Δεν ξέρω, δεν απαντώ

Στην παρέλαση του θράσους που γίνεται αυτές τις μέρες στις τηλεοράσεις μας, με τους πιο πιστούς στον Παπανδρέου και στο εφιαλτικό του όραμα υπουργούς να προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να εμφανίσουν ως υγιή τα σάπια, μπορεί να ξεχωρίσει κανείς μια ερώτηση στην οποία δεν δίνουν απάντηση. Αν αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία ή αν πρόκειται να υπάρξουν κι άλλα, κι άλλα…

Σε όλα απαντούν εκτός από αυτό. Και απαραίτητη βρίσκουν την εργασιακή εφεδρεία και με ανθρώπινο πρόσωπο. Και μια χαρά την εργασιακή γενοκτονία -εθνική αναγκαιότητα όπως κάθε γενοκτονία. Και το αύριο της νέας Ελλάδας παρουσιάζουν - σε δυο - τρία χρόνια το πολύ θα είμαστε στο επίπεδο του 2009, αλλά όχι υπονομευμένο από το χρέος, έφτασε να μας πει ένας εξ αυτών. Αλλά για το αν και πότε θα μπει πάτος στο βαρέλι των σκληρών μέτρων, τσιμουδιά.
Μας έχουν φλομώσει, θα πείτε, ώς τώρα στις δεσμεύσεις και στις υποσχέσεις ότι κάθε κύμα μέτρων είναι το τελευταίο, δεν τους παίρνει άλλο. Όπως εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που κακοποιούν συστηματικά τη γυναίκα τους και αφού την κάνουν μαύρη στο ξύλο κλαίνε στα πόδια της ότι δεν θα το ξανακάνουν, ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά. Ποιος να τους πιστέψει τώρα και ποιος θα έπαιρνε τοις μετρητοίς τα λόγια τους, όταν τόσες και τόσες φορές έχουν πει και ξεπεί; Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κανείς σήμερα για να πιστέψει τον Παπανδρέου ή τον Βενιζέλο;
Ως εκ τούτου ΔΞ/ΔΑ, δεν ξέρω, δεν απαντώ, όπως λένε οι σχετικές στήλες των δημοσκοπήσεων. Και όλα τα ενδεχόμενα μένουν ανοιχτά, το ένα χειρότερο από τα άλλα. Πληροφορίες και σενάρια τρόμου μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Το κακό που μας συμβαίνει είναι τίποτε μπροστά στο κακό που παραμονεύει. Τι είναι μερικές χιλιάδες εργασιακές εφεδρείες μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες επερχόμενες απολύσεις; Τι είναι η απόλυση μερικών χιλιάδων συμβασιούχων μπροστά στην κατάργηση της μονιμότητας; Και τελικώς τι είναι όλα αυτά μπροστά στον εφιάλτη της πτώχευσης;
Έτσι και ειλικρινείς εμφανίζονται και το νέφος του φόβου πάνω από την κοινωνία τρέφουν. Με αποτέλεσμα να οδεύουμε ταχύτατα στη μετατροπή μας σε μια κοινωνία ΔΞ/ΔΑ. Και να περιμένουμε τη σωτηρία και τον σωτήρα που ήδη προετοιμάζουν…

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

ΔΕΘ: Με πόσα ΘΑ γράφεται το παραμύθι;

Γράφει η Θ.Α

«Δύο χρόνια και δύο ΔΕΘ μετά το προεκλογικό-τότε- «λεφτά υπάρχουν!» του Γιώργου Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη. Σίγουρα στις βαλίτσες του ΔΕΘα υπάρχει το αγαπημένου του t-shirt που έγραφε ότι «η ΕΥΑΘ δεν είναι για πούλημα». Ίσως να πάρει μαζί του εκείνο το βιβλίο( όχι του αδελφού του, του Νίκου, για τους «Δέκα μύΘους και Μια ιστορία» των Παπανδρέου), με τις ελληνικές λαϊκές παροιμίες, σαν εκείνη που λέει: «Μεγάλη μπουκιά φάε, αλλά μεγάλη κουβέντα μην πεις» ή προς το εκκλησιαστικότερο «Θού Κύριε, φυλακήν τω στόµατί µου».

Εξάλλου, Θα του το θυμίσουν οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ, που θα τον «υποδεχθούν», όπως και χιλιάδες άλλοι έφεδροι- εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, έφεδροι-άνεργοι, αγανακτισμένοι και απηυδισμένοι...
Παπανδρέου είναι ο Γιώργος, σίγουρα κάποια καινούργια «ΘΑ» θα πάρει μαζί του για μπαλώματα, αλλά είναι αργά. Ο Βασιλιάς είναι Γυμνός, και ίσως για πρώτη φορά θα το νιώσει και ο ίδιος και όσοι βρεθούν στο Συνεδριακό Κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης για του κάνουν χώρο να διασχίσει τον άχαρο, μοναχικό, διάδρομο.
Πλέον, κανένα «ΘΑ» δεν φτάνει για να καλύψει την πολιτική γύμνια, γιατί το παραμύθι τελείωσε στη χώρα του ΘΑ, που δεν της έχει απομείνει τίποτα να πιστέψει, και πολύ περισσότερο να ελπίζει.
Ο Βασιλιάς δεν είναι μόνο Γυμνός, αλλά και μόνος. Και ας έχει απ’ έξω χιλιάδες αστυνομικούς. Παρά τα επιδεικτικά μαρσαρίσματα των καλομαυρισμένων και καλογυμνασμένων Ζητάδων, πολλοί εκ των οποίων ήρθαν με μειωμένο εκτός έδρας από την επαρχία, μπας και πετύχουν και κανένα γυναικείο επιφώνημα θαυμασμού στην Τσιμισκή. Παρά τα αλεξικέραυνα για την απόκρουση των οργισμένων υποδυμάτων και των αγανακτισμένων φάσκελων…»
Μια φορά και ένα καιρό ήμουν πρωθυπουργός. ΔΕΘέλω να το θυμάμαι…

ΠΗΓΗ: TVXS

Η γάτα τους έφαγε τη γλώσσα;

Καρτερός Θανάσης

Η τρόικα ζητάει τούτο για τις ΔΕΚΟ, τ’ άλλο για το ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, το παρ’ άλλο για τις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Ελέγχει γενικούς γραμματείς υπουργείων και προέδρους οργανισμών, υφυπουργούς και υπουργούς, απαιτεί από τον Βενιζέλο, από τον Κουτρουμάνη, από τον Παπακωνσταντίνου, από τον Παπανδρέου.
Το κατάπιαμε, το χωνέψαμε, το θεωρούμε φυσικό; Θα δούμε, αλλά είναι πολύ αμφίβολο, ενώ πιο πιθανό είναι να γίνει μια μέρα στους δρόμους της κακομοίρας όχι μόνο γιατί με τα μνημόνια μας στέλνουν στον Καιάδα, καταστρέφουν την οικονομία και τη χώρα, αλλά και γιατί δεν τρώγεται, ούτε χωνεύεται ο βιασμός της εθνικής κυριαρχίας. Και η κακοποίηση της δημοκρατίας –άλλους να ψηφίζουμε κι άλλοι να μας κυβερνούν.
Είναι πάντως απορίας άξιο, γιατί δέχονται με τόσο λυγισμένη μέση όσα δέχονται εκείνοι που κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα,  ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα και θα έπρεπε από την ίδια τους τη θέση να είναι άγρυπνοι φύλακες της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας. Γιατί δεν μιλούν, γιατί δεν τολμούν να πουν στους τεχνοκράτες της τρόικας ότι δεν πάει άλλο, ότι με κάθε τους επίσκεψη και κάθε τους απαίτηση ο τόπος γλιστράει ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο, κι ότι τέλος πάντων υπεύθυνη για το αύριο είναι η κυβέρνηση και όχι οι  Τόμσεν.
Αν δεχτούμε ότι πρόκειται για διπλωματία, γιατί η τρόικα δεν είναι εξίσου, ή κάπως βρε αδελφέ, διπλωματική; Γιατί απαιτεί δημόσια, επικρίνει δημόσια, εμφανίζεται απροκάλυπτα ως υπέρτατη αρχή; Και τι καλό μας έδωσε αυτή η διπλωματία ως τώρα; Τι θα γινόταν δηλαδή αν αντί να υποστηρίζουν -σα δεν ντρέπονται- ότι αν δεν υπήρχε η τρόικα θα έπρεπε να την εφεύρουμε, αντί να διακηρύσσουν ότι κι αν η τρόικα δεν απαιτούσε τα σκληρά μέτρα, η κυβέρνηση έπρεπε να τα πάρει από μόνη της, αποφάσιζαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους; Να πουν κι αυτοί δημοσίως τη γνώμη τους –η γάτα τους έφαγε τη γλώσσα;
Αλλά πού τέτοιο θάρρος. Βλέπουν το δράμα της χώρας και των ανθρώπων και το βουλώνουν. Είτε γιατί συμφωνούν με τα μέτρα, είτε γιατί δεν έχουν καμιά διάθεση αντίστασης. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καιρός να μας αδειάσουν τη γωνιά πριν είναι πολύ αργά;

ΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Η διορία του Νέρωνος

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Το Βατερλό σαν λέξη στα ελληνικά είναι συνώνυμο της πανωλεθρίας.

Στη μάχη του Βατερλό, ο Ναπολέων κατατροπώθηκε από τους Αγγλους. Η είδηση έφτασε αμέσως στο Λονδίνο με ταχυδρομικά περιστέρια. Ο τραπεζίτης Νέιθαν Ρότσιλντ ήταν ο πρώτος που πληροφορήθηκε την ήττα των Γάλλων. Και σκέφθηκε πως ήταν μια καλή ευκαιρία για να πολλαπλασιάσει την περιουσία του. Διέδωσε πως οι Αγγλοι έχασαν και οτιδήποτε ήταν αγγλικό, μετοχές, ομόλογα, χρήματα, δεν είχε πια καμιά αξία. Η αγορά αποσταθεροποιήθηκε και ο κόσμος άρχισε να πουλάει όσο όσο ό,τι αγγλικό κατείχε. Και ο Ρότσιλντ τα αγόρασε όλα σχεδόν τσάμπα. Πολλαπλασίασε είκοσι φορές την περιουσία του και έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Επένδυσε πάνω σε μια απάτη και ουδέποτε τιμωρήθηκε. Κινήθηκε στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς.
Αυτή η ελεύθερη αγορά στην ουσία της είναι η απόλυτη εξουσία των πλουσίων, που δεν δίνει καμία σημασία στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Και τα επίσημα στοιχεία το επιβεβαιώνουν. Κάθε λεπτό η αθλιότητα σκοτώνει το λιγότερο δέκα παιδιά. Κάθε μέρα τα εργατικά ατυχήματα σκοτώνουν το λιγότερο δέκα χιλιάδες εργάτες. Και κάθε χρόνο τα χημικά εντομοκτόνα σκοτώνουν το λιγότερο τρία εκατομμύρια αγρότες. Και αυτά τα ολοκαυτώματα δεν γίνονται ποτέ είδηση. Ο καθένας μας είναι κλεισμένος στη δικιά του μιζέρια και αναρωτιέται πώς θα τη βγάλει. Και κάθε μέρα έχουμε να πληρώνουμε ένα φόρο προστιθέμενου βασάνου.
Η Ελλάδα με ταχύτατους ρυθμούς μετατρέπεται σε αποικία. Και είναι πολλοί αυτοί που θέτουν το ερώτημα: Αυτοί που κυβερνούν δεν καταλαβαίνον τίποτα; Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Ξέρουν επακριβώς τι κάνουν. Διαλύουν τη χώρα για να την παραδώσουν ξέφραγο αμπέλι στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Αλλοι αναρωτιούνται: Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να ανοίγει τόσα πολλά μέτωπα με την κοινωνία; Το έχουν σκεφτεί και αυτό και έχουν έτοιμη τη λύση. Και αυτή είναι η άγρια καταστολή. Αυτά που θα δούμε το φθινόπωρο θα θυμίζουν στρατό κατοχής. Τα πρώτα δείγματα τα είχαμε τον περασμένο Μάιο και Ιούνιο. Τελικά υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση; Οχι στο άμεσο ορατό μέλλον. Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι η οργή του κόσμου να γίνει συνειδητή πολιτική πράξη. Και εδώ έχουμε το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας, που είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχει ακουστεί τα τελευταία χρόνια. Και μερικές φορές τα πράγματα κινούνται πιο γρήγορα από τις προβλέψεις μας. Και είναι αυτό που φοβάται η κάθε τυραννία.
Και εδώ να ζητήσουμε τη βοήθεια του Καβάφη που η πολιτική του ματιά είναι πάντα έγκυρη και επίκαιρη:
«Δεν ανησύχησε ο Νέρων όταν άκουσε του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
"Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται".
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν' η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους
Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως-
..........................................................
Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ».

πηγη: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Εξουσία μου, αμαρτία μου...

Πόσο «φίλος της Ελλάδας» ήταν ο κ. Nτομινίκ Στρος-Καν, που συνελήφθη με την κατηγορία ότι αποπειράθηκε να βιάσει μια καμαριέρα, καλύτερα από τους αγιογράφους του το γνωρίζουν όσοι έχασαν τη δουλειά τους, όσοι είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να περικόπτονται, όσοι μετρούν τα δικαιώματά τους καθημερινά μικρότερα. Πόσο σοσιαλιστής είναι το γνωρίζουν καλύτερα οι σύντροφοί του στη Γαλλία και στην Ελλάδα, οι οποίοι δεν είχαν πρόβλημα να συνυπάρξουν επί πολλά χρόνια στη Διεθνή τους με λαμπρές φυσιογνωμίες του σοσιαλισμού, όπως οι ματωμένοι απολυταρχικοί ηγεμόνες των αραβικών κρατών, που γκρεμίστηκαν ήδη ή γκρεμίζονται από τις επαναστάσεις των λαών τους.Οσο για το πόσο θα πλήξει τα συμφέροντα της Ελλάδας η διαφαινόμενη αντικατάσταση του κ. Στρος-Καν, η απάντηση φαίνεται εύκολη. Αρκεί να συνεκτιμήσει κανείς ότι επί των δικών του μνημονιακών ημερών αφενός χάσαμε ένα τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, κατά την ομολογία του κ. Παπανδρέου, αφετέρου, πάλι κατά τις πρωθυπουργικές εκμυστηρεύσεις σε ιταλική εφημερίδα, οι δανειστές μας απαιτούν ως εγγύηση μνημεία του τόπου ή και νησιά του. Ωραίο δημοκρατικό συνήθειο κι αυτό πάντως, να μαθαίνουμε τα σοβαρότερα όχι στη Βουλή και επισήμως, ή έστω με διάγγελμα από κάποιο νησί, αλλά από διαρροές ή από συνεντεύξεις σε Μέσα της αλλοδαπής...
Ολίγον χαιρέκακα είναι η αλήθεια, το όνομα του κ. Στρος-Καν πέρασε ήδη στην επικράτεια των σόκιν ανεκδότων και, εντός ολίγου, της επιθεωρησιογραφίας. Δεν έχουν πολύ νόημα αυτές οι μικροεκδικήσεις και εκτονώσεις, αλλά ο «αντικαταθλιπτικός» αυθορμητισμός τους αποδεικνύεται σαρωτικός. Και δεν μένει έτσι αρκετός χώρος για να διατυπωθούν επιφυλάξεις ως προς την αλήθεια των καταγγελιών ή υποθέσεις περί σκευωρίας και συνωμοσίας.
Αθώος ή ένοχος ο επικεφαλής του ΔΝΤ, θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Ο πειρασμός της εξουσίας, πάντως, ο πειρασμός δηλαδή να μεταφράζεται η εξουσία όχι μόνο σε πλούτο αλλά και σε αυτοεπιβεβαιωτική επιβολή του εξουσιούχου επί γυναικών (υφισταμένων του ή τυχαίων εργαζομένων) έχει αποδειχθεί ανίκητος από πολλά άλλα περιστατικά, εξακριβωμένα. Αυτός ο γενικευμένος μπερλουσκονισμός, ένας ανενδοίαστος, κτητικός και εκβιαστικός λιμπερτινισμός κακής κοπής, έχει φυσικά τυπικότερο δείγμα του τον ίδιο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ο οποίος προχθές εξάντλησε την προεκλογική του ομιλία στη Νάπολη στην αφήγηση σεξιστικών ανεκδότων, τα οποία, ω της παραφροσύνης, έγιναν ενθουσιωδώς αποδεκτά από πολλές γυναίκες του ακροατηρίου του), αλλά οι «ήρωές» του δρουν σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή. Δεν πάει καιρός που ο πρώην πρόεδρος του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ, καταδικάστηκε σε κάθειρξη εφτά ετών για βιασμό και σεξουαλική παρενόχληση υπαλλήλων του. Είχε θέσει και αυτός σε εφαρμογή το δόγμα «η εξουσία ή είναι ηδονική ή δεν υπάρχει». Ενα δόγμα πανάρχαιο και οικουμενικό.

Του Παντελη Mπουκαλα

ΠΗΓΗ:  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στην Ελλάδα σημειώθηκε η μεγαλύτερη αύξηση του δείκτη μιζέριας (misery index)

ΤΟΥ ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Η παγκόσμια οικονομική κρίση είχε επιπτώσεις τόσο το 2009 όσο και το 2010 σε όλο τον κόσμο. Οι επιπτώσεις, όμως, αυτές δεν ήταν της ίδιας έκτασης σε όλα τα κράτη. Η έκταση τους εξαρτάται όχι μόνο από τις εξελίξεις στη διεθνή οικονομία, αλλά και από την οικονομική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της κάθε χώρας. Στη χώρα μας τα νοικοκυριά έχουν ήδη υποστεί μεγάλη μείωση των εισοδημάτων τους εξαιτίας των άγριων περικοπών των μισθών στον δημόσιο τομέα και των συντάξεων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός των μελών τους.
Εκτός, όμως, τις περικοπές αυτές, πολύ σοβαρές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των νοικοκυριών έχουν η ανεργία και ο πληθωρισμός, ο οποίος ροκανίζει τα μειωμένα εισοδήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε τη μεταβολή που σημειώθηκε τον Ιανουάριο του 2011 σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2009 στις δύο αυτές μάστιγες όσο και στο άθροισμά τους, το οποίο είναι γνωστό ως δείκτης μιζέριας (στα αγγλικά ως misery index) στη χώρα μας σε σύγκριση με εκείνο στα άλλα 14 κράτη-παλαιά μέλη της Ε.Ε. με βάση τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε. (της Eurostat).
Στις δύο πρώτες στήλες του Πίνακα που ακολουθεί δίνεται ο πληθωρισμός τον Σεπτέμβριο του 2009 και τον Ιανουάριο του 2011, στις δύο επόμενες στήλες η ανεργία τους ίδιους μήνες (στοιχεία για την ανεργία τον Ιανουάριο δεν υπάρχουν για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ελλάδα γι’ αυτό και χρησιμοποιούμε εκείνα του Δεκεμβρίου του 2010 από την τράπεζα δεδομένων της Eurostat για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ελληνική Στατιστική Αρχή -ΕΛΣΤΑΤ, πρώην ΕΣΥΕ- για την Ελλάδα). Στις τρεις τελευταίες στήλες δίνεται ο δείκτης μιζέριας και η ποσοστιαία μεταβολή του τον Ιανουάριο του 2011 σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2009.

Από τον Πίνακα αυτό φαίνεται ότι τον Ιανουάριο του 2009 σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2009:
- Ο πληθωρισμός αυξήθηκε σε όλα τα κράτη. Η μεγαλύτερη αύξηση σημειώθηκε στη χώρα μας, η οποία από την 4η θέση που κατείχε τον Σεπτέμβριο του 2009, ανέβηκε στην 1η τον Ιανουάριο του 2011.
- Η ανεργία αυξήθηκε σε 7 κράτη και μειώθηκε στα υπόλοιπα. Η μεγαλύτερη αύξηση σημειώθηκε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα από την 4η θέση που κατείχε τον Σεπτέμβριο του 2009 να ανεβεί στη 2η τον Δεκέμβριο του 2010.
- Ο δείχτης μιζέριας αυξήθηκε σε 14 κράτη και μειώθηκε σε 1 (τη Σουηδία). Η μεγαλύτερη αύξησή του σημειώθηκε στη χώρα μας. Την 1η και τη 2η θέση στον δείκτη αυτό τόσο τον Σεπτέμβριο του 2009 όσο και τον Ιανουάριο του 2010 κατείχαν, αντίστοιχα, η Ισπανία και η χώρα μας.
Η πολύ μεγάλη αύξηση του δείκτη μιζέριας στη χώρα μας οφείλεται:
(α) Στο μεγάλο άλμα του πληθωρισμού που, με τη σειρά του, οφείλεται από τη μια μεριά στη μεγάλη αύξηση των έμμεσων φόρων, οι οποίοι επιβαρύνουν περισσότερο τα χαμηλά εισοδήματα (και γι’ αυτό ο πληθωρισμός αποτελεί ένα από τα δύο συστατικά του δείχτη μιζέριας), και από την άλλη στην έλλειψη αποτελεσματικών ελέγχων στην αγορά, και
(β) Στην πολύ μεγάλη αύξηση της ανεργίας, η οποία προκλήθηκε από την επιδείνωση της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας για τους λόγους που προαναφέρθηκαν.
Η αύξηση τόσο της ανεργίας όσο και του πληθωρισμού είναι αποτέλεσμα των μέτρων που έχουν ληφθεί με βάση το διαβόητο Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, η οποία υπαγορεύει τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν προκειμένου η χώρα μας να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε για να δοθεί στη χώρα μας το δάνειο το 110 δισ. ευρώ.
Στα τέλη 2011 ο δείκτης μιζέριας είτε θα διατηρηθεί στα υψηλά επίπεδα που έφτασε τον Ιανουάριο είτε θα αυξηθεί δεδομένου ότι η ανεργία θα αυξηθεί εξαιτίας της συνέχισης της ύφεσης και υπάρχει πιθανότητα ο πληθωρισμός να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το ποσοστό του πληθυσμού που θα βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας και ένας σημαντικός αριθμός από αυτά θα αντιμετωπίσει κυριολεκτικά πρόβλημα επιβίωσης.
__________
*Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: Αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ.

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Made in Japan, Japa, Jap, J, …

Του Γιώργου Πήττα

Τις μέρες αυτές, κουδουνίζει στο κεφάλι μου διαρκώς, το «Ουρλιαχτό» του Allen Ginsberg. Ήθελα να βάλω στην αρχή του κειμένου ένα απόσπασμα, αλλά αδυνατώ να κάνω την οποιαδήποτε περικοπή, δεν μπορώ να επιχειρήσω ακρωτηριασμό σε ένα τόσο συμπαγές ποιητικό σώμα.

Πυροδοτήθηκε από τον ποιητή του το 1955 και σκάει στις μέρες μας εκκωφαντικά επιχειρώντας το melt down του συνειδησιακού μας αντιδραστήρα.
Όταν τα όσα συμβαίνουν τώρα καταλαγιάσουν από τον επικοινωνιακό συναγερμό, θα συνεχίσει απτόητο το «Ουρλιαχτό», να ταξιδεύει για να μας συναντήσει την επόμενη φορά που η πραγματικότητα θα τραβήξει τη γη από τα πόδια μας.
Βρείτε το και διαβάστε το στην ιστοσελίδα του ποιητή Γιάννη Λειβαδά που τόσο καλά το έχει φέρει στη γλώσσα μας κρατώντας ανέπαφα τα ανελέητα γκάζια του.
Δεν ξέρω αν είναι μόνο σε μένα που όλα φαίνονται τόσο εφιαλτικά και τερματισμένα.
Κάνω καθημερινά, μεγάλη προσπάθεια, για να μην εκτραπώ σε εσχατολογικές παρλαπίπες και θεωρίες συνωμοσίας, αλλά η ριμάδα η πραγματικότητα, όσο μπορώ να την συγκεντρώσω στο μυαλό μου, το δυσκολεύει το πράγμα.
Η μνήμη μου, πάει πίσω μέχρι την εξέγερση της Αιγύπτου. Πιο πίσω, τίποτα- δεν θυμάμαι.
Σφαγείο ο Αραβικός κόσμος, με τη Δύση παράλληλα να μην μπορεί πια από πουθενά να κρύψει την αχαλίνωτη υποκρισία και τον κυνισμό της.
(…υπάρχουν λεφτά! Είπε ο Μουαμάρ στον Νικολά…και του έστειλε…)
Μα και οι «αναλύσεις» των διαφόρων οργανωμένων πολιτικών συνόλων, σε ολόκληρο το φάσμα, μου μοιάζουν τιποτένιες κι ελάχιστες καθώς αδυνατούν να δουν την Ανθρώπινη Τραγωδία έξω από τα όποια ιδεολογικά γυαλιά φορούν.
Με αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: να γίνονται ο Προκρούστης της ιστορίας κάθε στιγμή που περνά.
Τεμαχίζουν την ουσία με την έπαρση του εξουσιαστή.
(…μακελειό στην Υεμένη, 30 οι νεκροί σήμερα…)
Στην Ιαπωνία το δράμα του σεισμού και το πυρηνικό έγκλημα μάλλον δεν θα τα μάθουμε ποτέ στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Έχω μείνει εμβρόντητος, από το γεγονός πως η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας είχε προειδοποιήσει την Ιαπωνία από το 2008 πως οι εγκαταστάσεις δεν θα αντέξουν σε σεισμό άνω των 7 Ρίχτερ, το ήξεραν, αλλά κώφευσαν.
Ναι, γράφτηκε. Όχι, δεν δόθηκε η σημασία που πρέπει.
Γιατί; Απλούστατο. Μία δράκα από ιδιωτικές εταιρίες, αμερικανικές και ιαπωνικές των οποίων τα συμφέροντα κατά τα λοιπά, δεν πρέπει να θιγούν. Και από την άλλη, σαν τον πεινασμένο για αίμα βρικόλακα, πετάχτηκε η Γαλλία του κου Σαρκοζί να πουλήσει όπως-όπως τη δική της ασφαλέστερη τεχνολογία.
(…εν ψυχρώ εκτελούνται οι διαδηλωτές στο Μπαχρέιν…)
Μην ανησυχείτε.
Έφτασε χθες τα ξημερώματα στον πλανήτη Ερμή το πρώτο γήινο διαστημόπλοιο, ο Messenger. Θα ψάξει αυτόν τον μισό καυτό και μισό παγωμένο κόσμο, για πάγους και θα αναζητήσει την επιβεβαίωση της θεωρίας που θέλει τον Ερμή πλούσιο σε σίδερο.
Δεν ξέρω γιατί, μα έχω την εντύπωση πως αυτό το τρισάθλιο πιθήκι που βασιλεύει στον πλανήτη μας, ετοιμάζεται να ρημάξει και την γειτονιά του στα άστρα. Το μόνο που με παρηγορεί σε αυτήν την χωρίς αναστολή αυτοκαταστροφική διαδρομή, είναι πως «φροντίσαμε» να στείλουμε στο διάστημα, στα τυφλά, διαστημόπλοια με αποθηκευμένα κάποια δείγματα της καλής μας πλευράς, μουσικές, ποιήματα, και άλλες δημιουργίες εκείνων που έδωσαν υπόσταση στην έννοια ανθρώπινος πολιτισμός. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να πέσουν σε καλύτερα χέρια.
(…χιλιάδες χιλιάδων οι στοιβαγμένοι χωρίς τροφή νερό και ζέστη στην Ιαπωνία…)
Στη Ιαπωνία λοιπόν. Θα το γράψω κι εγώ, το είπαν πολλοί, τόσες μέρες στο μάτι της φρίκης και ούτε μια κλοπή, ούτε ένα πλιάτσικο. Αξιοπρέπεια και στωικότητα.
Το θαυμάζω, το σέβομαι. Κάποιοι, ακόμα και αυτό, το κάγχασαν, βρήκαν πως είναι αποτέλεσμα της πειθαρχίας και του εκφασισμού.
Έλεος σύντροφοι, θα μας τρελάνετε.
Α, και κάποιες συγκροτημένες διαδηλώσεις στο Τόκυο, για την ανεπάρκεια ασφάλειας στις εγκαταστάσεις, που οι περισσότεροι σταθμοί απέφυγαν να δείξουν.
Και καθώς γράφω, ο πυρηνικός συναγερμός που είχε κατέβει για λίγο στο 4, ανέβηκε ξανά στο 5.
Αριθμοί: Στην αυξομείωση τους παίζεται η ίδια η ζωή.
Αριθμοί: Αφού πρώτα μας ταΐσουν με τις εικόνες που φέρνουν στο νου Αρμαγεδδώνα, με ένα κλικ, βρισκόμαστε έξω από το χρηματιστήριο του Τόκυο και μας μιλάει ο επικεφαλής για την αρρυθμία που παρουσιάζει ο δείκτης Νίκεϊ. Μας τα λέει ως τεθλιμμένος αλλά σίγουρος για την επιστροφή στα κέρδη, σκάει και το χαμόγελο.
( Αριθμοί: εκατομμύρια εκατομμυρίων οι ανέστιοι και οι πένητες, οι πλάνητες και άνεργοι στην Ευρώπη, άλλο τσουνάμι αυτό, ο σεισμός όμως, θα έρθει μετά… )
Αλήθεια. Στην Ελλάδα, γιατί οι καλοί πολίτες που κράζουν τους πολιτικούς έξω από τα σπίτια τους-και καλά κάνουν-δεν πάνε για ένα χοντρό κράξιμο στην ΕΡΤ;
Έβλεπα προχτές την κυρία «που έφερε τις ειδήσεις πίσω στην ΕΡΤ» (χα!) για πολλοστή φορά, με απέραντη αναίδεια να κόβει τους συνομιλητές της όταν αυτοί δεν έλεγαν τα σενάρια τρόμου ζόφου και αίματος που εκείνη θέλει. Ειδικά όταν έχει απέναντι επιστήμονες που μιλούν χωρίς το θυμικό να κυριαρχεί, βραχυκυκλώνει.
Γιατί λοιπόν όχι κράξιμο στο τελείως πια ξεφτιλισμένο καθεστωτικό μαγαζάκι της Αγίας Παρασκευής;
(…ιπτάμενα γιαούρτια άγνωστης ταυτότητας προσγειώθηκαν στην περιοχή του Πάγκαλου Όρους στην Κερατέα. Αυτόπτες μάρτυρες, δηλώνουν πως δεν είχαν προσδιορισμένη προέλευση-αν και μετρήθηκαν στην περιοχή, λίγο αργότερα, υψηλά λιπαρά… )
Α, αγαπητέ αναγνώστη, δεν βγάζω άκρη.
Η γενική εικόνα του κόσμου είναι τεράστια.
Η ειδική εικόνα του τόπου είναι ελάχιστη και δεν οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. (υπάρχουν;) Εκτιμώ τους ανθρώπους που μένουν ακλόνητοι πίσω από ιδεολογικά οπλοστάσια-αλλά τείνω να αισθάνομαι πως είναι όλα τους αφόρητα ξεπερασμένα και ικανοποιούν μόνο την ανάγκη αυτοσυντήρησης των πιστών τους.
Τέλος, με δεκαπέντε λέξεις του Μίλτου Σαχτούρη (Στο πανηγύρι)
νεκρό πουλί ακονίζω τα μαχαίρια μου
η Ιστορία (βλέπετε) δεν κάνει διάκριση
νεκρός ή
ζωντανός.

ΠΗΓΗ: TVXS

Σκόρπιες σκέψεις για την κρίση κι ένας μονόλογος

Καιρό τώρα σκεφτόμουνα να γράψω ένα κείμενο για την «κρίση». Το κείμενο όμως αυτό δεν προχωρούσε. Ίσως επειδή η κάθε μέρα ανέτρεπε την προηγούμενη, η κάθε πρόβλεψη διαψευδόταν από τα γεγονότα, την κάθε διαβεβαίωση έπαιρνε το πρωί ο άνεμος.

Έμοιαζε να είμαστε θεατές μιας τραγωδίας, που ενώ παιζόταν σε κάποια παράδοξη σκηνή, μας αφορούσε και μας συνέτριβε. Είμαστε θεατές, ταυτόχρονα όμως ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Ο συγγραφέας της τραγωδίας παρέμενε ωστόσο άγνωστος, και ούτε θα τον μάθουμε ίσως ποτέ.

Να ‘ναι άραγε ο κακός μας εαυτός, οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν ή κάποιοι άλλοι πίσω από οθόνες υπολογιστών, που μας επιβουλεύονται;

Δεν είναι λοιπόν ένα ακόμα κείμενο για την κρίση, αλλά οι σκόρπιες σκέψεις που προκάλεσαν ορισμένες πτυχές της. Σκόρπιος είναι άλλωστε και ο εαυτός μας, και το μέλλον θρυμματισμένο και αβέβαιο. Αυτόν τον εαυτό προσπαθούν να αποτυπώσουν οι γραμμές που ακολουθούν.

1 Όλους αυτούς τους μήνες αφθονεί ο λόγος ο χειμαρρώδης, ο καταγγελτικός. Ποιοι ή πώς μας έφεραν εδώ, η κλοπή του δημόσιου χρήματος, η κλοπή της ελπίδας, οι υπεύθυνοι που δεν φυλακίζονται, οι ανάξιοι πολιτικοί -τόσα λόγια, επιδερμικά λόγια, λόγια του συρμού. Δεν ωφελούν. Ζούσαμε σ’ ένα ψεύτικο σκηνικό. Τώρα, καθώς το σκηνικό καταρρέει, μόνον η σιωπή μοιάζει ειλικρινής. Αισθάνεται κανείς ότι πρέπει να σιωπήσει, επειδή τα λόγια έχασαν το νόημά τους.

2 Πόσο λοιπόν καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν, ως πρώτο από τα πολλά «μέτρα» για την κρίση, υπήρχε η δυνατότητα επιβολής της σιωπής! Μία μέρα την εβδομάδα ή τέσσερις ώρες την ημέρα, ένα πρωί ή ένα βράδυ, να σιγούσαν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις, να έλειπαν τα σχόλια και οι συνεντεύξεις, να αφηνόταν ο πολίτης μόνος με τον εαυτό του, περίφροντις. Η χώρα δεν υφίσταται μόνον ένα καταιγισμό «μέτρων», που μέχρι να αφομοιωθούν έρχονται άλλα. Αναγκάζεται να υποστεί κι έναν καταιγισμό, ανελέητο, από αναλυτές και αναλυόμενους, από ενόχους και αθώους, από «εκπροσώπους» και συνδικαλιστές. Η σιωπή – πόσο πιο εκφραστική! Η σιωπή – πόσο πιο αληθινή!

3 Άλλοι θρηνούν για τα επιδόματα ή τον δέκατο τέταρτο μισθό, πολλοί για την ακρίβεια και την αύξηση των φόρων, άλλοι πάλι για τις συντάξεις που δεν επαρκούν. Αληθινά όλα -αλλά τόσο κοντόφθαλμα, τόσο εγωιστικά! Εχω την αίσθηση ότι πολύ γρήγορα η μόνη πραγματική διάκριση θα είναι: Εμείς όλοι που έχουμε κάποια μόνιμη δουλειά, κάποιο μικρό μισθό να τρέχει – και όλοι οι άλλοι, οι άνεργοι και οι μετέωροι, εκείνοι που φοβούνται ότι θα κλείσει η επιχείρηση ή το μαγαζί τους, τα νέα παιδιά που είδαν τις ελπίδες τους να σβήνουν πριν καν δημιουργηθούν.

4 Η ισοπέδωση της ιστορίας: Τόσο άδικη! Μοιάζει ότι δεκαετίες τώρα σαν να υπήρχαν μόνον άφρονες πολιτικοί, μόνον άρπαγες του δημόσιου χρήματος, μόνον ύποπτοι άνθρωποι με βίλες και ακριβά αυτοκίνητα.

Υπήρχαν αυτοί – και ασφαλώς σε αφθονία. Υπήρχαν όμως και οι άλλοι, πολλοί άλλοι. Δίπλα στην Ελλάδα της διαφθοράς και της ευκολίας, υπήρχε πάντα η παράλληλη Ελλάδα. Δάσκαλοι που δίδασκαν με ευσυνειδησία και πάθος, άνθρωποι της Τέχνης και δημιουργοί σπουδαίοι, άξιοι επιχειρηματίες και δημόσιοι υπάλληλοι, βιοπαλαιστές με πείσμα και ήθος. Κτίστηκαν Νοσοκομεία και ιδρύθηκαν Πανεπιστήμια, έγιναν δρόμοι και ζωντάνεψαν χωριά, η «ανάπτυξη» ήταν ορατή με τα χίλια στραβά της – καθημερινά ωστόσο βελτίωνε τη ζωή μας.

Όταν η ισοπέδωση της ιστορίας γίνεται από τους ξένους, δείχνει άγνοια και τυποποιημένη σκέψη. Όταν εξασκείται από γηγενείς, ισοδυναμεί με έναν παράδοξο, ανομολόγητο εθνικό μαζοχισμό.

5 Έλεγα πάντα ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των υποκριτικών εκπλήξεων. Κάποια στιγμή ένα θέμα, συχνά για λόγους τραγικούς, έρχεται στην επιφάνεια. Αρχίζει ο χορός της εκπλήξεως, των επιφωνημάτων και της καταδίκης. Οτι ωστόσο κάποια στιγμή θα φτάναμε εκεί ήταν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτονόητο. Οι πλημμύρες δεν είναι δυνατόν να αποφευχθούν, αφού τσιμεντώνονται τα ρέματα· οι πυρκαγιές θα φουντώνουν, όσο κτίζονται οι καμένες εκτάσεις· την παρερμηνεία του ακαδημαϊκού ασύλου θα ακολουθούσαν έκτροπα και καταστροφές· η άλωση του κράτους από τα κόμματα θα οδηγούσε στη διόγκωση και στην αβελτηρία του. Κάθε φορά, ωστόσο, που κυριαρχούσε στην επικαιρότητα μια καινούργια υποκριτική έκπληξη, περίσσευαν οι κραυγές για την αναζήτηση ευθυνών και την τιμωρία όσων έφταιξαν. Το πολιτικό ωστόσο και κοινωνικό μας πλέγμα είχε μικρή την ικανότητα αντιδράσεως. Ετσι κι αλλιώς, ο θρήνος δεν διαρκούσε πολύ. Απλώς μέχρι την επόμενη έκπληξη, την επόμενη υποκρισία.

Τώρα, ωστόσο, η έκπληξη είναι πραγματική. Δεν κρύβει υποκρισία, αλλά οδύνη. Κανείς δεν το περίμενε: Οτι η «υπερήφανη» Ελλάδα, που συμβάδιζε στα χαρτιά με την Ευρώπη, θα έφτανε σήμερα να επαιτεί και να ταπεινώνεται. Η έκπληξη τώρα δεν είναι υποκριτική, δεν το ξέραμε, είναι δύσκολο να το συλλάβουμε. Ξέραμε για τα ρυάκια: Οτι η Παιδεία μας ήταν λειψή, ότι το κράτος έπασχε, ότι η επιφανειακή μας ευμάρεια έκρυβε ανομίες και κυνισμό. Ξέραμε ότι τα ρυάκια είχαν γεμίσει σκουπίδια και πέτρες, όχι όμως ότι το ποτάμι που κατέληγαν φούσκωνε διαρκώς, και τώρα κινδυνεύει να πνίξει χωριά και ανθρώπους. Οι υποκριτικές εκπλήξεις δεν ωφελούν πια. Ξέρομε ότι στα ρυάκια, που είχαν αφεθεί να γεμίσουν σκουπίδια, βρίσκεται η πηγή των δεινών μας.

Ίσως, όμως, αν η ροή τους αποκτήσει διαύγεια και ορμή, να αποτελούν και τη μόνη ελπίδα.

6 Μήτε η κακόγουστη γελοιογραφία ενός γερμανικού εντύπου, ούτε εκείνοι οι άνθρωποι χωρίς πρόσωπο που μοιάζουν να ρυθμίζουν τις τύχες μας, είναι η πιο πικρή στιγμή, το πιο εξοργιστικό φαινόμενο της κρίσεως. Αυτά τα ξένα, δεν είναι δικά μας, δεν μας ανήκουν. Τα άλλα, τα πικρά και εξοργιστικά, μας ανήκουν. Οπως εκείνη η μόνιμη, κουραστική επωδός του πολιτικού κόσμου: Ακόμα και αυτές τις στιγμές, γι’ αυτούς προέχει το μικροκομματικό συμφέρουν. Τη δική του τη γλώσσα μιλούν όπως πάντοτε, εκείνο υπερασπίζονται. Το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια μας -και τα δικά τους όμως πόδια- κι εκείνοι χειρονομούν εναντίον αλλήλων, κατηγορούν ο ένας τον άλλο για τις ευθύνες που ποτέ δεν αισθάνθηκαν, υπερηφανεύονται για αρετές που ποτέ δεν είχαν. Εκείνοι μάλιστα που πρόσφατα κυβέρνησαν τον τόπο, με τον ηγέτη τους ήδη σε αφάνεια, μοιάζουν φιγούρες γραφικές που σκιαμαχούν σ’ ένα τοπίο έρημο κι ωστόσο εκδικητικό.

7 Είναι ένας πόλεμος χωρίς ορατούς εχθρούς, ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία χωρίς μάχες στο έδαφος ή στον αέρα. Το μέτωπο μοιάζει να είναι άλλο: Η ψηφιακή ανθρωπότητα εναντίον της πραγματικής ανθρωπότητας. Από τη μια μεριά, οθόνες υπολογιστών, πίνακες χρηματιστηρίων που συνεχώς μεταβάλλονται, άυλα όπλα. Από την άλλη, άνθρωποι φοβισμένοι ή σε απόγνωση, έντρομα έθνη και κυβερνήσεις που παραπαίουν. Πώς θα χαρακτηρίζεται, ύστερα από μερικές δεκαετίες, η εποχή μας; Ως ο έσχατος παραλογισμός, ή μήπως η αυτοκατάργηση ενός πολιτισμού; Αν η πραγματική ανθρωπότητα -και όχι η ψηφιακή- ανακαλύψει κάποιο δρόμο επιβίωσης, θα δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον σημερινό εαυτό της.

Ένας μονόλογος:

Τότε άρχισα να ξαναχτίζω τον δικό μου κόσμο. Οπως γινόταν παλιά, αποτελείται κυρίως από λέξεις, λέξεις ωστόσο με αξία αδιαπραγμάτευτη και διαρκή. Είναι -όπως λέει ο ποιητής, «λέξεις-χρησμοί, λέξεις ενώσεως αψιδωτής και κορυφαίας, λέξεις με σημασίαν απροσμέτρητον διά το παρόν και διά το μέλλον…».

Άρχισα λοιπόν πάλι να συλλέγω κάποιες λέξεις, για να ξανακτίσω -να ξανακτίσομε- τον δικό μας κόσμο. Είναι έργο επίπονο και δύσκολο.

Μήτε από ταμειακές μηχανές προέρχονται οι λέξεις, μήτε σε μέτρα, έκτακτα ή τακτικά, αντιστοιχεί το περιεχόμενό τους. Λέξεις όπως Παιδεία ή Αλληλεγγύη, η αξία της Τέχνης και η αξία της Γνώσεως, το βλέμμα ενός παιδιού και η σιωπή του μετανάστη – κι ακόμα το βλέμμα εκείνης ή το τραγούδι της θάλασσας, η ποιότητα ζωής, και η χειραψία με τον Άλλο. Η συμπόρευση με τους άλλους. Έγραφα χωρίς σταματημό, έκτιζα πάλι τον κόσμο. Η Τέχνη, η Μουσική, το βλέμμα ενός ανέργου, η συγκίνηση του θεατή, η έγνοια για τη φύση -δίπλα στην κάθε λέξη σημείωνα την κρυφή αξία της, «την απροσμέτρητον σημασία της διά το παρόν και διά το μέλλον». Εμεινα γρήγορα έκπληκτος: Λίγες μόνον λέξεις είχαν καταγραφεί, και η αξία τους υπερέβαινε κατά πολύ το έλλειμμα το ελληνικό, υπερέβαινε όλα μαζί τα ελλείμματα των ευρωπαϊκών χωρών, ξέφευγε από τους περιορισμούς του ΔΝΤ, άγγιζε τα ελλείμματα της ψυχής και της ζωής μας.

του Γιώργου Γραμματικάκη – Ελευθεροτυπία

H ιστορία μας…είναι η αντίστασή μας…είναι η παρακαταθήκη μας.

της Σοφίας Σακοράφα

Κάποιες σκέψεις με αφορμή τα περί πολιτικής ανυπακοής του κινήματος, περί ανομίας των πολιτών ….και άλλα πρόσφατα γεγονότα.

Προσπαθώ παρά τις απαράδεκτες στρεβλώσεις των τελευταίων μηνών, να αντιμετωπίζω τη λέξη πολίτης με την έννοια, την αξία και το ύψιστο περιεχόμενο που έδωσαν στη λέξη πολίτης ο Περικλής και ο Κλεισθένης, που έδωσαν οι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία, που έδωσε το 114 και το Πολυτεχνείο, που έδωσε η νέα γενιά το Δεκέμβρη του 2008, που δίνουν καθημερινά όλοι όσοι υπερασπίζονται τη θέση τους στην όξυνση της ταξικής πάλης, την πολιτική τους άποψη, την αξιοπρέπεια στην εργασία, το δικαίωμα στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Ντροπή νιώθω ως βουλευτής και ταυτόχρονα ως πολίτης αυτής της χώρας, όταν χιλιάδες χρόνια αγώνων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων συνθλίβονται από μια ομάδα, ξένη και ντόπια.
Από μια ομάδα που μετατρέπει τον πολίτη σε υπήκοο, που μετατρέπει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας σε απέραντο σκλαβοπάζαρο, που μετατρέπει τον πλούτο της πατρίδας μας σε περιουσιακό στοιχείο αποπληρωμής, που τολμά και αστειεύεται με τον Παρθενώνα και το Σούνιο, αφού είναι τα μόνα που μας επιτρέπουν να μας απομείνουν.
Ντροπή και Οργή για αυτήν την απροκάλυπτη εκτροπή.
Εκτροπή της δικαιοσύνης που έχει μετατραπεί σε έκτακτο απεργοδικείο.
Εκτροπή της δημοκρατίας που…
απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των τριών.
Εκτροπή της πληροφόρησης που σπεκουλάρει στη Μαρφίν, αλλά δεν εντρέπεται που στο ψεκασμένο από χημικά πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου κηδεύεται η αντίσταση.
Εκτροπή του κοινοβουλευτισμού που δίνει εν λευκώ εξουσία στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει ό,τι θέλει.
Εκτροπή των νοημάτων και της βαριάς ιστορίας που αυτά κουβαλούν.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για ανυπακοή που οδηγεί στην ανομία.
Είναι βαριά η ιστορία μας. Ο Σοφοκλής υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος εδίδαξε ο ίδιος στον εαυτό του ΄΄τας αστυνόμους οργάς΄΄, το πάθος, δηλαδή, για τη θέσμιση των πόλεων.
Είναι σχήμα οξύμωρο για όσους δεν ξέρουν…
Διότι πώς είναι δυνατό οι ορμές, η οργή, το πάθος των πολιτών να μπορεί να οδηγεί στη θέσμιση νόμων.
Αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ανομία, είναι στην πραγματικότητα το πάθος των πολιτών για δικαιοσύνη.
Είναι το πέρασμα από μία ανήμπορη και άνευρη οργή, σε μία οργή που έχει τη δύναμη να αμφισβητεί.
Αυτή η ανομία κατά τον πρωθυπουργό, είναι το πάθος για δικαιοσύνη, που οδήγησε την Αντιγόνη να παραβεί το νόμο.
Αυτή η ανομία, είναι το πάθος για ελευθερία, που οδήγησε τους εργάτες των ναυπηγείων της Σύρου το 1879 να δημιουργήσουν ένα από τα πρώτα συνδικάτα.
Αυτή η ανομία, είναι το πάθος για την δημοκρατία, που δημιούργησε το Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη
Αυτή η ανυπακοή, είναι το πάθος για ανεξαρτησία που οδήγησε το Γρηγόρη Λαμπράκη στη μεγαλειώδη πορεία στη Θεσσαλονίκη.
Αυτή η ανυπακοή, είναι το πάθος για αντίσταση που οδήγησε στη νίκη του κινήματος επί του νομοσχεδίου Γιαννίτση, στη νίκη του κινήματος για το άρθρο 16 του Συντάγματος.
Χιλιάδες άνομες, ανυπάκοες πράξεις άλλαξαν τούτο τον κόσμο.
Θέσμισαν άλλες κοινωνίες.
Έθεσαν άλλους νόμους.
Έτσι κινείται η ιστορία, στους αιώνες των αιώνων
Αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ανυπακοή, είναι η κινητήρια δύναμη του μετασχημαστισμού των κοινωνιών.
Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Κολοκοτρώνη, με έναν υπάκουο Παπαφλέσα.
Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Σωτήρη Πέτρουλα
Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Μαρίνο Αντύπα
Τι θα ήταν η ανθρωπότητα με μια υπάκουη Αντιγόνη
Τι θα ήταν οι κοινωνίες με υπάκουους υπηκόους.
Ζητάει ο πρωθυπουργός υπακοή στην ομαλότητα.
Η χώρα μας, όμως, ζει σε παρατεταμένη ανωμαλία. Σε βαθιά σήψη και προχωρημένη βία.
Βία και ανωμαλία είναι η ανεργία και το κοινωνικό απαρτχάιντ που τη συνοδεύει.
Βία και ανωμαλία είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός που καλλιεργείται στη βάση της πυραμίδας και αφήνει ανέγγιχτη την κορυφή
Βία και ανωμαλία είναι τα 350 ευρώ σύνταξη
Βία και ανωμαλία είναι να πωλείται η Ελλάδα 50 δις από τα οποία τα 30 πάνε στις τράπεζες
Βία και ανωμαλία είναι η κατάσχεση της γης μας
Βία και ανωμαλία είναι η Ζίμενς, το Βατοπέδι,
Βία και ανωμαλία είναι η μετατροπή των κοινωνικών αγαθών της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών σε πανάκριβα εμπορεύματα
Βία και ανωμαλία και παρανομία και ανομία είναι το Μall συμφερόντων Λάτση και το Θων συμφερόντων Βωβού που η κυβέρνηση Σημίτη οικοδόμησε και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λειτούργησε
Και όσοι αντιτίθενται σε αυτή τη βία δεν είναι τζαμπατζήδες.
Είναι ο εργαζόμενος που μια ζωή ολόκληρη πλήρωνε και σήμερα δεν έχει σύνταξη.
Είναι ο εργαζόμενος που μια ζωή πλήρωνε και δεν είχε ποτέ την ελάχιστη ανταποδοτικότητα
Είναι αυτός ο συνειδητός αγωνιστής που ξέρει ότι το δίκιο δεν κερδίζεται με το σαβουάρ βιβρ της ΄΄άνομης νομιμότητας΄΄.
Τζαμπατζήδες είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις που από αυτά που χρωστούσαν στον ΟΑΣΑ έδωσαν μόλις το 1/3 και τον εξανάγκασαν σε δανεισμό.
Και όταν έληγαν τα δάνεια έπαιρνε νέα δάνεια επειδή το κράτος που ήταν εγγυητής δεν τα κατέβαλε στη λήξη τους
Είναι αυτοί που ενθυλακώνουν τεράστια ποσά από εισφοροδιαφυγές και φοροδιαφυγές
Είναι αυτοί που στην περίοδο του χρηματιστηρίου έπαιξαν αέρα και έβγαλαν δισεκατομμύρια
Είναι αυτοί που σε ένα βράδυ άλλαζαν συντελεστές δόμησης και έβγαζαν τρισεκατομμύρια
Είναι αυτοί που κατασκεύασαν τα ολυμπιακά εκτρώματα και μέσα σε δύο χρόνια μετέτρεψαν το χάλυβα σε χρυσό και το δημόσιο χρήμα σε μποναμά στις τσέπες τους
Είναι τα αφεντικά από πάσης φύσεως τηλεοπτικά παπαγαλάκια που χρωστούν και δεν αποδίδουν
Είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες σε καθεστώς μαύρης δουλείας, που πολλοί από αυτούς έχουν έμμεσο εργοδότη τα υπουργεία μας για να είναι καθαρά
Αυτοί είναι οι τζαμπατζήδες της δημόσιας ζωής.
Οι παρασιτικοί τζαμπατζήδες που επιβιώνουν στην κυριολεξία.
Ζουν δηλαδή σε βάρος, επί της πλάτης του ελληνικού λαού.
Το κίνημα Δεν πληρώνω είναι η αντίδραση στο ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ της κυβέρνησής.
Δεν πληρώνω, λένε, στους συνταξιούχους
Δεν πληρώνω, λένε, για υγεία και παιδεία
Δεν πληρώνω, λένε, τις αποζημιώσεις των απολυμένων
Δεν πληρώνω, λένε, στους αγρότες
Δεν πληρώνω, λένε, σε μια ολόκληρη κοινωνία που τη θέλουν επαίτη και τους ενοχλεί που τους ανταποδίδει στα ίσια τη δική τους πρακτική.
Όταν η πολιτική ηγεσία αρχίζει και βλέπει κάθε εξεγερτική ή κινηματική εκδήλωση ως απειλή για τη διατήρησή της, όταν ποινικοποιεί το φρόνημα και κάθε πράξη αντίστασης τότε η πολιτική της αυτοσυντήρηση έχει υπερβεί κάθε υπόλειμμα δημοκρατικής ευαισθησίας και οδεύει στο δρόμο της απώλειας και κάθε δημοκρατικής νομιμότητας.
Επιτέλους ακόμη και με όρους αστικής νομιμότητας, ακόμη και με την κουλτούρα που πασχίζει η κυβέρνηση να θεμελιώσει αυτή του ήσυχου νοικοκυραίου, του φοιτητή που μόνο διάβαζε, η κυβέρνηση είναι η πολιτικά όχι ανυπάκοη, αλλά η πολιτικά έκνομη.
Την ενοχλεί η πολιτική ανυπακοή, αλλά η κυβέρνηση πήρε μια λαική εντολή και την παρέβη.
Την ενοχλούν οι απαράδεκτες εκδηλώσεις επί της ελληνικής σημαίας, αλλά η κυβέρνηση τραυματίζει την εθνική μας κυριαρχία, η κυβέρνηση παζαρεύει τα ελληνικά νησιά.
Η τρόικα μπορεί να διαπίστωσε ότι ο ελληνικός λαός να βρίσκεται σε περιορισμένη αναταραχή σε σχέση με το παρελθόν, όμως ο λαός μας έχει δύο κόκκινες γραμμές.
Η μία, τιμωρεί αυτόν που τον προδίδει.
Η δεύτερη, τιμωρεί αυτόν που ξεπουλάει την πατρίδα.
Είναι αυτός ο ΄΄εχθρός λαός΄΄.
Ο εχθρός λαός έχει στην κυριολεξία τραγουδήσει δύο τραγούδια του Μίκη.
΄΄Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε, αρνιέμαι να χαθώ στην καταχνιά΄΄ και
΄΄Λαχτάρησα μια χώρα, όπου το λάδι από την ελιά ίσα θα το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά.΄΄
Αυτά είναι η ιστορία μας.
Αυτά είναι η αντίστασή μας.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας.
Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και σε ευθεία γραμμή με την ιστορία μας.
Αυτός που αρνιέται είναι το πολιτικό υποκείμενο που αντιστέκεται.
Αυτός που αντιστέκεται είναι το πολιτικό υποκείμενο που λαχταράει μια άλλη Ελλάδα.
Και στην ιστορία της ανθρωπότητας, έως και την πλέον πρόσφατη πριν λίγες ημέρες, αυτός που αντιτάσσεται στο πολιτικό υποκείμενο είναι καταδικασμένος σε ημερομηνία λήξης.

ΠΗΓΗ:ecoleft.wordpress.com/

Και οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να ελέγχουν τους πιστωτές τους

Δεν είναι φυσιολογικό να αποπληρώνουν χρέη που δεν είναι νόμιμα


ΤΟΥ Ν. ΚΟΥΡΙΔΑΚΗ
Ο Ερίκ Τουσέν είναι ένα από τα διακεκριμένα στελέχη του κινήματος της «αντιπαγκοσμιοποίησης», ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM), μέλος της οργάνωσης ATTAC και σύμβουλος του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. Εχει συγγράψει αρκετά βιβλία γύρω απ’ το χρέος, το τελευταίο απ’ τα οποία ασχολείται ειδικά με τον ρόλο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Επίσης, υπήρξε μέλος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, προκειμένου να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Διέγραψε 3,2 δισ. Η προσπάθεια στέφθηκε από επιτυχία: ο Ισημερινός διέγραψε μονομερώς -ως παράνομο («απεχθές» ή «επαχθές»)- χρέος ύψους 3.2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Παρά το εμπάργκο των αγορών, οι συνέπειες για τον Ισημερινό δεν υπήρξαν τραγικές. Τουναντίον, το 2010 η οικονομία της χώρας αναπτύχθηκε κατά 3.7% και για το 2011 αναμένεται ανάπτυξη 5%.
Το έργο της επιτροπής στον Ισημερινό έφτασε πρόσφατα και στο ελληνικό Κοινοβούλιο από τη Σοφία Σακοράφα Αλήθεια, θα μπορούσε η εμπειρία του Ισημερινού να φανεί χρήσιμη στην Ελλάδα. Ο Ερίκ Τουσέν πιστεύει πως ναι: «Παρότι οι οικονομίες των δύο χωρών είναι διαφορετικές, η διάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας παρουσιάζει κοινά στοιχεία με τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Πρώτον, η Ελλάδα χρηματοδοτεί ένα μέρος του χρέους της με τη μορφή ομολόγων, από τις Αρχές της χώρας («τιτλοποίηση του δημόσιου χρέους»), τεχνική που χρησιμοποίησε ο Ισημερινός.
Δεύτερον, ένα άλλο μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους είναι με τη μορφή τραπεζικών δανείων, κάτι που συμβαίνει και με τις χώρες σε ανάπτυξη.
Τρίτον, με το σχέδιο του Μαΐου του 2010, η Ελλάδα δανείστηκε από το ΔΝΤ».
Με άλλα λόγια, ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έχει συμβεί σε τόσες αναπτυσσόμενες χώρες τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή την -διά του ΔΝΤ- επιβολή της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον».
Ο κ. Τουσέν βλέπει και ένα ακόμα κοινό στοιχείο: «Το χρέος του Ισημερινού ήταν κυρίως χρέος προς τις τράπεζες των ΗΠΑ. Ο Ισημερινός, εγκατέλειψε το εθνικό νόμισμα και υιοθέτησε το νόμισμα των ΗΠΑ. Οπως ο Ισημερινός υιοθέτησε το νόμισμα των δανειστών του, έτσι και η Ελλάδα έχει κοινό νόμισμα με τους δικούς της δανειστές, όπως η Γαλλία και η Γερμανία».
Η τελευταία παρατήρηση δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι η στάση πληρωμών θα συνοδεύεται και από έξοδο απ’ το ευρώ: «Δεν υπάρχει μία σχέση αυτόματης εξόδου από το ευρώ σε περίπτωση που η Ελλάδα σταματήσει να πληρώνει.
Η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει έπειτα από διάλογο στο ελληνικό Κοινοβούλιο και με τον ελληνικό λαό αν θα παραμείνει στο ευρώ ή όχι».
Κατά τον κ. Τουσέν oι μισθοί, συντάξεις και καταθέσεις μπορούν να διασφαλιστούν. «Αν ένα κράτος αρνηθεί να αποπληρώσει το χρέος του εξοικονομεί χρήματα. Η αποπληρωμή του δεσμεύει ένα πολύ υψηλό ποσοστό κρατικών δαπανών, χρήματα που αν τα κρατήσει το κράτος μπορεί να πληρώσει τους μισθούς, να κάνει τα δημόσια νοσοκομεία, σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες να λειτουργήσουν, να διασφαλίσει την ασφάλεια της χώρας. Οσα κράτη έκαναν αυτήν τη στάση πληρωμών ως τώρα, είδαν ότι βελτιώθηκε η δυνατότητά τους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους».
Επίσης, για τις καταθέσεις των πολιτών, «η δημόσια εξουσία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να δημιουργήσει ένα μεγάλο κρατικό πιστωτικό τομέα. Το κόστος ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος το κράτος μπορεί να το καλύψει από την περιουσία των μεγαλομετόχων των τραπεζών».
Ντόμινο
Παρόλο που οι λόγοι που οδήγησαν στη διόγκωση του χρέους είναι διαφορετικοί στη χώρα μας, ο κ. Τουσέν επιμένει πως το χρέος δεν αφορά την Ελλάδα μόνο. «Θα πρέπει οι Ελληνες να καταλάβουν ότι δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα από τον Απρίλιο του 2010, αναπαράγεται στην Ιρλανδία από τον Οκτώβριο του 2010, θα συμβεί στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία. Θα ήταν πραγματικά κρίμα οι Ελληνες να πιστέψουν ότι αποτελούν μια εξαίρεση και να δεχθούν μοιρολατρικά τους όρους που τους επιβάλλουν».
Αργεντινή – Ρωσία
Η στάση πληρωμών τις έσωσε
Ως μάρτυρα υπεράσπισης της άποψής του για μη αποπληρωμή των επαχθών χρεών ο Ερίκ Τουσέν αναφέρει τον Τζ. Στίγκλιτς, νομπελίστα οικονομολόγο, ο οποίος σε μελέτη του το 2010 αποκαλύπτει ότι οικονομίες χωρών όπως της Ρωσίας ή της Αργεντινής από τη στιγμή που οι κυβερνήσεις προέβησαν σε στάση πληρωμών βρέθηκαν σε καλύτερη χρηματοοικονομική κατάσταση και μπόρεσαν εξοικονομώντας χρήματα να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη.
Επαιξαν βρώμικα
Οι ξένες τράπεζες να αναλάβουν τις ευθύνες
Για τον κ. Τουσέν τα ευρωομόλογα -»αυτό που αποκαλούμε νομισματοποίηση του χρέους»- δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημά μας. Πρωτίστως, θεωρεί ότι πρέπει να διερευνηθούν οι συνθήκες χορήγησης δανείων στην Ελλάδα.
Η ερώτηση στην οποία θα έπρεπε κυρίως να απαντήσουμε είναι η εξής: «Είναι φυσιολογικό οι πολίτες μιας χώρας όπως η Ελλάδα, να πρέπει να αποπληρώσουν ένα χρέος που δεν είναι νόμιμο;
Αν τα δάνεια είχαν συναφθεί προς το συμφέρον των πολιτών, με σεβασμό προς τις βασικές τους ανάγκες και οι τράπεζες, κυρίως γαλλικές και γερμανικές, είχαν μια συμπεριφορά προσεκτική και λογική, τότε θα λέγαμε ότι το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί. Ομως, το μεγάλο μέρος του χρέους είναι παράνομο και οι τραπεζίτες που έχουν αγοράσει ελληνικούς τίτλους πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Παράλογοι όροι
Συνήψαν δάνεια με όρους παράλογους και παράνομους, άρα πρέπει να αποδεχθούν την ακύρωση ενός σημαντικού μέρους του χρέους». Ο κ. Τουσέν αναφέρει χαρακτηριστικά τις «υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της Ελλάδας, πολλές απ’ τις οποίες οφείλονται σε γαλλογερμανικές πιέσεις».

ΠΗΓΗ: Έθνος της Κυριακής

Διχα(λα)σμένες προσωπικότητες;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Είδε όνειρο κακό:
Εκείνος να τραβάει το κουπί
και ο χρόνος πείσμων να μη φεύγει
Μ. Αρχιμανδρίτου, Αιφνίδιο «ευ»

Το κρίσιμο ερώτημα είναι «ποια ακριβώς ιστορική περίοδο διανύουμε;». Με άλλα λόγια, «ποια είναι η φύση της πολιτικής εποχής που ζούμε;». Πρόκειται για ένα στάδιο εξομάλυνσης, μεταρρύθμισης, μετάβασης σ' ένα πιο λειτουργικό και ισορροπημένο σύστημα διακυβέρνησης; Πρόκειται για τον οριστικό ενταφιασμό τού (πάλαι ποτέ) ισχυρού κράτους - έθνους και την αναγκαστική εκχώρηση όλων των εξουσιών σε ορατά και αόρατα μορφώματα και δίκτυα;

ΕΧΩ την εντύπωση ότι οι διαχειριστές της μοίρας μας (κι όχι απλώς των δημόσιων πραγμάτων - res publica) ή δεν ξέρουν ή κάνουν ότι δεν ξέρουν ή κρύβουν μέσα σε ιδεολογήματα μεταΔΝΤ παραδείσου το τέλος του παλιού.

ΕΝΑ τέλος που δεν θα προκύψει από συμβιβασμούς και συμψηφισμούς, αλλά από την αποχώρηση εν σώματι του παλιού και από την ανάθεση της διακυβέρνησης εν τω συνόλω στο νέο.

ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ του τύπου «Δεν πληρώνω - Δεν πληρώνω» κακώς ερμηνεύονται ως πρακτική τζαμπατζήδων. Στην πραγματικότητα αρνούνται τη νομιμοποίηση αυτών που νομοθετούν. Δεν αρνούνται τη νομιμότητα ή το νόμο ως ρυθμιστή των σχέσεων, αλλά δεν αναγνωρίζουν στο (διε)φθαρμένο παρελθόν να ορίζει τους κανόνες για το μέλλον.

ΕΝΑ παλιό σύστημα που θέλει να τ' αλλάξει όλα (την κοινωνία, την οικονομία, την παιδεία, την ιστορία), χωρίς όμως να έχει την ηθική και πολιτική δύναμη ν' αλλάξει το ίδιο εγκαταλείποντας την εξουσία. Η αποχή στις εκλογές και η αποχή στην καταβολή χαρατσίων σημαίνουν απλώς «δεν σας θέλουμε πια».

ΤΟ ΙΔΙΟ ισχύει και με τους λοιπούς «ταγούς» του δημόσιου χώρου. Οι πρυτάνεις δοξολογούν το δημόσιο Πανεπιστήμιο (έχοντας οι περισσότεροι κερδοσκοπήσει και ανταλλάξει τον τίτλο με ιδιωτικές απολαβές). Οι μεγαλογιατροί δοξολογούν το δημόσιο Νοσοκομείο (έχοντας οι περισσότεροι επενδύσει στο ιδιωτικό τους ιατρείο). Οι αρχηγοσυνδικαλιστές δοξολογούν τη δημοκρατική και λαϊκή συμμετοχή (έχοντας οι περισσότεροι συμβιβαστεί -ίσως και κάτω από το τραπέζι- με το Κεφάλαιο).

ΠΟΙΟΣ άραγε έχει μείνει όρθιος και αλώβητος για να συζητήσει με το μέλλον και να ενσαρκώσει τις ελπίδες των χαμένων; Πώς θα σταματήσουν τα διπλά παιχνίδια διχασμένων προσωπικοτήτων που άλλα λένε κι άλλα εννοούν (και εν τέλει άλλα βιώνουν), παίζοντας επικίνδυνα με το δημόσιο συμφέρον;

ΚΑΙΡΟΣ για μια εφ' όλης της ύλης συμφωνία με τους άτακτους της κοινωνικής ευθυγράμμισης.

ΜΕΣΑ από αυτούς θα γεννηθεί το καινούργιο.

ΜΙΑ πολιτική Συντακτική Συνέλευση του ελληνικού λαού θα μας σώσει.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
www.giannispanousis.gr

Ο Κύκλωπας της αδράνειας.

του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Βρισκόμαστε όλοι υπό το κράτος της απορίας. Πώς γίνεται η χώρα που ανακάλυψε την «πολιτική», δημιούργησε το επάγγελμα του «πολιτευτή» και εκκόλαψε το παγκοσμίως μοναδικό ρήμα «πολιτεύομαι», πώς γίνεται να αποστρέφει τα βλέμματά της από τη διαχείριση των κοινών; Πώς γίνεται να προτιμά το κόμμα του κανενός; Ποιοι είναι οι λόγοι που εξώθησαν την κατά παράδοση υπερπολιτικοποιημένη αυτή χώρα που εμφάνιζε υψηλότατα ποσοστά συμμετοχής στα πολιτικά τεκταινόμενα να οδηγείται σε μια αποστασιοποίηση που αγγίζει τα όρια της αποστροφής; Πώς εξηγείται ότι εκείνοι που για οποιονδήποτε λόγο αρνούνται, δυσφορούν ή έστω διατηρούν επιφυλάξεις να μετάσχουν στο δημοκρατικό παίγνιο εμφανίζονται περισσότεροι από εκείνους που δείχνουν να επιμένουν ως ενεργοί πολίτες να ασκούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα; Πράγματι, η ρήξη με όλα όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε είναι θεαματική. Και οι ρήξεις πάντα γεννούν νέες λέξεις. Και έτσι είδε το φως, ονομάστηκε και γεννήθηκε το «κόμμα του κανενός».Στην πραγματικότητα βέβαια το φαινόμενο δεν είναι καινοφανές. Σε όλες τις μεγάλες δημοκρατικές χώρες, η αύξουσα αναξιοπιστία του πολιτικού, η προϊούσα ιδιοτέλεια και η ιδιωτικοποίηση των ατομικών σχεδίων και προοπτικών έχουν από καιρό οδηγήσει στην ενίσχυση των αδιάφορων πολιτικών εκείνων κινημάτων που εκφράζονται με τα κόμματα των ερασιτεχνών, ψαράδων, κυνηγών ή φυσιολατρών που πρoτιμούν εκδρομές από την εκλογική «ταλαιπωρία». Στις ΗΠΑ π.χ. τα ποσοστά συμμετοχής στις προεδρικές εκλογές μετά βίας αγγίζουν το 50% των εγγεγραμμένων. Με αυτή την έννοια, το σύνδρομο της αποχής δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.
Στις μέρες μας όμως η αποχή δεν εκφράζει πια προσωπικές και μόνον επιλογές, αλλά απηχεί βαθύτερες μεταλλαγές στην πρόσληψη του πολιτικού. Ετσι, η εισβολή του νέου αυτού «ιού» στη χώρα μας δεν είναι παρά το επιφαινόμενο των νέων προτύπων πολιτικής συμπεριφοράς που καλούνται να εναρμονιστούν με μια παγκοσμιοποιημένη πια οικουμένη. Ο εκσυγχρονισμός των «ηθών» ακολουθεί τον εκσυγχρονισμό των δημοκρατικών κοινωνιών και της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ο κόσμος όλος φαίνεται πια να οδηγείται προς νέες μορφές αυτο-αναπαραγόμενων εξουσιών. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η ουδέτερη λέξη «διακυβέρνηση» τείνει να αντικαταστήσει τις φορτισμένες λέξεις κυβέρνηση και πολιτική. Στο εξής, τα «κοινά» εμφανίζονται ως αντικείμενα μιας απλής «διαχείρισης» ενός συστήματος που οφείλει να αυτορρυθμίζεται με τις ελάχιστες δυνατές εκ των άνω πολιτικές παρεμβάσεις.
Στα πλαίσια αυτά, η δημοκρατία μοιάζει να λειτουργεί ως άλλοθι. Οι καίριες αποφάσεις λαμβάνονται σε κάποιο απροσδιόριστο «αλλού» (π.χ. στις λεγόμενες «αγορές» ή στους κόλπους αδιαφανών υπερεθνικών θεσμών που ούτε εκλέγονται ούτε λογοδοτούν). Από την άποψη αυτή λοιπόν, θα έλεγα ότι το εκλογικό παίγνιο δεν είναι παρά μια θεατρική τελετουργία που στοχεύει στη συνεχή αναβάπτιση μιας κλυδωνιζόμενης εξουσιαστικής νομιμοποίησης. Μια τελετουργία όπου η (προαιρετική) συμμετοχή οργανώνεται έτσι ώστε να παραμένει ατελέσφορη. Είναι γεγονός ότι τα κατεστημένα συμφέροντα υπηρετούνται καλύτερα όταν ο πολιτικός έλεγχος είναι θεατρικός. Τα ηχηρά δάκρυα που χύνονται στο όνομα της μειωμένης συμμετοχής είναι κροκοδείλια. Τι απομένει λοιπόν στους πολίτες; Τι μπορούν να κάνουν εκείνοι που δυσφορούν, υποφέρουν ή εξοργίζονται από το γεγονός ότι νιώθουν ολοένα και πιο απόβλητοι από το σύστημα λήψεως αποφάσεων; Είναι δυνατόν να υπάρξουν προϋποθέσεις για να επανέλθουν στη φαντασίωση της συλλογικής τους αυτοθέσπισης;
Πώς θα μπορέσουν η πολιτική και η δημοκρατία να ανακτήσουν τη χαμένη αυτονομία τους; Και στα πλαίσια αυτά πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί το δικομματικό «δυο-πώλιο» που μέσα από την «εναλλαγή στην εξουσία» των «κομμάτων εξουσίας» διαιωνίζει την ανομολόγητη ουσιαστική εξομοίωση ή προσέγγιση όλων εκείνων που συνυπογράφουν την ανάγκη «ρεαλιστικής συμμόρφωσης» στις έξωθεν προσδιοριζόμενες συνθήκες. Το θατσερικής έμπνευσης σύνδρομο ΤΙΝΑ («Τhere is no alternative»- «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση») συνοψίζει τη διάχυτα πια αποδεκτή «πολιτική ορθότητα» της παραδοχής ότι το πολιτικό δεν δικαιούται να υπάρχει και να δρα παρά μόνον ως ετερόνομο.
Είναι γεγονός ότι υπό τους όρους αυτούς δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλές προοπτικές εξόδου από τα δημοκρατικά ελλείμματα και αδιέξοδα. Στο μέτρο που το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα παραμένει συγκροτημένο ως «κλειστό», οι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να «εξέλθουν» ούτε να «αποσυρθούν», ούτε να μετασχηματίζουν τους συνταγματικά κατοχυρωμένους δημοκρατικούς κανονισμούς. Δεν τους μένει παρά η δυνατότητα της «φωνής», της έναρθρης ή και άναρθρης διαμαρτυρίας ενάντια στην καθημερινότητα ενός συστήματος εξουσιών που τους καθυποτάσσει. Οταν λοιπόν η φωνή αυτή βοά εν τη ερήμω, όταν το δικομματικό σύστημα αναπαράγεται αδιατάρακτο και όταν οι λύσεις που προβάλλονται από εκείνους που μπορούν να μετάσχουν στην εναλλαγή στην εξουσία δεν είναι πειστικές τότε η ελπίδα δίνει τη θέση της στην απόγνωση. Από τη στιγμή που η έξοδος είναι αδύνατη, και η φωνή αναποτελεσματική, είναι φυσικό ότι το «κόμμα του κανένα» εμφανίζεται ακάθεκτο στο προσκήνιο.
Το «κόμμα» αυτό όμως δρα εκτός των αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών θεσμών και των διαδικασιών όπου λαμβάνονται έγκυρες αποφάσεις. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορεί να υπόκειται σε συνεχείς πρωτεϊκές μεταμορφώσεις. Εξελισσόμενο με μόνο γνώμονα τη δική του ανεξέλεγκτη εσωτερική δυναμική, παραμένει ατιθάσευτο. Ο «κανένας» δεν υπακούει σε κανόνες. Ο πολλαπλασιασμός των αδιάφορων ψαράδων, κυνηγών ή αναχωρητών είναι βέβαια πιθανός. Εξίσου πιθανό όμως και το ενδεχόμενο πολλαπλασιασμού κρουσμάτων ανυπακοής, εκρηκτικής βίας και διάχυτης ανομίας. Και εδώ ακριβώς ίσως να εντοπίζονται τα ιστορικά όρια των εξουσιών που έχουν πια συνηθίσει να επαναπαύονται στη χειραγώγηση των πειθήνιων ή αδιάφορων υπηκόων. Τα εξουθενωμένα και αδρανή «πολιτικά σώματα» μπορεί να βρουν τον δικό τους τρόπο να ξαναγίνουν ενεργά. Ετσι, εις πείσμα ίσως των φαινομένων, η σταθερότητα των συναινετικών δομών εμφανίζεται περισσότερο έωλη από οποτεδήποτε στο παρελθόν. Ισως λοιπόν τα «κόμματα του κανένα» να εμφανίζονται ως οι κατ΄ εξοχήν φορείς της πάντα ελλοχεύουσας πανουργίας της ιστορίας. Το ξέρουμε άλλωστε από την αρχαιότητα. Για να αντιμετωπίσει τον Πολύφημο, ο πολυμήχανος Οδυσσέας εμφανίστηκε ως «Ούτις», δηλαδή ως κανένας.

Δημοσιεύθηκε στο Βήμα, στις 30/01/2011

Άνθρωποι και ποντίκια

Ακούγεται συχνά ότι στην Ελλάδα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή οι αλλεπάλληλες φάσεις ενός πειράματος αντοχής. Βάρη, μέτρα σοκ, χιλιόμετρα ηλεκτροσόκ, ενέσεις ιών και μικροβίων, φάλαγγα, κι άλλα μέτρα σοκ, μηχανική και χημεία μέχρι τελικής πτώσεως. Για να διαπιστώσουν οι επιστήμονες της σφαλιάρας και της υποδούλωσης (οι αγορές!!!) πόσο θ’ αντέξουν τα υπό πίεση υποκείμενα, ποιες μεταλλάξεις θα υποστούν, αν το DNA τους επιμείνει ανθρώπινα ή μεταμορφωθεί σε ποντικού.

Αν είναι έτσι, προφανώς το γεγονός ότι στο πείραμα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα τινάξει το πειραματόζωο δεν μετράει και πολύ για την επιστημονική κοινότητα των Fitch. Ε, δεν είναι οι Έλληνες και φλουρί κωνσταντινάτο της παγκοσμιοποίησης. Αρκούν οι αρχαίοι. Οι σύγχρονοι είναι μπελαλήδες, μέχρι και ένοπλη κομμουνιστική επανάσταση διέπραξαν, για να μην υπολογίσουμε τις πονηριές, τις απατεωνιές, την εγγενή ανυπακοή, το υπανάπτυκτο DNA -καμιά σχέση εν ολίγοις με τους Γερμανούς ή έστω τους Ολλανδούς.
Αν όμως είναι έτσι, πρέπει να ομολογήσουμε κι ότι το πείραμα κάτι αποδίδει. Και οι συζητήσεις ποιος έφαγε το τυρί κι αν το φάγαμε όλοι μαζί έχουν ανάψει, και οι ποντικοπαγίδες του κάθε οίκου αξιολόγησης τρωκτικών έχουν γίνει φόβος και τρόμος, κι από τις τρύπες του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών πηδούν έξω από το καράβι του Βατοπεδίου και της Siemens τα ποντίκια. Αφήστε πια τα ποντίκια του Κολωνακίου που καταδιώκει ο Καπελέρης, τα ποντίκια των νοσοκομείων που καταδιώκει ο Λοβέρδος και τα ποντίκια των φαρμακείων και των δικηγορικών γραφείων που καταδιώκει αυτοπροσώπως ο Παπανδρέου.
Αυτό το τελευταίο όμως είναι το -ούτως ειπείν- φως στο βάθος της ποντικότρυπας. Αν εξελισσόμαστε σε λαό ποντικών, δεν λείπει ευτυχώς η κυβέρνηση-γάτα. Η οποία έχει αναλάβει το βαρύ έργο αφενός να εξοντώσει τα επικίνδυνα για την πράσινη ανάπτυξη τρωκτικά, όπως οι φοροφυγάδες και κλέφτες αρουραίοι, και αφετέρου να οδηγήσει με τη φλογέρα της, όπως σε κείνο το γοητευτικό παραμύθι, όλο τον άλλο ποντικόκοσμο όχι για πνίξιμο, αλλά για πλύσιμο. Έτσι που καθαροί, με νέο DNA, πρόθυμοι και υπάκουοι, να παραδοθούμε επιτέλους σε μια ζωή που δεν θα ξεπερνάει τις δυνατότητές μας. Να μασουλάμε το πρέπον υπό τη σκιά της γάτας. Να ζούμε σαν ποντίκια, βρε αδελφέ, όχι σαν κοπρίτες…

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Το θέμα είναι τώρα τι λες...

Καρτερός Θανάσης

Απο:www.avgi.gr

Πίσω στην ποίηση, όπως πάντα όταν περνάμε δύσκολες μέρες. Με τον Μανόλη Αναγνωστάκη να μας τραβάει απ’ το μανίκι: Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. / Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. / Το θέμα είναι τώρα τι λες...
Το θέμα είναι τώρα τι λες.. Αυτοί -η τρόικα του άξονα των αγορών και η κυβέρνηση του Παπανδρέου του Μικρού- έχουν πει ό,τι έχουν να πουν. Κι αυτό που σήμερα θα ψηφίσουν στη Βουλή, υπερεπείγον και κατάμαυρο, δεν είναι πολυνομοσχέδιο. Είναι η νέα διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ -της 14ης του Δεκέμβρη αυτή. Η μαύρη διακήρυξη της νέας Ελλάδας που χρόνια ονειρεύεται η άγρια συμμορία. Μια Ελλάδα τόσο νέα όσο η γριά λαιμαργία του κέρδους και τόσο Ελλάδα όσο η Ταϊβάν και οι άλλες τίγρεις της καπιταλιστικής αγριότητας.
Αυτοί ότι είχαν να πουν το είπαν: Θα μας πάνε από μνημόνιο σε επικαιροποιημένο μνημόνιο και από νομοσχέδιο σε πολυνομοσχέδιο ως τον ολοκληρωτικό αφανισμό δικαιωμάτων, αμοιβών, και των δομών εκείνων που διασφαλίζουν έναν έστω διαβρωμένο από πολλές αιτίες κοινωνικό πολιτισμό. Θα μας πάνε, επιδιώκουν να μας πάνε, όχι μόνο σε ατομικές συμβάσεις και σε ατομικές συμπεριφορές, αλλά και σε μια κοινότητα ανασφάλειας και φόβου, μικρών εμφύλιων των πάντων εναντίον πάντων. Τελικώς σε μια μη κοινωνία με ό,τι ζοφερό και απάνθρωπο αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
Είναι τόσο σαφή πια τα πράγματα, που καμιά αυταπάτη και καμιά ψευδής προσδοκία δεν χωράνε. Όταν δημοσιογράφοι, αναλυτές, εφημερίδες ακραιφνών πασοκικών και μνημονιακών φρονημάτων κάνουν λόγο για σχέδιο να δημιουργηθεί «άλλη χώρα», μια χώρα όχι με σχιστά, αλλά με κλειστά μάτια, μια Ταϊβάν των Βαλκανίων, τότε είναι η ώρα για μια φυγή προς τα μπρος για όλους. Η ώρα δηλαδή να τελειώνουν όλοι, στην αριστερά κυρίως, αλλά όχι μόνο, με μικροζημιές, μικροκέρδη και συμψηφισμούς και να δουν πώς, με ποιο τρόπο, η Ελλάδα που επιμένει, θα μετατρέψει σε δύναμη και σε αντίσταση τη δυστυχία των ανθρώπων.
Αν όλα αυτά φαίνονται σε υπερβολικά ποιητικά, ρίξτε μια ματιά στην ποίηση και του μνημονίου και του πολυνομοσχεδίου που ψηφίζεται σήμερα με εντολές έξωθεν. Θα βρείτε εκεί και στη βλακώδη έπαρση του Παπανδρέου την πιο πειστική διατύπωση της ερώτησης: Το θέμα είναι τώρα τι λες...

Οι μάνες είναι ο εύκολος «στόχος»

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Απο: Eλευθεροτυπία

Πόσο μάλλον η Βιβή στα «Σακιά», το νέο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη. «Ανατρέφει» έναν βιαστή και φονιά. Η συγγραφέας, όμως, δεν καθάρισε μαζί της χρίζοντάς την αυτουργό. «Την ακολούθησα και μέτρησα πολλούς φταίχτες», μας λέει

Η Ιωάννα Καρυστιάνη έχει γράψει ένα μυθιστόρημα, που σου ξεσχίζει τα σωθικά. Μύθος και γλώσσα στα «Σακιά» («Καστανιώτης») συγκλίνουν, για να στερεώσουν και να υπηρετήσουν τον ήρωά της: ένα σημερινό παιδί στο χείλος του ψυχολογικού και συναισθηματικού γκρεμού, που φτάνει να βιάσει τρεις γυναίκες και να σκοτώσει μία. Απελπισμένο, ορφανό από τα οκτώ του, μεγαλώνει με το φάντασμα του αριστερού νεκρού πατέρα.
Η μάνα Βιβή, παρούσα-απούσα, τρελαίνεται με τις ενοχές της για όσα δεν μπόρεσε να προσφέρει στον μοναχογιό της. Μια σύγχρονη γυναίκα του εικοστού αιώνα -μια φιγούρα που βρίσκεται γύρω μας, δίπλα μας-, προτού ακυρώσει τη ζωή του γιου της Λίνου, είχε ακυρώσει τη δική της αντί «πινακίου» γάμου: παρατάει την Ιατρική, παντρεύεται, ανοίγει ένα μαγαζάκι με είδη δώρων για να κρατήσει το σπιτικό της.
Σ' αυτή την «πριονισμένη» σχέση μάνας και γιου, μπαίνει η νονά, η Ρόδω, η «διανοούμενη». Ο ρόλος της, όμως, είναι αρνητικός, γιατί αν και προσφέρει αφειδώς παραινέσεις, συμβουλές και δώρα περνάει πολλά και πολλαπλά -αντιφατικά- μηνύματα στον βαφτισιμιό της.
Από το πέμπτο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη απουσιάζει οτιδήποτε μελιστάλαχτο, γι' αυτό δεν εκτρέπεται σε μελόδραμα. Η συγγραφέας δεν συμπονεί τους ήρωές της, ούτε τους φέρεται άπονα, δεν παρεμβάλλεται στην αφήγηση, δεν σχολιάζει, δεν παρεμβαίνει, δεν παίρνει θέση. Οι ήρωές της δεν είναι ούτε θύτες ούτε θύματα, είναι και τα δύο. Γι' αυτό ο αναγνώστης δεν χαλαρώνει, δεν ανακουφίζεται, δεν εκτονώνεται.
- Τι προσπαθείτε να θάψετε ή να ξεθάψετε; Ισως το οικείο και το ανοίκειο παρελθόν της γενιάς σας, που σας έχει γίνει ξένο, φορτικό;
«Στο δικό μου σακί κουβαλώ τα δικά μου και κάποια μπήκαν μέσα εκεί στη διαδρομή της γενιάς μου. Ομως, δεν μπορώ να την εκπροσωπώ. Μαστορεύουμε το παρελθόν μας κατόπιν εορτής. 'Η το ξεχαρβαλώνουμε κιόλας. Η μυθοπλασία ωστόσο για να συμβάλει σε πιο συνολική θέαση μιας εποχής στέλνει τον συγγραφέα και σε άγνωστα μονοπάτια, δρόμους, ερημιές. Εστησα μια πλοκή που ελίσσεται και εξελίσσεται μέσα από ακραίες εμπειρίες. Τα "Σακιά" είναι μια ιστορία μοναχικής ήττας, δίχως δόξα, δίχως ίχνος περηφάνιας. Στη σημερινή δεινή οικονομική, πολιτική και πολιτισμική μας πραγματικότητα, οι ήρωες των "Σακιών" σαν να περισσεύουν. Σκέφτομαι όμως ότι όσα ζούμε συλλογικά και κατά μόνας τον τελευταίο καιρό, ακραία βία είναι κι αυτά».
- Η Βιβή πόσα κομμάτια του εαυτού σας χωράει; Είναι η ενοχική μητέρα, η υπεύθυνη για το κατρακύλισμα του γιου της; Πώς αυτός οδηγείται από την απόρριψη των γυναικών στον τριπλό βιασμό και πώς αποφασίζει να φτάσει στον φόνο;
«Πολλά κομμάτια μου χωράει. Και στα προηγούμενα βιβλία μου "περιποιούμαι" τις μανάδες και μεταφέρω αυτοφυείς ή μετασκευασμένες ή επισκευασμένες δικές μου ενοχές, έχω μπόλικες. Επειδή όμως οι μάνες είναι "στόχος" και σε πολλές περιπτώσεις εύκολος και μοναδικός, προσπαθώ να μένω μαζί τους πολύ. Περπατώ όλη τους τη ζωή, σημειώνω πώς ξέφυγαν, βλέπω πόσο ακριβά το πληρώνουν. Η τρομερή κατάληξη του παιδιού είναι η κορυφαία τιμωρία.
Στη Βιβή φόρτωσα πολλά, αλλά δεν καθαρίζω μαζί της χρίζοντάς την ηθικό αυτουργό και τέρμα.
Την ακολούθησα και μέτρησα πολλούς φταίχτες. Ετσι κάνω μάλλον μέχρι να φτάσω στην πάντα ποθητή επιείκεια. Δεν είναι δουλειά μου να καταδικάζω. Προσπαθώ να δω, να καταλάβω και κυρίως να σκεφτώ παραπέρα. Κι εδώ, υπάρχουν ελαφρυντικά που όμως είναι άχρηστα, δεν ανακουφίζουν. Αν διάλεγα βέβαια την πλευρά των θυμάτων για να πω την ιστορία μου, όλα θα ήταν πιο ξεκάθαρα και πιο σίγουρα, με την καρδιά στη θέση της. Τράβηξα απέναντι και τρόμαξα και βασανίστηκα σε διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό μου».
- Θα θέλατε να διαβαστεί σαν μια σημερινή «Ορέστεια», χωρίς κάθαρση, όπου ο γιος φονεύει συμβολικά την μητέρα;
«Η "Ορέστεια" δεν υπήρχε στο κεφάλι μου. Η παρανάγνωση βέβαια ίσως λειτουργεί υποσυνείδητα. Ωστόσο οι ιστορίες μου δεν συμβολίζουν, δεν είναι αλληγορίες, δεν ονειρεύονται μεγαλειώδεις συνομιλητές».
- Επιλέξατε να δώσετε στον γιο το αρχαιοελληνικό όνομα Λίνος. Ομως, δεν έχει σχέση με τον ιδρυτή της μελωδίας και του ρυθμού. Αν έπρεπε να ακούγεται ένα σάουντρακ στο βιβλίο σας, ποια μουσική θα διαλέγατε;
«Το σάουντρακ της ζωής του Λίνου όμως δεν είναι καν ένα ροκ κομμάτι. Από τα οκτώ του τον στοιχειώνουν τα ζντουπ και τα γκουπ, ο ήχος των φτυαριών που ρίχνουν χώμα στον τάφο του μπαμπά του. Κανονικά, αυτός είναι ο θλιβερός και μονότονος ήχος, που αντηχεί σ' όλο το βιβλίο. Αλλά επειδή στα "Σακιά" απίστησα στα αγαπημένα μου πελάγη, που περιβρέχουν τα προηγούμενα μυθιστορήματα, ενέταξα την προσμονή ενός μπάνιου στη θάλασσα και κάπου κάπου ακούγεται ένα απαλό κυματάκι».
- Για τους δύο κεντρικούς ήρωές σας δεν είστε συναισθηματικά φορτισμένη, όπως σε άλλα βιβλία. Το μυθιστόρημα είναι σε πολλά σημεία του εκρηκτικό και σ' αυτά η γλώσσα επιταχύνεται ποιητικά μέχρι το παραλήρημα, ιδιαίτερα όταν περιγράφετε την ψυχολογική κατάσταση του γιου. Γιατί επιλέξατε αυτές τις συγγραφικές τακτικές;
«Το συναίσθημα που "χρωματίζει" ένα μυθιστόρημα δεν μου αρέσει να δηλώνεται εξαρχής αλλά να προκύπτει σιγά σιγά, να δουλεύεται παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας και τη σταδιακή ολοκλήρωση των χαρακτήρων. Εδώ, οι δύο βασικοί ήρωες παραξενεύουν, ενοχλούν, φοβίζουν. Μας ενθαρρύνει όμως κιόλας να σκαλίσουμε μέσα μας. Τα "Σακιά" είναι μια πρόταση στοχασμών πάνω σ' ένα θέμα που προκαλεί αποστροφή ή αμηχανία γιατί δεν είναι στα μέτρα μας για να έχουμε μια προφανή τοποθέτηση. Είναι πρόταση δοκιμασίας στην περιοχή των μη αυτονόητων αισθημάτων.
Η γλώσσα του βιβλίου είναι τραχιά, δεν είναι "Η Μελωδία της Ευτυχίας". Είναι εργαλείο καταγραφής εγκλημάτων και συντελεστής συνθηκών μιας καθημερινότητας, όπου πολλαπλασιάζονται οι λοξές ματιές της δυσπιστίας, τα μισόλογα της καχυποψίας, τα μονοσύλλαβα της αποδοκιμασίας, τα επιφωνήματα της ειρωνείας, οι σιωπές του βουβού θυμού.
Είναι μια γλώσσα δυσαρέσκειας που περιγράφει, νομίζω, την εποχή μας. Πολιτικοί αλαλαγμοί και αντισυντροφικοί καβγάδες. Δεν κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά. Πλακωνόμαστε με περισσή ευφράδεια στις μπηχτές. Ξεφτέρια να ηλεκτρίζουμε, ανίκανοι να αποηλεκτρίζουμε τις εντάσεις.
Μοιραία και όταν μονολογούμε, το ξέσπασμα δεν αφήνει τίποτα όρθιο εντός μας, σαρώνει κι εμάς τους ίδιους. Ο Λίνος είναι μια ακραία εκδοχή του φαινομένου. Ακολουθεί την τούμπα του μυαλού του».
- Επιμένετε στην ορφάνια του γιου και στο αριστερό παρελθόν του νεκρού πατέρα. Είναι τυχαίο ότι ο γιος, όταν κάνει τον φόνο, φοράει μια ρωσική σάπκα του παππού του, χωρίς ποτέ να έχει σχέση με τις κομμουνιστικές ιδέες;
«Ενα "αριστερό" σπίτι δεν είναι εξ ορισμού απρόσβλητο από τα μαύρα σκοτάδια. Οι αριστερές καταβολές, ως μερικό φόντο παρελθόντος στην περίπτωση του βιβλίου, δεν καθιστούν τους απογόνους άτρωτους και ατρόμητους. Εξάλλου οι πληγές των πολύχρονων απηνών διώξεων έχουν σοβαρές επιπτώσεις στα παιδιά, όπως στον πατέρα του Λίνου.
Μετά, η αίσθηση ότι το ωραίο δίχως βάσανα μέλλον αργεί πολύ και η επανάσταση δεν τρέχει, αποτελειώνει μερικούς πολύ χτυπημένους.
Με τα χρόνια η καθημερινότητα εξομοίωσε κάπως πολλούς αριστερούς με τους λοιπούς. Πλήττουν κι αυτούς η κόπωση, η σύγχυση, η ακύρωση, η αργοπορία ανασυγκρότησης, η αγριάδα της σφοδρής εσωτερικής μοναξιάς. Στα "Σακιά" υπάρχουν μόνο σποραδικές νύξεις. Η πολιτική δεν είναι η ραχοκοκαλιά της πλοκής. Οσο για τη σάπκα, δεν μπήγω σύμβολα στα βιβλία. Για τον νεαρό είναι το καπέλο του μπαμπά του. Αυτόν έχει ανάγκη και όχι ένα κειμήλιο αριστερών περιπετειών».*
Δεν βλέπω λύπη ή ντροπή στα μάτια των πολιτικών μας
- Η Ελλάδα πώς θα ανασηκώσει το ανάστημα που της απέμεινε, για να αντιμετωπίσει την κρίση; Θ' αντέξει ή θα διολισθήσει σ' ένα τριτοκοσμικό μοντέλο;
«Η διατύπωση "τριτοκοσμικό μοντέλο" είναι όλα τα -ψευτισμένα- λεφτά. Για αρχή, ας αποσύρουμε τη λέξη "μοντέλο", μας τρέλαναν πότε με το ιρλανδικό, πότε με το δανέζικο, και να τα αποτελέσματα. Δεν είμαι πολιτικός ή οικονομολόγος, οπότε μπορώ να πω μόνον ό,τι μου αναλογεί. Πως δεν βλέπω λύπη ή ντροπή στα μάτια των πολιτικών μας, μόνο ζόρι για την πολιτική τους τύχη. Πως μας φόρτωσαν τα δικά τους "Σακιά". Αποποποιούνται τη διαφθορά τους χρεώνοντας ως διεφθαρμένους συλλήβδην τους Ελληνες και ζητώντας τους καπάκι να πληρώσουν το μαύρο πολιτικό χρήμα και το κόστος της δικής τους υποταγής σε συμφέροντα. Πως προκαλεί η ανανδρεία τους να εξισώνουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες με αυτές των πολιτών, μαζί και των χιλιάδων νέων που δεν πρόλαβαν να φτιάξουν το παραμικρό, μαζί και των χιλιάδων μεγάλων και γερόντων που βολοδέρνουν μεταξύ ανεργίας και πενιχρής σύνταξης.
Για την ώρα "περπατάει" ο βασικός όρος του Μνημονίου, η διάσωση του οικονομικοπολιτικού συστήματος. Μας βάζουν σεκιουριτάδες των τραπεζών και των κομματικών αξιωματούχων. Αν ανοίξουμε τους "άκοπους" τόμους και τους διαβάσουμε, αν στρέψουμε επιτέλους το βλέμμα στα παιδιά μας και φανταστούμε τι ζωή τα περιμένει, θα βρούμε το κουράγιο να αντέξουμε και τους τρόπους να αγωνιστούμε για χάρη τους».
- Η Αριστερά, κατακερματισμένη πια, πέρα από τον καταγγελτικό της λόγο, πού μπορεί να αναζητήσει επιχειρήματα για να φανεί η σημερινή της ταυτότητα;
«Δεν είναι μόνον η Αριστερά στην Ελλάδα και παντού που έχει πρόβλημα. Εχουν και οι Απέναντι. Η κατάσταση μοιάζει εκτός ελέγχου και δεν υπάρχουν λύσεις στα τσεπάκια. Πειράματα γίνονται. Θα πιάσει το ροκάνισμα του κοινωνικού κράτους; Θα πιάσουν οι (δραματικές) αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις; Τώρα που ξηλώνουν θεμέλια, ο κατακερματισμός της Αριστεράς τούς πέφτει λουκούμι. Οι αριστερές δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τον κόσμο με ενότητα στη δράση. Αυτό επείγει και στις παρούσες συνθήκες, μόνον αυτό παρέχει "ταυτότητα" σοβαρότητας. Θα πάρουν άλλες στροφές και τα μυαλά για περαιτέρω».
- Τι εκτιμάτε, η Ευρώπη κατρακυλάει προς έναν υφέρποντα φασισμό, που θα οδηγήσει μόνο σε οικονομικό πόλεμο;
«Η ταπείνωση σε δόσεις, ο φόβος σε δόσεις, ο φασισμός σε δόσεις. Εκρηκτικός ο λογαριασμός. Η Ιστορία κρατάει στα λογιστικά της βιβλία πολλές ζημίες και χρεοκοπίες της ανθρωπότητας. Να μην αφεθούμε σε επαναλήψεις».

Οι άθλιοι των Αθηνών

του:Τσιπούρας Δ.

Απο:www.avgi.gr 

Η ανθρώπινη ουρά είχε σχηματιστεί από τις δύο το μεσημέρι. Ρημαγμένα πρόσωπα. Μάτια απλανή. Η προσοχή στα δύο τραπεζάκια που στήνονταν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της σοφής θεάς Αθηνάς, που προστατεύει την πρωτεύουσα των κολασμένων. Οι μερίδες με το λιτό φαγητό, συνοδεία και μήλου, ήταν τοποθετημένες σε πλαστικά δοχεία. Καθένας έπαιρνε τη δική του σακούλα και έτρεχε στη μάντρα του Πεδίου του Άρεως για να χορτάσει την πείνα του.
Η κοινωνική αλληλεγγύη -πετώντας τον μανδύα της ελεημοσύνης- στη θέση της απούσας πολιτείας. Οι σύγχρονοι άθλιοι των Αθηνών, κάθε πόλης. Κλοσάρ, άστεγοι, ξεπεσμένοι, Έλληνες και ξένοι, νεαροί και ηλικιωμένοι, γυναίκες και άντρες, περιθωριοποιημένοι -ταπεινοί και καταφρονεμένοι θα ξανάγραφε ο Ντοστογιέφσκι-, πληθύνονται θεαματικά και σε λίγο καιρό δεκάδες χιλιάδες άνεργοι, απελπισμένοι θα τριγυρνούν σαν φαντάσματα στους δρόμους.
Ο οδοστρωτήρας του Μνημονίου δεν κάνει διακρίσεις, όταν η κυβέρνηση επιλέγει να σπρώξει στον όλεθρο τους πολίτες της, επειδή εξυπηρετεί ανάλγητα και ξεδιάντροπα τα συμφέροντα των αφεντικών της αναλγησίας. «Αφού δεν τους πήραμε ακόμα με τις πέτρες, να περιμένουμε τη σειρά μας για ένα πιάτο φαγητό» φωνάζει ένας περαστικός που παρακολουθεί αμήχανα την σκηνή.
Σε λίγο αρχίζει η διανομή των ρούχων που έχουν συγκεντρώσει με φιλότιμες προσπάθειες οι φίλοι των αστέγων του Πεδίου του Άρεως. Πρόκειται για τους τυχερούς - άτυχους που δεν ψάχνουν ακόμα στα σκουπίδια.
Επόμενη σκηνή. Τετάρτη απόγευμα. Η λαϊκή αγορά έχει τελειώσει. Μια ηλικιωμένη σκύβει με το βάρος των χρόνων της να μαζέψει από τον δρόμο λίγα μαραμένα λαχανικά. Απέναντι στο πεζοδρόμιο δύο άλλοι βάζουν πυρετωδώς σε πλαστικές σακούλες όσα προλαβαίνουν. Λιωμένες ντομάτες, πεταμένα πορτοκάλια, μήλα, πατάτες, κρεμμύδια. Προτού καταφθάσουν τα συνεργεία του δήμου και πολτοποιήσουν το φαγητό της ημέρας.
Εικόνες αποκάλυψης, αλλά πέρα για πέρα αληθινές. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι στην πλατεία Κυψέλης άνθρωποι στήνουν καρτέρι για να πιάσουν και να μαγειρέψουν περιστέρια. Στην Κατοχή από τους Γερμανούς λένε πως είχαν εξαφανιστεί σκυλιά και γάτες. Επειδή γινόντουσαν τροφή για τους απελπισμένους!
Φλας μπακ. Μια μέρα πριν, στην αίθουσα “Θάλεια” πολυτελούς ξενοδοχείου της Αθήνας, οι τροϊκανοί δίνουν συνέντευξη Τύπου. Έκπληκτοι οι δημοσιογράφοι διαπιστώνουν ότι οι μονόλογοί τους και οι ερωτήσεις πρέπει να γίνονται μόνο στην αγγλική γλώσσα. Χωρίς διερμηνεία. Επικυρίαρχοι σε ύψιστο βαθμό. Αργότερα ο υπουργός Οικονομικών δέχτηκε, στη δική του εκδοχή εξειδίκευσης των προσταγών της τρόικας, ερωτήσεις και στα ελληνικά!
Η ανάγνωση και των δύο ανακοινωθέντων περικλείει πολλά συμπεράσματα και περισσότερους φόβους, που συμπυκνώνονται στο εξής: Η Ελλάδα βρίσκεται με το ένα πόδι στην πτώχευση, αλλά οι πιστωτές θέλουν να πάρουν από το πτώμα της όσα περισσότερα μπορέσουν.

Θα χρωστάμε στους επόμενους αιώνες
Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών:
Στα επόμενα πέντε χρόνια πρέπει να πληρώσουμε δάνεια 186 δισ. ευρώ, ενώ το ελληνικό χρέος στο τέλος Σεπτεμβρίου έφθασε τα 337 δισ. ευρώ και σε τρεις μήνες, από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο, αυξήθηκε κατά 20 δισ.: από τα 316,954 στα 336,807.
Ακόμα δεν έχει καταγραφεί επίσημα, αλλά στις επόμενες εβδομάδες θα πιστοποιηθεί ότι το δημόσιο χρέος θα διαμορφωθεί στο 148% του ΑΕΠ από 127% που ήταν ο στόχος του Μνημονίου! Με το έλλειμμα να προσεγγίζει ιλιγγιωδώς το 12% του ΑΕΠ, τον πληθωρισμό να έχει καθηλωθεί σε επίπεδα πάνω από το 5% και την επίσημη ανεργία να εκτοπίζει από την αγορά το 12,2% του ενεργού πληθυσμού (υπάρχουν περιοχές της χώρας, που βρίσκεται ήδη στο 30%) και πάνω από τους μισούς νέους, η κοινωνική έκρηξη βρίσκεται προ των πυλών.
Το ερώτημα ποιος θα πληρώσει και αυτή τη φορά είναι ρητορικό. Οι συνήθεις ύποπτοι μισθωτοί και μικρομεσαίοι, πρεσβεύει η κυβέρνηση. Μα οι περισσότεροι θα κλείσουν τα μαγαζιά τους, αφού και εκατοντάδες χιλιάδες θα πυκνώσουν τις στρατιές των ανέργων ή θα υποστούν βίαιη περικοπή της αγοραστική τους δύναμης. Γιατί να μην πληρώσουν οι πραγματικοί φοροφυγάδες; Μα αυτοί κρατούν τον πλούτο τους μήπως και κάνουν επενδύσεις!

Ανοιξαν τις πύλες της κολάσεως

Του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος της 24/11/2010

Στον... 19ο αιώνα επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να υποκύψει στις απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας και να καταργήσει ουσιαστικά τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Η αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών χωρίς «ανάρμοστους περιορισμούς» στις ζημιογόνες επιχειρήσεις αλλά και σε εκείνες που παρουσιάζουν σοβαρή μείωση του κύκλου εργασιών τους έχει δραματικές συνέπειες για τις αποδοχές των υπαλλήλων τους.
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές! Τον ένα μήνα π.χ. 10%, τον επόμενο μήνα άλλο ένα 10% μείωση, το επόμενο εξάμηνο νέα μείωση 20% ή ό,τι τέλος πάντων νομίζει ανά πάσα στιγμή ο κάθε επιχειρηματίας ότι τον συμφέρει να κάνει σχετικά με τους μισθούς του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρησή του.
Ανοιξε τις πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου με αυτή τη στάση της. Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες ακόμη και μεγάλους και παλιούς εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή τους αμείβουν π.χ. με 1.500 ή 2.000 ευρώ, να τους ρίξουν στα... 740 ευρώ.
Μάλιστα μέχρι να δημοσιευθεί μετά από ένα δεκαήμερο το πλήρες κείμενο του Μνημονίου-3, όπως θα το εγκρίνουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα ισχύει προσωρινά ακόμη και το κατώτατο όριο των 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αν θα έχει καταργηθεί αμέσως και αυτό, όπως απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε οι μισθοί να πέσουν στο... 500ρικο ή και πιο χαμηλά!
Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη υπογράψει στο Μνημόνιο-2 της 6ης Αυγούστου 2010 ότι «η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις (Κεφάλαιο 1, υποκεφάλαιο 4, «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφος «Για την ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας»).
Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει υπογράψει αυτά τα πράγματα χωρίς καμία επιφύλαξη, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΕ και το ΔΝΤ να μην απαιτήσουν τελικά την πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή τους, ακόμη και αν τώρα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διατηρήσει κάποιο φύλλο συκής για μερικούς μήνες προκειμένου να τη διευκολύνουν να περάσει αυτό το εφιαλτικό μέτρο. Eνα μέτρο το οποίο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας, καταβαραθρώνοντας τους μισθούς και το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι όντως αποκαρδιωτικό το φαινόμενο να εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία πρωτίστως οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, πιστεύοντας τις διακηρύξεις της για καλυτέρευση της ζωής τους.
Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να βοηθήσει επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσκολίες, έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Είναι γελοίο το επιχείρημα που προβάλλουν σοβαροφανώς ορισμένοι ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους. Αφού η χώρα μας είναι... 14η (!) στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της «παλιάς» ΕΕ. Εχουμε δηλαδή τους χαμηλότερους μισθούς σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη πλην της Πορτογαλίας και θα τους κόψουμε κι από πάνω;
Χρειάζεται πολύ «σοσιαλιστικό» μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί τους εργαζόμενους σε εξαθλίωση και την αγορά σε καταβαράθρωση; Ανόητοι είναι δηλαδή οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες που τάσσονται αναφανδόν εναντίον της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων; Θέλουν να πληρώνουν περισσότερο τους υπαλλήλους τους χωρίς λόγο ή απλούστατα καταλαβαίνουν ότι, αν εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχύνουν, οι ίδιοι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους;
ΤΡΟΪΚΑ
Νοοτροπία κατακτητών
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ τη χρήση της... ελληνικής (!) γλώσσας οι «γκαουλάιτερ» της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χθες στην Αθήνα. Αρνήθηκαν να παραστεί διερμηνέας, απαιτώντας οι Ελληνες δημοσιογράφοι να τους απευθύνονται μόνο στα αγγλικά και αγνόησαν επιδεικτικά ερώτηση που υποβλήθηκε στα ελληνικά! Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ αισθάνονται ότι απολαμβάνουν εξουσιών αντίστοιχων με εκείνες της... γερμανικής «κομαντατούρας» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Αφού όμως αυτή η βαθύτατα ταπεινωτική για την Ελλάδα συμπεριφορά τους γίνεται ανεκτή, γιατί να μη συμπεριφέρονται ως κατακτητές;

Έλα στον θείο...

Του Θανάση Καρτερού
Υπάρχει κάτι ανώμαλο στην αυριανή εκλογική μάχη, που δεν το καθιστούν ομαλό ο χρόνος και η συνήθεια. Εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια αριστεροί -και όχι μόνο- πολίτες καλούντες εκόντες άκοντες να επιλέξουν μεταξύ συνδυασμών που έχουν απορρίψει με την ψήφο τους στον πρώτο γύρο. Να ψηφίσουν πολιτικές, προγράμματα, πρόσωπα, με τα οποία διαφωνούν, ή να καταφύγουν στην αποχή, στο λευκό και στο άκυρο.
Στην ουσία, και ανεξάρτητα από τη νεκροφιλία περί βρώμικου '89, που έκανε ξαφνικά την εμφάνισή της ως ρεπορτάζ της κοιλίας και καταγγελία της πλάκας, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος συμπιέζεται και εκβιάζεται ανάμεσα σε ψηφοδέλτια που δεν το εκφράζουν.
Αυτή η κατάσταση, απόρροια ενός απαράδεκτου εκλογικού νόμου, δεν είναι βέβαια καινούργια. Παραμένει όμως ανώμαλη και ελάχιστα δημοκρατική, όσο παλιά κι αν είναι. Και ως τέτοια είναι φυσικό να γεννάει τέρατα σαν κι αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, με πιο χαρακτηριστικό το ξέπλυμα του Μαντούβαλου, ο οποίος απέδειξε ξαφνικά σύμφωνα με τον αδέκαστο Σαμαρά, ότι έχει παραταξιακή συνείδηση. Περί της άλλης, της μη παραταξιακής συνείδησης, δεν γίνεται φυσικό λόγος. Ή την υποστήριξη του Καρατζαφέρη στον Σγουρό, του Βοϊδονικόλα στον Μίχα και μύρια όσα τα οποία διατρέχουν τη χώρα κι ας μην τα βλέπουν οι απασχολημένοι μονίμως με τις άνομες μυστικές κινήσεις της κατηγορούμενης αριστεράς.
Στον παραμορφωτικό καθρέφτη ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος φυσικό είναι να τραβάει των παθών της τον τάραχο όχι μόνο η πολιτική, αλλά και η ηθική της πολιτικής, την οποία ορισμένοι κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους. Αν πεις, ας πούμε, ψήφο κατά συνείδηση, σε κατηγορούν ότι νίπτεις τας χείρας και επιτρέπεις τη σταύρωση του λιγότερου κακού από τον περισσότερο κακό.
Αν πεις μαύρο και στους δύο, σε κατηγορούν για βρόμικες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ότι υποστηρίζεις δηλαδή κρυφά τον πιο κακό. Και την ίδια στιγμή, ο ίδιος θείος που ελέγχει την αντιδεξιά αγνότητα κερνάει καραμέλες στα ανήλικα της αριστεράς με σκοπό απολύτως ηθικό: έλα στον θείο, στον συγγενή τέλος πάντων, μια οικογένεια είμαστε όλοι.
Αλλά εκβιασμοί, σοκολάτες και καραμέλες δεν δείχνουν οικογένειες. Προαγωγούς δείχνουν... Και τα ανήλικα, ακόμα κι εκείνα που το σκέφτονται το πράγμα, παίρνουν μαύρο δρόμο μπροστά σε τέτοιους θείους…

Aπο: www.avgi.gr

Μωραίνει Δημαράς όν βούλεται απολέσαι. Του Σ.Κούλογλου

Απο: www.tvxs.gr 

Στην παγκόσμια τηλεοπτική ιστορία, δεν υπάρχει ίσως άλλη συνέντευξη που να κράτησε δύο ώρες, να μεταδόθηκε από όλους τους σταθμούς εθνικής εμβέλειας μίας χώρας αλλά ουσιαστικά να τελείωσε στην πρώτη απάντηση: στη διακαναλική συνέντευξη-εναρκτήριο λάκτισμα της προεκλογικής περιόδου, ο πρωθυπουργός είπε ότι ήθελε να πει στα πρώτα 5 λεπτά. Ότι δηλαδή μπορεί να μην έχει τη πρόθεση να προχωρήσει σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές αλλά αν τα αποτελέσματα των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου είναι αρνητικά για το ΠΑΣΟΚ και «βαρύνουν στη δυνατότητα της κυβέρνησης να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές», τότε «θα πρέπει να υπάρξει η απόφαση του λαού».

Μια οικογενειακή υπόθεση…

Του Μπάμπη Κανατσίδη απο το Saronic Magazine (τεύχος Οκτωβρίου)

Κάποιες, γνωστές σε όλους, παράμετροι εμφανίζουν τις αδυναμίες της δημοκρατίας μας, όμως η κριτική τους και μόνο, θεωρείται ταμπού.
Με ποια κριτήρια ψηφίζει την αυτοδιοίκηση, το εκλογικό σώμα στην επαρχία;
Αρκεί η συσπείρωση δυναμικών, μορφωμένων και δραστήριων ανθρώπων με όραμα, για να φτάσει ένας συνδυασμός στη νίκη;
Τι είναι τελικά αυτό που προέχει; Το συμφέρον του τόπου ή το οικογενειακό βόλεμα;
Αν θελήσουμε να απαντήσουμε με ειλικρίνεια αυτά τα ερωτήματα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η απαξίωση στην εκλογή της τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρατηρείται κατά τόπους, είναι ένα απόλυτο φυσιολογικό φαινόμενο.