Στην Ελλάδα του Μνημονίου (καλύτερα, των Μνημονίων), του χρέους, των ελλειμμάτων, της κρίσης και του άδηλου μέλλοντος φαίνεται πως ανακαλύφθηκε ξαφνικά η «βία». Την ανακάλυψαν και την προβάλλουν πρωτίστως οι της κυβερνήσεως κι ακολουθούν έντυπα, κανάλια και ραδιόφωνα.
Είναι η «βία», την οποία ασκούν «αγανακτισμένοι» πολίτες σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και υπουργούς για τη στάση τους στα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση. Το πράγμα έχει και συνέχεια. Εκτός από την προβολή με κάθε τρόπο και τόνο των γεγονότων, προβάλλεται και ο ΣΥΡΙΖΑ ως υπαίτιος και ίσως οργανωτής αυτής της «βίας».
Αξίζει να διευκρινιστεί ότι τα περιστατικά σωματικής βίας είναι ελάχιστα ή σπάνια, τα οποία βεβαίως είναι καταδικαστέα χωρίς καμιά συζήτηση. Συνήθως έχουμε διαμαρτυρίες πολιτών, ολιγομελών ομάδων έως πλήθους. Οι διαμαρτυρίες γίνονται προφανώς με συνθήματα και φωνές. Μέσα σ' αυτά δεν περιμένει βεβαίως κανείς να τηρείται η τάξη κατηχητικού. Θα ακουστούν και χαρακτηρισμοί και ύβρεις και διάφορα επίθετα. Είναι αποδοκιμασίες και διαμαρτυρίες σε δημόσιο χώρο. Και μπορεί κανείς να έχει και τις ενστάσεις του και την αποστροφή του και την αποδοκιμασία του σε τέτοιες εκδηλώσεις. Σε μια ελεύθερη πολιτεία όλα είναι στο παιχνίδι.
Πολύ περισσότερο που οι έντονες αποδοκιμασίες, ακόμη και ύβρεις από πολίτες προς άρχοντες, έχουν ιστορία και μας πηγαίνουν στην αρχαία Αθήνα, στους «γεφυρισμούς».
Οι εκδηλώσεις αυτές, αποδοκιμασίες, φραστικές επιθέσεις, διαμαρτυρίες, συναντώνται σε πολλούς κλειστούς χώρους, μεταξύ πολιτικών αντιπάλων ή μεταξύ αντίπαλων παρατάξεων. Οι χώροι αυτοί είναι πολλοί, από τη Βουλή ώς τα Πανεπιστήμια, τα δημαρχεία και τις διάφορες συνελεύσεις ή συνεδριάσεις οργάνων. Επίθετα, χαρακτηρισμοί, ύβρεις, καταγγελίες, έντονη κριτική ακόμη και εκσφενδόνιση αντικειμένων είναι στην ημερήσια διάταξη.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε άλλο επίπεδο επαναλαμβάνονται ή αντιγράφονται παρόμοιες καταστάσεις.
Από την άλλη πλευρά, η βία ως πράξη και φαινόμενο είναι μάλλον συχνή. Τη συναντούμε μέσα στην οικογένεια (όχι σε όλες τις οικογένειες), στο σχολείο, στο παιχνίδι των παιδιών, στα γήπεδα. Μιλάμε για τη βία και όχι την ονομαζόμενη βία, δηλαδή την αποδοκιμασία κ.λπ. πολιτικών. Είναι ακόμη πιο σκληρή, ακόμη πιο επικίνδυνη πολλές φορές και δεν έχει σχέση με την άλλη.
Τα φαινόμενα αποδοκιμασίας κ.λπ. πολιτικών αποτελούν μάλλον συνέχεια των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων, έστω σε άλλο επίπεδο. Και στις περιπτώσεις αυτές έχουμε τη μάλλον προσωπική επαφή των διαμαρτυρομένων με τον πολιτικό, οπότε το κλίμα, η ατμόσφαιρα παίρνουν άλλη διάσταση. Και βρίσκουν την ευκαιρία να διαμαρτυρηθούν και να αποδοκιμάσουν έντονα.
Ωστόσο βία έχουμε από την άλλη πλευρά, αυτή της κυβέρνησης και των οργάνων της. Με βίαιο, βάναυσο και καταιγιστικό τρόπο εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο έχουν έρθει και έχουν σωρευθεί μέτρα εις βάρος της εργασίας, της κοινωνικής ασφάλισης, των συντάξεων, των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων. Νέα μέτρα προστέθηκαν στα παλαιά και νέα μέτρα προβλέπονται και συντάσσονται, πάντοτε με βίαιο τρόπο και με συνεχή κατάρρευση των κατακτημένων δικαιωμάτων και του επιπέδου ζωής.
Η βία ή η βιαιότητα φθάνει στο σημείο είτε να παρακάμπτεται η Βουλή είτε να αγνοείται. Δημιουργείται έτσι νέα περίπτωση εκτροπής από τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος.
Νέα συντριπτικά χτυπήματα αναμένονται στους τομείς της Παιδείας και της Υγείας, ενώ η βία, σε όλο της το μεγαλείο, έδειξε το πρόσωπό της με τη δράση των ΜΑΤ και της Αστυνομίας εν γένει την Τρίτη και κυρίως την Τετάρτη της προηγούμενης βδομάδας, δράση η οποία οδηγεί πάλι σε σκέψεις και κινδύνους εκτροπής από τη δημοκρατική λειτουργία.
Βία όμως έχουμε και σε τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Η δολιοφθορά σε πλοία του στόλου για τη Γάζα, σε μέρη φυλασσόμενα, η απαγόρευση του αρμόδιου υπουργείου να αποπλεύσουν τα πλοία, οι ενέργειες του Λιμενικού, οι συλλήψεις αλλοδαπών, όπως ο Αμερικανός πλοίαρχος, δείχνουν πως εναρμονίζεται η κυβέρνηση με τα ισραηλινά συμφέροντα και τις ισραηλινές επιταγές. Την ίδια ώρα η αντίδραση της Μόσχας στην ώς τώρα συμπεριφορά και στάση της ελληνικής διπλωματίας, η οποία δείχνει και τη «μονοδρόμηση» επί Γ. Παπανδρέου της εξωτερικής πολιτικής, έρχεται να προστεθεί στις συνέπειες, που έχει η «στροφή» της πολιτικής αυτής.
Οι λαϊκές αντιδράσεις στα μέτρα φουντώνουν προοδευτικά. Οι δημοσκοπήσεις είναι αποκαλυπτικές και οι αποδοκιμασίες δεν μπορεί κανείς να προβλέψει πού θα φθάσουν, καθώς και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αισθάνονται ότι έχουν υποστεί κοροϊδία, ότι τους είπαν ψέματα πολλά, ότι έρχονται χειρότερες μέρες.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης βρίσκει το στόχο, τον ΣΥΡΙΖΑ, για να του φορτώσει τη «βία». Γιατί αυτόν όμως; Μπορεί να τον θεωρούν εύκολο αντιπερισπασμό κι εφεύρημα για να περνούν τα μέτρα και να επιβάλλονται η βία και η καταστολή της Αστυνομίας. Ισως να ξεχωρίζει από τα άλλα κόμματα και τους κομματικούς σχηματισμούς. Ισως αποβλέπουν να ευαισθητοποιήσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά του κόσμου -και προβάλλουν τον μπαμπούλα της «κακής» Αριστεράς. Δεν φαίνεται όμως να πιάνει. Υπεύθυνη είναι η πολιτική τους και αυτό φαίνεται καθαρά.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου