Το φίδι στον κόρφο μας

(πηγή)

Η πολύνεκρη τραγωδία στη Νορβηγία, η εν ψυχρώ εκτέλεση δεκάδων εφήβων από τον ακροδεξιό τρομοκράτη Μπ. Μπρέιβικ, εκτός από ανατριχιαστικό έγκλημα, αποτελεί και κώδωνα του κινδύνου για τη δυναμική εμφάνιση της ρατσιστικής και μισαλλόδοξης δεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ αντίστοιχη φαίνεται η εικόνα και στην Αμερική. Η δράση της δεν είναι πάντα τόσο άμεσα εγκληματική, δεν σκοτώνουν κάθε μέρα παιδάκια. Συχνά λειτουργεί νόμιμα. Και ακόμα πιο συχνά πριμοδοτείται από το σύστημα ως χρήσιμος λαϊκισμός.

Ποιος φταίει για την κρίση; Οι ξένοι, οι μουσουλμάνοι, οι φτωχοί και εξαθλιωμένοι, που μας παίρνουν το ψωμί ή νοθεύουν το αίμα και αμαυρώνουν τα αρχαία κλέη, και οι αριστεροί που τους υποστηρίζουν. Αν αυτά ακούγονται οικεία, δεν είναι που ξέρουμε νορβηγικά. Τα ακούμε κάθε μέρα εδώ στα ελληνικά από τους Καρατζαφέρηδες, τη Χρυσή Αυγή κ.λπ.

Όταν ένας ακροδεξιός σκοτώνει αδιακρίτως και βάζει βόμβες, χαρακτηρίζεται συνήθως ως ψυχοπαθής, όπως συμβαίνει με τον Νορβηγό μακελάρη ή παλαιότερα τον Χίτλερ. Μας λένε δηλαδή ότι το πρόβλημα έγκειται στην ψυχολογία του και όχι στην ιδεολογία του. Όταν όμως πρόκειται για ακροαριστερό, αναρχικό ή μουσουλμάνο, τότε πρόκειται για την ιδεολογία που σκορπάει τον θάνατο.
Συνηθίζεται επίσης να ταυτίζεται η αριστερή με τη δεξιά τρομοκρατία, παρά το γεγονός ότι οι τυφλές μαζικές δολοφονίες είναι "υπογραφή" της ακροδεξιάς, όπως γνωρίζουμε από την Ιταλία (Σιδηροδρομικός Σταθμός Μπολόνια, Πιάτσα Φοντάνα Μιλάνο), από τις ΗΠΑ (Οκλαχόμα), αλλά ακόμα και από την Ελλάδα της δεκαετίας του '70 (κινηματογράφοι "Έλλη" και "Ρεξ").

Αυτό δεν σημαίνει ότι η μία τρομοκρατία είναι διαβολική και η άλλη καθαγιασμένη. Άλλωστε ο σκοπός σχεδόν ποτέ δεν αγιάζει τα μέσα. Είναι όμως σαφές ότι η ακροδεξιά συνιστά άμεσο κίνδυνο για τις δυτικές κοινωνίες και αν οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν πάψουν να της χαϊδεύουν τα αυτιά (και ενδεχομένως να της γεμίζουν τις τσέπες και να της οπλίζουν το χέρι), θα υπάρξουν και άλλες Νορβηγίες.

πηγή: Η Αυγή