Το γεγονός: Το τελευταίο τρίμηνο του 2010, της πρώτης χρονιάς του μνημονίου, η ανεργία έφτασε στο 14,1% και αυτό, σε ένα βαθμό, επιβεβαίωσε όσους οικονομολόγους δεν έγλυφαν τον κώλο της τότε, της κάθε, κυβέρνησης, και υποστήριζαν πως η κρίση του δημόσιου χρέους εξελίσσεται σε κρίση της εργασίας. Τρία χρόνια μετά το ποσοστό της ανεργίας, στο τελευταίο τρίμηνο του 2013, φαίνεται πως θα κλείσει στο 28,2%. Δηλαδή μέσα σε μόλις τρία χρόνια, τρία χρόνια «επιτυχιών» των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και τώρα του Σαμαρά, η ανεργία διπλασιάστηκε και οι άνεργοι έφτασαν «επίσημα» το 1.400.000 με ότι σημαίνει αυτό για την αύξηση της φτώχιας, της απόγνωσης, της απελπισίας, των αυτοκτονιών και βάλε κι εσύ ότι θες, σε μία χώρα που από μία θέση εργασίας εξαρτούνται περισσότεροι από ένας άνθρωπος. Το γεγονός, ότι η ανεργία αυξήθηκε κατά 14.1% μέσα σε μόλις τρία χρόνια, δεν έχει να κάνει με κάποιο «φυσικό» φαινόμενο, αλλά με την εφαρμογή ενός πολύ συγκεκριμένου σχεδίου που, όπως φαίνεται από τα ποσοστά, πέτυχε.
Η άλλη άποψη: Με δεδομένη την επιτυχία αυτού του πολύ συγκεκριμένου σχεδίου η άλλη πλευρά, ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου, έχει πέσει με τα μούτρα σε μία προσπάθεια να πείσει – άραγε ποιους; - ότι τα προβλήματα, υποθέτω προβλήματα όπως η ανεργία, δεν έχουν… χρώμα, που πάει να πει, υποθέτω, ότι δεν τα έχει δημιουργήσει κάποια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, αλλά δημιουργήθηκαν, κάπως, από μόνα τους. Και αν αυτό το σπάσουμε σε τάλιρα, πάει να πει πως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί αυτό που τα εμπόδιζε να εμφανιστούν υποχώρησε εξαιτίας κάποιων αντικειμενικών λόγων που δεν είχαν σχέση με το στόχο της φτωχοποίησης των πολλών καλών ανθρώπων. Η άλλη πλευρά μπορεί να έχει τις απόψεις της, αλλά θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οι απόψεις, ότι τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα, είναι απόψεις της άλλης πλευράς.
Κι εμείς τι λέμε; Τ’ ότι τα προβλήματα έχουν χρώμα είναι κάτι το δεδομένο. Προκύπτει απ’ όπου κι αν το δεις. Έχουν το χρώμα της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ, αυτών που αποφάσισαν να τιμωρήσουν τους φτωχούς για τη φτώχεια τους και να υπερασπιστούν τους πλούσιους για τα πλούτη τους. Έχουν το χρώμα του εφιάλτη που βλέπουν κάθε βράδυ οι άνθρωποι που δεν έχουν ελπίδα, το χρώμα που βλέπεις όταν κλείνεις σφικτά τα μάτια σου για να μην δεις ανθρώπους που έχουν ανάγκη να μην βρίσκουν βοήθεια από πουθενά, το χρώμα των σεντς που μετράει μία γιαγιά στον πάγκο του μπακάλη για να αγοράσει ένα γαμημένο μπουκάλι γάλα. Χρώμα έχουν και οι λύσεις, η ελπίδα, το σχέδιο των από τα κάτω και αυτό δεν θα φανεί μόνο στα ποσοστά αλλά και στα χαμόγελα.
ιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου