Εφιάλτης στο νησί με τις δραχμές

Γράφει ο  Γιάννης Δελής

ΠΗΓΗ: ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

«Ευρίσκομαι  στην Αθήνα… Η ατμόσφαιρα εδώ είναι irrespirable (αποπνιχτική). Απερίγραφτη φρίκη, αθλιότητα, βαρβαρότητα. Ανυπομονώ να καταφύγω στην Αίγινα…».
Νικόλας Καζαντζάκης


Εφιάλτης στο νησί με τις δραχμές

Στιφάδο βράδυ απαγορεύεται. Το συνειδητοποίησα προχθές. Τι εφιάλτης ήταν αυτός;
Ήταν λέει Κυριακή. Μια Κυριακή που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, σε αγαστή συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ύστερα από πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με την μορφή ντιρεκτίβας μετά από ενισχυμένη πλειοψηφία των Εθνικών Κοινοβουλίων ενσωματώθηκε ως κανονιστική διαταγή στα υποβαθμισμένα κράτη της ΕΕ, στο βαθμό “SK”(skatokouvas) από τους Διεθνείς οίκους αξιολόγησης (ουφ!!!), αποφάσισε σε προκαθορισμένες περιοχές (οι οποίες θα πληρούν αυστηρά συγκεκριμένα ποιοτικά κριτήρια), στα πλαίσια ενός φιλόδοξου πειραματικού μακροοικονομικού προγράμματος, να επαναφέρει τα εθνικά νομίσματα. Και από την Ελλάδα, η μόνη περιοχή που ανταποκρινόταν στους αυστηρούς ποιοτικούς αυτούς περιορισμούς ήταν η Αίγινα.
(Για την ιστορία οι περιορισμοί αυτοί, αναφέρονταν σε μια κατεύθυνση αυτοδιοικητικής ανάπτυξης και προόδου, που εξυπηρετούσε την κοινωνική ευημερία, όπως «καλό και άφθονο νερό» σε ενσώματες περιοχές (εξαιρούνται οι Ασώματες), χαμηλά επίπεδα ηχορύπανσης, έμφαση στην ποιότητα ζωής με αυτοδιοικητικούς αυτοματισμούς που επιτρέπουν ακόμη και την κατάργηση της θέσης του καθ’ ύλην αρμόδιου αντιδημάρχου, πολιτιστικό οργασμό κλπ.).
Ο νους όλων αβίαστα οδηγεί στο νησί της Αφαίας !!!
Επανερχόμαστε όμως στον στιφαδοεφιάλτη μου…
Φαινομενικά όλα ήταν ίδια με πριν. Αλλά….
Τα πρωινά της Κυριακής τα ξεκινάω πάντα με εφημερίδες. Αυτές που ζυγίζουν καμιά δεκαριά κιλά και ενίοτε κρύβουν εκπλήξεις και DVDs, με ταινίες που επιλέγω αυστηρά (και δεν τις βλέπω ποτέ). Παίρνω μαζί μου φεύγοντας από το σπίτι 5,000 δρχ για να έχω και μια ασφάλεια. Το κόμπλεξ μου πάντα ήταν να έχω περισσότερα χρήματα μαζί μου, από αυτά που πιθανώς θα χρειαστώ. Παίρνω λοιπόν 2 εφημερίδες και ένα πακέτο τσιγάρα. Ευγενέστατα η κοπέλα στο ταμείο μου λέει:
-«4.020 δρχ.(11,8 ευρώ) παρακαλώ…».
Δίνω το πεντοχίλιαρο και μένω σαν ηλίθιος, κάνοντας με το μυαλό μου διαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς. Παίρνω τα ρέστα, δε λέω ούτε καλημέρα και βγαίνω από το κατάστημα με το ίδιο ηλίθιο βλέμμα. Δηλαδή η εφημεριδούλα που μέχρι χθες είχε μόνο 4 ευρώ, σήμερα πόσο έχει; Κοιτάζω την απόδειξη. 1.365 δρχ.; Δεν είμαστε καλά. Μια φωνή όμως μέσα μου με επαναφέρει στην τάξη. «Το ίδιο είναι βλάκα».
Δειλά-δειλά μπαίνω στον διπλανό φούρνο και ζητάω ένα ψωμί για το σπίτι και μία τυρόπιτα για το δρόμο, με ιδιαίτερη αγωνία. Ποιος ξέρει τι θα ακούσω; σκέφτομαι.   «750 δρχ.» μου λέει ευγενέστατα η κυρία. (2,2 ευρώ). Το ψωμάκι δηλ.275δρχ. και η τυρόπιτα 475 δρχ. μου αναλύει εμφανώς απορημένη η φουρνάρισσα, που διάβασε το άδειο βλέμμα μου. «Τι πάθατε; Δεν ψωνίζεται πρώτη φορά».
Καλή μου κυρία δηλαδή έχω ξαναπληρώσει πεντακόσιες δρχ για μία τυροπιτούλα; μονολογώ χαμηλόφωνα και φεύγω ενοχλημένος.
Μετράω τα χρήματα που μου είχαν απομείνει (230 δρχ) και αποφασίζω να πάω στην παραλία για ένα καφεδάκι και απολαυστική ανάγνωση του πανάκριβου Τύπου. Κάθομαι στην καφετέρια και κοιτάω τον κατάλογο με λοξές ματιές. Για να πω και την αλήθεια, είχα από έφηβος να διαβάσω κατάλογο από τα δεξιά προς τα αριστερά. Πρώτα τις τιμές δηλαδή. Ο φθηνότερος καφές (515δρχ.) απείχε παρασάγγας από το θλιβερό μου κομπόδεμα. Τρέχοντας επιστρέφω σπίτι για ανεφοδιασμό. Η γυναίκα μου ανησύχησε που γύρισα τόσο γρήγορα και ρώτησε εναγωνίως τι μου συμβαίνει…
-λεφτά ήρθα να πάρω γιατί…
-κι άλλα με διέκοψε ψιλοαγριεμένη.  Πριν δεν πήρες 5,000 δρχ.; Γιατί παίρνεις παιδί μου και άλλο πεντοχίλιαρο; Στα μπουζούκια θα πας Κυριακάτικα; Και το έβλεπα καθαρά ότι από το μυαλό της περνούσαν, χιλιάδες πονηρές σκέψεις για το που έχω μπλέξει.
Επιστρέφω λοιπόν στην καφετέρια και με σχετική άνεση αυτή τη φορά παραγγέλνω τον συνηθισμένο Κυριακάτικο special καφέ μου. 1,365 δρχ. (4 ευρώ). Αφήνω 1,500 δρχ. και λέω δειλά στον σερβιτόρο. «εντάξει είμαστε (0,40 ευρώ)». Και ενώ είμαι σίγουρος ότι θα μου πει «σιγά ρε γύφτο ξοδεύτηκες», μάλλον ικανοποιημένος έδειχνε.
Βλέπεις 135 δρχ. φαντάζουν αλλιώτικα.
Ξανακάνω ταμείο (ρε τι έπαθα Κυριακάτικα), για να ξέρω και που βρίσκομαι. Υπόλοιπο 3.730 δρχ. μετά από μία ώρα αναγνωστικής απόλαυσης,  χτυπάει το κινητό μου και η πρόσκληση για το συνηθισμένο ουζάκι  έπεσε. Παίρνω το αυτοκίνητο και …αμάν ανάβει το λαμπάκι της βενζίνης!!!. Τώρα αν πάω σπίτι να πάρω και άλλο πεντοχίλιαρο, θα χωρίσω. Θα διαχειριστώ με σύνεση το πιστωτικό μου υπόλοιπο. Πάω στο βενζινάδικο και λέω με τα μάτια στο πάτωμα. «βάλτε μου δυο χιλιάρικα». (τόση περίπου έβαζα και πριν το ευρώ.).
«Φέρ’ το παπάκι κοντά στην αντλία…» προστάζει ο υπάλληλος. Του δείχνω, (σχεδόν εξαφανισμένος από την ξεφτίλα), το αυτοκίνητο και με περισσή απαξία μου λέει «επειδή δεν βάζει δεκαδικούς να σου βάλω  2,520 να γίνουν 4 λίτρα στρογγυλά;»
-Εντάξει. απαντάω με φωνή που μόλις ακούγεται.
Με 1.210 δρχ. (3.5 ευρώ) δρχ. υπόλοιπο, που να πάω για ούζο. Και φέρνω με τρόμο στο μυαλό μου τους τιμοκαταλόγους των ουζάδικων (χωριάτικη 2.214 δρχ. χταποδάκι 4,090δρχ., καραφάκι ούζο 2,050 δρχ. ψάρια 15.000δρχ το κιλό και πάνω.). Που πας ρε καημένε Καραμήτρο;
Άσε που αν πήγαινα στην Πέρδικα που ήταν το ραντεβού, με την ποσότητα της βενζίνη που είχα βάλει θα έμενα αμανάτι επιστρέφοντας, κάπου στο Κακοπέρατο….
Πάω να πάρω ένα σουβλάκι και κανα κουτάκι μπύρα σκέφτηκα και να γυρίσω στο σπίτι νωρίς και νηφάλιος. Αλλά ο φόβος φιλά τα έρμα και πριν μπω στο ψητοπωλείο, σαν το Σεραφίνο, προσπαθούσα να ρίξω κλεφτές ματιές στον τιμοκατάλογο πάνω από το γύρο, έχοντας σταθεί διαγωνίως της βιτρίνας κάνοντας και καλά πως κοιτάζω το διπλανό μαγαζί με τα παπούτσια… (για αυτά δεν γράφω τιμές σε δραχμές, γιατί το κείμενο ενδεχομένως να αναγνωσθεί και από έχοντες καρδιοαναπνευστικές παθήσεις).
Οι επενδύσεις που μου επέτρεπε η ρευστότητα μου στο συγκεκριμένο επενδυτικό οίκο (το σουβλατζίδικο δηλαδή) περιορίζονταν στα κάτωθι: ή ένα σουβλάκι με 680 δρχ. και με ταμειακό υπόλοιπο για ασφάλεια (!!!) ένα ολόκληρο πεντακοσαρικάκι (μπορεί να χρειαστεί να πάρω καμιά τσίχλα ρε παιδί μου), ή απλά ένα κουτάκι παγωμένη μπύρα σαν τους ξεροσφύρηδες της οδού Αθηνάς.
Και τα δύο μαζί, όπως είχα υπεραισιόδοξα προγραμματίσει με τις 1200 δρχ. μου, δεν έβγαινε….
Αγριεμένος και αποφασισμένος να σταματήσω τη χρηματοπιστωτική μου κατρακύλα as soon as possible, μια σκέψη περνά από το μυαλό μου. Απόδραση. Θα φύγω από το καταραμένο νησί της δραχμής και της συναλλαγματικής αλητείας. Θα επιστρέψω στον παράδεισο του Ευρωπαϊκού νομίσματος (στον Πειραιά δηλαδή) με όποιο τίμημα. Και μια και δυό, βρίσκομαι στα εκδοτήρια και χαζεύω τις …προσφορές των εισιτηρίων.
Συμβατικό πλοίο 3,235 δρχ (9,5 ευρώ), ιπτάμενο 4,950δρχ (14,5ευρώ). Με τις 1.210 δρχ. μου κάπου πριν τις Λαούσες θα με κατέβαζαν….
Είμαι εγκλωβισμένος στο νησί με τις δραχμές…
Κρύος ιδρώτας με λούζει, ένα αίσθημα πανικού μου ανεβάζει τους παλμούς, ξεραίνεται το στόμα μου και στα αυτιά μου ένα επίμονο βουητό…ένα μπιμπ μπιπ και…..
Ναι, είναι το ξυπνητήρι!!!. Τι μελωδία Θεέ μου. Εφιάλτης ήταν. Σηκώνομαι γρήγορα ανοίγω το πορτοφόλι μου και ανακουφισμένος καμαρώνω τα ευρωπαϊκά καμάρια μου. Άντε χάσου παλιοδραχμή… Μόνο μιζέρια και άγχος φέρνεις … Και ας τον Καζάκη να λέει μ…. Άντε μην πω…

ΥΓ
Αφιερώνω τον εφιάλτη μου σε όλους αυτούς τους πολιτικούς γίγαντες, που συνετέλεσαν στην δημιουργία του οικονομικού παραδείσου που απολαμβάνουμε σήμερα, πρωθυπουργούς, υπουργούς, διοικητές τραπεζών, συμβούλους κλπ. Σαν ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης της προσφοράς τους, εύχομαι ολοψύχως ο Θεός να κόβει από όλους μας ημέρες και να τους δίνει χρόνια. Αλλά από αυτά τα Ευρωπαϊκά. Αυτά ντε, που είναι διαιρεμένα με το 340,75…