πηγή: ΑΥΓΗ
Προς τον πρόεδρο του Συμβουλίου Υπουργών, Ενρίκο Λέτα
Προς τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο
Προς τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι

Η κρίση διαρκεί πλέον εδώ και έξι χρόνια. Πυροδοτώντας μια μαζική φτώχεια, γόνο ενός τριαντάχρονου νεοφιλελευθερισμού, που οδηγεί με τη σειρά του σε απόγνωση, ένδεια και ανισότητες. Πολλαπλασιάζει τον στρατό αυτών που δεν έχουν εργασία. Καταστρέφει το κοινωνικό κράτος και διαλύει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αμφισβητεί τις μελλοντικές γενιές. Παράγει έναν εκφυλισμό της ηθικής και της διανόησης. Ναρκοθετεί τα θεμέλια των δημοκρατικών συνταγμάτων που γεννήθηκαν μεταπολεμικά. Τροφοδοτεί την αναβίωση του εθνικισμού και του νεοφασισμού.
Εμπνευσμένη με το σημάδι της ελπίδας, η ενωμένη Ευρώπη, που αποτελεί σήμερα τον κριτή της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, στα μάτια τον περισσοτέρων ανθρώπων εμφανίζεται ως μια επικίνδυνη και εχθρική εξουσία. Η ίδια η δημοκρατία κινδυνεύει να εμφανιστεί ως ένα απλό ομοίωμα ή, ακόμη χειρότερα, ως μια επικίνδυνη απάτη.
Γιατί; Η κρίση αποτελεί την άμεση αιτία αυτής της κατάστασης, όπως θέλουν να επαναλαμβάνουν; Ή την καθορίζουν οι πολιτικές των προϋπολογισμών που, με υπόδειξη των ευρωπαϊκών θεσμών, οι χώρες της Ευρωζώνης εφαρμόζουν για να την αντιμετωπίσουν σεβόμενες τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού;
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή η τελευταία είναι η αλήθεια. Είμαστε πεισμένοι ότι οι συνταγές της οικονομικής πολιτικής που υιοθετούνται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, απέχουν πολύ από το να αντιμετωπίσουν την κρίση και να διευκολύνουν την ανάκαμψη, γιατί ενισχύουν τις αιτίες της πρώτης και εμποδίζουν τη δεύτερη. Οι ευρωπαϊκές συνθήκες επιβάλλουν μια δημοσιονομική λιτότητα που είναι ασύμβατη με την οικονομική ανάπτυξη, πέρα από οποιαδήποτε πολιτική αναδιανομής του πλούτου, της ισότητας και της κοινωνικής - αστικής προόδου. Οι θυσίες που επιβλήθηκαν σε εκατομμύρια πολίτες δεν μεταφράζονται μόνο σε ένδεια και κοινωνική αγωνία, αλλά, συμπιέζοντας τη ζήτηση, αποτρέπουν έναν ουσιαστικό παράγοντα της οικονομικής ανάπτυξης. Εάν η Ευρώπη ακολουθήσει αυτή την πορεία, η περιφέρεια, που ήταν δυνητικά η πιο προηγμένη και ακμάζουσα στον κόσμο, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε έναν τραγικό και καταστροφικό φαύλο κύκλο.
Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Επείγει μια αντιστροφή της τάσης, που θα εμπιστευτεί στους πολιτικούς, εθνικούς και κοινοτικούς θεσμούς το καθήκον να εφαρμόσουν επεκτατικές – αναπτυξιακές οικονομικές πολιτικές και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μια βασική λειτουργία προσφοράς κινήτρων στην ανάπτυξη.
Αν υποθέσουμε ότι ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού αποτελεί μια αδιαπραγμάτευτη δέσμευση, που μπορεί να φανεί σαν μια υποχρεωτική επιλογή, η διατήρηση αυτής της συμπεριφοράς αποτελεί από εδώ και στο εξής ένα ασυγχώρητο λάθος και τη μεγαλύτερη ευθύνη που μια ηγετική τάξη μπορεί να έχει απέναντι σε μια κοινωνία που έχει καθήκον να προστατέψει.

Ετιέν Μπαλιμπάρ, Αλμπέρτο Μπούρτζιο, Λουτσιάνο Κάμφορα, Έντζο Κολότι, Μαρτσέλο ντε Τσέκο, Λουίτζι Φεραγιόλι, Τζιάνι Φεράρα, Τζιόρτζιο Λουνγκίνι, Άλφιο Μαστροπάολο, Αντριάνο Πρόσπερι, Στέφανο Ροντοτά, Τζουίντο Ρόσι, Σαλβατόρε Σέτις, Τσιάκομο Τοντεσκίνι, Εντοάρντο Βιζεντίνι.

* Δημοσιεύτηκε στο «Μανιφέστο» στις 21.12.2013
Μετάφραση: Αργύρης Παναγόπουλος