Εξουσία μου, αμαρτία μου...

Πόσο «φίλος της Ελλάδας» ήταν ο κ. Nτομινίκ Στρος-Καν, που συνελήφθη με την κατηγορία ότι αποπειράθηκε να βιάσει μια καμαριέρα, καλύτερα από τους αγιογράφους του το γνωρίζουν όσοι έχασαν τη δουλειά τους, όσοι είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να περικόπτονται, όσοι μετρούν τα δικαιώματά τους καθημερινά μικρότερα. Πόσο σοσιαλιστής είναι το γνωρίζουν καλύτερα οι σύντροφοί του στη Γαλλία και στην Ελλάδα, οι οποίοι δεν είχαν πρόβλημα να συνυπάρξουν επί πολλά χρόνια στη Διεθνή τους με λαμπρές φυσιογνωμίες του σοσιαλισμού, όπως οι ματωμένοι απολυταρχικοί ηγεμόνες των αραβικών κρατών, που γκρεμίστηκαν ήδη ή γκρεμίζονται από τις επαναστάσεις των λαών τους.Οσο για το πόσο θα πλήξει τα συμφέροντα της Ελλάδας η διαφαινόμενη αντικατάσταση του κ. Στρος-Καν, η απάντηση φαίνεται εύκολη. Αρκεί να συνεκτιμήσει κανείς ότι επί των δικών του μνημονιακών ημερών αφενός χάσαμε ένα τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, κατά την ομολογία του κ. Παπανδρέου, αφετέρου, πάλι κατά τις πρωθυπουργικές εκμυστηρεύσεις σε ιταλική εφημερίδα, οι δανειστές μας απαιτούν ως εγγύηση μνημεία του τόπου ή και νησιά του. Ωραίο δημοκρατικό συνήθειο κι αυτό πάντως, να μαθαίνουμε τα σοβαρότερα όχι στη Βουλή και επισήμως, ή έστω με διάγγελμα από κάποιο νησί, αλλά από διαρροές ή από συνεντεύξεις σε Μέσα της αλλοδαπής...
Ολίγον χαιρέκακα είναι η αλήθεια, το όνομα του κ. Στρος-Καν πέρασε ήδη στην επικράτεια των σόκιν ανεκδότων και, εντός ολίγου, της επιθεωρησιογραφίας. Δεν έχουν πολύ νόημα αυτές οι μικροεκδικήσεις και εκτονώσεις, αλλά ο «αντικαταθλιπτικός» αυθορμητισμός τους αποδεικνύεται σαρωτικός. Και δεν μένει έτσι αρκετός χώρος για να διατυπωθούν επιφυλάξεις ως προς την αλήθεια των καταγγελιών ή υποθέσεις περί σκευωρίας και συνωμοσίας.
Αθώος ή ένοχος ο επικεφαλής του ΔΝΤ, θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Ο πειρασμός της εξουσίας, πάντως, ο πειρασμός δηλαδή να μεταφράζεται η εξουσία όχι μόνο σε πλούτο αλλά και σε αυτοεπιβεβαιωτική επιβολή του εξουσιούχου επί γυναικών (υφισταμένων του ή τυχαίων εργαζομένων) έχει αποδειχθεί ανίκητος από πολλά άλλα περιστατικά, εξακριβωμένα. Αυτός ο γενικευμένος μπερλουσκονισμός, ένας ανενδοίαστος, κτητικός και εκβιαστικός λιμπερτινισμός κακής κοπής, έχει φυσικά τυπικότερο δείγμα του τον ίδιο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ο οποίος προχθές εξάντλησε την προεκλογική του ομιλία στη Νάπολη στην αφήγηση σεξιστικών ανεκδότων, τα οποία, ω της παραφροσύνης, έγιναν ενθουσιωδώς αποδεκτά από πολλές γυναίκες του ακροατηρίου του), αλλά οι «ήρωές» του δρουν σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή. Δεν πάει καιρός που ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ, καταδικάστηκε σε κάθειρξη εφτά ετών για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση υπαλλήλων του. Είχε θέσει και αυτός σε εφαρμογή το δόγμα «η εξουσία ή είναι ηδονική ή δεν υπάρχει». Ενα δόγμα πανάρχαιο και οικουμενικό.

Του Παντελη Mπουκαλα

ΠΗΓΗ:  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ