πηγη: ΑΥΓΗ
"Κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε" είναι μια τυπική ενθάρρυνση και παρηγοριά που απευθύνουμε ο ένας στον άλλον όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυσκολίες, στενοχώριες, αδικίες, βουνά ανυπέρβλητα και θάλασσες σκοτεινές. Σ' αυτή τη φάση είμαστε τώρα.
Η Ελλάδα μπαίνει στον τέταρτο χρόνο ύφεσης, η ανεργία τείνει να γίνει ο κανόνας, τα επιτεύγματα και η πρόοδος της κοινωνίας -που είναι όλα τους κατακτήσεις των εργαζόμενων-, η Παιδεία, η Υγεία, οι συντάξεις, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι δημόσιες υποδομές παραδίδονται βορά στην προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου, των ραντιέρηδων και των διαμεσολαβητών τους, του "διευρυμένου δικομματισμού", να διασωθούν και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους μέσα στον μνημονιακό ορυμαγδό. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η ίδια η Δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός αμφισβητούνται από εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις που υποτίθεται πως ήταν οι εγγυητές τους.
Κοιτάζοντας ένα γύρω στην Ευρώπη, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ελληνική ιδιαιτερότητα, αν εξαιρέσουμε τον απροσχημάτιστο τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται πιλοτικά, εδώ, στο "εργαστήριο", ο αυτοκτονικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού πάνω στα ερείπια.
Δυστυχώς δεν μας εγγυάται κανείς ότι "κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε". Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα κλαίμε. Όπως λοιπόν δίνουμε ο ένας στον άλλο κουράγιο για να αντεπεξέλθουμε με καρτερία στις σημερινές δυσκολίες, έτσι πρέπει όλοι μαζί να μετατρέψουμε την οργή και τον φόβο σε κάλεσμα απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά. Το άμεσο, το επείγον, το απτό είναι να ξεφύγουμε από το Μνημόνιο και τους εκπροσώπους του.
Ας μην περιμένουμε να φανεί φως στο βάθος του τούνελ. Δεν είναι τούνελ, είναι μπουντρούμι. Πρέπει να πάρουμε τον γκασμά και να σκάψουμε για να βγούμε στο φως.
Φτου ξελεφτερία για όλους!
Η Ελλάδα μπαίνει στον τέταρτο χρόνο ύφεσης, η ανεργία τείνει να γίνει ο κανόνας, τα επιτεύγματα και η πρόοδος της κοινωνίας -που είναι όλα τους κατακτήσεις των εργαζόμενων-, η Παιδεία, η Υγεία, οι συντάξεις, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι δημόσιες υποδομές παραδίδονται βορά στην προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου, των ραντιέρηδων και των διαμεσολαβητών τους, του "διευρυμένου δικομματισμού", να διασωθούν και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους μέσα στον μνημονιακό ορυμαγδό. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η ίδια η Δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός αμφισβητούνται από εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις που υποτίθεται πως ήταν οι εγγυητές τους.
Κοιτάζοντας ένα γύρω στην Ευρώπη, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ελληνική ιδιαιτερότητα, αν εξαιρέσουμε τον απροσχημάτιστο τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται πιλοτικά, εδώ, στο "εργαστήριο", ο αυτοκτονικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού πάνω στα ερείπια.
Δυστυχώς δεν μας εγγυάται κανείς ότι "κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε". Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα κλαίμε. Όπως λοιπόν δίνουμε ο ένας στον άλλο κουράγιο για να αντεπεξέλθουμε με καρτερία στις σημερινές δυσκολίες, έτσι πρέπει όλοι μαζί να μετατρέψουμε την οργή και τον φόβο σε κάλεσμα απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά. Το άμεσο, το επείγον, το απτό είναι να ξεφύγουμε από το Μνημόνιο και τους εκπροσώπους του.
Ας μην περιμένουμε να φανεί φως στο βάθος του τούνελ. Δεν είναι τούνελ, είναι μπουντρούμι. Πρέπει να πάρουμε τον γκασμά και να σκάψουμε για να βγούμε στο φως.
Φτου ξελεφτερία για όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου