Κάθε χώρα και κάθε εποχή έχει τις δικές της εκφράσεις σε σχέση με την εργασία. Κάποτε μιλούσαμε για τη «γενιά των 700 ευρώ» στην Ελλάδα και ήταν συνώνυμο της εκμετάλλευσης των νέων. Σχεδόν ταυτόχρονα μάθαμε τα περί «ενοικιαζόμενης εργασίας», ένα είδος που υπήρχε από χρόνια στην Εσπερία, αλλά έφτασε μόλις στις αρχές της δεκαετίας τού μηδέν στα μέρη μας. Τώρα, σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε τον απόλυτο αριθμό της μηνιαίας αμοιβής, το ερώτημα είναι όλο και πιο συχνά, όχι «πόσα παίρνεις», αλλά εάν πληρώνεσαι. Εάν, βεβαίως, ανήκεις στην όλο και πιο συρρικνωμένη κατηγορία των εργαζομένων.
Στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, όπου η ανεργία είναι αισθητά μικρότερη, έχει εμφανιστεί τελευταία μια νέα έκφραση. Το τριπλό «22». Πρόκειται για το νέο τρίπτυχο της εκμετάλλευσης των νέων: 22 χρονών, πρόθυμος να δουλεύει 22 ώρες την ημέρα (ναι, την ημέρα, δεν είναι τυπογραφικό λάθος), με αποδοχές 22.000 δολάρια τον χρόνο - μικτά.
Μπορεί αυτό το περί 22 ωρών την ημέρα να είναι πρακτικά αδύνατον -ποιος άνθρωπος αντέχει να δουλεύει τόσο;-, όμως ουσιαστικά περιγράφει τις απαιτήσεις των Αμερικανών εργοδοτών από τους νέους, κατά κανόνα σπουδαγμένους, υπαλλήλους τους. Πρέπει να είναι στη διάθεση της εταιρείας συνεχώς, ενώ παράλληλα αμείβονται με τα μισά χρήματα που δικαιούται ένας εργαζόμενος του οκτάωρου, με τα ανάλογα προσόντα.
Επιπλέον, σπανίως πρόκειται για κανονική δουλειά, αλλά για «πρακτική εξάσκηση», «υποτροφία», κι άλλες ευφυείς εμπνεύσεις των εργοδοτών, που πίσω από τον θετικό τίτλο κρύβουν το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο.
Η μεγαλύτερη ζήτηση για το «τριπλό 22» εντοπίζεται στα επαγγέλματα της... μόδας, αυτά που είτε έχουν να κάνουν κάτι με τα media είτε γενικώς με ό,τι ονομάζεται «δημιουργική» εργασία. Στα πιο κοινά επαγγέλματα, οι ώρες εργασίας για τους νέους εργαζόμενους είναι κάπως λιγότερες, αλλά χαμηλότερη είναι και η αμοιβή.
Η στατιστική δείχνει ότι τα πράγματα για τους νέους εργαζόμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες πάνε από το κακό στο χειρότερο, και δη εδώ και τριάντα χρόνια και ανεξάρτητα από τις κρίσεις που έχουν ξεσπάσει στο ενδιάμεσο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που επικαλούνται οι Times της Νέας Υόρκης, το μέσο εισόδημα των νεαρών νοικοκυριών -μέχρι τα 35- μειώθηκε από το 1984 μέχρι το 2009 κατά 68%. Στην ίδια χρονική περίοδο, το αντίστοιχο εισόδημα των νοικοκυριών όσων πέρασαν τα 65 αυξήθηκε κατά 42%. Επιπλέον, όλο και περισσότεροι νέοι μεταξύ 25 και 34 υποχρεώνονται να μείνουν με τους γονείς τους.
Φαίνεται ότι ο εθνικός προσδιορισμός μπροστά από το «χαμένη γενιά» δεν περιορίζεται στο «ελληνική», «ισπανική» ή «ιταλική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου