Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα, λέει ένα παλιό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου.
Η επιτροπή προϋπολογισμού της Βουλής όμως δεν το είχε προφανώς υπόψη της και αποφάσισε να τα πει τα δυσάρεστα νέα στην έκθεσή της για την πορεία του ελλείμματος και τις προοπτικές του χρέους: Έλλειμμα υπεράνω κάθε πρόβλεψης και συνεπώς χρέος εκτός ελέγχου. Το αποτέλεσμα ήταν να διωχτεί κακήν κακώς η επικεφαλής της, την οποία η ίδια κυβέρνηση που τώρα τη ζυγίζει και τη βρίσκει ελλιποβαρή είχε προτείνει ως απολύτως επαρκή.
Έτσι απλά και γρήγορα, με τον συνήθως αβρό Βενιζέλο να αμφισβητεί με σκόπιμη σκαιότητα «τη γνώση, την εμπειρία και την εγκυρότητα» του γραφείου προϋπολογισμού έστειλαν στο σπίτι της την κυρία Μπαλαφούσια. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα με τα λεφούσια –των δανειστών εννοούμε και της τρόικάς τους. Διότι το έλλειμμα, είτε το λέει είτε δεν το λέει η Μπαλαφούσια, πάει στον ουρανό, προβλέπεται όχι μόνο πάνω από τις προβλέψεις, αλλά και πάνω από το περσινό (!), παρά το αίμα που εν τω μεταξύ έχει χυθεί και τον όλεθρο που έχει επέλθει εν ονόματι της μείωσής του.
Τα λεφούσια όμως δεν είναι Μπαλαφούσια να τα παραιτήσεις. Ζητούν νέα μέτρα, νέα κεφάλια, νέο αίμα –μιλάμε για 6 δις ευρώ περίπου. Απαιτούν, θυμώνουν, αποχωρούν, αφήνουν τη νέα δόση του δανείου στον αέρα. Ενώ την ίδια στιγμή οι ευρωπαϊκές αποφάσεις του Ιούλη, για τις οποίες τόσα χειροκροτήματα εισέπραξε ο Παπανδρέου έχουν σφηνώσει κάπου μεταξύ Φιλανδίας και Τσεχίας, Μέρκελ και Σαρκοζί, και δεν λένε να τεθούν σε εφαρμογή. Με αποτέλεσμα κάθε πέρσι και καλύτερα και η εξορκισμένη επίσημη χρεοκοπία να χτυπάει πάλι επίμονα την πόρτα του Μαξίμου.
Εκατό επιτροπές προϋπολογισμού της Βουλής να αλλάξει ο Βενιζέλος, εκατό φορές να αλλάξει τα φώτα όποιας και όποιου Μπαλαφούσια, είναι φανερό ότι το πρόβλημα βρίσκεται στα λεφούσια και σε μια κυβέρνηση που αποκεφαλίζει τους κήρυκες όταν αποκαλύπτουν τα αποτελέσματα του κοινωνικού πραξικοπήματος που έχει διαπράξει, διαφημίζει και στηρίζει. Αυτή πάσχει από γνώση, εγκυρότητα και κυρίως στοιχειώδη αίσθηση κοινωνικής και εθνικής ευθύνης. Και αυτή θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο της κυρίας Μπαλαφούσια….
ΠΗΓΗ : ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου