Και οι καπιταλιστές έχουν ψυχή...

 πηγή: ΑΥΓΗ
Του Βασίλη Μουλόπουλου

Υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τη «σωτηρία της χώρας».

Οι γνωστοί άγνωστοι αναλυτές των τυλεπαραθύρων έχουν αρχίσει να δυσκολεύονται (ακόμα κι αυτοί που δεν ορρωδούν προ μηδενός και ουδενός) να δικαιολογήσουν την υπερβολική δόση που απαιτεί να λάβουμε η τρόικα. Είναι όλοι προβληματισμένοι και ανησυχούν όχι γιατί θα τα τινάξει ο « Έλλην ασθενείς», αλλά γιατί ο «Έλλην ασθενής» μπορεί να παρεξηγήσει την κατάσταση και να την περάσει σαν κρίση του συστήματος. Σαν κρίση της Ιδέας.

Έτσι εσχάτως προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καπιταλισμός -και δη ο παγκοσμιοποιημένος- είναι κάτι το νομοτελειακό, κάτι το μαγικό, κάτι το θαυματουργό. Μόνο που καμιά φορά, λόγω αδέξιων χειρισμών ή εσφαλμένων υπολογισμών, άνθρωποι είμαστε, γίνονται κάποιες υπερβολές, κάποια λάθη. Αλλά, προς Θεού, χωρίς πρόθεση.

«Προσοχή», λένε οι κομισάριοι του Μνημονίου, «μην μπερδεύετε όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο με μια κρίση του συστήματος». Προσοχή, λοιπόν, το σύστημα έχει πάει για ρεκτιφιέ, κάντε υπομονή. Εν τω μεταξύ, η χώρα εκποιείται και οι κάτοικοί της εξοντώνονται. Λυπηρό, λένε οι μαθητευόμενοι μηχανικοί της οικονομίας, αλλά αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για το ρεκτιφιέ. Για να μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Γιατί, σύμφωνα με τους πολιτικούς κομισάριους των Μνημονίων, η ανταγωνιστικότητα είναι αποκλειστική ευθύνη του εργαζομένου. Ποτέ δεν θυμάμαι κάποιος από δαύτους να ζητεί από το κεφαλαίο καθήλωση κερδών για την ανταγωνιστικότητα.

Τώρα, θα μου πείτε, πού είναι η συνεισφορά τού κεφαλαίου στην ανταγωνιστικότητα που θα μας βγάλει από την κρίση; Δεν διακρίνεται πουθενά. Δεν βλέπω εκείνους που πλούτισαν τις περασμένες δεκαετίες από τις μπίζνες τους με το ελληνικό κράτος πρόθυμους να συνεισφέρουν το κατιτίς τους . Προτιμούν να παρκάρουν τα κέρδη τους σε ελβετικές τράπεζες και σε υπεράκτιες εταιρείες εξωτικών νησιών.

Περιμένοντας, σύμφωνα με το δόγμα της δημιουργικής καταστροφής (όπως θα έλεγαν στην London School of Εconomics), να επενδύσουν όταν η χώρα θα έχει μεταβληθεί σε κρανίου τόπο.

Γι' αυτό, προς Θεού, μη συγχέετε το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού με τη φτώχεια, την ανεργία, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την εξαθλίωση των μισθωτών και των συνταξιούχων, την εξόντωση των μικρομεσαίων. Αυτά είναι λάθη που τα κάνουν οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι, οι διευθύνοντες σύμβουλοι των πολυεθνικών, οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες, οι χρυσοκάνθαροι μάνατζερ, οι ντίλερ, οι ολιγάρχες αυτού του τόπου και αυτού του κόσμου.

Οι οποίοι δεν είναι από τη φύση τους κακοί. Απλώς τους κατασκευάζουν έτσι.

Το γυναικείο ζήτημα στα χρόνια της κρίσης

της Κατερίνα Σεργίδου
πηγή: rproject.gr

Σήμερα, μέσα στην πιο βαθιά οικονομική κρίση στην Ελλάδα και όχι μόνο, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πια ότι η θέση της γυναίκας έχει βελτιωθεί, ότι οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την ισότητα ή ότι η 8 Μάρτη είναι μια τυπική γιορτή, όπου οι γυναίκες γιορτάζουν την ελευθερία και την ισότητά τους.

Δυ­στυ­χώς η κρίση επι­βε­βαιώ­νει το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά, που επέ­με­ναν  ακόμα και στους πιο «κα­λούς και­ρούς» ότι πλάι στη γε­νι­κευ­μέ­νη κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση, που βιώ­νει το σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων, υπάρ­χει και ζή­τη­μα γυ­ναι­κεί­ας κα­τα­πί­ε­σης και ότι η γυ­ναι­κεία απε­λεύ­θε­ρω­ση δεν είναι κάτι που κα­το­χυ­ρώ­θη­κε μια και έξω πριν από πολλά χρό­νια.

Ερ­γα­σία
Η κα­τά­στα­ση των γυ­ναι­κών στην Ελ­λά­δα απο­δει­κνύ­ει με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο ότι, όταν οι υλι­κές συν­θή­κες αλ­λά­ζουν, στη συ­γκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή προς το χει­ρό­τε­ρο, τότε η δε­δο­μέ­νη ισό­τη­τα ανα­τρέ­πε­ται, με απο­τέ­λε­σμα τη συ­ντη­ρη­τι­κο­ποί­η­ση. Οι πρώ­τοι που την πλη­ρώ­νουν σε τέ­τοιες συν­θή­κες είναι οι πιο ευά­λω­τοι, ανά­με­σα τους και η μισή ερ­γα­τι­κή τάξη, οι γυ­ναί­κες.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες γυ­ναί­κες τα τε­λευ­ταία τρία χρό­νια είδαν τη ζωή τους να κα­ταρ­ρα­κώ­νε­ται. Σή­με­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της ΕΛ­ΣΤΑΤ του 2012,  μία στις τρεις γυ­ναί­κες είναι άνερ­γη. Συ­γκε­κρι­μέ­να οι γυ­ναί­κες κα­τα­λαμ­βά­νουν το 58,28% του συ­νό­λου των εγ­γε­γραμ­μέ­νων ανέρ­γων, ένα­ντι 41,72% των αν­δρών, ενώ η ανερ­γία φτά­νει στο 62% για τις νέες γυ­ναί­κες μέχρι 24 ετών. Επι­πλέ­ον, οι γυ­ναί­κες αμεί­βο­νται πε­ρί­που με το 78% των αμοι­βών των αν­δρών.

Η ανερ­γία οδή­γη­σε πολ­λές γυ­ναί­κες ξανά στο σπίτι και στην κα­τά­θλι­ψη, αφαι­ρώ­ντας την ανε­ξαρ­τη­σία και την αυ­το­πε­ποί­θη­ση που έχει μια ερ­γα­ζό­με­νη γυ­ναί­κα. Για πα­ρά­δειγ­μα,  ανά­με­σα στις χι­λιά­δες των ερ­γα­ζο­μέ­νων που μπαί­νουν σε κα­θε­στώς εφε­δρεί­ας στο δη­μό­σιο, υπάρ­χουν πάρα πολ­λές γυ­ναί­κες. Οι άνερ­γες ανα­γκά­ζο­νται είτε να δου­λέ­ψουν part time και ανα­σφά­λι­στα, για να συ­νε­χί­σουν να φέρ­νουν ένα ει­σό­δη­μα στο σπίτι, είτε να απο­δε­χτούν ότι πλέον δεν είναι ερ­γα­ζό­με­νες αλλά νοι­κο­κυ­ρές.

Όμως τα πράγ­μα­τα είναι δύ­σκο­λα και στην πε­ρί­πτω­ση που η ανερ­γία χτυ­πή­σει τον άντρα, αφού έχει πα­ρα­τη­ρη­θεί αύ­ξη­ση των φαι­νο­μέ­νων της βίας στο σπίτι με βα­σι­κή αιτία την αλ­λα­γή ψυ­χο­λο­γί­ας πολ­λών αντρών ανε­ξαρ­τή­τως του μορ­φω­τι­κού επι­πέ­δου. Το πιο τρα­γι­κό είναι ότι ακόμα και το να ζη­τή­σει βο­ή­θεια μια γυ­ναί­κα έχει γίνει δύ­σκο­λο, αφού μια σειρά δη­μό­σιες δομές προ­στα­σί­ας της γυ­ναί­κας έχουν κλεί­σει λόγω πε­ρι­κο­πών.

Στο με­τα­ξύ, πα­ρό­λο που τα πο­σο­στά σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης στο χώρο ερ­γα­σί­ας  έχουν αυ­ξη­θεί, οι κα­ταγ­γε­λί­ες έχουν μειω­θεί, αφού πολ­λές γυ­ναί­κες φο­βού­νται να μι­λή­σουν, για να μη χά­σουν τη δου­λειά τους. Σή­με­ρα οι γυ­ναί­κες που φτά­νουν στο δια­ζύ­γιο είναι πολύ λι­γό­τε­ρες, αφού δεν μπο­ρούν να συ­ντη­ρή­σουν τον εαυτό τους και τα παι­διά τους ή γιατί δεν υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα δια­τρο­φής.

Κα­τάρ­ρευ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους
Το με­γα­λύ­τε­ρο χτύ­πη­μα στα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών όμως έφερε η κα­τάρ­ρευ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Η γυ­ναί­κα ανέ­κα­θεν ήταν επι­φορ­τι­σμέ­νη με ένα διπλό ρόλο και μια διπλή κα­τα­πί­ε­ση.

 Ήταν πάντα  ερ­γα­ζό­με­νη εκτός και εντός σπι­τιού. Ήταν ανα­γκα­σμέ­νη ανέ­κα­θεν πέρα από την ερ­γα­σία της να προ­σφέ­ρει εθε­λο­ντι­κά τις υπη­ρε­σί­ες της στο σπίτι, να με­γα­λώ­νει τα παι­διά, να φρο­ντί­ζει για τη δια­τρο­φή της οι­κο­γέ­νειας, να είναι καλή σύ­ζυ­γος. Η δια­τή­ρη­ση ενός καλού επι­πέ­δου ζωής για την ερ­γα­τι­κή τάξη, καθώς και η ανα­πα­ρα­γω­γή της και­νού­ριας γε­νιάς ερ­γα­τών στη­ρί­ζε­ται σε με­γά­λο βαθμό στον κόπο και στις θυ­σί­ες των γυ­ναι­κών, που θε­ω­ρού­νται από την κοι­νω­νία υπεύ­θυ­νες για όλα αυτά που το κρά­τος έπρε­πε να προ­σφέ­ρει δω­ρε­άν.

Παρ’ όλα αυτά το στοι­χειώ­δες κοι­νω­νι­κό κρά­τος των πα­λιό­τε­ρων χρό­νων διευ­κό­λυ­νε τη ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ιδιαί­τε­ρα των γυ­ναι­κών. Το κλεί­σι­μο των παι­δι­κών σταθ­μών μόνο φέτος προ­κά­λε­σε τον απο­κλει­σμό 61.000 παι­διών, η κα­τάρ­ρευ­ση της δη­μό­σιας υγεί­ας, η μη ύπαρ­ξη γη­ρο­κο­μεί­ων, η κα­τάρ­ρευ­ση ορ­γα­νι­σμών όπως η «βο­ή­θεια στο σπίτι», η κα­τάρ­γη­ση της ερ­γα­τι­κής εστί­ας, η διά­λυ­ση κοι­νω­νι­κών δομών ψυ­χι­κής υγεί­ας, εξαρ­τη­μέ­νων αν­θρώ­πων και πολ­λών άλλων φορ­τώ­νουν την οι­κο­γέ­νεια και ιδιαί­τε­ρα τη γυ­ναί­κα με και­νού­ριους ρό­λους.

Η γυ­ναί­κα ή η για­γιά φρο­ντί­ζουν μόνες τους τα παι­διά μέχρι να πάνε σχο­λείο, τους δια­βά­ζουν, αν δεν υπάρ­χουν λεφτά για φρο­ντι­στή­ρια, πε­ρι­θάλ­πτουν τους ηλι­κιω­μέ­νους, ση­κώ­νουν το βάρος για τα μέλη της οι­κο­γέ­νειας που έχουν προ­βλή­μα­τα υγεί­ας, αγω­νιούν για να εξοι­κο­νο­μή­σουν χρή­μα­τα για να πλη­ρώ­σουν τους λο­γα­ρια­σμούς.

Και δεν συ­ζη­τά­με βέ­βαια τι γί­νε­ται στην πε­ρί­πτω­ση των ανύ­πα­ντρων ή χω­ρι­σμέ­νων γυ­ναι­κών με παιδί, των ανα­σφά­λι­στων ή με­τα­να­στριών γυ­ναι­κών που δεν έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να με­γα­λώ­σουν τα παι­διά τους. Το τε­λευ­ταίο επί­τευγ­μα της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης είναι η πρό­σφα­τη ανα­κοί­νω­ση του υπουρ­γεί­ου υγεί­ας να κα­ταρ­γή­σει το επί­δο­μα το­κε­τού, το οποίο θα δι­καιού­νται μόνο όσες γεν­νούν στο σπίτι.

Ση­μα­ντι­κό πρό­βλη­μα απο­τε­λεί το γε­γο­νός ότι οι γυ­ναί­κες δεν μπο­ρούν να κά­νουν –αν επι­θυ­μούν – έκτρω­ση στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεια, με απο­τέ­λε­σμα είτε να αυ­ξη­θούν οι ανε­πι­θύ­μη­τες εγκυ­μο­σύ­νες είτε οι φτω­χό­τε­ρες γυ­ναί­κες να επι­σκέ­πτο­νται ιδιω­τι­κές κλι­νι­κές χα­μη­λού κό­στους και αμ­φι­βό­λου ποιό­τη­τας. Και βέ­βαια, τη χρο­νιά που πέ­ρα­σε, ξε­δι­πλώ­θη­κε όλος ο σε­ξι­σμός του συ­στή­μα­τος, με την επί­θε­ση κατά των ορο­θε­τι­κών γυ­ναι­κών. Στή­θη­κε ένα κυ­νή­γι μα­γισ­σών απέ­να­ντι στις πιο αδύ­να­μες γυ­ναί­κες, με την κα­τη­γο­ρία ότι οι με­τα­νά­στριες πόρ­νες είναι υπεύ­θυ­νες για την μό­λυν­ση των ελ­λη­νι­κών οι­κο­γε­νειών.

Κα­τα­πί­ε­ση 
Ο κα­τά­λο­γος που απο­δει­κνύ­ει πόσο η κρίση έχει χτυ­πή­σει πρώτα και κύρια τις γυ­ναί­κες είναι τε­ρά­στιος. Το ζή­τη­μα είναι πώς μπο­ρού­με να βά­λου­με ένα τέλος σε αυτή την κα­τα­πί­ε­ση.

Το πρώτο βήμα είναι να πα­ρα­δε­χτού­με πως οι γυ­ναι­κεί­ες διεκ­δι­κή­σεις δεν είναι πο­λυ­τέ­λεια. Δεν μπο­ρού­με να συ­ζη­τά­με για ισό­τη­τα και δι­καιο­σύ­νη, αν δεν πε­ρι­λαμ­βά­νου­με τα δι­καιώ­μα­τα της μισής ερ­γα­τι­κής τάξης σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο. Πώς μπο­ρού­με να μι­λά­με για ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, αν δεν πε­ρι­λαμ­βά­νου­με τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών;

Το δεύ­τε­ρο ζή­τη­μα είναι ότι η βελ­τί­ω­ση της θέσης της γυ­ναί­κας δεν απο­τε­λεί υπό­θε­ση μόνο των γυ­ναι­κών, αλλά του συ­νό­λου της κοι­νω­νί­ας. Το κοι­νω­νι­κό κρά­τος δεν κα­ταρ­ρέ­ει μόνο στις πλά­τες της γυ­ναί­κας, αλλά πάνω σε όλη την κοι­νω­νία. Όταν οι γυ­ναί­κες λυ­γί­ζουν, λυ­γί­ζουν και όσοι στη­ρί­ζο­νται πάνω τους.

Το τρίτο ζή­τη­μα είναι ότι η απε­λευ­θέ­ρω­ση των γυ­ναι­κών δεν εξαρ­τά­ται από τη γυ­ναι­κεία πο­σό­στω­ση στη βουλή ή στα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς. Βε­βαί­ως η συμ­με­το­χή των γυ­ναι­κών στην πο­λι­τι­κή είναι βα­σι­κό θέμα, αλλά αυτή δεν επι­βάλ­λε­ται με κα­νό­νες, εξα­σφα­λί­ζε­ται από την εν­θάρ­ρυν­ση των γυ­ναι­κών στο να συμ­με­τέ­χουν πραγ­μα­τι­κά στους πο­λι­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, στα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς, στα σω­μα­τεία και στα συν­δι­κά­τα. Κυ­ρί­ως όμως κα­θο­ρί­ζε­ται από το πόσο διευ­κο­λύ­νε­ται η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους.

Επο­μέ­νως, η Αρι­στε­ρά πρώτα απ’ όλα πρέ­πει να διεκ­δι­κή­σει και να επι­βά­λει με τους αγώ­νες της, είτε βρί­σκε­ται στην κυ­βέρ­νη­ση είτε όχι, την επα­να­φο­ρά του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και όλων των δομών που θα επι­τρέ­ψουν στη γυ­ναί­κα να βγει από το σπίτι.

Η απε­λευ­θέ­ρω­ση των γυ­ναι­κών πρέ­πει να είναι προ­τε­ραιό­τη­τα στην ατζέ­ντα της Αρι­στε­ράς όχι ως κομ­μά­τι του «φε­μι­νι­στι­κού τμή­μα­τός της», αλλά με την πε­ποί­θη­ση ότι δεν μπο­ρού­με να μι­λά­με για αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας χωρίς την απε­λευ­θέ­ρω­ση όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Ευ­τυ­χώς οι γυ­ναί­κες στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς, όπως έκα­ναν πάντα, έχουν πρω­το­στα­τή­σει στους αγώ­νες ενά­ντια στην κρίση, στους αγώ­νες για την απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Πα­ρό­τι στοι­χί­ζει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στις γυ­ναί­κες να χά­νουν το με­ρο­κά­μα­το της απερ­γί­ας, στην Ελ­λά­δα συ­νε­χί­ζουν να απερ­γούν και βγαί­νουν στο δρόμο ακόμα και κό­ντρα στη θέ­λη­ση των συ­ζύ­γων τους. Από την Αί­γυ­πτο και την Τυ­νη­σία μέχρι την Ινδία, από την Ελ­λά­δα μέχρι την Αμε­ρι­κή, οι φω­το­γρα­φί­ες των δια­δη­λώ­σε­ων είναι γε­μά­τες με γυ­ναι­κεί­ες γρο­θιές και αν­θρώ­πι­νες αλυ­σί­δες που συ­γκρού­ο­νται και πα­λεύ­ουν για έναν κα­λύ­τε­ρο κόσμο.

Η ιστο­ρία μιας σπου­δαί­ας μέρας
Η 8 Μάρτη προ­τά­θη­κε ως διε­θνής μέρα των ερ­γα­ζό­με­νων γυ­ναι­κών το 1910 από τη Γερ­μα­νί­δα σο­σια­λί­στρια Kλάρα Tσέτ­κιν, για να τι­μή­σει τους με­γα­λειώ­δεις αγώ­νες των ερ­γα­τριών της Nέας Yόρ­κης,  που έκα­ναν την πρώτη ιστο­ρι­κά κα­τα­γε­γραμ­μέ­νη απερ­γία γυ­ναι­κών στις 8 Μάρτη του 1857.

Τότε  οι ερ­γά­τριες στην υφα­ντουρ­γία και τα ρα­φτά­δι­κα διεκ­δί­κη­σαν «δε­κά­ω­ρη δου­λειά, φω­τει­νές και υγιει­νές αί­θου­σες ερ­γα­σί­ας, ίσα με­ρο­κά­μα­τα με τους κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γούς και τους ρά­φτες». Η δια­δή­λω­ση των γυ­ναι­κών χτυ­πή­θη­κε από την αστυ­νο­μία και βά­φτη­κε στο αίμα.

Ο πρώ­τος πραγ­μα­τι­κός γιορ­τα­σμός της μέρας της γυ­ναί­κας έγινε το 1917 στη Pωσία, όταν οι δια­δη­λώ­σεις των γυ­ναι­κών ση­μα­το­δό­τη­σαν την επα­νά­στα­ση του Φλε­βά­ρη. Εκεί­νη τη μέρα, στις 8 του Mάρτη, οι γυ­ναί­κες της Πε­τρού­πο­λης κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία στις βιο­τε­χνί­ες της κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γί­ας, διεκ­δι­κώ­ντας «ψωμί και ει­ρή­νη» και βελ­τί­ω­ση της ζωής τους.

ΟΛΜΕ: "Είμαστε αποφασισμένοι να προστατέψουμε τους μαθητές μας"

πηγή: left.gr

Η ΟΛΜΕ για τα γεγονότα της Ιερισσού: "Είμαστε αποφασισμένοι να προστατέψουμε τους μαθητές μας"
Καταγγελία του ΔΣ της ΟΛΜΕ για τα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας στην Ιερισσό

Ολόκληρη η καταγγελία
Στην Ιερισσό δεκαπεντάχρονοι μαθητές του Λυκείου καλούνται στην Αστυνομική Δ/νση Χαλκιδικής στον Πολύγυρο. Είναι απαράδεκτο, αναξιοπρεπές, ύπουλο και επικίνδυνο να σύρονται μαθητές στα αστυνομικά τμήματα, να ανακρίνονται, να τρομοκρατούνται, να εκβιάζονται, να υποχρεώνονται σε παράνομη κατάθεση γενετικού υλικού.

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ καταγγέλλει την καταπάτηση των δικαιωμάτων, την αστυνομική αυθαιρεσία και την έλλειψη της παραμικρής ανθρώπινης ευαισθησίας που οδηγεί στις προσαγωγές και τη στοχοποίηση ανηλίκων. Είμαστε αποφασισμένοι να προστατέψουμε τους μαθητές μας και απαιτούμε να σταματήσει αμέσως η στοχοποίησή τους.

Καταγγέλλουμε επίσης την απρόκλητη σημερινή επίθεση με ΜΑΤ και χημικά στον αγωνιζόμενο λαό της Ιερισσού και ιδιαίτερα καταγγέλλουμε τη ρίψη χημικών ακόμα και μέσα στο σχολείο με αποτέλεσμα την τρομοκράτηση και τον τραυματισμό μαθητών μας.

«Ζητείται 22-22-22»

 πηγή: ΑΥΓΗ

Κάθε χώρα και κάθε εποχή έχει τις δικές της εκφράσεις σε σχέση με την εργασία. Κάποτε μιλούσαμε για τη «γενιά των 700 ευρώ» στην Ελλάδα και ήταν συνώνυμο της εκμετάλλευσης των νέων. Σχεδόν ταυτόχρονα μάθαμε τα περί «ενοικιαζόμενης εργασίας», ένα είδος που υπήρχε από χρόνια στην Εσπερία, αλλά έφτασε μόλις στις αρχές της δεκαετίας τού μηδέν στα μέρη μας. Τώρα, σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε τον απόλυτο αριθμό της μηνιαίας αμοιβής, το ερώτημα είναι όλο και πιο συχνά, όχι «πόσα παίρνεις», αλλά εάν πληρώνεσαι. Εάν, βεβαίως, ανήκεις στην όλο και πιο συρρικνωμένη κατηγορία των εργαζομένων.

Στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, όπου η ανεργία είναι αισθητά μικρότερη, έχει εμφανιστεί τελευταία μια νέα έκφραση. Το τριπλό «22». Πρόκειται για το νέο τρίπτυχο της εκμετάλλευσης των νέων: 22 χρονών, πρόθυμος να δουλεύει 22 ώρες την ημέρα (ναι, την ημέρα, δεν είναι τυπογραφικό λάθος), με αποδοχές 22.000 δολάρια τον χρόνο - μικτά.

Μπορεί αυτό το περί 22 ωρών την ημέρα να είναι πρακτικά αδύνατον -ποιος άνθρωπος αντέχει να δουλεύει τόσο;-, όμως ουσιαστικά περιγράφει τις απαιτήσεις των Αμερικανών εργοδοτών από τους νέους, κατά κανόνα σπουδαγμένους, υπαλλήλους τους. Πρέπει να είναι στη διάθεση της εταιρείας συνεχώς, ενώ παράλληλα αμείβονται με τα μισά χρήματα που δικαιούται ένας εργαζόμενος του οκτάωρου, με τα ανάλογα προσόντα.

Επιπλέον, σπανίως πρόκειται για κανονική δουλειά, αλλά για «πρακτική εξάσκηση», «υποτροφία», κι άλλες ευφυείς εμπνεύσεις των εργοδοτών, που πίσω από τον θετικό τίτλο κρύβουν το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο.

Η μεγαλύτερη ζήτηση για το «τριπλό 22» εντοπίζεται στα επαγγέλματα της... μόδας, αυτά που είτε έχουν να κάνουν κάτι με τα media είτε γενικώς με ό,τι ονομάζεται «δημιουργική» εργασία. Στα πιο κοινά επαγγέλματα, οι ώρες εργασίας για τους νέους εργαζόμενους είναι κάπως λιγότερες, αλλά χαμηλότερη είναι και η αμοιβή.

Η στατιστική δείχνει ότι τα πράγματα για τους νέους εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες πάνε από το κακό στο χειρότερο, και δη εδώ και τριάντα χρόνια και ανεξάρτητα από τις κρίσεις που έχουν ξεσπάσει στο ενδιάμεσο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που επικαλούνται οι Times της Νέας Υόρκης, το μέσο εισόδημα των νεαρών νοικοκυριών -μέχρι τα 35- μειώθηκε από το 1984 μέχρι το 2009 κατά 68%. Στην ίδια χρονική περίοδο, το αντίστοιχο εισόδημα των νοικοκυριών όσων πέρασαν τα 65 αυξήθηκε κατά 42%. Επιπλέον, όλο και περισσότεροι νέοι μεταξύ 25 και 34 υποχρεώνονται να μείνουν με τους γονείς τους.

Φαίνεται ότι ο εθνικός προσδιορισμός μπροστά από το «χαμένη γενιά» δεν περιορίζεται στο «ελληνική», «ισπανική» ή «ιταλική».

Τα νοσοκομεία που δέχονται ανασφάλιστους και άστεγους

Πηγή: iatronet.gr

Οδηγίες για την περίθαλψη άστεγων και εξυπηρέτηση ανασφάλιστων
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ, ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ

 Α.  Α Σ Τ Ε Γ Ο Ι

Όσοι μένετε ή κυκλοφορείτε στην Αθήνα και δείτε κάποιον άστεγο στον δρόμο καλέστε το τηλ. 1960 (Κέντρο Στέγασης Αστέγων). Θα σας ζητηθούν πληροφορίες για το που ακριβώς βρίσκονται. Θα πάνε να τους βρουν για να τους δώσουν ένα δωματιάκι στις αίθουσες που προσφέρει ο Δήμος Αθηναίων. Θα προσφερθεί και φαγητό. Αν αρνηθούν οι ίδιοι να μετακινηθούν θα τους προσφερθούν κουβέρτες και άλλα  είδη πρώτης ανάγκης.

Β. ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ

Το 'Σισμανόγλειο', και τα διοικητικά συνδεδεμένα νοσοκομεία Αμ. Φλέμιγκ και Παπαδημητρίου συντάχθηκαν στην εξυπηρέτηση ανασφάλιστων ασθενών που χρειάζονται νοσηλεία μέσω του Ιατρείου Κοινωνικής Αποστολής του ΙΣΑ και της Αρχιεπισκοπής, σύμφωνα με επιστολή της διοικήτριας των νοσοκομείων κ. Όλγας Οικονόμου.

Ήδη στη διάθεση των ανασφαλίστων έχουν ταχθεί το νοσοκομείο Ελπίς και η Μονάδα Θεραπείας Πόνου του νοσοκομείου Πατησίων.

Η  διοίκηση του ΙΣΑ, έκανε έκκληση σε όλες τις διοικήσεις των νοσοκομείων,  για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο δίκτυο δευτεροβάθμιας στήριξης των ανασφάλιστων πολιτών, όπως δημιουργήθηκε το Ιατρείο Κοινωνικής Αποστολής  στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας.

Στόχος είναι να δημιουργηθεί μια μεγάλη αλυσίδα φροντίδας Υγείας για τους ανασφάλιστους πολίτες που καθημερινά αυξάνουν ολοένα και περισσότερο.

από: left.gr

Αυτό είναι το τελικό «Σχέδιο Αθηνά»

πηγή: TVXS

Το υπουργείο Παιδείας έδωσε την Τρίτη στη δημοσιότητα την τελική του πρόταση για το σχέδιο «Αθηνά». Η πρόταση αυτή θα παρουσιασθεί την Τετάρτη στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, στη Βουλή, προς τους βουλευτές και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς.
Την ίδια στιγμή καθηγητές, φοιτητές και σπουδαστές συνεχίζουν τις διαμαρτυρίες εναντίον του «σχεδίου Αθηνά». Την Τετάρτη, ημέρα που θα πραγματοποιηθεί η συζήτηση στη Βουλή για το «σχέδιο Αθηνά», οι φοιτητές θα πραγματοποιήσουν συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας διαμαρτυρόμενοι για το σχέδιο που προωθεί το υπουργείο και το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει καταργήσεις και συγχωνεύσεις τμημάτων.

Άδοξο τέλος για τον αγνοούμενο ψαρά

πηγή: ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ

Εντοπίστηκε στη Σέριφο, σε κατάσταση αποσύνθεσης, το Σάββατο 2 Μαρτίου 2013, το πτώμα του 78χρονου αγνοούμενου συντοπίτη μας ψαρά Χριστόφιλου Βούλγαρη, του οποίου τα ίχνη είχαν χαθεί, όταν αλίευε στην περιοχή της Ζούρβας στις 3 Δεκεμβρίου 2012, με τη βάρκα του «Μιχαλάκης».
Μετά από την αναγνώριση του πτώματος από τους συγγενείς του, η σορός του άτυχου συντοπίτη μας μεταφέρθηκε στην Ύδρα, όπου η κηδεία του θα τελεστεί, αύριο Τετάρτη στις 16:00 στον Άγιο Γιάννη στο Καμίνι.

Θερμά συλλυπητήρια από τη "΄ΦτΥ" στην οικογένεια του εκλιπόντα.