Αφιερωμένο εξαιρετικά στην ελληνική προεδρία!

πηγή: ΑΥΓΗ
γράφει η  Βολιώτη Μελίνα
Αγαπητή Ευγενία,
Αν δεν το άκουσες, μια μητέρα τεσσάρων ανήλικων παιδιών κατέρρευσε στον δρόμο, στην περιοχή Δεμενίκων της Πάτρας. Διάγνωση: ασιτία, έλλειψη τροφής. Και αυτό συνέβη λίγα μέτρα από το Πνευματικό Κέντρο, όπου πήγαινε για την παραλαβή τροφίμων.
Δεν είναι, ασφαλώς, το μόνο περιστατικό. Ανήμερα των Φώτων είδαμε μια επίσης πολύτεκνη μητέρα να πέφτει με τα ρούχα στο νερό για να πιάσει τον σταυρό, εκφράζοντας έτσι κραυγή αγωνίας για την κατάσταση στην οικογένεια: πέντε παιδιά, άρρωστος σύζυγος στο νοσοκομείο, οικονομικά πενιχρότατα. Ο κατάλογος των κακουχιών είναι μακρύς, όμως οι παραπάνω περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές της νεοελληνικής μνημονιακής τραγωδίας, που συνοψίζεται στη φράση «ανθρωπιστική κρίση».
Δεν είναι δυνατόν να συμφιλιωθούμε με αυτήν την πραγματικότητα, που καταδικάζει την πολύτεκνη μάνα σε απελπισία και ασιτία, παρά τις προβλέψεις των νόμων και του Συντάγματος για προστασία της οικογένειας και της μητρότητας. Και αφού, η μάνα υποφέρει, θα υποφέρουν και τα παιδιά. Τιμωρούνται και τα ανήλικα σε μια χώρα όπου δεκαετίες τώρα διαπιστώνεται έλλειμμα στις γεννήσεις και δημογραφική κάμψη. Όπου διάφοροι επίσημοι και μη κύκλοι είχαν κάνει σημαία το «γεννάτε, γιατί χανόμαστε». Που είναι τώρα όλοι αυτοί με τον κίβδηλο πατριωτισμό τους; Δεν βλέπουν που χίλια σχολεία ζητούν επείγουσα επισιτιστική βοήθεια;
Η ελληνική προεδρία θα έπρεπε να πατήσει σε αυτές τις καταστάσεις για να κάνει πανευρωπαϊκό ζήτημα πολιτικής την αντιμετώπιση της πείνας, που θέλει μέτρα άμεσης ανακούφισης, και βεβαίως, την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας. Αυτό είναι το πρώτιστο και μέγιστο καθήκον. Εκεί κρίνεται η πολιτική. Γιατί εγκαταλείπονται με σπουδή οι παραδόσεις, οι θεσμοί, τα εργαλεία που συνέθεταν το περίφημο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο; Και αν οι χώρες του Βορρά απομακρύνονται από αυτό το πλαίσιο, η ελληνική προεδρία, εκφράζοντας τον ταλαίπωρο Νότο της Ευρώπης, την Ελλάδα της κρίσης, θα όφειλε να επιμείνει στην έκφραση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Συγχρόνως να λάβει μέτρα εσωτερικής διευθέτησης των προβλημάτων που επιτείνουν τη γραφειοκρατική αναλγησία των Βρυξελλών.
Δες, εν μέσω οργής και απόγνωσης μετράμε κάθε μέρα πληγές στο σώμα της κοινωνίας. Οι χρεοκοπημένοι πολιτικοί της ύστερης μεταπολίτευσης παίζουν μπιλιάρδο στις πλάτες του λαού. Το μεγάλο φαγοπότι της μίζας και της ρεμούλας έχει αφήσει άφωνο τον κόσμο. Και αν κάποιος-α διατηρούσε επιφύλαξη σχετικά με το «μαζί τα φάγαμε», τις τελευταίες μέρες δεν θα έχει απομείνει κανείς και καμία. Η κυβερνώσα ελίτ της μεταπολίτευσης κατασπατάλησε το δημόσιο χρήμα, ιδιοποιήθηκε τους κοινούς πόρους και μαζί κατασπατάλησε και τις ευκαιρίες για την εθνική ανασυγκρότηση, που αχνοφαίνονταν με την είσοδο της χώρας στην Κοινότητα. Και όλα αυτά σε καθεστώς πλήρους ασυλίας και ατιμωρησίας. Δεν είναι αυτό έγκλημα καθοσιώσεως;
Θλίβομαι για τον εμπαιγμό και τον παχυδερμισμό όσων ρύθμισαν τις τύχες αυτού του τόπου και χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, θέλουν και τώρα να έχουν ρόλο στις κοινές υποθέσεις, πάντα από θέσεις ισχύος. Επιμένουν να «σώζουν» την Ελλάδα, ενώ ο κόσμος από κάτω φωνάζει στεντορεία τη φωνή: «Δεν θέλουμε άλλη σωτηρία, άλλους σωτήρες. Φύγετε!».