Έλα στον θείο...

Του Θανάση Καρτερού
Υπάρχει κάτι ανώμαλο στην αυριανή εκλογική μάχη, που δεν το καθιστούν ομαλό ο χρόνος και η συνήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια αριστεροί -και όχι μόνο- πολίτες καλούντες εκόντες άκοντες να επιλέξουν μεταξύ συνδυασμών που έχουν απορρίψει με την ψήφο τους στον πρώτο γύρο. Να ψηφίσουν πολιτικές, προγράμματα, πρόσωπα, με τα οποία διαφωνούν, ή να καταφύγουν στην αποχή, στο λευκό και στο άκυρο.
Στην ουσία, και ανεξάρτητα από τη νεκροφιλία περί βρώμικου '89, που έκανε ξαφνικά την εμφάνισή της ως ρεπορτάζ της κοιλίας και καταγγελία της πλάκας, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος συμπιέζεται και εκβιάζεται ανάμεσα σε ψηφοδέλτια που δεν το εκφράζουν.
Αυτή η κατάσταση, απόρροια ενός απαράδεκτου εκλογικού νόμου, δεν είναι βέβαια καινούργια. Παραμένει όμως ανώμαλη και ελάχιστα δημοκρατική, όσο παλιά κι αν είναι. Και ως τέτοια είναι φυσικό να γεννάει τέρατα σαν κι αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, με πιο χαρακτηριστικό το ξέπλυμα του Μαντούβαλου, ο οποίος απέδειξε ξαφνικά σύμφωνα με τον αδέκαστο Σαμαρά, ότι έχει παραταξιακή συνείδηση. Περί της άλλης, της μη παραταξιακής συνείδησης, δεν γίνεται φυσικό λόγος. Ή την υποστήριξη του Καρατζαφέρη στον Σγουρό, του Βοϊδονικόλα στον Μίχα και μύρια όσα τα οποία διατρέχουν τη χώρα κι ας μην τα βλέπουν οι απασχολημένοι μονίμως με τις άνομες μυστικές κινήσεις της κατηγορούμενης αριστεράς.
Στον παραμορφωτικό καθρέφτη ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος φυσικό είναι να τραβάει των παθών της τον τάραχο όχι μόνο η πολιτική, αλλά και η ηθική της πολιτικής, την οποία ορισμένοι κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους. Αν πεις, ας πούμε, ψήφο κατά συνείδηση, σε κατηγορούν ότι νίπτεις τας χείρας και επιτρέπεις τη σταύρωση του λιγότερου κακού από τον περισσότερο κακό.
Αν πεις μαύρο και στους δύο, σε κατηγορούν για βρόμικες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ότι υποστηρίζεις δηλαδή κρυφά τον πιο κακό. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος θείος που ελέγχει την αντιδεξιά αγνότητα κερνάει καραμέλες στα ανήλικα της αριστεράς με σκοπό απολύτως ηθικό: έλα στον θείο, στον συγγενή τέλος πάντων, μια οικογένεια είμαστε όλοι.
Αλλά εκβιασμοί, σοκολάτες και καραμέλες δεν δείχνουν οικογένειες. Προαγωγούς δείχνουν... Και τα ανήλικα, ακόμα κι εκείνα που το σκέφτονται το πράγμα, παίρνουν μαύρο δρόμο μπροστά σε τέτοιους θείους…

Aπο: www.avgi.gr