του Γιώργου Μιχαήλ* 
πηγή: ΑΥΓΗ 
Χριστούγεννα 2013, ποιος να θυμάται την ετυμολογία της λέξης. Βρήκαμε άραγε ευκαιρία, από τότε που "μεγαλώσαμε", να ξαναθυμηθούμε την παλιά ιστορία, με εκείνο το παιδάκι στη φάτνη και εκείνο το αστέρι. Τι άραγε να θέλουν να μας πουν όλα αυτά τα φωτεινά στολίδια, που χρόνο με τον χρόνο αραιώνουν; Ποιος να ξέρει; Πού να βρούμε μυαλό για τέτοιες αναπολήσεις.
Οι μέρες είναι δύσκολες και τα προβλήματα για την επιβίωση πολλά. Οι μισθοί και οι συντάξεις τελειώνουν στις 15 κάθε μήνα. Το δώρο που με τόση ανυπομονησία περιμέναμε για να καλύψουμε τις κοινωνικές ανάγκες των ημερών το παίρνουν μόνο ελάχιστοι προνομιούχοι. Τρέχουμε κι δεν φθάνουμε άλλοι για να αγοράσουμε κάνα δωράκι στους αγαπημένους μας, άλλοι για να πουλήσουμε και να κονομήσουμε τα απαραίτητα για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και άλλοι κλεισμένοι μέσα στα παγωμένα μας σπίτια, αναπολούμε τις όμορφες μέρες που ζούσαμε πριν από λίγα χρόνια και ίσως δεν ξαναζήσουμε ποτέ.
Όμως στις 25 Δεκεμβρίου το αστέρι ξαναλάμπει στον ουρανό. Δεν είναι το ηλεκτρικό αστέρι στο χριστουγεννιάτικο δένδρο της Αθήνας, του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης. Για αυτούς που πιστεύουν είναι το αστέρι. Είναι το πιο εντάξει παιδί που γεννήθηκε ποτέ. Το παιδί του ανθρώπου, που μας είπε ότι γεννηθήκαμε για να ζήσουμε ελεύθεροι, αρκεί να αγαπιόμαστε, αρκεί να μάθουμε την αλήθεια, να βρούμε το θάρρος να τη βροντοφωνάξουμε και να λύσουμε μ' αυτή το μεγάλο σταυρόλεξο της ζωής. «Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο» είπε.
Ακόμη, όμως, δεν έχουμε κατανοήσει τα λόγια του και χάνουμε τα χρόνια μας κοινωνικά απομονωμένοι, ο ένας απέναντι στον άλλο, με ανταγωνισμούς και με πολέμους, αφήνοντας τον πανδαμάτορα να μας τρώει τα σωθικά και στο τέλος να μας αφανίζει. Αν ρίξουμε όμως μια ματιά στον κόσμο των κυττάρων μας, θα δούμε ξεκάθαρα ότι η έννοια της θείας κοινωνίας, όπως είπε Αυτός, ή της απόλυτης κοινωνικής σχέσης, όπως θα το λέγαμε σήμερα εμείς, είναι η απαραίτητη συνθήκη για τη διατήρηση της ζωής.
Μας είπε επίσης ότι και αυτόν ακόμη τον χρόνο, που πάντοτε μας ξεφεύγει και μας γερνάει, υπάρχει τρόπος να τον αδράξουμε από τα χαλινάρια του και με τη βοήθεια της γνώσης της δημιουργικότητας και της αγάπης να κατακτήσουμε ακόμη και το πιο άπιαστο αστέρι των ονείρων μας. Η θεωρία της σχετικότητας, που έχει σιγά - σιγά αρχίσει να δίνει τους καρπούς της και στην πράξη, επιβεβαιώνει απόλυτα τα παραπάνω.
Στις 25 Δεκεμβρίου γιορτάζουμε τον ερχομό του Παιδιού που πριν από 2014 χρόνια ήρθε στη γη ταξιδευτής από τις παρυφές του απώτερου παρελθόντος αλλά και του απώτερου μέλλοντος, για να μας πει ότι το σπουδαιοτερο που έχει συμβεί στη ζωή μας είναι το ότι γεννηθήκαμε. Από 'κεί και πέρα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ακόμη και ο θάνατος, είπε, που κανείς μας μέχρι σήμερα δεν τόλμησε ποτέ να επαναστατήσει εναντίον του, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα από τα πολλά προβλήματα που ο ανθρώπινος πολιτισμός καλείται με τη βοήθεια της έμπνευσης που γέννα το πνεύμα του του τίμιου και ταλαντούχου ανθρώπου να το επιλύσει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσα αξεπέραστα φράγματα σπάσαμε. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια σε σύγκριση με τη μακραίωνη ιστορία μας, σπάσαμε το φράγμα της ταχύτητας και της βαρύτητας που μας κρατούσαν μια ζωή κολλημένους στα στενά όρια της Γης, του μικρού οικισμού όπου γεννηθήκαμε. Με τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα και τα διαστημόπλοιά μας, φτάσαμε να γυρνάμε γύρω από τη Γη σε 55 λεπτά.
Το ταξίδι σε χιλιόμετρα που έκανε ο Κολόμβος για να ανακαλύψει την Αμερική εμείς το κάνουμε μέχρι το πρώτο σέρβις του αυτοκινήτου μας. Θεραπεύσαμε αρρώστιες που κάποτε αποδεκάτιζαν εκκατομύρια ανθρώπους και δημιουργήσαμε έναν κοινό εγκέφαλο με το Ίντερνετ. Είναι στο χέρι μας να ξυπνήσουμε το παιδί που κοιμάται βαθιά μες στις ψυχές όλων μας και να το αφήσουμε να ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι της ανακάλυψης του άπιαστου αστεριού που λέγεται ελευθερία.
Μάθετε την αλήθεια των πραγμάτων και αυτή θα σας ελευθερώσει, είπε το Παιδί που αυτές τις μέρες γεννιέται. Ο θάνατος δεν είναι κι αυτός παρά ένα άλλο φράγμα, όπως το φράγμα του ήχου και του φωτός, που θα το σπάσουμε, όπως τα τόσα άλλα που έχουμε ήδη σπάσει. Έχει μεγάλη όμως σημασία να αρχίσουμε και να συνεχίσουμε να προχωράμε όλοι μαζί, όπως κάνουν τα κύτταρα που έχουμε μέσα μας.
Στο τέλος του τούνελ είναι σίγουρο ότι υπάρχει φως. Και έπειτα, μπροστά μας, θα φανεί το άπειρο σύμπαν που περιμένει να το κάνουμε δικό μας και να ζήσουμε επιτελούς ελεύθεροι όλοι μαζί, όπως θέλουμε, όσο θέλουμε και με όποιον τρόπο θέλουμε.

* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας βιομηχανικός σχεδιαστής