Όπως συμβαίνει και με την οικονομία, μέσα στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης η πυρηνική απειλή εξαπλώνεται με μεγαλύτερη ταχύτητα. Πόσο μάλλον που το μοντέλο της "πυρηνικής ανάπτυξης", με το οποίο τροφοδοτήθηκε η "ευημερία της υπερκατανάλωσης" επί τόσα χρόνια, έχει μπει στα σπίτια μας. Η Ιαπωνία δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται στον χάρτη.
Κι απ' αυτή την κρίση γίνεται φανερό το έλλειμμα της δημοκρατίας. Ποιοι αποφασίζουν για την κατασκευή των αντιδραστήρων, και μάλιστα με πυκνή συγκέντρωση δίπλα σε μεγάλες πόλεις; Με ποια νομιμοποίηση κυβερνήσεις αναλαμβάνουν την ευθύνη για επιλογές που υπερβαίνουν τη θητεία τους, που υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών; Ποιοι αποφασίζουν να αναστείλουν το πρόγραμμα κλεισίματος πυρηνικών εργοστασίων, π.χ. στη Γερμανία; Πόσο πειστικό είναι να αναζητείται άλλοθι στην οικονομική κρίση ανεξαρτήτως των πληγών που δημιουργούνται στο περιβάλλον και την ίδια τη ζωή; Ποιοι ποντάρουν στις πυρηνικές επενδύσεις (και μάλιστα σε σεισμογενείς περιοχές, όπως στο Ακούγιου της Τουρκίας), αγνοώντας το επαπειλούμενο κόστος;
Η τουρκική κυβέρνηση έσπευσε να επαναλάβει τη δέσμευσή της για πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου. Περιμένουμε κάποιο ελληνικό διάβημα προς την Άγκυρα, αλλά και προς τη Μόσχα που έχει αναλάβει το έργο. Η διασπορά των πυρηνικών σταθμών, ιδιαίτερα μάλιστα σε σεισμογενείς περιοχές, είναι εξίσου επικίνδυνη με τη διασπορά των πυρηνικών όπλων.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα ακούγονται φωνές και από τα δύο κόμματα υπέρ της πυρηνικής επιλογής. Πριν από λίγο καιρό, η Ακαδημία Αθηνών, ο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς, ο Γ. Καρατζαφέρης, παράγοντες του ΠΑΣΟΚ και τεχνοκράτες, είχαν επιχειρήσει να σπάσουν την εθνική συναίνεση, στο μοναδικό θέμα που έχει επιτευχθεί, στην αντίθεση για πυρηνική ενέργεια στη χώρα μας.
Περιμένουμε να αναληφθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες, σε μια περίοδο που έχουν καταρρεύσει οι απολυτότητες περί δήθεν ασφαλών πυρηνικών αντιδραστήρων. Η πρωτοβουλία του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου Μεσογείου, που επί χρόνια καλλιεργεί την κοινή δράση των λαών της περιοχής, αποτελεί έμπρακτη απάντηση ώστε να μην αδρανήσουμε μπροστά στον τρόμο.
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Κι απ' αυτή την κρίση γίνεται φανερό το έλλειμμα της δημοκρατίας. Ποιοι αποφασίζουν για την κατασκευή των αντιδραστήρων, και μάλιστα με πυκνή συγκέντρωση δίπλα σε μεγάλες πόλεις; Με ποια νομιμοποίηση κυβερνήσεις αναλαμβάνουν την ευθύνη για επιλογές που υπερβαίνουν τη θητεία τους, που υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών; Ποιοι αποφασίζουν να αναστείλουν το πρόγραμμα κλεισίματος πυρηνικών εργοστασίων, π.χ. στη Γερμανία; Πόσο πειστικό είναι να αναζητείται άλλοθι στην οικονομική κρίση ανεξαρτήτως των πληγών που δημιουργούνται στο περιβάλλον και την ίδια τη ζωή; Ποιοι ποντάρουν στις πυρηνικές επενδύσεις (και μάλιστα σε σεισμογενείς περιοχές, όπως στο Ακούγιου της Τουρκίας), αγνοώντας το επαπειλούμενο κόστος;
Η τουρκική κυβέρνηση έσπευσε να επαναλάβει τη δέσμευσή της για πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου. Περιμένουμε κάποιο ελληνικό διάβημα προς την Άγκυρα, αλλά και προς τη Μόσχα που έχει αναλάβει το έργο. Η διασπορά των πυρηνικών σταθμών, ιδιαίτερα μάλιστα σε σεισμογενείς περιοχές, είναι εξίσου επικίνδυνη με τη διασπορά των πυρηνικών όπλων.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα ακούγονται φωνές και από τα δύο κόμματα υπέρ της πυρηνικής επιλογής. Πριν από λίγο καιρό, η Ακαδημία Αθηνών, ο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς, ο Γ. Καρατζαφέρης, παράγοντες του ΠΑΣΟΚ και τεχνοκράτες, είχαν επιχειρήσει να σπάσουν την εθνική συναίνεση, στο μοναδικό θέμα που έχει επιτευχθεί, στην αντίθεση για πυρηνική ενέργεια στη χώρα μας.
Περιμένουμε να αναληφθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες, σε μια περίοδο που έχουν καταρρεύσει οι απολυτότητες περί δήθεν ασφαλών πυρηνικών αντιδραστήρων. Η πρωτοβουλία του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου Μεσογείου, που επί χρόνια καλλιεργεί την κοινή δράση των λαών της περιοχής, αποτελεί έμπρακτη απάντηση ώστε να μην αδρανήσουμε μπροστά στον τρόμο.
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου