TOY ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ*
Η κυβέρνηση στηρίζει επικοινωνιακά την πολιτική της σε δύο επιχειρήματα: στο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι όλα γίνονται για τη σωτηρία της πατρίδας. Στη βάση αυτή καλεί σε συναίνεση και εθνική ομοψυχία. Καμία πρωτοτυπία. Είναι τα υπέρτατα επικοινωνιακά όπλα που ανασύρονται όταν δεν υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα. Κατά κανόνα ένας ή λίγοι, αλλά σε κάθε περίπτωση μειοψηφίες, αυτοανακηρύσσονται σε σωτήρες της πατρίδας, έχοντας απέναντί τους την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όταν δε οι «σωτήρες» απαξιώνουν το εγχώριο δυναμικό και προστρέχουν στη βοήθεια ξένων συμβούλων (για την οικονομία, τη διοίκηση, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την παιδεία, την υγεία, τις αστικές αναπλάσεις, κ.ά.), τότε αυτό το φαινόμενο μπορεί στην ιστορία να διεκδικήσει την καταχώρηση στο λήμμα «αποικιοκρατία».
Ο μονόδρομος κατασκευάστηκε με την προσφυγή στον ανελαστικό μηχανισμό ΔΝΤ-Ε.Ε., αφού είχαν απεμποληθεί εναλλακτικές λύσεις, το φθινόπωρο του 2009, όπως π.χ. ο εσωτερικός δανεισμός, η έκδοση ευρωομολόγου, η διεκδίκηση απευθείας δανεισμού από την ΕΚΤ, η πολιτική διαπραγμάτευση, η περιστολή της φοροασυλίας, η πάταξη της φοροδιαφυγής, κ.ά. Η επίκληση του μονόδρομου ενισχύεται με πλαστά διλήμματα: «Μνημόνιο ή χρεωκοπία», «Μεσοπρόθεσμο ή χρεωκοπία» που αντικατέστησαν το γραφικό «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Όμως, τα κάλπικα διλήμματα καταρρέουν υπό το βάρος του λανθασμένου προσανατολισμού και της αναποτελεσματικότητας της κυβερνητικής πολιτικής, που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα και τις κύριες αιτίες του, αλλά υπονομεύει τις προϋποθέσεις για το ξεπέρασμά του.
Το Μνημόνιο ήδη έχει αποτύχει παταγωδώς στους επίσημους δείκτες που έχουν τεθεί: τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους, τη μεταβολή του ΑΕΠ. Αντιθέτως, έχει πετύχει λαμπρά αποτελέσματα στους ανομολόγητους στόχους: τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την αύξηση της ανεργίας, την αποδιάρθρωση του εγχώριου παραγωγικού συστήματος, την εκβιαστική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Με βάση τα ανωτέρω δεν είναι καθόλου περίεργο γιατί καθυστερούν οι αναπτυξιακές πολιτικές. Στην αρχική φάση του project η ανάπτυξη υπονομεύει τους ανομολόγητους στόχους. Το σενάριο προβλέπει ανάπτυξη στη δεύτερη φάση του project, αφού, δηλαδή, προηγουμένως έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο από ενοχλητικούς παράγοντες που μειώνουν τα υπερκέρδη και περιορίζουν, υποτίθεται, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Η επίκληση της πατρίδας είναι ισχυρό επιχείρημα. Υπονοεί ότι ο σκοπός είναι ιερός, τα κίνητρα αγαθά και ότι δεν εξυπηρετούνται αλλότρια συμφέροντα, όπως π.χ. αυτά της Siemens που γέμιζε κομματικά ταμεία και «σοσιαλιστικές», πλην όμως βαθιές, τσέπες εκλεκτών «συντρόφων»...
Με βάση όμως τα αποτελέσματα της πολιτικής για τη «σωτηρία της πατρίδας», φαίνεται ότι στην έννοια της πατρίδας δεν συμπεριλαμβάνονται οι σχεδόν ένα εκατομμύριο άνεργοι, οι συνταξιούχοι με συντάξεις κάποιων εκατοντάδων ευρώ, οι οποίες μετριούνται σε λιγότερα από τα δάκτυλα του ενός χεριού, οι χαμηλόμισθοι που γονατίζουν από την άμεση - έμμεση φορολογία και τις έκτακτες εισφορές, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που σπρώχνονται στο λουκέτο, η δημόσια περιουσία που εκποιείται, το κοινωνικό κράτος που κατεδαφίζεται χωρίς αιδώ.
Με βάση τα παραπάνω, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση του χρέους και τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά μοναδική ευκαιρία για κερδοσκοπία πάνω στη δημόσια περιουσία, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, την εκθεμελίωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων??? με απώτερο σκοπό τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε η πίτα από την όποια μελλοντική ανάπτυξη να μοιραστεί ακόμη πιο άνισα σε βάρος της μισθωτής εργασίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την «πατρίδα». Η επίκληση της πατρίδας είναι χυδαίος σφετερισμός ώστε να καλυφθεί η στυγνή ταξική πολιτική της κυβέρνησης. Ότι δηλαδή από το σκέλος των υποχρεώσεων προστατεύονται οι έχοντες, ενώ από το σκέλος του οφέλους αποκλείονται οι μη έχοντες. Πρόκειται, με απλά λόγια, για συνειδητή πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, που ως γνωστόν δεν έχει πατρίδα.
*Ο Ευάγγελος Νικολαΐδης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Η κυβέρνηση στηρίζει επικοινωνιακά την πολιτική της σε δύο επιχειρήματα: στο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι όλα γίνονται για τη σωτηρία της πατρίδας. Στη βάση αυτή καλεί σε συναίνεση και εθνική ομοψυχία. Καμία πρωτοτυπία. Είναι τα υπέρτατα επικοινωνιακά όπλα που ανασύρονται όταν δεν υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα. Κατά κανόνα ένας ή λίγοι, αλλά σε κάθε περίπτωση μειοψηφίες, αυτοανακηρύσσονται σε σωτήρες της πατρίδας, έχοντας απέναντί τους την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όταν δε οι «σωτήρες» απαξιώνουν το εγχώριο δυναμικό και προστρέχουν στη βοήθεια ξένων συμβούλων (για την οικονομία, τη διοίκηση, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την παιδεία, την υγεία, τις αστικές αναπλάσεις, κ.ά.), τότε αυτό το φαινόμενο μπορεί στην ιστορία να διεκδικήσει την καταχώρηση στο λήμμα «αποικιοκρατία».
Ο μονόδρομος κατασκευάστηκε με την προσφυγή στον ανελαστικό μηχανισμό ΔΝΤ-Ε.Ε., αφού είχαν απεμποληθεί εναλλακτικές λύσεις, το φθινόπωρο του 2009, όπως π.χ. ο εσωτερικός δανεισμός, η έκδοση ευρωομολόγου, η διεκδίκηση απευθείας δανεισμού από την ΕΚΤ, η πολιτική διαπραγμάτευση, η περιστολή της φοροασυλίας, η πάταξη της φοροδιαφυγής, κ.ά. Η επίκληση του μονόδρομου ενισχύεται με πλαστά διλήμματα: «Μνημόνιο ή χρεωκοπία», «Μεσοπρόθεσμο ή χρεωκοπία» που αντικατέστησαν το γραφικό «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Όμως, τα κάλπικα διλήμματα καταρρέουν υπό το βάρος του λανθασμένου προσανατολισμού και της αναποτελεσματικότητας της κυβερνητικής πολιτικής, που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα και τις κύριες αιτίες του, αλλά υπονομεύει τις προϋποθέσεις για το ξεπέρασμά του.
Το Μνημόνιο ήδη έχει αποτύχει παταγωδώς στους επίσημους δείκτες που έχουν τεθεί: τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους, τη μεταβολή του ΑΕΠ. Αντιθέτως, έχει πετύχει λαμπρά αποτελέσματα στους ανομολόγητους στόχους: τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την αύξηση της ανεργίας, την αποδιάρθρωση του εγχώριου παραγωγικού συστήματος, την εκβιαστική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Με βάση τα ανωτέρω δεν είναι καθόλου περίεργο γιατί καθυστερούν οι αναπτυξιακές πολιτικές. Στην αρχική φάση του project η ανάπτυξη υπονομεύει τους ανομολόγητους στόχους. Το σενάριο προβλέπει ανάπτυξη στη δεύτερη φάση του project, αφού, δηλαδή, προηγουμένως έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο από ενοχλητικούς παράγοντες που μειώνουν τα υπερκέρδη και περιορίζουν, υποτίθεται, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Η επίκληση της πατρίδας είναι ισχυρό επιχείρημα. Υπονοεί ότι ο σκοπός είναι ιερός, τα κίνητρα αγαθά και ότι δεν εξυπηρετούνται αλλότρια συμφέροντα, όπως π.χ. αυτά της Siemens που γέμιζε κομματικά ταμεία και «σοσιαλιστικές», πλην όμως βαθιές, τσέπες εκλεκτών «συντρόφων»...
Με βάση όμως τα αποτελέσματα της πολιτικής για τη «σωτηρία της πατρίδας», φαίνεται ότι στην έννοια της πατρίδας δεν συμπεριλαμβάνονται οι σχεδόν ένα εκατομμύριο άνεργοι, οι συνταξιούχοι με συντάξεις κάποιων εκατοντάδων ευρώ, οι οποίες μετριούνται σε λιγότερα από τα δάκτυλα του ενός χεριού, οι χαμηλόμισθοι που γονατίζουν από την άμεση - έμμεση φορολογία και τις έκτακτες εισφορές, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που σπρώχνονται στο λουκέτο, η δημόσια περιουσία που εκποιείται, το κοινωνικό κράτος που κατεδαφίζεται χωρίς αιδώ.
Με βάση τα παραπάνω, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση του χρέους και τη σωτηρία της πατρίδας, αλλά μοναδική ευκαιρία για κερδοσκοπία πάνω στη δημόσια περιουσία, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, την εκθεμελίωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων??? με απώτερο σκοπό τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε η πίτα από την όποια μελλοντική ανάπτυξη να μοιραστεί ακόμη πιο άνισα σε βάρος της μισθωτής εργασίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την «πατρίδα». Η επίκληση της πατρίδας είναι χυδαίος σφετερισμός ώστε να καλυφθεί η στυγνή ταξική πολιτική της κυβέρνησης. Ότι δηλαδή από το σκέλος των υποχρεώσεων προστατεύονται οι έχοντες, ενώ από το σκέλος του οφέλους αποκλείονται οι μη έχοντες. Πρόκειται, με απλά λόγια, για συνειδητή πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, που ως γνωστόν δεν έχει πατρίδα.
*Ο Ευάγγελος Νικολαΐδης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου