πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
«Ε, όχι και απεργία οι καθηγητές την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων. Πρόκειται για απαράδεκτη επιλογή του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχει καταντήσει συντεχνιακή σύναξη. Βλάπτουν τους μαθητές που ετοιμάζονται για μία από τις κρισιμότερες μάχες της ζωής τους και τις οικογένειές τους που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους». Κυβέρνηση, κομματικά στελέχη, δημοσιολόγοι και λοιποί οπαδοί της κοινής λογικής χρησιμοποίησαν αυτό το επιχείρημα πριν από μερικούς μήνες για να επιτεθούν στην απόφαση της ΟΛΜΕ. Είχε φυσικά προηγηθεί μπαράζ συκοφαντικών σχολίων για τους τεμπέληδες καθηγητές που απολαμβάνουν τρεις μήνες διακοπές τον χρόνο, που αρνούνται να επιμορφωθούν και να αξιολογηθούν, που έχουν μαύρο εισόδημα από τα ιδιαίτερα μαθήματα, που, που, που. Ολα αυτά για να έρθει ως φυσιολογική η απόφαση της κυβέρνησης να επιστρατεύσει τους καθηγητές.
Το ίδιο σκηνικό είχε στηθεί τον περασμένο Φεβρουάριο με τους ναυτεργάτες, οι οποίοι, άκουσον-άκουσον, είχαν τολμήσει να ξεσηκωθούν επειδή οι εργοδότες τους -κάτι πληβείοι εφοπλιστές που μάχονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μεροκάματο της πείνας- τούς χρωστούσαν δεδουλευμένα πέντε και έξι μηνών. Οι άφρονες ναυτεργάτες -και το δικό τους συνδικαλιστικό όργανο έχει χαρακτηριστεί αισχρή συντεχνία- εξεδήλωσαν τη βέβηλη πρόθεσή τους να αντιδράσουν με απεργία διαρκείας. Ηταν δυνατόν ένα σοβαρό (λέμε τώρα) κράτος να μείνει απαθές; Οχι, βεβαίως. Πολιτική επιστράτευση λοιπόν.
Ανάλογο κλίμα πάει να διαμορφωθεί και σήμερα. Η διοίκηση της ΟΛΜΕ προσανατολίζεται να εισηγηθεί στις ΕΛΜΕ απεργία με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Πριν ακόμη συνέλθουν τα όργανα των εκπαιδευτικών για να εξετάσουν και να καταλήξουν, η κυβέρνηση, μέσω των γνωστών διαύλων, κατέστησε σαφές ότι «θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να ξεκινήσει ομαλά η χρονιά». Μ’ άλλα λόγια, ξανά – μανά πολιτική επιστράτευση. Ακούω και διαβάζω τα επιχειρήματα που επιστρατεύουν οι οπαδοί του ρεαλισμού (δεξιάς και αριστερής κοπής). Τι λένε: «Εντάξει, η απεργία είναι ιερό δικαίωμα, κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, έχουν δίκιο οι καθηγητές σε πολλά απ’ αυτά που διεκδικούν, ωστόσο οι συνδικαλιστές τους πρέπει να υπολογίζουν την κοινωνία».
Προσέξτε το σκεπτικό τους: Η απεργία είναι ένα όπλο στα χέρια των εργαζομένων, έχουν δίκαια αιτήματα, αλλά όχι απεργία τώρα. Τους ρωτάς: «Πότε νομίζετε ότι είναι ο κατάλληλος χρόνος;». Αρνούνται να απαντήσουν επί του συγκεκριμένου, λέγοντας ότι «αυτό αφορά το συνδικάτο και δεν θέλουμε εμείς να του υποδείξουμε τι πρέπει να πράξει. Εχει αυτονομία». Ξεκαρδίζεσαι στα γέλια.
Στα σοβαρά τώρα: Ασφαλώς το συνδικαλιστικό κίνημα, πριν προχωρήσει σε μια μετωπική σύγκρουση, πρέπει να έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια διαλόγου, να παίρνει υπόψη του τούς συσχετισμούς, την αγωνιστική διάθεση των μελών του, την προϊστορία, το κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία και φυσικά οφείλει να έχει καθαρές θέσεις, να επιλέγει νέες μορφές δράσης, να είναι οργανωτικά προετοιμασμένο, να έχει επεξεργαστεί σχέδιο κλιμάκωσης και σχέδιο αξιοπρεπούς αναδίπλωσης, να έχει εξασφαλίσει, αν όχι τη συμπαράσταση, τουλάχιστον την ανοχή ευρύτερων στρωμάτων και, τέλος, να έχει οικοδομήσει συμμαχίες με άλλες ομάδες που πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική. Ωστόσο, τη στιγμή της αναμέτρησης δεν τη διαλέγει αυτό.
Οταν μια κυβέρνηση αποφασίζει να προωθήσει επαχθή μέτρα παραμονές των πανελλαδικών εξετάσεων ή λίγο πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, είναι αναγκασμένο να αμυνθεί, να αντισταθεί και να απαντήσει. Αυτοί που συστήνουν νηφαλιότητα και μετριοπάθεια στα συνδικάτα για να μην υπονομευθεί η πορεία του τόπου, προφανώς θα ήθελαν τα συνδικάτα να κινητοποιούνται σε νεκρό χρόνο: Για παράδειγμα, οι καθηγητές τον Ιούλιο ή μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα και οι άλλοι κλάδοι μόνο Κυριακές, την Πρωτομαγιά, άντε και την Πρωταπριλιά. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις κάτι θα έβρισκε ο «γραβατωμένος λόγος» να προσάψει στις «κακόφημες συντεχνίες».
Δεν τους πιάνεις πουθενά. Και δεν τους πιάνεις πουθενά, γιατί δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα παχιά λόγια που εκτοξεύουν είναι προς το θεαθήναι. Θεωρούν τα συνδικάτα, είτε στη σημερινή μορφή τους είτε στην αναβαθμισμένη, που τάχα οραματίζονται, αλλά την απεύχονται, περιττή πολυτέλεια. Δεν θέλουν συνδικάτα μαζικά, ταξικά και ακηδεμόνευτα. Θέλουν συνδικάτα φερέφωνα των κυβερνήσεων ή ηχεία των κομμάτων, που είναι και εύκολο να δυσφημιστούν.
Εν πάση περιπτώσει, ας εκδώσουν έναν κατάλογο με οδηγίες, ώστε να ξέρουν οι εργαζόμενοι-υποψήφιοι απεργοί πότε πρέπει να κινητοποιούνται (αν προσδιορίζονται ακριβώς οι μέρες και οι ώρες ακόμη καλύτερα), ποια αιτήματα είναι λογικά και ποια διολισθαίνουν προς τον απεχθή λαϊκισμό και, τέλος, ποια συνθήματα πρέπει να ακούγονται στις πορείες, ώστε να μην προσβάλλεται η αισθητική της φιλήσυχης σιωπηλής πλειοψηφίας.
t.pappas@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου