Ο πόλεμος εναντίον αμάχων είναι το μεγαλύτερο έγκλημα, το πιο αποκρουστικό, είτε πρόκειται για αμάχους στο Αφγανιστάν, είτε στη Λωρίδα της Γάζας, είτε από τρομοκρατικές ενέργειες, όπως εκείνη που έπληξε την καρδιά των ΗΠΑ στις 11.9.2001. Πολλαπλάσια σε μέγεθος μαζική εξόντωση αμάχων ήταν το αποτέλεσμα της ρίψης των δύο πρώτων ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Όσο καταστροφικός κι αν είναι ένας συμβατικός πόλεμος, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί με έναν πυρηνικό.
6 Αυγούστου 1945, ώρα 08.15: Η πρώτη ατομική βόμβα («μικρό αγόρι» την είχαν ονομάσει οι Αμερικανοί μιλιταριστές) σκορπά τον όλεθρο στη Χιροσίμα. Περίπου 140.000 οι νεκροί.
Φονικότατοι οι δύο πυρηνικοί βομβαρδισμοί, αξεπέραστη η φρίκη και η ανθρώπινη τραγωδία.
Ιδού τι γράφει ο αείμνηστος Μιχάλης Περιστεράκης στο βιβλίο του «Κραυγή από τη Χιροσίμα» που περιέχει τον μονόλογο της «χιμπακούσα» Χατσούκο Τομινάγκα.
«Εγώ είμαι η Χιμπακούσα Τομινάγκα. Κανείς δεν ένιωσε πικρότερη μοναξιά από μας, τα θύματα της βόμβας. Για χρόνια δεν μας ζύγωνε άνθρωπος. Κανείς άλλος, εκτός από τα θύματα, δεν μπορεί να νιώσει τι σημαίνει, τι σημαίνει να 'χεις στο κορμί σου την πυρηνική λέπρα.
Αδέλφια μου, τα πυρηνικά όπλα σκορπούν τον θάνατο, τη μοναξιά, τη φρίκη. Και πρέπει να σας εξομολογηθώ πως αυτοί που πέθαναν ήταν οι τυχεροί, αν μπορεί να λογιστεί ο θάνατος τύχη...».
