για φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, μετανάστευση, απλήρωτους λογαριασμούς, κομμένα ρεύματα και τηλέφωνα, μέτρημα κερμάτων στο τέλος του μήνα, χρέη, ακριβά φάρμακα και τόσα άλλα. Ή ακόμα χειρότερα έδειχναν από εκείνους που έχουν μια έτοιμη εξήγηση, εκ του κοινωνικού δαρβινισμού κι ενός αδηφάγου ατομικισμού προερχόμενη, για όλα τα παραπάνω. Ο άνεργος είναι ακαμάτης, ο φτωχός ανάξιος, ο απεργός δολιοφθορέας της οικονομίας, ο δάσκαλος τεμπέλης που κάθεται τρεις μήνες το χρόνο, ο γιατρός του ΕΣΥ χέστης που δεν πάει στον ιδιωτικό τομέα να τα οικονομήσει, και πάει λέγοντας.

Η πρώτη σκέψη ήταν ότι αυτούς δεν τους ακούμπησε η κρίση όπως, λίγο ή πολύ, όλους  εμάς τους υπόλοιπους. Έδειχναν να πατάνε σε μια ευμάρεια ατράνταχτη γεμάτη σιγουριά. Ούτε με νοιάζει από πού προέρχεται. Κι ύστερα το ερώτημα: καλά από πού στην ευχή προέρχονται; Από κανέναν παράλληλο κόσμο, που δεν έχει ακούσει για ζόρια και προβλήματα; Από κανέναν κόσμο που δεν έχει επαφή με όσα έχουν στεγνώσει και αγριέψει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια;

Η ιδέα των «παράλληλων κόσμων» που αγνοεί ο ένας την ύπαρξη του άλλου και όμορφη και γοητευτική είναι. Έχει δώσει και όμορφες ιστορίες στην επιστημονική φαντασία κυρίως. Όμως δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας. Κάθε άλλο. Στον ίδιο κόσμο υπάρχουμε όλοι. Δεν λέω συνυπάρχουμε γιατί εκ των πραγμάτων είμαστε απέναντι. Κι αν θέλουμε, εμείς οι πολλοί, να κάνουμε αυτόν τον ένα κόσμο καλύτερο, πρέπει να κάνουμε το λογαριασμό μας με όλους αυτούς. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.