Ζώντας με ορο-θετικότητα: Ανταπόκριση από τη Ζιμπάμπουε
πηγη:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Φέτος θα ακούσετε για άλλη µια φορά αριθµούς που προσπαθούν να αποδώσουν το µέγεθος της πανδηµίας του HIV/AIDS παγκοσµίως. Αριθµοί για την αύξηση των κρουσμάτων σε πολλές δυτικές χώρες, στατιστικά στοιχεία για τους ανθρώπους που ζουν µε τον ιό HIV στην υπο-Σαχάρια Αφρική και αριθµούς για την επίπτωση της οικονοµικής κρίσης στη χρηµατοδοτήτηση προγραµµατών αντιρετροϊκής θεραπείας (για την καταπολέμηση του HIV/AIDS).
Το φαρμακείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο περιφερειακό νοσοκομείο, Ζιμπάμπουε, 2011. Φωτό: Sostain Moyo/MSF Είχα πάντα την αίσθηση ότι οι αριθµοί φωτίζουν κάποιες πτυχές της σκληρής πραγµατικότητας του AIDS, χωρίς να αποκαλύπτουν κάποιες άλλες που βιώνει κάποιος από κοντά. Τη φετινή Παγκόσµια Ηµέρα κατά του AIDS, έχω τη δυνατότητα να δω και να μεταφέρω και άλλες πλευρές αυτής της πραγματικότητας, δουλεύοντας ως συντονιστής ενός από τα προγράµµατα HIV/AIDS των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Ζιµπάµπουε, σε µια χώρα µε πολύ υψηλά ποσοστά HIV/AIDS. 
Από τις ομάδες υποστήριξης. Φωτό: Tsvangirayi Mukwazhi Δε θα µοιραστώ, λοιπόν, µαζί σας αριθμούς και στατιστικά στοιχεία, αλλά µερικές εικόνες που βιώνω εδώ καθημερινά. Θα σας µιλήσω για την επιθυµία των ανθρώπων εδώ να ζήσουν. Εδώ που η κάθε µέρα σου υπενθυµίζει τις προκλήσεις που αντιµετωπίζουν όσοι ζουν µε HIV/AIDS, αλλά και τη θετική στάση τους απέναντι στη ζωή χάρη στη θεραπεία που λαμβάνουν. 
Από τις ομάδες υποστήριξης. Φωτό: Tsvangirayi Mukwazhi Βρίσκοµαι στη Ζιµπάµπουε τους τελευταίους οκτώ µήνες. Το σύστηµα υγείας της χώρας που έχει πληγεί από µια οικονοµική και πολιτική κρίση το 2008, που επηρέασε κάθε τοµέα της καθηµερινής ζωής, εξακολουθεί να στηρίζεται στη βοήθεια οργανισμών και δωρητριών χωρών για την παροχή θεραπείας κατά του HIV/AIDS που σώζει ζώες. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα λειτουργούµε προγράµµατα HIV/AIDS τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια περιθάλποντας αυτή τη στιγμή πάνω από 34.000 ασθενείς. Κι όμως, στη θεραπεία δεν είναι µόνο τα φάρµακα σηµαντικά. Είναι εξίσου σημαντική η θέληση και η δύναμη των ανθρώπων που ζουν µετον ιό HIV και όλων εκείνων που τους βοηθούν να αντιμετωπίζουν τη ζωή θετικά. Ως ψυχολόγος, παρατηρώ τους διαφορετικούς τρόπους µε τους οποίους οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το AIDS και την πραγματικότητα έχοντας µια δυνατή θέληση να προχωρήσουν μπροστά µε αισιοδοξία. Δεν περνάει µέρα που να µη θαυμάσω αυτή την επιθυμία για ζωή. Στη Ζιµπάµπουε έµαθα ότι το να ζεις ως οροθετικός δε σημαίνει μόνο να είσαι θετικός στον ιό HIV αλλά και να αντιστέκεσαι στην ασθένεια. Σημαίνει να ακολουθείς τη θεραπεία σου, να εργάζεσαι, να έχεις σύντροφο, οικογένεια, παιδιά, φίλους. Να πηγαίνεις στην τοπική λαχαναγορά, να γελάς µε τους γείτονες σου απολαμβάνοντας το δυνατό ήλιο της Αφρικής, όπως κάνει η Κάρεν. Σημαίνει να πηγαίνεις σχολείο και να ονειρεύεσαι να γίνεις δικηγόρος ή τραγουδιστής, όπως η
Νοκουτούλα και ο Μπερνάντ. Να πηγαίνεις καθημερινά στο γραφείο σου χωρίς να ανησυχείς για το συνωστισμό στο λεωφορείο και την κίνηση στους δρόμους,
όπως η Γκρέις, ή να χορεύεις στο γάµο συγγενών σου µέχρι τελικής πτώσεως, όπως ο Ντάνιελ. Εδώ το να ζεις ως οροθετικός σημαίνει ότι ονειρεύεσαι τη µέρα
που το παιδί που θα φέρεις στον κόσμο δε θα έχει HIV/AIDS γνωρίζοντας πάνω απ’όλα ότι αυτό σήμερα είναι εφικτό.
Σηµαίνει ακόµα ότι επιλέγεις να µη ζεις µόνος. Κάθε µέρα, µέσω της δουλειάς µας, λέµε στους ανθρώπους που ζουν µε HIV/AIDS ότι στεκόµαστε δίπλα τους και ότι µπορούν κι εκείνοι µε τη σειρά τους να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο. Γι’ αυτό το λόγο στα προγράµµατα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα οργανώνουμε ομάδες
υποστήριξης ατόμων που έχουν προσβληθεί και ζουν µε τον ιό HIV. Εξάλλου είναι γνωστό πώς όταν µοιράζεσαι ένα πρόβληµα, μοιράζεσαι και το βάρος του.
Τα µέλη στις οµάδες υποστήριξης συζητούν και µοιράζονται τις προκλήσεις που βιώνουν, βοηθούν ο ένας των άλλον να φτάσει στην κλινική για την καθιερωµένη
επίσκεψη, όταν αυτή βρίσκεται πολύ µακριά, βρίσκουν από κοινού τρόπους να βελτιώσουν τη ζωή τους, µοιράζονται εµπειρίες και ανταλλάσουν µηνύµατα µε την
υπόλοιπη κοινότητα µέσω του τραγουδιού και του θεάτρου. Στη Ζιµπάµπουε χρησιµοποιούν συνήθως τη µουσική για να εκπαιδεύσουν τον κόσµο στο θέµα του
HIV/AIDS, για να εξηγήσουν στους ασθενείς και τις οικογένειές τους ότι δεν είναι µόνοι τους, ότι η θεραπεία µπορεί να σταθεροποιήσει την ασθένεια και ότι δεν
πρέπει να υπάρχει στίγµα. Οι οµάδες υποστήριξης, που αποτελούνται κυρίως από Ζιµπαµπουανούς που βρίσκονται ήδη σε θεραπεία είναι ένα λαµπρό παράδειγµα ανοιχτής, θετικής προσέγγισης του HIV/AIDS. Όλοι στα τραγούδια και τις µελωδίες τους µιλούν για τη δύναµη της ενότητας και την ελπίδα για το µέλλον και τη ζωή που τους δίνει η θεραπεία.
Στη Ζιµπάµπουε, “γιορτάζουµε” καθηµερινά την Παγκόσµια Ηµέρα κατά του AIDS. Παρόλα αυτά, την 1η Δεκεµβρίου, όλοι όσοι εργαζόµαστε στα προγράµµατα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα µαζί µε τις τοπικές κοινότητες θα τραγουδήσουµε για τη θετική στάση απέναντι στη ζωή. Πρόκειται για µια δέσµευση να υποστηρίξουµε αυτή την προσπάθεια, τον αγώνα, την επιβίωσή και τη θέληση για ζωή και να δουλέψουµε όλοι µαζί για να διασφαλίσουµε ότι θα λάβουν θεραπεία όλοι όσοι τη χρειάζονται.
► Διαβάστε για την εκστρατεία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για το HIV/AIDS στα¨Positive Generation”: www.positivegeneration.org και στο επίσημο site των Γιατρών χωρίς Σύνορα, www.msf.gr.
* Ο Χρήστος Παπαϊωάννου είναι συντονιστής του προγράμματος HIV/AIDS των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
Από τις ομάδες υποστήριξης. Φωτό:Tsvangirayi Mukwazhi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου